ตอนที่785

แถมผู้ชายคนนี้ มองเห็นเธอที่กระวนกระวายอยู่ตรงนี้แต่กลับ ไม่ไม่ยอมพูดอะไร

ปาณีมองดูเขา “วันนี้คุณนอนที่โซฟา”

…สีหน้าคุณอาดูปั้นยาก สรุปแล้วเขาทำผิดอะไรกัน?

พอถึงลานจอดรถชั้นใต้ดิน ทั้งคู่ก็ลงมาจากรถ ฐิติพรนั้น โทรศัพท์หาปาณีพอดีและสอบถามเธอถึงเรื่องราวเมืองสิงห์ ปาณีด้านหนึ่งตอบคำถามส่วนอีกด้านก็จูงมือข้างหนึ่งกับธามนิธิ เดินเข้าลิฟต์ไป เขาทำตัวคล้ายกับว่ากลัวทำปาณีจะหลุดหาย ไป

ในลิฟต์ไม่มีใคร เขามองดูเธอที่กำลังคุยโทรศัพท์ ก่อนจะ กอดเธอเข้าจากด้านหลังเอาไว้

เสียงของฐิติพรยังคงดังอยู่ข้างหู เขาที่จู่ๆก็กอดเธอเข้า ทําเอา เธอตกใจ

เขามองดูใบหน้าด้านข้างและลำคออันขาวผ่องของปาณี ก่อน จะก้มศีรษะลงและจูบลงบนผิวขาวราวกระเบื้องของเธอ ปาณี เปล่งเสียงขึ้นมา ทำให้ฐิติพรนั้นเอ่ยถาม “เป็นอะไรไป?”

“ไม่ ไม่มีอะไรค่ะ”ปาณีรีบวางสายอย่างวุ่นวาย ก่อนจะจับ มือของเขาเอาไว้ และเอ่ยถามผู้ชายตรงหน้าที่เพิ่งจะจูบเธอ “คุณ ทำอะไรน่ะคะ? ฉันกำลังคุยกับคุณแม่คุณอยู่นะ
ทําเอาเธอขายหน้าจะแย่แล้ว

ธามนิยมองเธอตาไม่กระพริบ “รอไม่ไหวแล้ว ฉันต้องการเธอ

ปาณีจับมือทั้งสองข้างที่อยู่บนเอวของเธอเอาไว้ นึกไปถึงเมื่อ คืนวันก่อนที่เธอเพิ่งจะถูกรังแกจนแทบจะร้องขอชีวิต ในใจยัง หวาดผวาอยู่ไม่หาย จึงเอ่ยปฏิเสธ “ไม่นะ ฉันพูดแล้วนี่คะว่าวันนี้ คุณนอนที่โซฟา ใครใช้ให้คุณทำฉันเสียใจหล่ะ… อุ้ย!”

ปาณียังไม่ทันพูดจบก็ถูกธามนิธิอุ้มขึ้นมาและเดินออกจาก ลิฟต์ไป

ปาณีถูกเขาอุ้มไปตามทางเดิน เธอเอ่ยประท้วง “คุณวางฉันลง นะคะ! ไม่เอาแบบนี้ มีที่ไหนกันคนเขาไม่ตกลง คุณยังใช้กำลัง หรือคะ?”

ใช้กำลัง?

คิ้วของธามนิธิขมวดขึ้น เห็นชัดว่าไม่ชอบใจกับคำนี้

เขาเปิดประตูและวางเธอลงบนเตียงใหญ่ในห้องนอน ก่อนจะ จับมือเล็กของเธอที่ดิ้นไปมาไม่หยุดเอาไว้และกดลงเหนือศีรษะ เขาจ้องมองเธอด้วยสายตาอันดื้อรั้น “เธอรีบตกลงซะ ไม่งั้นฉัน จะใช้กำลังเข้าจริงๆ

“ประทานโทษเถอะ คุณขู่เข็ญฉันแบบนี้ มันต่างจากใช้ กำลังโดยตรงตรงไหนมิทราบ?
ปาณีเอ่ย “คุณมันคนเลว”

ธามนิธิโอบกอดเธอเอาไว้ เขาแทะเล็มงริมฝีปากของเธอ ก่อน จะมองเธอด้วยสายตาอันอ่อนโยน

บรรยากาศภายในห้องแปรเปลี่ยนเป็นอบอุ่นขึ้นมาทันใด

ปาณีตื่นตระหนกอย่างยิ่ง น้ำเสียงของเธออ่อนลงมา “คุณ ปล่อยฉันก่อนได้ไหมคะ?”

“เมื่อคืนเธอโหดร้ายกับฉันในโทรศัพท์ ไม่ใช่ว่าออกจะเก่ง กล้าอยู่หรือ? ตอนนี้จะมากลัวอะไรกัน? “ธามนิธิมองดูเธออย่าง ไม่คลาดสายตา

แถมเมื่อคืนยังเป็นครั้งแรกที่เธอโมโหใส่เขา

ในตอนนั้นพอธามนิธิได้ยินเข้า สีหน้าก็แทบจะดูไม่ได้

พูดถึงเรื่องเมื่อคืน ดวงตาของปาณีก็เข้มขึ้น “คุณนึกว่าฉัน อยากจะดุร้ายใส่คุณหรือไงกัน? ฉันส่งที่อยู่ให้คุณ แต่คุณกลับ ไม่ดู แถมยังไม่เห็นฉันอยู่ในสายตา คุณไม่รู้หรอกว่าพอฉัน ทำตัวแบบนั้นกับคุณฉันก็ต้องมานั่งร้องไห้

“คิ้วของธามนิธิขมวดขึ้น “ฉันเป็นคนที่ถูกใส่ เธอจะ ร้องไห้ทำไมกัน?”

สมกับเป็นถุงน้ำตาตัวน้อยเสียจริง

ปาณีถลึงตาใส่เขา และเอ่ยอยากช่วยไม่ได้อยู่บ้าง “ฉันกลัว ว่าเป็นเพราะฉันช่างไม่รู้เรื่องราว คุณก็เลยไม่สนใจฉันแล้วและไม่ต้องการฉันอีก ฉันถึงกับต้องมานั่งสำนึกเสียใจที่หย่ากับคุณ แล้วยังตามคุณกลับบ้าน คุณคิดดูสิ ถ้าหากฉันไม่กลับมา ก็ไม่ ต้องมานั่งทนทุกข์เสียใจแบบนี้

ยังไงซะตอนนี้เรื่องเข้าใจผิดก็ถูกแก้ไขแล้ว ปาณีคิดอะไรจึง พูดแบบนั้นออกมาตรงๆ

ในตอนนั้นเธอทุกข์ใจมากจริงๆ

ธามนิธิมองปาณี “แค่เธอพูดกับฉันสองสามประโยคฉันก็ไม่ ต้องการเธอแล้ว? ทําไมฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าตัวเองน่ากลัว ขนาดนั้น?”

“ดังนั้นพอฉันเห็นคุณมาหาฉัน ฉันก็รู้สึกดีใจอยู่ไม่น้อย” ปาณี มองเขาด้วยความหวานชื่น เธอรู้ว่าในใจเขามีตนเองอยู่และรู้ดี ว่าเขานั้นยินยอมที่จะอ่อนข้ออดกลั้นกับเธอ ตอนนี้เธอรู้สึกว่า ตนเองมีความสุขราวกับเพิ่งถูกรางวัลเงินล้านก็มิปาน “สามี ดีกับฉันจริงๆ” คุณ