ทีแรกเธอคิดว่าชาติ รามาธิก็คงลุกขึ้นยืนไม่ ได้หรอกและตัวเองก็ไม่ได้หวังอะไรจากเขาเลย อยากพูดอะไรก็พูดออกไป และโดนใครคนหนึ่งจดจำไว้แบบนั้นเธอก็รู้สึก

เกลียดด้วย

แต่เขากลับยืนได้แล้ว

เขาเคยเป็นผู้ชายที่เธอชอบและเคารพใน สายตาเธอเขาเป็นผู้ชายที่ดีเด่นมาก……

นลินจับกุมหน้าตัวเองไว้ทันใดนั้นก็มีความรู้สึก ปวดหัวขึ้นมา

เธอนั่งไว้ไม่ไปสักทีพนักงานเห็นเธอนั่งไว้แบบ นั้นเลยเดินเข้าไปหาด้วยความเป็นห่วง “คุณครับไม่ ทราบว่าจะสั่งอะไรเพิ่มหรือเปล่าครับ?”

ทุกคนรู้สึกว่าเธอดูแปลกๆเลยไม่รู้ว่าจะไปเก็บ อาหารที่วางบนโต๊ะดีไหม

นลินฟังจบก็ลุกขึ้นยืนและเดินออกจากร้าน

อาหาร

ผ่านไปไม่นานเณศราก็มาเห็นเธอนั่งอยู่บน โซฟาคนเดียวก็ถามด้วยความไม่เข้าใจ “เป็นอะไร?” ปกตินฮินดูนิ่งสุดและวันนี้เธอดูเหมือนไม่ค่อย

ปกติเท่าไหร่

เณศราเอามือไปวางบนหน้าผากเธอ “ไม่

สบาย?”เธอเอามือเกศราออกแล้วพูดด้วยความ หงุดหงิด “ฉันโง่จะตายอยู่แล้ว”

ตอนนี้เธออยากหยกตัวเองให้ตายไปเลย ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองโง่ขนาดนี้มาก่อน!

ถ้าตอนนั้นเธอไม่ได้ไปแล้วทนอยู่ข้างธามนิธิ ไปอีกสักพักแล้วตอนนี้เขาหายดีคงรักเธอตายแน่

ไม่ใช่เหมือนตอนนี้ ขนาดฐานะภรรยายังโดน ปาณีเอาไปแบบนี้

เกศรา “เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

ได้ยินนลินว่าตัวเองโง่แบบนี้ครั้งแรกเธอก็รู้สึก

ตกใจเล็กน้อย เพราะปกตินลินเป็นคนที่มีความคิดตัวเองมาก

ที่สุด

นลินมองเณศราอย่างหมดหวัง “ธามนิธิหาย แล้ว”

“ห้ะ?”

“เขาลุกขึ้นยืนได้แล้ว” นลินใช้ทั้งสองมือ จับกุมหน้าตัวเองไว้แล้วก้มหัวลงบนเข่าน้ำเสียงก็ไม่ นิ่ง “ทำยังไงดี? วันนี้ฉันยังไปพูดแบบนั้นต่อหน้าเขา อีก”

ยังไปโทษที่เขาทำให้เมธชนันไม่สนใจเธออีก เกศรา “ไม่ใช่หรอกมั้ง? แม่ของเขาก็ยังบอก ว่าไม่ใช่เลย

ก่อนหน้านี้เธอบอกว่าธามนิธิลุกขึ้นยืนได้นลินมีสุวรรณียังไม่เชื่อเลย

“จริงๆ” ตอนมีสรร มีความอยากตาย ขึ้นมา “ฉันเห็นกับตา

ปาณีและธามนิธิกลับถึงบ้านแล้วนิธินั่งอยู่ บนโซฟาปา ไปทํากาแฟให้เขา ปกติใครบางคนที่แต่ชาแต่วันนี้กลับ

บอกอยากดื่มกาแฟปาณีเลยต้องไปทํา

เธอทําเสร็จก็ไปวางที่หน้าเขาแล้วนั่งลงข้าง เขาสายตาก็เอาแต่จ้องธามนิธิ

ธามนิธิเห็นปาณีที่เอาแต่จ้องตัวเองก็ถามด้วย ความไม่เข้าใจ “มองฉันแบบนี้ทําไม?

“ฉันกำลังคิดอยู่ว่าคุณนลินตอนนี้คงจะอยาก กลับมาขนาดไหนกัน

เมื่อกี้ตอนทํากาแฟปาณีก็อดนึกไปถึงวินาทีที่ ธามนิธิลุกขึ้นยืนตั้งหลายรอบไม่ได้ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึก หล่อ

โดยเฉพาะตอนที่เขาพูดกับนลินว่าจะโทรไป หาเมธชนันให้เองด้วยความนิ่งเฉย

ไม่รู้ว่าทำไมทั้งๆที่ตั้งแต่ต้นจนจบเขาไม่เคย เปิดปากด่านลินสักแต่ปาณีกลับรู้สึกสะใจและสะ ใจมากๆ

ธามนิธิยกแก้วกาแฟขึ้นปาณีทำลายหัวใจไว้ มัวแต่คิดเรื่องน่าเบื่อแบบนี้วันนี้เธอเขียน นิทานของเธอเสร็จหรือยัง?”

“ยังไม่เสร็จ” ด้วยความอยากรู้ ก่อนหน้า ที่คุณอาไม่ยอมบอกเรื่องที่ขาด อาหายดี เพราะกำลังรอวันนี้อยู่ใช่ไหม

รอให้เงินมาโชว์ความโง่ของตัวเองก่อนแล้ว คอยให้เธอหน้าแตกไปอีก

ธามนิธิถามกลับด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ “ฉันว่าง ขนาดนั้นเลยหรือไง?”