ตอนที่ 632

เขาไม่สนใจเรื่องของเธออีกต่อไป

สำหรับเขาแล้ว ผู้หญิงที่เขาชอบคนนั้นมีตัวตนอยู่แต่เพียงใน ความทรงจําของเขาเท่านั้น

เพราะว่าความทรงจํานั้นช่างงดงาม และเธอก็จะงดงามเช่น นั้นตลอดไป

จนกระทั่งปาณีพูดกับเขา ว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งที่รอคอยให้เขา ไปหามาตลอด…….

ตอนนี้เขาจึงอยากมาดูเธอสักครั้ง เมธซนั้นจ้องดูทัดธน นึกถึงเมื่อคืนที่เขาเพิ่งจะพูดคุยกับพลอย

ในมือเธอถือรูปของทัดชนและเอ่ยถามเขา “พี่ชาย เมื่อไหร่ เขาถึงจะมาหาฉัน? หรือว่าเขาจะลืมฉันไปแล้ว?”

ผู้ชายตัวโตอย่างเขาพอได้ยินคำพูดของเธอเข้าก็เกือบจะ

ร้องไห้ออกมา

ผ่านมาเนิ่นนานหลายปีขนาดนี้แล้ว เขาก็ไม่รู้เช่นกันว่าทำไม พลอยถึงเอาแต่คิดถึงผู้คนๆนี้ ขนาดเธอลืมชื่อเขาไปแล้วก็ยัง จดจําได้

เมธชนันยืนขึ้นและเอ่ยกับทัดธน “คุณตามผมมา

ห้องของพลอยนั้นอยู่ชั้นบนสุดเนื่องจากที่นี่ในปกติแล้วมีน้อยคนเข้าออก ทําให้เรื่องที่เธอต้มป่วยนั้นไม่ถูกกระจายออกไป

ทุกคนจึงไม่รู้ว่าคุณหนูใหญ่ของตระกูลวิสิทธิ์ เวชนั้นมีอาการ ป่วยทางจิ

ประตูห้องนั้นถูกล็อกไว้ เนื่องจากพลอยนั้นมักจะออกมาวิ่งเผล

นพล่าน

เมธขนันเปิดประตู ทัดเนจึงเดินเข้าไปด้านใน เขามองเห็น พลอยที่ใส่ชุดเจ้าหญิงสีขาวกำลังนั่งอยู่บนเตียง เท้าเปลือยเปล่า ในอ้อมแขนกอดตุ๊กตาหมีตัวเล็กๆ เอาไว้นิ้วมืออันเรียวยาว กำลังถือโทรศัพท์มือถือเอาไว้

หน้าจอบนโทรศัพท์เป็นรูปของทัดธน เธอกำลังมองดูมันอย่าง จริงจังอย่างยิ่ง

ตอนที่ทัดธนรู้จักกับเธอนั้น เธอมีอายุเพียงแค่สิบกว่าปี ตอนนี้

ผ่านมาตั้งเนิ่นนานมากแล้ว เธอกลับยังคงเหมือนเดิมไม่

เปลี่ยนแปลง

ราวกับว่าอายุนั้นได้หยุดลงบนตัวเธอ

เขามองดูพลอย สําคอของเขาตีบตันราวกับมีอะไรบางอย่าง ขวางเอาไว้และไม่เอ่ยพูดจาอะไรออกมา

พลอยเงยหน้าขึ้น เธอมองไปยังทัดธนที่ยืนอยู่หน้าประตู ใน ห้องของเธอ นอกจากหมอและคนที่รับใช้ดูแลเธอในยามปกติ แล้ว ก็มีแต่คนในบ้านของเธอเท่านั้นที่จะมาหา

ในเวลานี้ เธอจ้องดูคนตรงหน้าที่ดูแล้วคล้ายกับบุคคลบนมือถือ เธอกระพริบดวงตาและเอ่ยขึ้นมาอย่างไปอยากเชื่ออยู่บ้าง “พี่ใหญ่?”

แค่เสียงเรียกนี้ ทำให้ทัดธนรู้สึกว่า โลกใบนี้ดูเหมือนจะเงียบ

นลงมาในทันได

ยามบ่าย ปาณีนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร สวมใส่ถุงมือและกำลัง ปลอกกุ้งเคลย์ฟิช ธามนิธินั่งตรงข้ามเธอ กำลังฟังปาเล่าเรื่อง ราวในมหาลัยให้ฟัง

ในเวลานั้นเอง เสียงโทรศัพท์ของธามนิธิก็ดังขึ้น เขาถอด ถุงมือออกและรับโทรศัพท์ “ชนัน”

เป็นสายของเมธอนัน

ปาณียุ่งอยู่กับการปลอกเปลือกกุ้ง ได้ยินธามนิธิเอ่ยขึ้น “ชนัน ให้เธอฟังโทรศัพท์

ปาณีนิ่งไปชั่วครู่ “ฉันหรือคะ?”

เมธซนันหาเธอมีเรื่องอะไรกัน?

แถมยังกล้าโทรเข้ามือถือของคุณอาอีกต่างหาก!

เธอถอดถุงมือลง และรับโทรศัพท์จากธามนิธิและวางไว้ที่ข้าง

หู “ฮัลโหล”

น้ำเสียงของเมธชนัน ออกจะเกรี้ยวกราดอยู่บ้าง “เธอเป็นคน เรียกทัดบนมาใช่ไหม? เธอบอกเรื่องของพลอยให้เขาฟังไปแล้ว?”

..……..เป็นเพราะโทรศัพท์นั้นอยู่ใกล้เกินไป ปาณีรู้สึกว่าหูของ

ตนถูก จนชา จึงถือโทรศัพท์ให้ห่างออกไปอีกหน่อย เธอเอ่ย “ฉันแค่พูดขึ้นมาเฉยๆ เขาไปบ้านนายหรือ?” เธอเพิ่งจะเอ่ยกับทัตธนเมื่อคืน วันนี้เขาก็ไปที่บ้านตระกูลตอบ ทิพย์เสียแล้ว?

เขาออกจะรวดเร็วเกินไปหน่อยมั้ง

สมแล้วที่เป็นไอดอลของเธอ

ปาป๊อดที่จะยกนิ้วให้เขาไม่ได้

“พูดไร้สาระ”เมธชนันเอ่ย “ปาณี ฉันจะบอกเธอให้เธอจบเห่ แล้ว”

สีหน้าของปาณีตบริสุทธิ์ มองยังไง สิ่งที่เธอก็เป็นเรื่อง ที่ดีไม่ใช่หรอกหรือ?

เธอไม่เข้า ทำไมเมธะนั้นจะต้องเกรี้ยวกราดขนาดนี้

ที่ยังไม่เข้าใจยิ่งกว่าก็คือ เห็นชัดๆว่าทั้งทัดธนและพลอยต่าง ก็มีความรู้สึกที่ดีต่อกัน แต่ทัดธนกลับไม่รู้เรื่องที่พลอยล้มป่วย