เขาคิดว่าเรื่องนี้ควรจะจบลงไปแล้ว แต่ดู เหมือนว่ามันจะไม่ใช่

ปาณีนิ่งเงียบอย่างยิ่ง สายตาจ้องไปยังเรือ ท่องเที่ยวที่อยู่บนแม่น้ำ เพราะอยู่ห่างไกลออกไป ยามมองดูจึงคล้ายกับใบไม้ร่วงจุดเล็กๆ

อ้อมแขนของธามนิธิช่างอบอุ่น เพียงแต่ ปาณีค้นพบว่า ตั้งแต่เขาดีขึ้นมา ระยะห่าง ระหว่างตนเองกับเขาดูเหมือนยิ่งไกลออกไปเข้า ทุกที

เธอไม่สามารถเป็นดั่งเช่นเมื่อก่อนได้อีก สามารถอยู่ข้างๆเขาได้อย่างมีความสุข

และไม่สามารถเป็นดั่งเช่นแต่ก่อน ที่ไม่มี ความกดดันแม้แต่น้อย ที่รับรู้แค่ความสุขจากการ ถูกเขาประคบประหงม

ผ่านไปเนิ่นนาน ปาณีจัดการอารมณ์ในใจ และเอ่ยกับธามนิธิ “คุณอา….หรือว่า เราควรจะ หย่ากันคะ?”

ธามนิธิที่คิดว่าเธอแค่กำลังมีเรื่องยุ่งยาก เล็กน้อย เมื่อเธอได้คำพูดของเธอ จึงนิ่งงันไป อย่างห้ามไม่อยู่

“เธอยังไม่ตรงไหนที่ไม่สบายใจงั้นหรือ ถ้า หากมี เธอแค่บอกว่า
อยู่ๆเธอพูดเรื่องหย่าขึ้นมากะทันหัน เขา กลับรู้สึกเจ็บปวดไม่น้อย

เขา กับปาณีเป็นอย่างยิ่ง และไม่เคย คิดถึงเรื่องตรงหน้านี้มาก่อน

เธอเอ่ยคําพูดเหล่านี้ เห็นชัดว่ากำลังทําร้าย จิตใจของเขา

ปาณีก้มหน้าลง จ้องมองดูมือของตนและ เอ่ย “เดิมทีที่เราอยู่ด้วยกันก็เป็นเพราะว่าคุณ ต้องการใครสักคนที่สามารถแต่งงานเป็นภรรยา ของคุณ แถมฉันก็ต้องการค่าเล่าเรียนพอดี แต่ ตอนนี้คุณดีขึ้นมาแล้ว อาศัยคุณในตอนนี้ คุณสา มาหาภรรยาที่ดีกว่าฉันได้แน่ ความสามารถที่ ฉันมีในตอนนี้ สามารถเลี้ยงดูตัวเองได้และจ่าย ค่าเล่าเรียนให้ตัวเองได้แล้ว ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ฉัน แค่คิดว่าพวกเราคล้ายกับไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วย กันอีกต่อไป”

เธอรู้สึกซาบซึ้งเขาเป็นอย่างมากที่ในยาม ที่ตนเองลำบาก เขายื่นมือเข้ามาช่วย

เธอจึงตัดสินใจแน่วแน่ ว่าจะไม่ไปจากเขา ที่นั่งบนรถเข็น และอยู่ข้างๆกายเขาตลอดไป

เพียงแต่ตอนนี้ เขาดีขึ้นแล้ว ไม่จำเป็นต้อง

มีเธออยู่เคียงข้างอีกต่อไปแล้ว

ดังนั้น เธอจึงรู้สึกว่าตนเอง ก็สมควรที่จะถึง เวลาไปแล้วเช่นกัน
ธามนิธิจับไหล่ของเธอเอาไว้ เห็นชัดว่า ออกแรงลงไปอย่างมาก

เขายับยั้งอารมณ์ของตนเอง และคิดว่าเธอ แค่อาจหุนหันพลันแล่น “คำพูดเหล่านี้ฉันไม่ ได้ยิน คืนนี้เราเข้านอนแต่หัวค่ำเถอะ ถ้ามีอะไร จะพูด เราค่อยพูดกันพรุ่งนี้”

เขาหวังให้เธอสงบลง

และเขา ไม่อยากจะคุยเรื่องนี้กับเธอ

พอพูดจบ ธามนิธิก็ยืนขึ้นและกลับเข้าห้อง

ไป

ผ่านไปสักครู่ ปาณีที่เดินเข้าห้องไป ก็เห็น เขานอนอยู่บนเตียง หลับไปแล้วเรียบร้อย

วันนี้เขานอนเร็วกว่าทุกวัน เมื่อก่อนเขาจะ คอยเธอจัดการธุระจนเสร็จสิ้นเสียก่อนค่อยนอน พร้อมกัน แต่วันนี้ไม่เป็นเช่นนั้น

คืนนี้ปาณีนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ ใช้เวลา นั่งนิ่งงังอยู่นาน เธอเขียนอะไรไม่ออกแม้แต่คำ

เดียว ความคิดเรื่องการหย่า ไม่ใช่ว่าเธอคิดขึ้น

มาอย่างหุนหัน ก่อนหน้านี้ เธอก็คิดถึงมันมาก่อนนานมาก แล้ว
มันเกิดขึ้นตั้งแต่ เกศราพูดว่าธามนิธิไม่ ได้รักเธอ เกิดขึ้นตั้งแต่ที่เวทีสเอ่ยว่าเธอก็เป็น เพียงแค่ตัวแทนเท่านั้น เกิดขึ้นตั้งแต่ที่เห็นเธอ กับเวทีสฉุดดึงแต่ธามนิธิกลับไม่โกรธสักนิด รวม ถึงเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ด้วยเช่นกัน ดังนั้นตั้งแต่ กลับมาเธอก็คิดถึงมันมาตลอด

เธอรู้สึกว่าตอนนี้ตนเองกับธามนิธิ คล้าย กับว่าไม่มีความรู้สึกรักลึกซึ้งเป็นพิเศษ

เขาประคบประหงมเธอตามใจเธอ เธอ ซาบซึ้งในตัวเขา

มองดูแล้วช่างสงบสุข แต่ก็เหมือนที่เ ศราพูด เขาไม่ได้รักเธอ

แต่ว่า เธอดูคล้ายจะเปลี่ยนเป็นคนโลภมาก ไปแล้ว

ขอแค่เพียงมีอาหารดีๆกิน ได้ไปมหาลัย แค่ สองข้อนนี้ ไม่เป็นดั่งเช่นเมื่อก่อนก็เพียงพอที่จะ เติมเต็มเธอแล้ว

เขากลับยังอยากให้เขารักเธอด้วย

เพียงแต่ เธอรู้ดีตั้งแต่เล็ก เด็กที่โลภมากมัก ไม่มีความสุข สุดท้ายจะต้องได้รับความสูญเสียที่

มากขึ้นกว่าเดิม

เธอในตอนนี้ มีตรงไหนบ้าง ที่คู่ควรให้เขา หลงรัก

แม้กระทั่งตัวเธอเองยังรู้ เธอเป็นเพียงลูก