ตอนที่ 826ขอโทษ

ปาณีหันไปมองที่ธีระแวบหนึ่งเช้านี้เธอช่างเต็มไปด้วยชีวิต ชีวา “อรุณสวัสดิ์ธีระ!”

ธีระมองดูเธอด้วยความประหลาดใจสายตาของเขาทําเอา ปาณีรีบวางมือจากคอมพิวเตอร์ตรงหน้าเธอทันทีแล้วจึงหันไป มองเขาอีกครั้ง : “ทําไมเหรอ? มีอะไรบนหน้าฉันหรือเปล่า เนี่ย?

ธีระรีบส่ายหน้าเป็นพัลวัน : “วันนี้ดูผิดปกติไปนะคุณอาเธอไม่

อยู่บ้านรึไง? เธอถึงได้มาที่บริษัทเช้าๆแบบนี้ได้? ” ปาณีตอบไปอย่างเซ็งๆ “คุณอาไปเมืองเมฆานะฉันก็

เลย…..…..”

ยังไม่ทันพูดจบธีระก็ทำท่าทางประหนึ่งว่าพอจะเข้าใจที่เธอ พูดละ “ฉันก็ว่าอยู่แล้วเชียวลองถ้าคุณอาของเธออยู่ก็คงไม่ ยอมให้เธอมาทำงานแต่ไก่โห่แบบนี้หรอก!

ปาณีรีบพูดแย้งเขาทันที “ไม่ใช่สักหน่อยเพราะฉันเห็นว่า บริษัทมีนายอยู่ฉันก็เลยพอจะวางใจได้หน่อย! ไม่เกี่ยวอะไรกับ คุณอาเขาหรอก!

ธีระหันไปยิ้มให้เธอแล้วพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ : “อย่ามายิ่ง เธออธิบายก็เหมือนยิ่งกลบเกลื่อนนะ! เห็นๆอยู่ว่าเธอน่ะ หลงใหลคุณอาจนหัวปักหัวป่า
ปาณียังอยากที่จะอธิบายต่อแต่คิดไปคิดมาก็ช่างมันเถอะเธอ หันมาก้มหน้าก้มตาทํางานของเธอต่อ

ธีระเห็นปาณีกลับมาเอาจริงเอาจังกับงานทั้งที่จะให้เขามานั่ง ขี้เกียจก็กระไรอยู่ธีระทำท่าบิดข้อไม้ข้อมือพูดกับเธอด้วยน้ำ เสียงเรียบนิ่ง: “เห็นบอสขยันขันแข็งแบบนี้ฉันก็ต้องขยันๆด้วย เหมือนกันสู้โว้ย!”

พูดจบเขาก็หยิบโน๊ตบุ๊คมานั่งทำงานที่โซฟา

ครู่หนึ่งผ่านไปทั้งออฟฟิตก็เงียบกริบได้ยินแค่เพียงเสียงเคาะ แป้นคีย์บอร์ดเท่านั้นทั้งคู่ต่างก็นั่งทำงานเงียบๆไม่ได้มีการสน นทนาใดๆอีกเลย

จู่ๆเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นปาณีเหลือบไปมองต้นตอของเสียง โทรศัพท์ที่ยังคงดังต่อเนื่องไม่หยุดก่อนจะสาดสายตาเป็นนัยๆ ไปหาธีระ ธีระโทรศัพท์

ธีระหันไปมองเธอด้วยสายเซ็งๆแล้วจึงเดินไปรับ สาย : “สวัสดีครับผม…….

“อ่อได้ครับอยู่ครับคุณจะมาตอนนี้เลยเหรอครับ? ได้ครับ โอ เคครับ! “ธีระวางสายโทรศัพท์ก่อนจะหันกลับมาหาปาเขาพูด ด้วยน้ำเสียงทุ้มนิ่งลึก: “ท่านประธานจำรัสCEOของบริษัท ซี.ซี.เอส. จะเข้ามาที่บริษัทเราเขาอยากจะพบเธอ! ”

ปาณีนิ่งอึ้งก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาเธอถามระด้วยความสงสัย อย่างแรง : “ฉันไม่ได้ฟังผิดไปใช่ไหม? ท่านประธานจำรัส อยากพบฉันอย่างนั้น เขาอยากจะยกพวกมาตีฉันหรือเปล่าเนี่ย? ”

ธีระหัวเราะขบขันกับปฏิกิริยาของเธอแล้วเขาก็พยักหน้า หงิกๆ ให้เธอ : “มันต้องใช่แน่นอน! ขอทีเถอะบอสปาณีเธอคิด ว่าอีกฝ่ายซึ่งเป็นถึงCEOบริษัทชั้นนำของประเทศคิดจะบุกมาเธอ ในถิ่นของเธอเพื่อมารุมทำร้ายเธอเนี่ยอ่ะนะ? แล้วพวกเราก็ใช้ ว่าจะไม่มีมือมีเท้าจะนิ่งดูดายยอมให้เขามารังแกเธอได้ยังไง! ”

ปาณีมองหน้าธีระด้วยความสงสัยแล้วพยักหน้าให้เขา เขา เป็นคนตัวสูงใหญ่แข็งแรงกำยำแล้วดูนายตัวเล็กกระจ้อยร่อย เจอเขาใส่แค่หมัดเดียวก็คงน็อคแล้ว! เอาเป็นว่านายไปพบเขา คนเดียวก็แล้วกันบอกเขาว่าฉันไม่อยู่ติดธุระ!

ธีระหันไปกรอกตาบนเบาๆ ใส่เธอ” “อย่างนั้นก็ได้เดี๋ยวฉันไป พบเขาเอง! ”

จังหวะที่ธีระกำลังจะเดินออกไปนอกห้องปากขมวดคิ้วพลาง พูดเสียงกระซิบใส่เขา “ท่านประธานจำรัสคนนั้นคงไม่ได้บ้าใช่ มั้ย?

ด้วยความที่ไม่ได้ใส่ใจไม่นานนักเธอก็ลืมเรื่องพวกนี้ปาณีค ลึกๆเลื่อนดูเวปบล็อคแล้วก็เลื่อนลงมาดูตรงคอมเมนต์ด้านล่าง

มีคอมเมนต์หนึ่งพูดบ่นๆทำนองว่า : “แอนเดรียทำไมคุณไม่ อัพเดทต่อล่ะ? แล้วMr.Yเป็นยังไงบ้าง? ช่วงนี้ไม่มีหนังสือให้ อ่านน่าเบื่อมากเลย! ”

เมื่อเลื่อนๆลงมาดูด้านล่างก็พบว่าผู้คนต่างพากันเรียกร้องให้ แอนเดรียอัพเดทตอนต่อๆไป!
ทันใดนั้นรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของปาณีเธอคิดไม่ถึง

เลยว่าสิ่งที่เธอเขียนไปเรื่อยเปื่อยนั้นจะกลายเป็นที่สนใจและชื่อ ฮาในหมู่ผู้อ่านขนาดนี้เมื่อย้อนนึกไปถึงสมัยแรกๆเธอก็แค่คิด อยากจะเขียนบันทึกเรื่องราวเล็กๆน้อยๆของเธอกับคุณอา เท่านั้นเองคิดไม่ถึงเลยว่ามันจะกลายเป็นที่มาของเงินก้อนแรก ในชีวิตของเธอและตอนนี้เธอก็มีบริษัทเป็นของตัวเองแล้วและมี รายได้เป็นของตัวเองด้วย

พอนึกมาถึงตรงนี้ปาณีก็อดที่จะคิดถึงคุณอาผู้นำพาความโชค ดีมาให้ชีวิตเธอไม่ได้ “ไม่รู้ว่าตอนนี้คุณอากำลังทำอะไรอยู่ นะ? จะคิดถึงฉันเหมือนที่ฉันกำลังคิดถึงเขาอยู่บ้างหรือเปล่า? ”

ณเมืองเมฆาอันห่างไกลธามนิธิไม่ได้สบายอกสบายใจเหมือน กับปาณีในตอนนี้เขากำลังคิ้วขมวดมองผู้คนที่อยู่เบื้องหน้า สายตาเขาเต็มไปด้วยความเคร่งขรึมซึ่งดูน่าเกรงขาม : “พวก คุณทำงานกันยังไงจนถึงตอนนี้ก็ยังทำไม่เรียบร้อย? ”

ไวยาตย์ยืนนิ่งเงียบไม่พูดไม่จาอยู่ข้างๆเขา คนๆนั้นพยายามที่จะพูดแก้ตัวแต่สิ่งที่เขาพูดกลับไม่ได้ดู สร้างสรรค์เลย

ธามนิธิยกมือบีบหัวคิ้วตัวเองอย่างเหนื่อยล้าจากนั้นจึง โบกมือให้เขาออกไป

ไวยาตย์เดินเข้ามาหาเขาพร้อมทั้งยื่นแก้วกาแฟส่งให้ “ท่าน ประธานธามนิธิใจเย็นๆก่อนนะครับเรื่องมันก็เกิดขึ้นมาแล้วเรา ควรคิดว่าจะจัดการกับมันยังไงก่อนดีกว่านะครับ!
ธามนิธินั่งเงียบไม่พูดไม่จาเขาวางแก้วกาแฟลงแล้วเดินไปที่ หน้าต่างหมอกจางๆ คลุมเครือปรากฏให้เห็นที่นอกหน้าต่างบาน นั้นเขาอดไม่ได้ที่จะคิดถึงยัยแมวน้อยของเขาขึ้นมา

“ไม่รู้ว่าเธอกินอะไรแล้วหรือยัง? เธอจะเหนื่อยเหนือเปล่า? เธอจะคิดถึงฉันบ้างไหม? “ธามนิธิยืนคิดฟุ้งซ่านอยู่ริมหน้าต่าง นั้น ในหัวของเขามีแต่ปาณี”ไม่ได้ละฉันต้องรีบจัดการเรื่องทุก อย่างให้เรียบร้อยฉันเป็นห่วงปาณี ! ”

คิดมาถึงตรงนี้ธามนิธิกระดูกกาแฟดื่มไปอีกใหญ่ก่อนจะหัน ไปพูดกับไวยาตย์ : “แจ้งไปที่ผู้รับผิดชอบงานนี้ทุกคนว่าฉัน เรียกประชุมด่วน! ”

ไวยาตย์ยืนงงไปครู่หนึ่งแล้วรีบออกไปจัดการในทันที ธามนิธิเม้มริมฝีปากขมวดคิ้วแน่นแววตาเขาแฝงไปด้วย ความโกรธแต่ก็ยังเก็บกดความขุ่นเคืองเอาไว้ในใจไม่

แสดงออกมา

ในขณะที่ปาณีกำลังคิดถึงเขาอยู่นั้นธีระก็ได้พบกับผู้ช่วยชญช์ แขกผู้ที่ตั้งใจมาเยือนเป็นการพิเศษจากบริษัทซี.ซี.เอส.ตรงประตู พอดี

ธีระยิ้มให้เขาอย่างสุภาพนอบน้อมก่อนจะยื่นมือให้ เขา: “สวัสดีครับผู้ช่วยชญ ยินดีต้อนรับสู่บริษัทของเรา ครับ! ”

ผู้ช่วยชญช์ส่งยิ้มให้ธีระด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส “ท่าน ประธานธีระไม่ต้องเกรงใจครับอุตส่าห์ออกมาต้อนรับด้วยตัวเองเลยไม่ทราบว่าท่านประธานปางอยู่หรือเปล่าครับ?”

ธีระอึ้งไปเล็กน้อยคิดไม่ถึงว่าฝ่ายตรงข้ามจะมีจุดประสงค์ที่ ต้องการจะพบปาจริงๆ

ธีระยิ้มตอบเขาด้วยรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความแปลกใจและ สงสัย : “ท่านประธานปาณีติดงานอยู่นะครับไม่ทราบว่าผู้ช่วย ชญซ์มีธุระอะไรกับเธอหรือเปล่า? ”

ผู้ช่วยชญทำท่าลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยปาก” “คือแบบนี้ ครับทางท่านประธานจำรัสของเราอยากจะพบคุณปาณีอีกสัก ครั้งเพื่อขอโทษเรื่องเหตุการณ์คราวก่อน เพราะเรื่องมันเกิด จากความผิดของเขาก่อน…….

ธีระมองไปที่ผู้ช่วยชญช์ด้วยสีหน้าท่าทางที่ดูประหลาดใจเป็น อย่างมาก

ผู้ช่วยชญชัยอมรับอากัปกิริยาที่ส่งผ่านมาทางสายตาของธีระ

อยู่เงียบๆ

จู่ๆประธานบริษัทที่มีชื่อเสียงระดับประเทศคิดอยากจะขอโทษ ประธานบริษัท โนเนมอย่างนั้นน่ะเหรอ! คิดๆดูแล้วมันก็ยากที่จะ ยอมรับได้ว่านั่นมันคือเรื่องจริงยิ่งไปกว่านั้นมันกลับทำให้เห็นว่า ฝ่ายนั้นมีจุดประสงค์ที่อยากจะพบปาณีเสียมากกว่า

ธีระทำท่าลังเลก่อนจะเอ่ยปากปฏิเสธไป : “เห็นทีต้องขออภัย ด้วยนะครับพอดีช่วงนี้ท่านประธานปาณียุ่งมากไม่มีเวลาเลย ครับเอาแบบนี้ดีไหมครับวันหลังผมจะขออนุญาตเป็นเจ้าภาพ เชิญท่านประธานจำรัสและผู้ช่วยชญชี้ไปทานอาหารด้วยกันสักมือแบบนั้นไหมครับ?

ช่วยชญยืนมือไปมาด้วยความลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ผม

ธีระยังทันได้พูดอะไรต่อก็พลันเห็นประตูรถช่วยชญ เพิ่งลงมาเปิดออกยาวๆหนึ่งเดินก้าวมาอยู่ตรง หน้าระอย่างรวดเร็วทำให้ธีระค้างคือเจ้าของขายาวคู่นั้นก้าวมาอยู่เบื้องหน้าของเขา ก่อนจะด้วยเสียงและหน้าท่าทางอันเย่อหยิ่ง จองหอง ปาณีอยู่ไหนอยากเจอ!

ใช้เวลาไปครู่หนึ่งกว่าระชายเย่อหยิ่งจองหองคนนั้นด้วยหน้าและรอยเงื่อนๆ การต้อนรับครับ!

จํารัสอามือก่อนจะพูดน้ำเสียงฟังค่อยพอใจเท่าไหร่ “ไม่ อยากมาเรื่องสาระกับคุณ! เรียกปาณีออกมาเจอผม หน่อยผมต้องการคุยเธอแบบซึ่งหน้า

ทันทีที่จำรัสก็เห็นร่างเล็กมาปรากฏอยู่ธีระเธอค่อยเดินเข้ามาแหวกทางตรงที่ธีระยืนอยู่พูด ด้วยเสียงชัด ท่านประธานจำรัสคุณต้องการพบฉันเหรอ คะลมอะไรหอบคุณมานี่ได้ฉันจำไม่ว่าพวกเคยกัลยาณมิตรต่อกันหรือเปล่ามีอะไรที่จำเป็นจะต้องคุยกันซึ่งๆ หน้าอย่างนั้นเหรอคะ

สายตาอันคมกริบของชายหนุ่มจ้องมองไปที่ปากอย่างไม่ละ สายตาทันใดนั้นแววตาของเขาก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความสนใจ ในตัวเธอเขาพูดพลางส่งยิ้มให้ “ท่านประธานปาณี ! ผมตั้งใจ มาที่นี่เพื่อขอโทษคุณสำหรับเรื่องคราวก่อน! ”

เมื่อได้ฟัง เสียงที่เขาเน้นคำว่า “ตั้งใจ”ปาณีก็ยิ่งมองเขา ด้วยความสงสัยมากยิ่งขึ้น