ตอนที่ 656

“สวัสดีครับคุณภา” ถามนิธิเอ่ยอย่างสุภาพ

คำพูดที่คุณอาเพิ่งเอ่ยเมื่อกี้นี้เขาได้ยินมันแล้ว ดังนั้นท่าทีที่มี ต่อคุณอาจึงดูเป็นมิตรมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

คุณอาจ้องมองธามนิธิ ที่ท่าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจแต่ ก็น้อบน้อมเป็นอย่างยิ่ง

คุณอายังคงประหม่าอยู่เล็กน้อย เนื่องจากถูกท่าทีของเขา

ดึงดูดไปหมด

โดยเฉพาะพอได้ยินว่าพวกเขายังไม่ได้หย่ากัน คุณอาก็ยิ่งตก ตะลึงเข้าไปใหญ่

เธอไม่ได้ได้สอบถามอะไรปาณี เรื่องจากยังคงอยู่ต่อหน้าธา มนิธิ จึงรู้สึกไม่ดีนักที่จะถาม

เธอเอ่ย “พวกเธอคุยกันไปเถอะนะ”

พูดเสร็จก็เดินจากไป ทิ้งห้องว่างนี้ไว้ให้แก่สองสามีภรรยา

พอคุณอาเดินไป ปาณีก็เดินไปยังหน้าธามนิธิ เธออยู่ห่างเขา ออกไปไม่กี่เมตรแต่ก็สามารถรับรู้ได้ถึงความรู้สึกของเขาได้ “คุณเป็นอะไรไปคะ ใครทำให้อารมณ์เสียขึ้นมา?

“ไม่ได้เป็นอะไร”ธามนิธิมองปาณีด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ก่อนจะ สืบเข้าไปที่หน้าของเธอครู่หนึ่ง “ไม่ได้ถูกใครรังแกใช่ไหม?
“รังแก ใครกล้ารังแกฉัน?”ปาไม่ได้มองเห็นเพลินพิศอยู่ใน สายตาแต่อย่างใด

ตามนิสัยกยิ้มมุมปาก “อย่างนั้นก็ดี

เธอไม่พูด เขาก็ไม่บังคับเธอ

ปาณีนั้นเคารพตนเองเป็นอย่างยิ่ง โดยเฉพาะเรื่องภายใน บ้านของเธอ เธอไม่อยากให้สร้างปัญหาให้กับเขา

ถ้าหากเขาพูดออกมา รังแต่จะทำให้เธอรู้สึกรับไม่ได้เท่านั้น ฝนสิริตอนนี้กำลังพักผ่อน คุณอาพอเห็นว่าธามนิธิมาที่นี่แล้ว เธอจึงเก็บของเตรียมตัวจะไป

ปาณีไปส่งเธอออกจากโรงพยาบาล และได้ยินคุณน้าเอ่ยว่า “ปาณี พรุ่งนี้ฉันจะมาเยี่ยมแม่ของหนูใหม่ อาเขยของเธอตอนนี้ ยังอยู่ที่บ้าน ฉันกลับไปหุงข้าวให้เขาก่อน

“คุณอา ปาณีรู้ว่าเธอนั้นยังเป็นอย่างมาก “คุณอาไม่ต้องมา ก็ได้นะคะพรุ่งนี้”

คิดไปถึงว่าเมื่อก่อนแม่ของตนทำตัวไม่ดีกับคุณอาขนาดไหน มาตอนนี้คุณแม่ล้มป่วย ผลลัพธ์คือคนที่เป็นเดือดเป็นร้อยที่สุด

ก็ยังเป็นคุณอา

แต่เธอกลับไม่เห็นเป็นเหล่าบรรดาญาติที่แม่ของเธอพยายาม ผูกมิตรพวกนั้นมาเยี่ยมที่โรงพยาบาลเลยสักนิด

คุณอาเอ่ย “ไม่เป็นไร คนในครอบครัวทั้งนั้น! หนูกับนภันต์กำลังเรียนอยู่ ถ้าหากฉันไม่มา พ่อของเธออยู่โรงพยาบาลคน เดียวจะรับมือได้ยังไงไหว?

ปาณีมองเธอที่ช่างผอมบางแต่กลับมีความรับผิดชอบสูงส่ง อย่างยิ่ง “ไม่เป็นไร มีหนูอยู่ สามีของหนูก็อยู่ เรื่องของคุณอาเอง นั้นสำคัญกว่า ถ้าหากว่าหนูทำไม่ไหวจริงๆหนูจะโทรหาคุณอานะ

ถามนิธิยืนอยู่ด้านข้าง มองดูปาณีพูดคุยกับคุณอาของเธอ และส่งเธอขึ้นรถไป ก่อนที่เธอเดินกลับเข้ามา

เป็นเพราะฝนสิรินั้นพักอยู่ในห้องพักผู้ป่วยแบบธรรมดา ใน นั้นจึงไม่มีที่ให้คนในครอบครัวพักผ่อนแต่อย่างใด ตกดึก ปาณี นั้นคลุมร่างของตนด้วยชุดสูทของธามนิธิ เธอนั่งอยู่บนเก้าอี้ด้าน นอกห้องและพิงไหล่ของเขาหลับไป

ที่ระเบียงทางเดินนั้นเงียบสงบเป็นอย่างมาก ธามนิธิไม่ได้ส่ง เสียงอะไรออกมา ทำเพียงแค่จ้องมองดูเธอที่อยู่ขายกายอย่าง เงียบๆเท่านั้น

จิรเวชนั้นภูกปาณีส่งกลับไปพักผ่อนกับนกันต์แล้วเรียนร้อย ตอนนี้ภายในโรพงบาลจึงเหลือพวกเขาแค่สองขึ้น

เดินทปาณีก็ให้ธามนิธิกลับไปก่อนเช่นกัน แต่เขากลับยืน กรานว่าจะอยู่ที่นี่ต่อไป

มองดูยัยตัวเล็กของเขาที่เหนื่อยจนหลับไป ธามนิธิจึงยื่นมือ ออกมาและหยิบชุดคลุมมาคลุมให้เธออย่างเบามือ
บนตัวเขาสวมแต่เพียงเสื้อเชิ้ต แต่เนื่องจากร่างกายของเขา นั้นแข็งแรงไม่น้อย จึงไม่รู้สึกหนาวแต่อย่างใด

ไวยาตย์เดินเข้ามา และมองเห็นภาพของคนทั้งคู่ที่กำลังพัก ผ่อนบนเก้าอี้เข้าพอด

ควของเขาขมวด ม ปาณีนั้นแล้วกันไป ตั้งแต่เล็กเธอก็ทน ความลำบากได้จนเคยชิน แต่ทำไมคุณถามนิธิถึงอยู่เฝ้าที่นี่ด้วย เช่นกันหล่ะ!

บวกกับฝนสิริคนนั้น เมื่อก่อนก็ทำตัวไม่ค่อยดีนักกับธามนิธิ ในใจของไวยาตย์จึงรู้สึกไม่ค่อยดีอย่างมาก

เขาเดินเข้าไป ก่อนจะเอ่ยพูดเสียงขัด คุณธามนิธิ ธามนิธิเงยหน้าขึ้นมา “มาแล้วหรือ?”