ตอนที่ 651

วันนี้หลังจากมาถึงที่มหาลัย ปาณีก็ตั้งใจสอดส่องปฏิกิริยาของ เพื่อนๆมาโดยตลอด เกรงว่าจะมีคนเห็นเรื่องที่เกอดขึ้นเมื่อว่า แล้วกระจายข่าวซุบซิบนินทาออกมา

ยามทานข้าวตอนกลางวัน มีเพียงเธอกับโมรี่เท่านั้น ส่วนขย รพ ตักข้าวเรียบร้อย พอมองเห็นพวกเธอเข้าก็รีบเดินหนีไป อย่างเร่งรีบ คล้ายกับมองเห็นผียังไงยังงั้น

ท่าทีของเขา ทําเอาปารู้สึกว่าแปลกประหลาด เธอเอ่ยถามกับโมรี “เขาเป็นอะไรไป? พวกเราสองคนดูน่า กลัวนักหรือไง?

โมนิ่งงันไปและหันไปมองดูแผ่นหลังของชยรพ ดูท่า… เรื่องที่ เกิดขึ้นเมื่อคืน เขาถือสามันเป็นอย่างยิ่ง

ชยรพหาที่นั่งก่อนจะนั่งลงและทานข้าว ในยามปกติเขาเป็น คนที่พูดเยอะเป็นอย่างยิ่ง วันนี้กลับดูท่าทางเงียบลงเป็นอย่างยิ่ง

“ชยรพ นายเป็นอะไรไปหน่ะ?”เหล่าเพื่อนฝูงมองดูเขา รู้สึกว่า

วันนี้เขาแปลกประหลาดอย่างยิ่ง ดูไม่เป็นเขาเอาซะเลย!

“ไม่มีอะไร”ก็แค่พอนึกถึงเรื่องเมื่อคืนเข้า ตัวเขาก็ไม่อาจสงบ ลงได้

หลังทานข้าวเสร็จ ขยรพก็เดินออกมา ก่อนจะมองเห็นว่า โมรีกำลังรอเขาอยู่ เขาตกใจรีบเดินหนีไปทันที

โมริ

เธอ น่ากลัวขนาดนั้นเลยหรือไง?

ยามค่ำ เป็นเวลาสามทุ่มกว่าแล้ว ชยรพไปที่ห้องชมรม เขา กลัวว่าตนเองเจอโมรีเข้าให้จนแม้กระทั่งห้องชมรมยังไม่อยาก คิดที่จะมา ผลลัพธ์คือ จู่ๆก็คิดขึ้นมาได้ว่าตนทำของตกเอาไว้ที่นี่ ดังนั้นเลยต้องแอบๆเข้ามาเอาในตอนกลางคืน

เดิมที่คิดว่าเวลานี้ ห้องชมรมสมควรที่จะไม่มีคนอยู่ แต่กลาย เป็นว่าพอเข้ามาก็เห็นโมรีกำลังนั่งอยู่ที่พื้นโดยหลังของเธอฟัง อยู่กับโซฟา มือทั้งสองข้างกอดหมอนอยู่ และกำลังร้องไห้ มองดู แล้วอ่อนแรงไร้กำลังอย่างยิ่ง

ในยามปกติเธอมักจะดูเหมือนไม่ค่อยใส่ใจอะไร เหมือนกับ พวกเด็กผู้ชายก็มิปาน น้อยครั้งที่ซยรพจะเห็นเธอเป็นแบบนี้ เขา

เอ๋ยถาม “โมรี?”

โมเงยหน้าขึ้นมาและจ้องมองเขา กรอบตายังคงแดงก่ำ ราวกับร้องไห้จนเสียใจอย่างยิ่ง เธอลุกยืนขึ้นมาและเตรียมจะ หลบออกไป ชยรพจึงรีบร้อบเข้ามาและจับข้อมือของเธอเอาไว้ “เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม?

หรือว่าเป็นเพราะท่าทีหลบหลีกเธอของเขา ทำให้เธอเสียใจ? อันที่จริงชยาพไม่ได้คิดอยากจะหลบเธอแต่อย่างใด แต่เป็นเพราะเขานั้นไม่รู้จริงๆว่าจะทำตัวอย่างไรยามต้องเผชิญหน้ากับ เธอ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อก่อนนี้เธอกับเวทัสใกล้ชิดสนิทสนมกัน มาโดยตลอด เขาจึงรับมือไม่ถูกว่าพวกเขาที่แท้แล้วมีความ สัมพันธ์อย่างไรกันแน่

แต่ที่แน่ๆคือเขาไม่ใช่คนประเภทที่จะไปยุ่งเกี่ยวกับคนของพี่ น้องตนเองได้ อันนี้เป็นหลักการพื้นฐานของตัวเขาเอง

โมรีพูดอย่างสงบ “ฉันไม่เป็นไร นายมาทำอะไรปานนี้ ดึกขนาดนี้แล้ว เธอคิดว่าคงจะไม่มีคนมาแล้วซะอีก

ชยรพเอ่ย “ฉันมาเอาของนิดหน่อย เธอเป็นอะไรไป? ไม่ใช่ เพราะฉันใช่ไหม? เธออย่าคิดมากนะ ฉันไม่ได้คิดร้ายอะไรกับ เธอแล้วก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะหลบหน้าเธอด้วย”

“ไม่เป็นไร เห็นเขาร้อนลนแบบนี้ ทำให้โมร็อดที่จะอธิบายขึ้น มาเสียไม่ได้ “แม่ของฉันป่วย ฉันแค่อยากไปเจอท่าน แต่ว่ามัน ไกลเกินไป ฉันเพิ่งจะคุยโทรศัพท์กับท่านเสร็จ ไม่รู้ว่าทำไมถึง รู้สึกไม่ดีมากๆขึ้นมา”