ตอนที่829ความอบอุ่น

แม่ของธามนิธิส่งสายเชิงตำหนิติเตียนไปให้ปาณี : “ปาทำไม เธอถึงพูดเหมือนพวกเราเป็นคนอื่นคนไกลอย่างนั้นล่ะพูดเหมือน เราเป็นคนนอกไปได้! ”

จันวิภารีบพูดเสริมทัพ “จริงด้วย! ”

ปาณีส่งยิ้มให้พวกเขาและกอดแน่นๆ”อืมๆต่อไปหนูจะไม่ พูดแล้วค่ะ!

ทว่าในใจของเธอกลับมีอีกประโยคเสริมต่อท้ายไว้ใน ใจ : “แต่หนูจะใช้ท่าทางแสดงออกแทนอิอิ!!

ทั้งคุณแม่และจันวิภาพยักหน้าพากันหัวเราะ “มันต้องแบบนี้

ถึงจะเป็นปาณีตัวจริงเสียงจริง!

คุณแม่หันไปมองดูนาฬิกา: “นี่มันก็ดึกแล้วปาณีเธอไปพัก ผ่อนเถอะวันนี้ก็เหนื่อยมาทั้งวันแล้วต่อให้เธอจะยังสาวยังแม้แต่ ก็ยังต้องรักษาสุขภาพตัวเองดีๆนะรู้ไหม? ”

ปาณีพยักหน้ารับจากนั้นจึงประคองคุณแม่ไปที่ห้อง นอน : “หนูพาคุณแม่ไปส่งที่ห้องนะคะ”

คุณแม่มิอาจขัดขืนความหวังดีของเธอได้ก็เลยจําต้องเดินไป

กับเธอ

เมื่อปาณีอาบน้ำเสร็จก็ล้มตัวนอนแผ่หลาลงบนเตียงใหญ่หนาหนุ่มแล้วจู่ๆเธอก็รู้สึกว่าจิตใจของเธอช่างว่างเปล่าเสียเหลือเกิน คิดไปคิดมาอยู่หลายตลบจึงตัดสินใจส่งข้อความไปหาคุณ อา: “คุณอาฉันคิดถึงคุณแล้วนะยังยุ่งอยู่เหรอคะ? ถ้าว่างแล้ว ส่งข้อความกลับมาหาฉันด้วยนะคะ! ”

หลังจากกดส่งข้อความไปแล้วปาณีก็ได้แต่เฝ้ามองหน้าจอมือ ถือรอข้อความของคุณอาอย่างใจจดใจจ่อ

แต่เมื่อรอจนแทบจะฝืนเปลือกตาไม่ไหวง่วงจนตาแทบจะปิด อยู่แล้วก็ยังไม่มีวี่แววจะได้รับข้อความจากคุณอาปาณีเริ่มหาว ออกมาในที่สุดก็ค่อยๆผล็อยหลับไปพร้อมๆกับกลัดกลุ้มใจที่จุก แน่นอยู่ในอก

ในขณะที่ครึ่งหลับครึ่งตื่นอยู่นั้นปาณีก็รู้สึกถึงความเย็น วูบวาบที่เข้ามาปะทะร่างกายเธอเธอจึงพูดพิมพ์ออกมา เบาๆ : “หนาวจัง! ”

แล้วจากนั้นเธอก็รู้สึกถึงผ้าห่มอุ่นๆที่มาครอบคลุมร่างกาย ของเธอไว้

ปาณียื่นมือออกไปลูบคลึงบนผ้าห่มหนานุ่มผืนนั้นแล้วจึงเข้าสู่ นิทรา

เช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อเธอตื่นขึ้นมาก็ยื่นมือออกไปคลำๆที่นอนข้างๆ เธอรู้สึกเหมือนอะไรอุ่นๆจึงร้องออกมาด้วยความตื่น ตกใจ: “คุณอากลับมาแล้วเหรอคะ? ”

จากนั้นเธอก็รีบวิ่งออกไปข้างนอกทั้งเท้าเปล่าแบบนั้นแต่เมื่อ มองหาจนรอบห้องแล้วกลับไม่เห็นแม้แต่เงาของธามนิธิหญิงสาวรู้สึกผิดหวังเป็นอย่างแรงได้แต่ยืนอย่างโดดเดี่ยวเดียวดาย ดูน่าสงสารจับใจอยู่กลางห้องขนาดใหญ่

ปาณีทำจมูกย่นฟุดฟิดไปมาแล้วก็บ่นมากับตัวเอง “ฝันไป เองหรือเนี่ย! แต่จังหวะที่เธอกำลังจะหันหลังกลับไปด้วยท่าทางเหงาหงอย 11

เตรียมจะเข้าไปอาบน้ำล้างหน้าล้างตานั้นก็ได้ยินเสียงหนึ่งดัง

แว่วมา: “ปาณี ! ”

เธอรีบหันขวับไปอย่างไวแล้วก็เห็นธามนิธิยืนทำหน้านิ่วคิ้ว ขมวดอยู่ที่ประตูตามองจ้องมาที่เธอ

ปารีบโผเข้าไปในอ้อมแขนของเขาเหวี่ยงมือขึ้นไปโอบรอบ คอเขาไว้ก่อนจะร้องออกมาด้วยความดีใจ “คุณอาจริงๆ ด้วย! ”

ธามนิธิเห็นเธอดูมีความสุขจริงๆไม่ได้เสแสร้งก็ส่งยิ้มให้เธอ พลางยื่นมือไปลูบไล้ที่ใบหน้าของเธอเบาๆ ถ้าไม่ใช่ฉันแล้วจะ เป็นใครล่ะ? อีกอย่างหนึ่งเธอไม่รู้ตัวเลยเหรอว่าเธอทำอะไรผิด ไว้?

ปาณีหันไปมองหน้าเขาด้วยสายตาเหม่อลอยทำเป็นไม่รู้ โหน่อิเหน่แต่เมื่อเห็นท่าทางเขาเริ่มจะค่อยๆเคร่งขรึมขึ้นไปทุกที เด็กหัวไวอย่างเธอก็รีบก้มหน้าตอบเขาไปทันที : “ฉันผิดไปแล้ว ค่ะ!”

ธามนิธิมองไปที่หัวของเธอไฉนเลยเขาจะไม่รู้ว่าเธอน่ะเป็นเด็ก เจ้าเล่ห์เพทุบายขนาดไหนก่อนจะยื่นมือไปดีดตรงหน้าผากของเธอเบาไปหนึ่งแต่เมื่อได้เห็นแววตาอันสลดหญิงเขาพูดเธอแบบไม่สบอารมณ์นัก แล้วก็ออกมานี่อยากเข้าโรงพยาบาลรึไง11

ปาก้มมองอันเปลือยเปล่าแล้วทันใดนั้นเธอเริ่มทำหน้าครั้ง ก่อนรีบวิ่งกลับไปที่เตียงนอน

แต่มันก็สายไปแล้วหนุ่มคว้าเอาไว้เสียก่อนจากนั้นทั้งตัวเธอถูกอุ้มขึ้นมาสามนิธิเธอไปที่เตียง

ใบหน้าของธามนิธิเรียบนิ่งนั่งคุกเข่าลงก่อนจะช่วย ใส่รองเท้าเดินในบ้านให้กับเธอ

ปาณีเอา

ได้จะเอ่ยปากถามเขา: คุณอาหนูบอกคุณอาหรือเปล่า

คะหนูรักคุณอามากๆเลย

แววตาของธามนิธิฉายแววคมกริบมีดลึกมาทันทีจังหวะที่ คิดจะอยู่เบื้องหลังเพียงลำพัง

เมื่อไปมองปาณีซึ่งแทบจะเร็วกว่ากระต่ายเสียอีกเขา ตะโกนไล่หลังเธอไปว่า ปาณีนั่นเธอจะไหนอ่ะ? ”

ปาณีตะโกนไปหน่อยคุณแม่ตื่นแล้วหรือยังแล้วก็ต้องทำอาหารเช้า ด้วย! สรุปฉันยุ่งมากเลย
ธามนิธิได้แต่เบิกตามองกระต่ายน้อยที่กำลังวิ่งเตลิดเปิดเปิง ทว่า ในแววตาของเขากลับเต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มและรู้สึก อบอุ่นขึ้นมาในหัวใจอย่างบอกไม่ถูก

แล้วอยู่ๆเหมือนเขานึกอะไรขึ้นมาได้จึงตะโกนตามไล่หลัง ปาณีไป : “เอ่อปา เดี๋ยวกินข้าวเช้าเสร็จพวกเราไปรับแม่เธอที่ โรงพยาบาลกันนะนภันต์เพิ่งโทรมาหาฉันบอกว่าแม่เธอออก จากโรงพยาบาลได้แล้ว! ”

ปาณีหันกลับมามองเขาด้วยความสงสัยพร้อมกับบ นพิมพ์: “ทำไมนกันต์ถึงไม่โทรมาหาฉันล่ะ? แต่กลับไปโทร หาคุณ? ”

ธามนิธิมีหรือจะยอมบอกเธอว่าเขาน่ะเป็นคนปิดเสียง

โทรศัพท์มือถือของเธอเองทำผิดแล้วก็ไม่ยอมรับผิดเสียด้วยดัง

นั้นเขาก็เลยพูดด้วยความกระดากใจออกไปว่า “บางทีเขาอาจ

จะโทรมาหาเธอแล้วก็ได้แต่เธอไม่ได้รับสายเขา! ไหนบอกว่าจะ

ไปดูว่าแม่ตื่นหรือยัง? ถ้าขืนยังไม่ไปเดี๋ยวคุณแม่ก็ตื่นขึ้นมา พอดี! ”

ปาณีไม่มีเวลาจะมาคิดสงสัยแล้วเธอรีบวิ่งลงไปข้างล่างใน ทันที

หลังจากกินข้าวเช้าเสร็จธามนิธิก็ขับรถพาปาณีไปที่โรง พยาบาล

ในระหว่างทางที่อยู่บนรถจู่ๆปาณีก็ขยับตัวนั่งหันข้างไปทาง ฝั่งคนขับตามองจ้องไปที่คุณอาที่กำลังขับรถอยู่สายตาของเธอเต็มไปด้วยความรักอันลึกซึ้งที่มีต่อเขา “คุณอาทำไมคุณอาถึง ได้หล่อแบบนี้อ่ะคะ?

ธามนิธิขบฟันกรอดๆมองจ้องไปที่เธอจากนั้นจึงพูดด้วยน้ำ เสียงเนิบนิ่มช้าๆชัดๆทีละคำๆ “ปาณีอย่าราดน้ำมันลงบนกอง ไฟ! ไม่อย่างนั้นเธอรู้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้น! 11

ปาณีหันกลับมาแล้วก็แอบยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เธอไม่กล้าที่จะไป แกล้งยั่วเขาหรอกเพราะทุกครั้งที่ทำแบบนั้นคนที่ต้องทรมาน ต้องเป็นตัวเธอเองทุกครั้งไป

ไม่นานนักก็มาถึงโรงพยาบาลจังหวะที่ปาณีกำลังปลดเข็มขัด นิรภัยและลงจากรถนั้นจู่ๆก็มีมือใหญ่มาถึงตัวเธอกลับเข้าไป จากนั้น ใบหน้าของเขาก็ค่อยๆขยับเข้ามาใกล้ๆเธอใหญ่ขึ้นๆ ใหญ่ขึ้น……..

จนกระทั่งปาณีเริ่มจะหายใจไม่ทั่วท้องธามนิธิถึงจะยอมปล่อย เธอเขาแตะที่หน้าผากของเธอเบาๆพร้อมกับพูดด้วยเสียงหอบ หายใจถี่กระชั้น : “ถ้าคราวหน้ายังกล้ายวฉันตอนอยู่ข้างนอก อีกล่ะก็เธอต้องเป็นคนรับผิดชอบต่อผลการกระทำที่เธอก่อขึ้น นะ! ”

หลังจากพูดจบเขาก็เดินลงจากรถไปราวกับว่าไม่มีอะไรเกิด ขึ้นทั้งนั้นเขายืนรอปาณีอยู่เงียบๆจนเธอลงมาจากรถ

ปาณีค่อยๆก้มหัวเดินลงมาจากรถณจุดนี้เธอไม่เหลือท่าทาง อวดเก่งเหมือนตอนอยู่ในรถแล้วหญิงสาวเดินทำหน้าเศร้า พยายามเอามือปกปิดริมฝีปากอันแดงเรื่อของเธอไว้ก่อนจะหันไปส่งสายเอาเรื่องใส่ผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างๆแล้วบ่นพึมพำออก มา”คุณจงใจกัดปากเจอใครได้คะเนี่ย

ธามนิธิสายตาเชิงสมน้ำหน้าไปเธอก่อนจะเดินเข้าไป ด้านในแต่ยังควบคุมสเต็ปการเดินของ

ทันทีที่ธามและปาณีเข้ามาปรากฏตัวห้องโถงของโรง พยาบาล ใบหน้าหล่อเหลาและมีสไตล์ของธามนิธิดึงดูดสนใจจากคนจํานวนน้อยแยแสต่อสายตาเหล่านั้นเลยน้อยและมือปาณีพากัน เดินที่ลิฟต์

ที่ประตูลิฟต์เขาได้เห็นชายคนหนึ่งกำลังส่งยิ้มทางเขาทั้งยังตะโกนโรงพยาบาลครับเนี่ย?

ธามนิธิขมคิ้วไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไหร่จากนั้นด้วยเสียงเรียบ: ท่านประธานธีรวัฒน์แล้วทำไมคุณมาอยู่ที่นี่ครับ?

ปิยพนธ์สอพลอ พานลินมาตรวจครรภ์นะครับเธออยู่นั่นน่ะ!

ธามไม่ได้สนใจจะไปมองเธอได้แต่หันไปปิยพนธ์ก่อนจะบอกเขาว่า “พวกเราธุระนะครับผมตัว ก่อน”

พูดเขาก็ปาณีเดินไปลิฟต์
ปาณีไม่วายที่จะชะเง้อหน้าออกมาจากด้านหลังของธามนิธิ เพื่อมองดูนลินมีสุวรรณ์ซึ่งตอนนี้ท้องเธอใหญ่มากแล้วและกำลัง ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยท่าทางหงุดหงิดอีกทั้งกำลังปืนใส่ปุ๋ย พนธ์ “จะมัวแต่ยืนโอ้เอ้อยู่ทำไม? รีบไปซื้อน้ำมาให้ฉันขวด หนึ่งสิ!

ปิยพนธ์ขมวดคิ้วแบบงงๆแต่แล้วก็หมุนตัวเดินออกไปด้าน นอก

นลินทันได้เห็นเบื้องหลังของธามนิธิแต่พลันสายตาก็เกิดไป จ๊ะเอ๋เข้ากับดวงตาอยากรู้อยากเห็นของปาณีเข้าพอดีนลินถึงกับ หน้านิ่งเงื่อนไปครู่หนึ่งแล้วสายตาก็เบนไปหาร่างสูงใหญ่ที่ยืน เคียงคู่อยู่กับปาณี

นลินพูดเสียงอู้อี้ร้องเรียกออกไป: “ธามนิธิ! ” แต่น่าเสียดายที่ธามนิธิไม่แม้แต่จะมองมาทางเธอเลยด้วยซ้ำ เขาได้แต่ดันตัวปาณีให้ไปอยู่ด้านหลังของเขาก่อนจะก้มหัวพูด อะไรบางอย่างกับเธอ

นลินยืนนิ่งอึ้งไม่ไหวติง