ตอนที่729

ธามนิธิอุ้มเธอออกจากห้องสมุดรู้สึกช่วงสองวันนี้เธอผอมลง เยอะมาก

ไวยาตย์กำลังเดินกังวลอยู่หน้าประตูกำลังจินตนาการภาพ ข้างในกลัวพวกเขาคุยไม่ลงตัวแล้วทะเลาะกันแต่สุดท้ายกลับ เห็นปาณี โดนธามนิธิอุ้มออกมา

นี่เธอไปใส่ยาอะไรให้ธามนิธิหรือเปล่าเนี่ยขนาดนี้ยังต้อ สําเร็จ?

แขนเล็กๆของปากอดคอสามนิธิไว้ธามนิธิตัวสูงขนาดนี้อุ้ม เธอขึ้นอย่างว่าง่าย

ทั้งสองคนคุยไปด้วยแล้วเดินกลับห้องไปด้วย

ปาณีโดนธามนิธิวางลงบนเตียงเห็นเขาดึงเนคไทออกที่ข้าง เตียงแล้วตอบโต้ “ไหนบอกจะพาไปกินข้าวไม่ใช่หรือไง?”

เธอหิวเธออยากกินของแต่ไม่ใช่กินเขา ทำไมเขาต้องอุ้มเธอมาในห้อง

ธามนิธิมองเธออย่างโหดแล้วเอาเนคไททิ้งไว้ข้างๆและแกะ กระดุมเสื้อเชิ้ตทีละเม็ด “ป้อนเธอให้อิ่มก่อนแล้วค่อยลงไปกิน ข้าว”

“เออ…… สีหน้าของปาณีเริ่มไม่ปกติ
นี่มันจะเกินไปไหนเนี่ย?

มารังแกเด็กไส ออย่างเธอแบบนี้ได้ยังไงกัน?

ธามนิธิก้มตัวลงแล้วกอดเธอ “ทำไมดีใจจนพูดไม่ออกใช่ ไหม?”

ดีใจจนพูดไม่ออกจริงๆ!

มือเรียวของเขาเริ่มมาแกะเสื้อเธอ ปาณีก็ตื่นเต้นจนกลืน น้ำลาย “คุณอาจะทำอะไรแบบนั้นจริงหรอ? ให้ฉันได้กินของสัก หน่อยก่อนได้ไหม?”

ฉันหิวจริงๆนะ!

ธามนิธิก็ยกยิ้มๆ อาจจะเพราะเขาโกรธด้วยเห็นเธอไม่ยอมเขา เลยต้องทนไว้ก่อน

แต่เห็นเธอแบบนี้เขาก็รู้สึกมันสนุกดีเลยพูดอย่างอ่อนโยน “พาเธอไปอาบน้ำ”

ที่จริงเขาก็อยากเอาเธอตรงนี้เลยแหละแต่เห็นเธอทำตัวน่า สงสารแบบนี้ก็ทำไม่ลง

“กินข้าวเสร็จค่อยอาบน้ำได้ไหม?” ปาณีอยากกินของ มากกว่า

ธามนิธิบอก “อาบน้ำเสร็จจะได้สบายตัวหน่อยไงเดียวไว้ให้ เขาส่งของกินขึ้นมา”
ปาณีนั่งลงในอ่างอาบน้ำกลับมาอาบน้ำที่บ้านสบายจริงๆ อยู่ในโรงพยาบาลสองวันจนเธอรู้สึกตัวเธอสกปรกไปหมด เธอเอาผ้ามาเช็ดมือให้ตัวเอง ธามนิธินั่งรับโทรศัพท์อยู่ข้างๆ

จนวิภาเป็นคนโทรเข้ามา “ปาณีกลับถึงบ้านหรือยัง?” “กลับมาแล้ว”

“ร้างกายดีขึ้นหรือยัง?” ช่วงสองวันที่ปาณีอยู่ในโรงพยาบาล ทั้งบ้านก็เป็นห่วงเธอมาก

ธามนิธิภรรยาผิวขาวๆของตัวเองแล้วตอบ “หายดีแล้ว” “ใช่สิ” เสียงของจันวิภาจริงจัง “วันนี้ฉันเห็นรูปของเธอกับเวทั สด้วย”

ธามนิธิชะงักไม่คิดว่าพี่สาวจะเห็นด้วย

เขาเชื่อปาณีเลยไม่ได้ไปโทษใส่เธอแต่ทางพี่สาวก็ไม่รู้ว่าพี่ สาวคิดยังไงเหมือนกัน

จันวิภากังวล “เธอคงจะไม่โกรธเขาเพราะเรื่องนี้หรอกนะ? ตอนนี้ลูกฉันก็ไปเมืองนอกแล้วไม่มีอะไรกับปาณีแน่นอนเธอไม่ ต้องคิดมากนะ”

เห็นพี่สาวมาปลอบใจตัวเองแบบนี้ธามนิธิก็ไว้ใจ “คือฉันรู้

แล้ว”
พูดกับนวิภาจบธามนิธิก็วางโทรศัพท์ลงปาณีมองเขา “พวก เธอกำลังคุยเรื่องของฉันอยู่ใช่ไหม?

ธามนิธิเอาโทรศัพท์ไว้อีกข้างแล้วเอาผ้าดึงออกจากมือเธอ

“อือ”

“เรื่องของวันนี้พี่สาวรู้หมดแล้ว?” ปาณีกังวล

ในโลกนี้มีบ่อยมากไม่ใช่มีแค่เธอผิดถึงจะโดนตำหนิ มองปัญหาจากมุมมองที่ไม่เหมือนกันก็จะเกิดความเข้าใจผิด