ตอนที่693

แต่เป็นคืนที่ฝันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ฝันถึงตอนที่ธามนิธิได้รับบาดเจ็บ เขาเป็นทหาร พ่อของเขาสอนเขาตั้งแต่อายุยังน้อย มันจึงเป็น

บวกมาก

แต่กับเรื่องนั้น มันเป็นคราบที่ลบไม่ออกในชีวิตของเขา ถึง แม้ว่าจะไม่มีใครรู้ แต่หัวใจของเขาเต็มไปด้วยการลงโทษ

เขาส่งคนไปดูแลธามนิธิ หวังว่าธามนิธิจะได้รับแต่สิ่งที่ดี หวัง ว่าธามนิธิจะมีความสุข เป็นทั้งหมดที่ตัวเองรู้สึกขอโทษต่อเขา

อย่างไรก็ตาม เขาพบว่าหลังจากที่ธามนิธิยืนหยัดขึ้นมาได้ หัวใจก็ยังคงสับสน พ่อตั้งใจจะให้ธามนิธิกลับมา เขาก็กลัวว่าจะกลับเป็นเหมือน

เดิมเมื่อครั้งที่ถูกธามนิธิปล้นชีวิตไป

โดยเฉพาะนลิน มีสุวรรณ์ หลังจากที่ธามนิธิหายดีแล้ว ก็วิ่งไป หาธามนิธิเพื่อทำให้ตัวเองขายหน้าทันที มันทำให้เขารู้สึกตลก มาก

หลายครั้งที่เขาพยายามจะบีบคอผู้หญิงคนนั้น แต่เขาก็อดทน

เอาไว้ได้

โชคดีที่ธามนิธิมีปาณี จึงไม่ได้มีความตั้งใจที่จะกลับมา

เขารู้สึกอยากขอบคุณพวกเขา มันเป็นธรรมชาติที่จะไม่ทำสิ่งที่ถูกต้องกับธามนิธิ

เขาจะทำทุกอย่างเพื่อชดเชยการสูญเสียของธามนิธิ ตราบใด

ที่เขาไม่กลับมา พวกเขาจะเป็นพี่น้องกันตลอดไป ดังนั้นถึงแม้ว่าหัวใจของเขายังคงมีความรู้สึกเล็กน้อยตอนลิน

มีสุวรรณ์ ก็จะบังคับตัวเองให้เกลียดผู้หญิงคนนี้

แน่นอนเรื่องนี้ เขาไม่แม้แต่จะพูดกับชลิต และจะไม่มีใครรู้ เรื่องนี้

ชลิตมองธามนิธิโดยที่ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ พูดอย่างปวดหัว ว่า “ช่างเถอะ ไม่อยากพูดกับนายแล้ว”

บางทีเขาอาจจะชอบนลิน มีสุวรรณ์จริง ๆ

เพียงเพราะความสัมพันธ์ของธามนิธิ เขาต้องบังคับตัวเองให้ เกลียดนลิน มีสุวรรณ์ซ้ำแล้วซ้ำอีก

หลังจากพูดคุยกับเมธชนน ชลิตก็ออกมาจากบ้านตระกูล สิทธิ์เวช เห็นนลิน มีสุวรรณ์ยืนอยู่ที่ประตู

ชลิตอึ้งไปครู่หนึ่ง แต่ก็ไม่ได้เดินเข้าไปหา และจากไปทันที ชลิตไม่มีความรู้สึกที่ดีต่อนลิน มีสุวรรณ์ ถึงแม้ว่าธามนิธิจะไม่ ชอบเธอ แต่ในฐานะคู่หมั้น เธอทำร้ายธามนิธิอย่างหนักหนา สาหัส

ครึ่งชั่วโมงต่อมา เมธชนันลงมาจากชั้นบน แต่งตัวเรียบร้อยพิถีพิถัน ติดตามทหารผู้ช่วยไป คนขับรถรออยู่ที่ประตู

นลิน มีสุวรรณ์มองเขาจากระยะไกล รู้สึกถึงความเจ็บปวดของ ตัวเอง

เมธชนันอยู่บนรถ ไม่แม้แต่จะมองมายังทิศทางของเธอเลย ตอนนี้เธอรู้แล้ว แต่เดิม ถ้าเขาไม่ให้อากาศเธอ ด้วยตัวเองนั้น

ก็อยู่ห่างไกลจากเขามาก

เธอเข้าใกล้เขาเพียงครึ่งก้าวก็ไม่อาจเป็นไปได้

“คุณมีสุวรรณ์มีอะไรคะ” ที่ออกมาทักทายนลิน มีสุวรรณ์คือ นายหญิงศรีเดชนิษ

นลิน มีสุวรรณ์ยืนอยู่ที่นี่นานแล้วจนทำให้คนสนใจกันมาก เธอจึงมาถาม

เมื่อนลิน มีสุวรรณ์เห็นนายหญิงศรีเดชนิษก็ตกใจมาก “นาย

หญิงสวัสดีค่ะ”

นายหญิงศรีเดชนิษน้ำเสียงเย็นชา “ท่านจอมพลของเราไม่ ต้อนรับคุณมีสุวรรณ์ คุณมีสุวรรณ์อย่ามาที่นี่อีก!”

“ฉัน…ฉันมาหาเมธุชนันค่ะ” นลิน มีสุวรรณ์พูดด้วยความ หวาดกลัว

นายหญิงศรีเดชนิษมองไปที่นลิน มีสุวรรณ์ด้วยความแปลกใจ เล็กน้อย เธออาจไม่คาดคิดว่านลิน มีสุวรรณ์จะพูดแบบนี้ออกมา ยิ้มและเตือนว่า “คุณมีสุวรรณ์แต่งงานแล้ว มาหาชนันของเรามันไม่มีววไหม ถ้าคนอื่นเข้าใจผิด ไม่ว่าคุณจะทําอะไร มันก็ไม่ดีต่อ ชื่อเสียงของเขา”

นายหญิงศรีเดชนิ พูดอย่างสุภาพ

แต่ทําให้คนฟังเกิดความตึงเครียดมาก

แต่เดิมนลิน มีสุวรรณ์อยากจะพูดเรื่องที่เธอทำกับเมธชนั้น แต่

คำพูดนี้ของนายหญิงศรีเดชนิษจะสามารถเอ่ยปากได้ที่ไหนกัน

“นายหญิงคะ คุณพลอยกลับมาแล้วค่ะ” แม่บ้านเดินเข้ามา รายงานนายหญิงศรีเดชนิ

นายหญิงศรีเดชนิษหันไปเห็นรถของทัดธนจอดอยู่หน้าประตู