ตอนที่ 766

ปาณีเคยถามราคากับร้านแถวนี้มาก่อนแล้ว ราคาก็จะอยู่ที่ห้า หลัก ถึงแม้ว่าตอนนี้เธอจะหาสามีรวยได้แล้ว แต่ก็ไม่กล้าใช้เงิน ฟุ่มเฟือย

อีกอย่าง เธอคิดว่าซื้อเสื้อรองเท้าราคาไม่กี่ร้อยก็ถือหรูแล้ว พูดจบ ธามนิธิก็จับมือเธอไว้ และดึงเข้าไปในร้าน

สำหรับคุณธามนิธแล้ว ของที่ผู้หญิงของเขาอยากซื้อก็ต้องซื้อ ซื้อซื้อให้เธอ…

“ยินดีต้อนรับค่ะ” เสียงของพนักงานที่อ่อนโยนดังขึ้นจากใน

ร้าน

ปาณีรู้สึกว่าน้ำเสียงนี้คุ้นหูมาก เลยมองไปที่ซุ่มเสียง ปรากฏ ว่าเธอเห็นใบหน้าที่คุ้นตาที่ทำให้ปาณีแทบจะสะดุ้งตกใจ เธอคือ ติรยา

นับตั้งแต่ตระกูลพิมพ์สารล้มละลาย เวลาที่ติรยาอยู่โรงเรียนก็ จะไม่เหมือนเมื่อก่อนที่ชอบอวดรวยแล้ว ทุกวันก็จะเอาแต่ หุบปากเงียบ ไม่ไปหาเรื่องใคร นอกจากเข้าเรียนแล้ว เวลาอื่นก็ แทบจะไม่เห็นเธอเลย

บางคนบอกว่าเธอทำงาน ซึ่งปาณีก็ไม่เคยเห็นมาก่อน นี้เป็น ครั้งแรกที่ได้เห็น
เมื่อติรยาเห็นปาณีกับธามนิธิก็อดไม่ได้ที่จะสะดุ้งตกใจ ครั้งก่อนที่เธอเห็นธามนิธิ เป็นตอนที่เขานั่งบนรถเข็นคนพิการ แต่ตอนนี้เขา…ยืนได้แล้ว

ผู้ชายคนนี้มีออร่าที่สูงศักดิ์ปลดปล่อยออกมา

ติรยามองเขาแวบหนึ่ง และนึกถึงตอนที่ตัวเองเคยดูถูกปาณี เมื่อครั้งก่อนว่า ปาณีแต่งงานกับคนพิการเพื่อหวังเงินทอง หน้า ไม่อาย แต่เธอนึกไม่ถึงจริงๆว่า ตอนนี้เธอกับปาณีจะแตกต่างกัน มากขนาดนี้

ร้านแบบนี้เมื่อก่อนปาณีแทบจะไม่เข้าเลย แต่ตอนนี้ไม่เพียง แต่เข้ามา แถมยังมีผู้ชายที่ทั้งหล่อเหลาและร่ำรวยคนหนึ่งมา ด้วย

ในใจเลยรู้สึกปวดร้าว

ในโลกใบนี้มักจะเกิดเรื่องที่ไม่คาดคิดมากมายเสมอ

พนักงานอีกคนถามปาณีว่า “ไม่ทราบว่าคุณทั้งสองสนใจ สินค้าตัวไหนค่ะ สินค้าของเราเพิ่งมาใหม่หมดเลยค่ะ”

ปาณีตอบว่า : “ฉันสนใจรองเท้าคู่นั้นค่ะ”

พนักงานถามว่า : “ไม่ทราบว่าคุณต้องการดูสินค้าไหมค่ะ?” “ค่ะ” ปาณีพยักหน้า

ติรยาสวมถุงมือและเดินไปหยิบร้องเท้าออกมาให้ปาณี ช่วงนี้เธอทำงานที่นี้ตลอด และคิดว่าน่าจะไม่มีอะไร เพราะสถานที่แบบนี้คนที่มาล้วนเป็นคนมีเงิน เพราะถ้าหากลูกค้าซื้อ หนึ่งชิ้น เธอก็จะได้ค่าตอบแทนไม่น้อย

แต่พอมาพบกับปาณี เลยกลายเป็นเรื่องที่น่าอายที่สุดสำหรับ เธอ

เพราะปาณีเป็นคนที่เธอเคยดูถูกที่สุด

เมื่อนึกถึงคำพูดที่ตัวเองพูด ตรยาก็แทบจะทนไม่ได้ที่จะกัดลิ้น

ตัวเองให้ขาด

ปาณีรับร้องเท้า และมองดูสักพัก คิดไม่ถึงว่ามันจะสวยกว่าที่ ตัวเองจินตนาการไว้เสียอีก

ปาณีถามว่า : “ลองสวมดูได้ไหมค่ะ?”

“ได้ค่ะ ไม่ทราบว่าคุณสวมไซส์อะไรค่ะ” คนที่พูดคือติรยา เสียงของเธอดูเก้อเขินมาก

ปาณีบอกไซส์รองเท้าของตัวเอง จากนั้นติรยาก็ยืนขึ้นไปหา

เมื่อรองเท้าคู่ที่มีไซส์พอดีของปาณีมาถึง ตรยาก็คุกเข่าลงบน พื้นต่อหน้าปาณี และถอดรองเท้าให้เธอ แล้วลองสวมรองเท้าคู่ ใหม่ให้เธอด้วย

ร้านแบบนี้มีการบริการที่ดีมาโดยตลอด เพราะพวกเขามีคติ

ว่า ลูกค้าคือพระเจ้า

นี้เป็นครั้งแรกของปาณี เมื่อเห็นติรยาทำถึงขั้นนี้ เธอก็ตกใจ มาก ถึงแม้เธอจะรู้ว่าเป็นหน้าที่งานของเธอ แต่ในใจเธอเกิดความรู้สึกสับสนขึ้นมา

เมื่อก่อนเธอเป็นถึงคุณหนูที่สูงส่ง แต่ตอนนี้กลับเป็นถึงขั้นนี้แล้ว

พนักงานอีกคนทักทายธามนิธิว่า : “คุณผู้ชาย ร้านเรามีชานะ ค่ะ โปรดรอสักครู่”