ตอนที่ 690

ที่สํานักงานเขต นลิน มีสุวรรณ์ถือโทรศัพท์มือถือ กำลังส่ง ข้อความไปหาเมธชนัน “ชนัน วันนี้ฉันได้รับใบรับรองแล้ว”

ถึงแม้ว่าจะรู้ว่าเมธชนั้นจะไม่สนใจเธอ แต่เธออดไม่ได้ที่จะส่ง ข้อความไปหาเขาคาดหวังว่าเขาจะมาพาเธอออกไป และไปจาก

หลังจากหนึ่งนาทีก็มีข้อความตอบกลับมา : ขอให้มีความสุข กับการแต่งงาน

นลิน มีสุวรรณ์มองข้อความดังกล่าว ราวกับว่าได้เห็นท่าที เฉยเมยของเขาด้วย

นึกถึงวันนั้นที่เขาปฏิเสธแม้แต่จูบ ความรู้สึกไม่พอใจก็ยิ่งเพิ่ม

ขึ้น

ทางด้านตระกูลศรีเดชนิษ นลิน มีสุวรรณ์ไม่เคยกล้าที่จะอวดดี ต่อให้เธอนอนกับเมธชนัน เธอก็ไม่กล้าที่จะพูดออกไป

จอมพลนรเทพกับแม่ของเมธชนันนั้นเป็นคนที่ยากจะจัดการ

และตนก็ไปขึ้นเตียงกับเมธชนั่นเอง จะให้เมธชนั้นมาแต่งงาน ด้วยมันก็เป็นไปไม่ได้

เธอแค่คาดหวังว่าเมธชนั้นจะอ่อนโยนกับเธอ และก็หวังว่าเขา จะมาช่วยเธอ
หลังจากได้รับใบรับรอง นลิน มีสุวรรณ์ถูกบังคับให้ตามปิย พนธ์กลับไปที่บ้านตระกูลนากันเลิศ ที่บ้านได้เตรียมหลายสิ่ง หลายอย่างสําหรับเธอส่งมาให้ด้วย

เห็นได้ชัดว่าเมื่อเดือนที่แล้วเธอยังรู้สึกว่าเธอเป็นคุณหนูมีสุ วรรณ์ผู้สูงส่ง ไม่มีใครดูถูก ตอนนี้กลับต้องพึ่งพาตระกูลนาทัน เลิศเพื่อเอาชีวิตรอด

ปิยพนธ์อาบน้ำเสร็จแล้ว มองไปในดิน มีสุวรรณ์ที่ยืนอยู่ตรง หน้าต่าง เดินตรงเข้าไปกอดเธอไว้จากทางด้านหลัง

นลิน มีสุวรรณ์ตกใจมาก รีบผลักเขาออกไป ทันทีที่เขาสัมผัส เธอ ทำให้เธอรู้สึกคลื่นไส้และอึดอัด

ปิยพนธ์มองดูปฏิกิริยาที่รุงแรงของเธอ เอ่ยถามว่า “อายเหรอ ครับ พวกเราแต่งงานกันแล้ว เดี๋ยวคุณก็ชิน”

ซินงั้นเหรอ

เธอจะชินกับมันได้ยังไง

ถ้าไม่ใช่เพราะตอนนี้ต้องพึ่งพาตระกูลนาทันเลิศ

ถ้าไม่ใช่เพราะเมธชนันไม่สนใจเธอ

ถ้าไม่ใช่เพราะธามนิธิกดดันเกินไป

ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อเข้มงวดเกินไป

เธอก็อยากให้ปิยพนธ์ใสหัวไปซะ

เธอมองปิยพนธ์และโป้ปดว่า “ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายน่ะค่ะ”
“ไม่สบายตรงไหน อยากเรียกหมอไหมครับ” ผู้ชายคนนี้ไม่รู้ จักวิธีการอ่านสีหน้า ความฉลาดทางอารมณ์ของเขาก็เท่ากับ มูลค่าทางใบหน้า

เขามองไม่ออกเหรอว่าตนแค่ไม่ชอบเขาก็เท่านั้น

นลิน มีสุวรรณ์พูด “ไม่ต้องหรอกค่ะ”

“งั้นก็มานอนเถอะ” ได้ยินว่าเธอไม่สบาย ปิยพันธ์จึงให้เธอไป นอนบนเตียง

นลิน มีสุวรรณ์ยืนอยู่ข้างเตียง มองไปที่เตียงเดียวในห้องนี้ เธอต้องนอนกับผู้ชายคนนี้งั้นเหรอ

แค่คิดเธอก็อยากจะบ้า

บ้าไปแล้วเหรอ ต้องเผชิญหน้ากับเรื่องพวกนี้งั้นเหรอ

ปิยพนธ์มองท่าทางของเธออย่างเอ็นดู เดินตรงเข้ามาอุ้มเธอ ขึ้นและวางลงบนเตียง

“คุณ…คุณปล่อยฉันนะ!” เขาเป็นผู้ชาย นลิน มีสุวรรณ์จึงไม่มี แรงต้านทานได้

หลังจากที่ปิยพนธ์วางเธอลงบนเตียง ร่างทั้งร่างก็ทิ้งตัวลงทับ เธอ บดจูบแนบสนิทไม่หยุด นลิน มีสุวรรณ์รู้สึกว่าใบหน้าของตัว เองมีแต่ลายของเขา ความรู้สึกรังเกียจผุดขึ้นมาอีกครั้ง