ตอนที่634

ปาณีรู้สึกประดับประเด็ด เธอจึงยกย้มแก้เก้อ “อันที่จริงจำไม่ได้ ไม่เป็นไร ในความเป็นจริงจะไปมีความรักล้ำลึกที่ไหนกัน? ขอให้ เวลาผ่านไปนานกว่านี้ ใครจะรู้ แม้กระทั่งฉันก็อาจจะลืมคุณ

ในยุคนี้ตอนนี้ อะไรก็รวดเร็วไปหมด ความรักก็เป็นไปอย่าง รวดเร็วเช่นกัน

ถ้าหากเลิกรากันไปหลายปี ใครจะยังจําได้ว่าเคยรักใครมา ก่อน?

ธามนิธิฟังปาณีพูดจาอยู่คนเดียว พูดได้ว่าเขาเสพติดมันไป แล้ว ในที่สุดก็เอ่ยปากขึ้นอย่างอดไม่ได้ “พวกเราไม่มีทางแยก จากกัน”

โดยเฉพาะคำพูดประโยคสุดท้ายของเธอ รอให้เวลาผ่านไป นานกว่านี้ ใครจะรู้ แม้กระทั่งฉันก็อาจจะลืมคุณก็ได้

ทําให้เขาถือสาเป็นอย่างมาก

ธามนิธิเชื่อว่าปาณีเป็นผู้หญิงที่ทำเรื่องพวกนั้นได้จริง ดังนั้น ต่อให้เป็นในความฝันเธอก็ไม่อาจไปจากเขาได้

“คุณทัตธน คุณสมควรไปได้แล้ว”เมธชนันมองดูเวลา เขาเดิน เข้ามาในห้องของพลอย และจ้องดูทัดธนที่คอยพูดคุยกับพลอยมาโดยตลอด

เขาให้เวลาทั้งคู่มานานแล้ว ตอนนี้สมควรเพียงพอแล้ว กระมัง?

ทัดธนเหลือบมองเมธขนัน ก่อนจะมองดูพลอย และลุกขึ้นยืน พลอยจับกุมมือของเขาเอาไว้ “พี่ชาย คุณจะไปแล้วหรือ?”

เหมือนว่า ในโลกของเธอจะไม่เคยคาดคิดว่าก่อน ว่าจะมีวัน หนึ่งที่ได้พบกับเขา

เธอคุ้นชินกับการรอ รอมาโดยตลอด กระทั่งตนเองยังไม่เชื่อ ว่าเขาจะปรากฏตัวขึ้น

เมธชนันเอ่ย “พลอย”

ทัตธนพูดขึ้น “คราวหน้าฉันจะมาหาเธอใหม่”

ปฏิกิริยาของพี่ชายและทัดธนบังคับให้พลอยปล่อยมือเขาลง และนั่งลงบนโซฟาอย่างสงบเสงี่ยม มองดูแล้วคล้ายเล็กน้อยที่ แสนเชื่อฟัง

ทัตธนมองดูเธอรอบหนึ่ง ก่อนจะจามเมธชนันออกจากห้องไป

ตอนลงมาชั้นล่าง เมธชนั้นก็เอ่ยขึ้น “ที่เธอป่วย ไม่เกี่ยวข้อง อะไรกับคุณ คุณอย่าได้คิดมากไป

ต่อให้พวกเขาเคยคบกันมาก่อน แต่ก็ไม่มีใครคิดที่จะให้ทัด ธนมารับผิดชอบพลอยที่กำลังล้มป่วย

โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับคนแบบทัตธน ซึ่งไม่สามารถลงเอยกับคนป่วยได้

เมธชนเดินอยู่ด้านหน้า จู่ๆก็ได้ยินทัตตนเอ่ย “ผมอยาก แต่งงานกับเธอ”

ประโยคนี้ ท่าเอาเมชนันนิ่งงันไป เขาหันหน้ากลับมาและ มองดูทัตธนรอบหนึ่ง รู้สึกว่าบางทีเขาอาจจะเป็นบ้าไปแล้ว ผม นักคุณทัตธนเป็นคนรู้จักเหตุผลเสียอีก จู่ๆจะหุนหันพลันแล่น ขนาดนี้ได้อย่างไร? อย่าเป็นเพราะอยากโชว์ความกล้าหาญ ก็ เลยพูดเรื่องที่ทำได้ได้แบบนี้ออกมา

ทั้งคู่เดินลงมาจากชั้นบน ก็พบกับปีวราเข้าพอดี

ปีวรามองไปที่ทัดธน คิ้วของเธอขมวดขึ้น ก่อนจะจ้องที่เมธ ชนันที่อยู่ด้านข้าง

เมธชนันหลบสายตาอย่างคนกลัวความผิด ทําราวกับมองไม่ เห็นสายตาอยากกินคนของแม่ของตน

ทัดธนเอ่ย “คุณนายปีวรา สวัสดีครับ

“คุณทัดธนมาที่นี่ได้อย่างไร?” ท่าทางของปีวรานั้นแลดู บาดหมางเล็กน้อย

เป็นเพราะเรื่องในอดีต เธอจึงมีความทรงจำที่ไม่ค่อยกับทัด ธนมากนัก

ทัดธนเอ่ยตอบอย่างมีมารยาท “มาเยี่ยมพลอยครับ”
บิวรากลึงตาใส่เมธขนไปรอบหนึ่ง ดูท่าแล้ว ทัตธนเห็นทีจะ เจอพลอยเรียบร้อยแล้ว

ยังไงซะเธอก็เป็นถึงคุณนายตระกูลศรีเดชนิษ มีอะไรที่ไม่เคย เจอมาก่อนบ้างกัน?

เธอพูดกับทัตธนอย่างสงบ “งั้นต้องขอบคุณมากในความเป็น ห้วง”

พัดชนมองดูปีวรารอบหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยประโยคที่เพิ่งพูดกับ เมธชนั้นไปขึ้นมา “ผมอยากสู่ขอเธอ

ปีวรานิ่งงันไป เธอมองดูทัดธน รู้สึกว่าเขาคล้ายเป็นบ้าไปแล้ว

ทั้งคู่นั่งลงบนโซฟา ในมือของปีวราถือแก้วเอาไว้และกำลังดื่ม ชา เธอเอาแต่มองดูทัตธน ผ่านไปชั่วครู่จึงเอ่ยถามขึ้น “คนเราจะ ทานอาหารมั่วชั่วไม่เป็นไร แต่คำพูดนั้นจะเอ่ยขึ้นมาอย่างมั่วซั่ว ไม่ได้ สถานการณ์ของพลอยตอนนี้ คุณทัตธนก็เห็นมาแล้ว ตอน นี้คุณอยากแต่งงานกับเธอ ฉันถึงกับคิดว่าคุณกำลังล้อเล่นอยู่กับ ฉัน”