ตอนที่ 587

เขามารอเธอตั้งแต่หกโมงกว่า จนถึงตอนนี้ปาไปเกือบสี่ทุ่มแล้ ก็ยังไม่เห็นวี่แววว่าจะได้เจอปาณี

เขาเริ่มนึกสงสัยว่าตัวเองจะมาผิดที่หรือเปล่า

เสียงโทรศัพท์มือถือราคาถูกดังขึ้นมา เวทัสหยิบมือถือขึ้นมา รับสาย เป็นโมรีที่โทรเข้ามา ” หัวหน้าคะ อยู่ไหนคะเนี่ย ?

“ผมอยู่ข้างนอก ” ขณะที่เวทัสกำลังรับสายอยู่นั้น เขาพบว่า เท้าของเขาเริ่มจะรู้สึกซา

” พวกเรากำลังกินมื้อดึกกันอยู่ หัวหน้าจะมากินด้วยกันมั้ย คะ ? ” โมรีถามเวทสด้วยความเป็นห่วง

ในโลกใบนี้ คงจะมีแค่เพียงโมรีเท่านั้นที่คอยนึกถึงเขาอยู่ เสมอ

เมื่อเทียบกับปาณี ที่แต่ไหนแต่ไรไม่เคยสนใจใยดีเขาเลย แม้แต่น้อย

“คงไม่ไปล่ะ ” เวทีสบอกกับโมรี

หลังจากปฏิเสธน้ำใจของโมรีไป เขาก็เดินออกมาจากตรงนั้น ชายหนุ่มมองออกไปยังท้องฟ้าอันมืดสลัว ความรู้สึกอ้างว้างโดด เดี่ยวพรั่งพรูออกมาจากใจเขา

เขาเรียกรถ เตรียมตัวจะกลับบ้าน
ระหว่างทางกลับบ้าน เวทีสมองออกไปนอกหน้าต่างรถ แล้ว เขาก็ได้เห็นหน้าต่างร้านอาหารร้านหนึ่ง ปาณีกำลังกินข้าวอยู่ กับผู้ชายคนหนึ่ง แล้วผู้ชายคนนั้นก็คือ อาของเขาเอง ….

สองคนนั้นท่าทางดูมีความสุขกันมาก

ในวินาทีนั้น เวทัสรู้สึกเหมือนหัวใจเขาถูกบีบรัดจนแทบ หายใจไม่ออก

เขาบอกให้คนขับรถจอดตรงนั้น แล้วจึงลงจากรถเดินกลับไป เมื่อมองเข้าไปในกระจกหน้าต่างบานนั้น จึงได้เห็นภาพที่ปาณี กำลังใช้ตะเกียบคีบอาหารไปวางไว้ในชามของธามนิธิ ” ผมไม่ อยากกินอันนี้ ”

เขาคิดมาตลอดว่าพวกเขาหย่ากันแล้ว และจะต้องไม่มีความ สัมพันธ์ใดๆ ต่อกันแล้ว แต่กลับคาดไม่ถึงว่าทั้งสองคนยังไม่ ตัดขาดจากกัน

ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขากลับดูสวีทหวานกันมากขึ้นกว่าเดิมอีก

เมื่อนึกไปถึงตอนที่เขารอเธออยู่หลายชั่วโมง ความรู้สึกผิด หวังและเสียใจก็พลันพรั่งพรูออกมา เวทีสมองดูพวกเขาอย่างไม่ เชื่อสายตาตัวเอง

จังหวะเดียวกันกับที่ปากมองออกมานอกหน้าต่าง เธอจึงได้ เห็นเวทีส

แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเศร้าโศกและผิดหวัง ปาณีหยุดชะงักไปชั่วครู่ คาดไม่ถึงว่าเขาจะมาอยู่ตรงนั้น
ธามนิยมองตามสายตาของปากออกไป จึงได้เห็นเวกัสอยู่ ตรงนั้น

ถึงแม้เวกัสจะเห็นแล้วว่าพวกเขารู้แล้วว่าเขาอยู่ตรงนั้น เขาไม่ ได้หลบไปไหน แต่กลับเดินเข้ามาด้านในร้านอาหาร จนมายืน อยู่ข้างๆพวกเขาทั้งสอง

” นายมาได้ยังไงกันล่ะเนี่ย ? ” ธามนิธิถามเขาอย่างใจเย็น

เวกัสหันไปมอง ที่ปาณี” คุณอากับปาณี ไม่ใช่หย่ากันแล้วเห รอครับ ? ทำไมตอนนี้ถึงยังอยู่ด้วยกันล่ะครับ ? ” น้ำเสียงของ เวทสเต็มไปด้วยความขมขื่น

* อยากอยู่ด้วยกัน ก็เลยอยู่ด้วยกัน แล้วจะทำไมล่ะ ? ” ธา มนิธิกลับคิดว่า มีเหตุผลอะไรที่เขาและปาณีจะอยู่ด้วยกันไม่ได้ เขามองไปที่เวกัส ” ระหว่างนายกะเธอ มันไม่มีทางเป็นไปได้ หรอก นายคงไม่ได้คิดว่าตัวเองจะยังพอมีหวังหรอกนะ ? ”

ไหนๆเวทีสก็ได้มาเห็นแล้ว ธามนิธิก็เลยบอกเขาไปตามตรง เพื่อที่เวทัสจะได้ไม่ต้องคาดหวัง

แต่เวกัสก็ยังคงคาดหวังอยู่จริงๆ ยิ่งไปกว่านั้น ระหว่างนี้เขา ก็ได้พยายามอย่างเต็มที่

แต่ทว่า ทุกสิ่งที่เขาทำลงไป กลับไม่ได้อยู่ในสายตาของปาณี เลยสักนิด

เวทสมองไปที่ปาณี ” วันนี้ผมไปรอคุณที่บ้านที่คุณเช่าอยู่ รอ อยู่หลายชั่วโมง แต่กลับคิดไม่ถึงว่า คุณจะมาอยู่อาของผม ผมมันโง่จริงๆ ”

จริงๆแล้วก่อนหน้านี้เขาก็เคยไปมาหลายครั้ง แต่ก็ไม่เคยได้ เจอปาณีเลย

วันนี้ก็เลยตั้งใจว่า จะรอต่ออีกหน่อย

แต่สุดท้าย นอกจากจะไม่ได้เจอเธอ แต่กลับต้องได้มาเห็น ภาพบาดตานี้อีก ช่างแสนเจ็บปวดหัวใจจริงๆ

อาจเป็นเพราะว่าแววตาของเวกัส ที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด เสียใจ ซึ่งปาณีเองก็รับรู้และเข้าใจถึงความรู้สึกของเขา ที่ดู เหมือนคนสิ้นหวังและทุกข์ทรมาน เธอจึงได้แต่ก้มหน้าหลบ สายตา ไม่ปริปากพูดอะไรกับเขา

แล้วเวทัสก็เดินออกมาร้านอาหารไป ธามนิธิลุกขึ้นเดินตาม เขาออกไป

“เวทีส ” ธามนิธิเดินตามเขาออกมาจากร้านอาหาร และเรียก

เขาไว้

เพราะเป็นหลานชายแท้ๆ เขาจึงรู้สึกเป็นห่วงเลยตามเขาออก

มา