ฟังดูอีกครั้ง ก็ค้นพบว่านี่ไม่ใช่นสินหรอก หรือ?

ปาณิชะงักลง หันมองธามนิธิ และพบว่ารา มนิธิก็หยุดเดินลงเช่นกัน สีหน้าของเขาแปร เปลี่ยนเป็นจริงจังอย่างยิ่ง

“ฉันไม่ใช่แม่ของเธอ” ฐิติพรตอกกลับ อย่างไม่ไว้หน้า

ครั้งก่อนที่พวกเขาทานข้าวกันอยู่ที่ฮอท สปริงรีสอร์ท ครานั้นนลินเรียกเธอว่าอย่างไร?

เรียกเธอว่าคุณน้า

มาตอนนี้ ออกจะน่าหัวเราะเยาะเกินไป หน่อย

เห็นฐิติพรมีสีหน้าสงบ เณศราจึงยิ้มและ ช่วยนลินคลายบรรยากาศลง “คุณป้า อย่าโกรธ อีกเลยนะคะ นลินอยากมาเยี่ยมคุณป้าจากใจ จริง”

“เยี่ยมฉัน?” ฐิติพรหัวเราะขึ้นเบาๆ “ฉันคง รับไว้ไม่ไหว ครั้งก่อนที่พบคุณหนูนลิน ฉันคิดว่า ฉันพูดไปอย่างชัดเจนแล้ว”

พอตอนนี้ธามนิธิหายดีแล้ว เธอก็วิ่งมาหา ถึงหน้าประตู
น่าเสียดาย ฐิติพร จําได้ทุกอย่างที่บ้านมีสุ วรรณแสดงออกมา ในตอนที่รามนิธิยังคงนั่งอยู่ บนรถเข็น

นลินถูกฐิติพรด่าว่า กลับไม่โกรธและเอ่ย ถามขึ้น “คุณแม่ วันนี้ธามนิธิไม่อยู่หรือคะ?”

เธอเอ่ยเรียกว่าคุณแม่ออกมาได้อย่างไม่ กระดากปาก

ราวกับว่าเธอไม่เคยเรียกว่าคุณน้ามาก่อน และราวกับว่าเธอไม่เคยทําผิดใดๆต่อบ้านวิสิทธิ์ เวช

ฐิติพรมองเธออย่างระแวง “เรื่องของธา มนิธิ เกี่ยวอะไรกับเธอมิทราบ เธอถามถึงเขา ทำไม”

“หนูมาวันนี้ ที่จริงแล้วมีเรื่องที่ต้องคุยกับ เขา” นลินแสดงออกด้วยท่าทีจริงจัง คล้ายกับว่า มีเรื่องรีบเร่งจริงๆ

คนที่อ่อนโยนมาตลอดอย่างฐิติพร ยาม ต้องเผชิญหน้ากับนลิน กลับอ่อนโยนไม่ออกสัก นิดเดียว “เธอคิดอยากเจอเขาก็มาหาเขา? อาศัย อะไรกัน?”

นลินเงียบไปชั่ววินาที ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำ เสียงจนใจ “ก่อนหน้านี้เขาเอาหยกจากคุณพ่อไป ชิ้นหนึ่ง ในตอนนั้นคุณแม่ชอบมันมาก เพราะ เรื่องนี้ทำให้คุณแม่ทะเลาะกับคุณพ่ออยู่หลายวันที่หนูมาวันนี้ เพราะอยากจะถามเขาว่าเขาพอจะ สะดวกที่จะคืนมันให้หนูไหม”

* ฐิติพรรู้สึกไม่แน่ใจในเรื่องนี้ จึงถาม อย่างสงสัย “ธามนิธิเอาของของพ่อเธอไป?”

ในตอนนั้นเอง ธามนิธิก็เดินเข้ามาจากข้าง นอก โดยมีปาณีและไวยาตย์เดินตามมาหลังเขา

พอมองเห็นเขาที่คล้ายกับเทพบุตรมิปาน นลินก็ตะลึงไปชั่วขณะ

ในวันนั้น เธอตกตะลึงเป็นอย่างมากที่เห็น ธามนิธิลุกขึ้นยืนได้ จนไม่ทันได้มองอย่างชัดเจน

ผ่านไปเนิ่นนานหลายวัน พอได้เห็นธามนิธิ ที่เดินได้อีกครั้ง หัวใจของเธอก็ถูกเกาะกุมขึ้นมา

แม้กระทั่งในใจของเธอก่อนหน้านี้ที่คิด อยากจะทําให้เมธ นัมพึงพอใจ มาตอนนี้พอเห็น ธามนิธิลุกขึ้นยืนได้ ความคิดนั้นของเธอกลับลด ลงหลายส่วน

ธามนิธิมีรูปร่างสูงโปร่ง ใส่สูทที่ถูกตัดเย็บ มาอย่างดี ทั้งร่างหาข้อบกพร่องไม่เจอ แม้ในตอนนี้ที่เขาออกจากกองทัพและหัน

มาทำธุรกิจของตัวเอง บรรยากาศรอบตัวที่ทำให้

คนหลงไหลของเขากลับยังไม่เปลี่ยนแปลงไป

ฐิติพรมองไปยังธามนิธิที่กลับมา ในใจ คล้ายรู้สึกมีที่พึ่งขึ้นมา “ธามนิธิ ลูกกลับมาแล้ว! ”
แม่” ธามนิธิทักทายแม่ของเขา

ในตอนนี้ที่นลินยังอยู่ตรงนี้ ฐิติพรไม่สนใจ เธออีกต่อไป เอ่ยกับธามนิธิ “เมื่อกี้เธอพูดว่า ลูก ไปเอาหยกชิ้นหนึ่งมาจากพ่อของเธอ เรื่องนี้จริง หรือเปล่า?”

หากถ้าเป็นเรื่องโกหก วันนี้เธอจะทำให้ นลินพ่ายแพ้ก่อนแล้วค่อยไล่กลับไป

ธามนิธิกวาดตามองนลินก่อนเอ่ยขึ้นด้วย น้ำเสียงนิ่งเรียบ “คุณหนูนลินมาวันนี้เพราะมาเ หยกหรือ?”

นลินลุกขึ้นยืน มองไปยังธามนิธิและเอ่ย ขึ้น “คุณพ่อคิดอยากจะสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับ คุณมาตลอด ดังนั้นจึงส่งหยกไปให้คุณ เพียงแต่ ธามนิธิคะ แม่ของฉันชอบหยกชิ้นนั้นมาก เพราะ ฉะนั้น คุณสามารถคืนมันให้แก่ฉันได้ไหม?”