ตอนที่ 463

ราวกับต้องการให้ปาณีประจักษ์ในจูบนั้น ก่อนถึงจะยอมรามือ

“ปล่อยค่ะ ฉันหายใจไม่ออกแล้ว” ปาณี พูดขึ้นอย่างดิ้นรน หมดหนทางกับผู้ชายตรงหน้า

ธามนิธิได้ยินเธอพูดขึ้นมาแล้ว จึงยอมหยุด นัยน์ตาของเขาดำราวกับน้ำหมึก “รู้จักวิธีการพูด แล้วหรือ?”

เทียบกับเธอที่เอาแต่นิ่งเงียบไม่พูดจาแล้ว เธออยากให้เธอพูดทุกอย่างที่อยากพูดออกมา มากกว่า

“เกลียดคุณจะแย่อยู่แล้ว” จิตใจของปาณี เต็มไปด้วยอารมณ์ครุกรุ่น พอถูกเขากระตุ้นเข้า จึงไม่สามารถควบคุมได้อีกต่อไป

ธามนิธิกุมมือเธอเอาไว้ จับขึ้นมาจูบขึ้นบน ริมฝีปาก น้ำเสียงอ่อนโยนลง “แค่เอ่ยกับเธอไม่กี่ คํา เธอเกลียดฉันขนาดนี้เลยหรือ?”

ปาณีไม่สบตาเขาและพูดขึ้น “ฉันไม่ได้ เกลียดคุณ ฉันแค่เกลียดตัวเอง”

ธามนิธิรู้ว่าอารมณ์ของปาณีเกิดขึ้นมาจาก นลิน
นี่แปลว่ายัยตัวน้อยของเขายังคงใส่ใจใน ตัวเองอยู่

จิตใจของเขาก็เบิกบานขึ้นมาหลายส่วน

” เขากุมมือเธอไว้และเอ่ยขึ้นอย่างเคร่งครีม ปาณี อย่าคิดมาก ฉันแค่พูดกับเธอไปไม่กี่คำ เท่านั้น คําพูดพวกนั้นไม่เหมาะจะพูดต่อหน้าแม่ พวกเราดีกันมาถึงขั้นนี้แล้ว เธอคิดว่า ฉันจะคิด อะไรขึ้นกับนลินหรือ?”

ไม่ต้องพูดถึงเขาในตอนนี้ที่มีปาณีอยู่ ต่อ ให้เป็นก่อนหน้า เขาก็ไม่เคยคิดอะไรกับนลินเช่น น

ปาณีพิงลงในอ้อมกอดเขา จับกุมเสื้อเชิ้ต ของเขาอย่างเศร้าโศก “ฉันแค่ไม่รู้ว่าทำไม แค่ มองเห็นคุณเดินออกไปกับเธอก็รู้สึกเสียใจเป็น อย่างมาก แค่คิดอีกว่า ถ้าหากคุณไม่กลับมาอีก แล้ว ฉันควรทำอย่างไร ฉันคงไม่สามารถห้ามคุณ ไว้ได้หรอก”

“เธอโง่หรือยังไง?” ได้ยินคำพูดของเธอ ธา มนิธิอดยิ้มขึ้นมาไม่ได้ “เธอเป็นภรรยาของฉัน ถ้า เธอไม่ยินยอมให้ฉันไป ใครก็มาแย่งฉันไปจาก เธอไม่ได้

“ถ้าหากฉันให้คุณไป คุณก็จะไปงั้นหรือ คะ?” ปาณีมองดูเขาและถามด้วยความกลัว ปาณีฟังเธอพูดจบและนิ่งไปชั่วครู่ ไม่ได้ตอบคําถามนี้ของเธอแต่กลับถามกลับ “เธออยาก ให้ฉับไปหรือ?”

คําถาม ทําให้หัวใจของปาณีอ่อนยวบลง เธอมองดูธามนิธิ เขาดีขนาดนี้ อาศัยตัวเธอ ในปกติ คงไม่มีโอกาสได้เจอเขา รู้จักเขา ไม่ ต้องเอ่ยถึงเรื่องแต่งงานให้กับเขาด้วย

เธอพูด “ฉันไม่อยากให้คุณไป ฉันอยากให้ คุณอยู่ตรงนี้ข้างกายฉันตลอดไป เพียงแต่ “เพียงแต่อะไร?”

ฉันไม่มีอะไรดีสักนิด”ปาณีรู้ดีว่าเธอ

เปรียบเสมือลูกเป็ดขี้เหร่ตัวหนึ่ง “อายุก็ยังน้อย ไม่สง่างาม ทําอะไรไม่เป็นมากนัก แถมยังไม่ เหมือนนลินที่มีครอบครัวที่ดี ฉันไม่สามารถช่วย เหลืออะไรคุณได้เลยด้วยซ้ำ

ดังนั้นเธอจึงไม่รู้ว่าตัวเองจะสามารถยืนอยู่ ข้างๆเขาไปได้ตลอดหรือไม่

ธามนิธิพูด “คิดอะไรไม่เข้าท่า เห็นทีเธอ

คงจะหิว ลุกขึ้นเถอะ ฉันพาเธอไปทานอาหารอ

ร่อยๆดีไหม” “ทานอะไรคะ?” พอได้ยินคําว่าอาหาร จิตใจของปาณีก็ไม่รู้สึกหดหู่อีกต่อไป

ไม่มีความเศร้าใดที่อาหารสักมื้อจะรักษาไม่ ได้ ถ้าหากอาหารมื้อเดียวรักษาไม่ได้ งั้นก็กินสัก สองมือ
ธามนิธิ ดี สําหรับยัยจอมกินคนนี้แล้ว ถ้า หากอยากทําให้เธอมีความสุขขึ้นมา ก็ต้องให้เธอ ได้ทานอาหารดีๆมากๆหน่อย

เขาพาเธอลุกขึ้นจากเตียง และลงไปชั้น ล่างพร้อมๆกัน

น้าลำมุงที่อยู่ในครัวทำอาหารเสร็จและวาง บนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว ธามนิธินําอาหารมาวางลง ตรงหน้าเธอ “ทานเถอะ”

ปาณีหยิบขาไก่ขึ้นมาชิ้นหนึ่ง ก่อนจะลงมือ กัดมันอยู่ด้านหนึ่ง ธามนิธิที่นั่งอยู่อีกด้านคล้าย กำลังมองเธออย่างอ่อนโยนราวกับมองดูเด็กน้อย คนหนึ่งมิปาน

ปาณีทานไปชั่วครู่ ไม่สามารถทนความ อยากรู้ของตัวเองได้อีกต่อไป เอ่ยถามขึ้น “คุณ กับนลิน คุยอะไรกันคะ?”