ตอนที่ 629

เมื่อก่อนเธอคิดว่าความรักก็เป็นเพียงตำนานเท่านั้น เคยไม่ยืน ไม่ได้เคยพบเห็น

และเธอก็ไม่เหมือนผู้หญิงในเรื่องเล่าเหล่านั้น ที่เวลาชื่นชอบ ใครก็ชื่นชอบจนสูญเสียตัวตนของตัวเองไป

แต่ปาณีในตอนนี้ กลับพบว่าตนนั้นไม่สามารถควบคุมตัวเอง ได้และกำลังเดินไปสู่สิ่งที่เธอไม่ชอบมากที่สุด

เธอนึกถึงวันนั้นที่ถูกเขาทิ้งไว้ที่บ้านเพียงลำพังขึ้นมา จู่ๆก็รู้สึก กลัวว่าวันหนึ่ง ในอนาคต ตนเองจะต้องเผชิญกับฉากนั้นขึ้นมา อีกครั้ง

ตอนนี้ยังดี ไม่มีภาระผูกพันอะไร แต่หลังจากนี้หล่ะ?

ถ้าหลังจากนี้มีลูกแล้วจะทำยังไง?

หลังจากนี้มีลูก แต่เขากลับไม่รักเธอแล้ว เธอควรทำยังไง?

ธามนิธิมองดูปาณี ได้ยินเธอเอ่ย “ที่จริงไม่กี่วันมานี้ฉันเอาแต่ คิดถึงปัญหาข้อหนึ่ง ฉันกำลังคิดว่า ฉันกับคุณอา จริงๆแล้ว เหมาะที่จะอยู่ด้วยกันหรือไม่ ช่องว่างระหว่างพวกเรานั้นกว้าง ไกลเกินไป บางทีฉันควรจะอยู่ให้ห่างจากคุณหน่อยเพื่อที่จะได้ ไม่ต้องหวาดกลัวที่จะถูกคุณทิ้งอยู่ทุกวัน แต่ว่า ทุกครั้งที่ฉันเห็นหน้าคุณ ฉันก็ลืมติดเรื่องพวกนี้ไปซะหมด เอาแต่บอกกับตัวเอง ว่าขอแค่วินาทีเดียวก็ยังดี ดังนั้นคุณพูดว่าฉันรักคุณไหม? ”

ประโยคหลังสุด ถามเสียจนยามนิธิไม่สามารถตอบได้ไปทั่ว

ปาณีนั้นเป็นคนที่ค่อนข้างเฉยเมย ต่อให้เธอรู้สึกเศร้าขึ้นมา แต่ในหลายครั้งเธอก็เลือกที่จะทำตัวประหนึ่งไม่มีอะเกิดขึ้นเพื่อ

กลบเกลื่อนมันไป

ถ้าหากเธอไม่เอ่ยออกมา เขาคงไม่ได้รู้ว่า ที่แท้เธอก็มีช่วง เวลาที่ยุ่งเหยิงแบบนี้ได้เช่นกัน

ธามนิธิจองเธอและเอ่ย “ขอโทษ เป็นฉันที่ไม่ดีพอ

ปาณีพูด “ที่ฉันพูดเรื่องพวกนี้ ไม่ใช่เพราะอยากให้คุณเอ่ย ขอโทษนะคะ

เพียงแต่พอเขาถามขึ้นมา เธอก็อดพูดขึ้นมาไม่ได้

ปากถามพูดขึ้นอย่างไม่มั่นใจอยู่บ้าง “คุณคงไม่คิดว่าฉันน่า หัวเราะเยาะใช่ไหมคะ?”

ธามนิธิมองดูดวงตาของเธอ ก่อนจะกอดเธอเข้าไปในอ้อมอก “เธอคิดมากไปขนาดนี้ได้ยังไงคือ?”

เขายังซาบซึ้งได้ไม่ทันเลยด้วยซ้ำ จะไปคิดว่าเธอน่าหัวเราะ เยาะได้ยังไงกัน?

ธามนิธิดื่มกาแฟที่ปาณีทำมาให้จนหมด ก่อนจะอุ้มเธอด้วยท่าเจ้าหญิงขึ้นไปชั้นบน

ปาณีอยู่ในอ้อมอกเขา ขาทั้งสองเคว้างกว้างอยู่กลางอากาศ เป็นเพราะกลัวว่าตนเองจะตกลงไปดังนั้นมือของเธอจึงโอบรอบ คอของเขาเอาไว้

เธอจ้องมองดูผู้ชายคนนี้ที่หล่อเกินใคร ในจากมุมของเธอ ปาณีเอ่ยถาม “สามี คุณเคยอุ้ม ใครแบบนี้มาก่อนรึเปล่า? ……….มนิยมองปาณีอย่างอดไม่ได้รอบหนึ่ง คําถาม ช่างโง่งมยิ่งนัก

เห็นเขาไม่พูดจา ปาณีจึงเอ่ย “หรือว่าเคยอุ้มมาก่อน?

ธามนิธิรู้สึกถึงเส้นเลือดบนหน้าผากที่กำลังเต้นไปมา ก่อนจะ เอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา “ไม่เคย

“ไม่เคยก็ไม่เคย ทำไมคุณต้องใจร้ายกับฉันด้วย?”ปาณีเอ่ย อย่างไม่ชอบใจ

ธามนิธิเอ่ย “อย่าถามคำถามไร้สาระแบบนี้อีก ฉันเกลียดคน ซื้อบื้อ!”

“ปาณี ใครกันที่ซื้อบ่อ

เป็นเขาต่างหาก

เมื่อถึงห้องปาณีก็ลงมาจากตัวเขา และไปห้องแต่งตัวเพื่อหา ชุดเปลี่ยนอาบน้ำและหยิบชุดนอนของเขาติดมือออกมาด้วย
เธอมองดูตามนิธิ “พรุ่งนี้เย็นพวกเราทานข้าวด้วยกันดีไหม

ตามนิธิกำลังเดินไปที่ห้องอาบน้ำ “ดี”

ปากอดเสื้อผ้าและเดินตามหลังเขา “ฉันอยากกินกุ้ง เดล ฟิช ร้านนั้น คุณเคยพาฉันไปกินครั้งแรก

คิดคิด ปาณีก็อต ลายสอขึ้นมาไม่ได้

ธามนิธิเตรียมน้ำเรียบร้อยและพยักหน้า “ได้ ถ้าหากตอนนี้ เธอยอมอาบนํ้าด้วยกันกับฉัน

“…..”ปาเอ่ยประท้วง “ทำไมอยู่ดีๆก็มีข้อแม้ขึ้นมาหล่ะคะ?” “ถ้างั้นเธอจะกินหรือไม่กิน?

ธามนิธิถอดเสื้อผ้าเรียบร้อยและเข้าไปในอ่างน้ำ

อ่างน้ำนั้นใหญ่มาก ตอนที่ย้ายบ้านเขาได้สั่งทำมันขึ้นมาโดย เฉพาะ สองคนแช่อยู่ด้วยกันก็ยังคงมีพื้นที่ตรงกลางอยู่อีกมาก

ปาณีนั่งอยู่กับผนังอ่าง ในมือถือ โทรศัพท์ ด้านหนึ่งกำลังส่ง ข้อความ ด้านหนึ่งหัวเราะ