เธอมาทําอะไรที่นี่?

นลินเป็นที่นิยมอย่างยิ่ง แม้ว่าเธอมาเป็น ครั้งแรกแต่ทุกคนชอบเธอมาก

เธอยืนอยู่ท่ามกลางกลุ่มคน ท่าทางดูใจดีมี น้ำใจอย่างยิ่ง

ปาณีหมุนตัวกลับคิดเดินออกไป ตั้งใจกลับ ไปบอกหัวหน้ากลุ่มว่าเธอขอลาหยุด ผลลัพธ์คือ นลินกลับเรียกเธอขึ้นมาเสียก่อน “ปาณี”

‘กลุ่มฝูงชนจึงหันมามองตามด้วย

เช่นกัน

ในสายตาของพวกเขา สามารถรู้จักกับ นลินได้ถือว่าเป็นเรื่องที่เป็นเกียรติอย่างยิ่ง

ยิ่งไปกว่านั้น มองดูท่าทีนลิน คล้ายกับ สนิทสนมกับปาณีเป็นอย่างยิ่ง

ในเวลานี้ ปาณีจึงทำได้เพียงแค่เดินเข้าไป

อย่างเสียไม่ได้

ยังไงซะกลุ่มนี้เธอก็ยังอยากจะอยู่ต่อไป หลังจากนี้

เธอหันกลับไป บังคับให้ตนเองเผยรอยยิ้ม จอมปลอมขึ้นมา “อาจารย์นลิน”

นลินเดินเข้ามา หยุดลงตรงหน้าเธอและพูดบังเอิญอะไรอย่างนี้ ฉันอยู่ที่นี่เห็นเธอเข้าพอดี” ความบังเอิญนี้ ปาณีไม่มีความรู้สึกยินดี ด้วยเลยสักนิด

นลินมองเธอ ฉันบางเรื่องอยากคุยกับ เธอพอดี เธอพอจะสะดวกไหม?”

ปาณีลังเลเล็กน้อยและพยักหน้า เธอไม่ได้ทําอะไรผิด และไม่อะไรที่จะ ต้องกลัว

ทุกคนเห็นนลินต้องการจะพูดคุยกับปาณี เพียงจึงไม่รบกวนอีกต่อไป

ทั้งคู่ไปยังมุมหนึ่งและหาที่นั่งลง นลินยิ้ม

และเอ่ย เมื่อวานที่บ้านวิสิทธิ์เวช ฉันไม่ได้พูดคุย

กับเธอเลย” “อาจารย์นลินมีอะไรก็พูดมาตรงๆเถอะค่ะ” ปาณีวางมือลงบนหัวเข่า ไม่ชอบวิธีการพูดอ้อม ไปอ้อมมาของคุณป้านลินนัก

“อันที่จริงเป็นเรื่องเกี่ยวกับหยกชิ้นนั้น

เรื่องนี้ฉันช่วยคุณไม่ได้จริงๆ” ปาณีมี สีหน้าละอาย ของสิ่งนั้นเป็นคุณอาที่ให้ฉันมา นอกเสียจากว่าเขาให้ฉันคืน ฉันถึงคืนกลับไปได้

นลินมองปาณีและส่งเสียเป่าปากเบาๆออก มา ก่อนจะยิ้มขึ้นและเอ่ย ฉันไม่ได้มาเพื่อให้เธอ คืนมัน ฉันแค่จะบอกว่า ถ้าเธอชอบ ฉันให้เธอ
ให้เธอ?

เมื่อวานไม่ใช่ งจะพูดว่าหยก น นคือของ สุดที่รักของมารดาเธอไม่ใช่หรือไง?

นลินเอ่ยกับปาณี “ฉันได้ยินมาว่า เมื่อก่อน ตอนมัธยมปลายเธอเคยคบกับเวทีสมาก่อน ใช้ ไหม?”

ปาณีนิ่งไปชั่วครู่ คิดไม่ถึงว่านลินก็รู้เรื่อง พวกนี้

ที่เธอเป็นแบบนี้ คืออยากซักถามรอ ฟังเรื่องราวส่วนตัวของเธองั้นหรือ?

ปาณีรู้สึกได้ถึงความไม่ชอบมาพากล จึง ตอบอย่างไม่แยแส ใครบ้างที่ไม่เคยมีอดีตในวัน เยาว์? อาจารย์นลิน คุณพูดเรื่องนี้ มีจุดประสงค์ อะไร?”

นลินพูด “รักแรกของพวกเธอ เป็นเพราะยาถึงต้องเลิกกัน ที่จริงพอมาคิดดู ก็รู้สึกช่างน่า เสียดาย

“เรื่องในอดีต ไม่มีอะไรน่าเสียดายหรอก

ค่ะ”

“จริงหรือ?” นลินมองไปที่ปาณีอย่างไม่เชื่อ ถือ “ฉันคิดว่าเธอน่าจะยังชอบเวทัสอยู่ไม่น้อย เขาหน้าตาหล่อเหลา เรียนดี แถมตอนนี้ ยังเล่น เกมส์ได้ไม่เลวเลย ในมหาลัยมีผู้หญิงไม่น้อยที่ ชอบเขา ที่สำคัญคือ เธอกับเขาอายุไล่เลี่ยกัน ไม่เกิดช่องว่างระหว่างวัยขึ้น”

“คุณคิดจะพูดอะไรกันแน่?” ปาณีสูญเสีย ความอดทนสุดท้ายไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

เธอไม่ชอบคุยกับผู้หญิงคนนี้

นลินไม่พูดอ้อมค้อมอีกต่อไปเช่นกัน เธอ เอ่ยขึ้นอย่าตรงไปตรงมา “ไปจากธามนิธิเถอะดี ไหม? คืนเขาให้ฉัน”

คุณพูดอะไร?” เธอแทบไม่อยากเชื่อ

เธอกล้าพูดว่า ….คืนให้เธอ?

“ในเมื่อเธอก็ไม่ได้ชอบเขา ไม่เห็นจําเป็นที่ จะต้องบังคับให้ตัวเองอยู่กับเขานี่? ถ้าหากเป็น เพราะเรื่องเงิน ฉันสามารถให้เธอได้มากมาย ฉัน ให้เธอได้ตลอดทั้งชีวิต แบบที่เธอใช้มันไม่มีวัน หมด ขอแค่เธอไปจากเขาเท่านั้น”

“ใครบอกว่าฉันไม่ชอบเขา?” ปาณีพูดอย่าง เย็นชา “เงินคุณเก็บไว้ใช้เองเถอะ!”