ใช้แล้วในสายตาของรามนิ เธอไม่ต่างอะไร

จากคนบ้า

และเขาก็สงสัยว่าสมองเธอมีปัญหาหรือเปล่า ถึงชอบคิดไปเองขนาดนี้

ชอบเธองั้นหรอ?

ในชีวิตนี้ของเขานอกจากปาณีก็ไม่เคยมีผู้

หญิงคนอื่นอีกเลย

ธามนิธิยืนขึ้นมาแล้วมองนลินพูดไปตามแบบ ทีเธอขอ “ถ้าเธอชอบขนันขนาดนี้ เดี๋ยวฉันจะช่วย โทรไปคุยกับเขาเองแต่เขาจะยอมหรือไม่ยอมอันนี้ ฉันก็ไม่รู้แล้วแหละ เพราะในโลกใบนี้ไม่ใช่ทุกคนที่ จะเหมือนคุณนลินแบบนี้..……..

ตอนพูดประโยคนี้น้ำเสียงของธามนิธินิ่งเฉย แต่นลินกลับอึ้งตั้งแต่ที่เห็นเขาลุกขึ้นยืนได้ วันนั้นก่อนที่เธอจะไปเณศรามาบอกข่าวมั่วว่า ธามนิธิลุกขึ้นยืนได้

แต่ว่าตอนนี้เธอเห็นธามนิธิลุกขึ้นยืนได้แล้ว

นี่เขาลุกขึ้นยืนได้แล้ว !

เธอกล้าเบื่อไหม?

น้ำเสียงของธามนิธิก็ยังนิ่งเฉยถึงแม้นดินจะ ทําเกินไปขนาดนี้เขาก็ไม่ได้โกรธ

แต่ในวินาทีที่ธามนิธิลุกขึ้นยืนนั้นนลินก็รู้สึกเหมือนตัวเองโดนตบหน้า

เขาไม่ต้องการพูดอะไรมากก็สามารถทำให้ เธอโมโหได้

ธามนิธิฝึกในค่ายมาหลายปีแค่มายืนอยู่หน้า เธอเฉยๆก็รู้สึกได้ถึงออร่าของเขา

แบบนั้นของเขาในสายตานลินเป็นคนที่อยู่สูง แล้วเอื้อมไม่ถึง

เมื่อก่อนเธอเป็นคู่หมั้นของรามนิธิเลยรู้สึกตัว เองก็มีหน้ามีตาไปด้วย

วันนี้ที่นลินมาก็เพื่อที่จะมาเตือนธามนิธิว่าไม่ ต้องมาทําร้ายความสัมพันธ์ของเธอและเมธชนันลับ หลัง

แต่ว่าตอนนี้พอได้ยินที่เขาบอกว่าจะช่วยโทร ไปคุยกับเมธชนันให้เองเธอกลับไม่รู้สึกดีใจเลยสัก

เธอชะงักไปสักพักยังอยากพูดอะไรสักอย่าง แต่ยังไม่ทันเปิดปากพูดก็เห็นธามนิธิโอบไหล่ของ ปาณีเดินไปแล้ว

ไวยาตย์ที่ยืนอยู่ข้างๆเห็นฉากนี้ก็รู้สึกสะใจ เล็กน้อย

เก้าอี้เข็นของธามนิธิยังอยู่ตรงนั้นเธอเดินไป เอาเก้าอี้เข็นก่อนไปก็มองนลินและอดหัวเราะไม่ได้

นานแล้วที่ไวยาตย์รู้สึกไม่มีครั้งไหนที่เห็น นลินแล้วรู้สึกสะใจขนาดนี้

รู้สึกสะใจและสบายทั้งตัว
แนนกลับรู้สึกเหมือนหน้าตัวเองโดนตบจน

ในลิฟต์มีเพียงปากและรามนิธิ ปาณีที่ยืนอยู่ข้างๆแอบมองธามนิธิ

เขาใส่เสื้อสูทสีดำแบบนี้รู้สึกได้ถึงความโหด มากกว่าตอนนั่งเก้าอี้เข็น

คุณอาเงียบมากและสีหน้าท่าทางก็ดูปกติ ราวกับคนที่โดนนลินพูดประชดเมื่อกี้ไม่ใช่เขา ผู้ชายแบบเขาไม่มีทางไปทะเลาะต่อปากต่อ

คําแบบนั้นหรอก

เพราะเขารู้ดีว่าไม่มีอะไรมีความน่าเชื่อถือ มากกว่าความเป็นจริง

ทีชั้นล่างคนขับรถมาเปิดประตูรถเห็นธามนิธิ ยืนอยู่ข้างปาณีก็เกือบคิดว่าตัวเองมองผิดคนปกติธา มริธิก็นั่งเก้าอี้เข็นเข้าออกตอนขึ้นลงรถยังต้องมีคน ค่อยช่วยตลอด

แต่ทำไมแค่เวลาข้าวมื้อเดียวคุณธามนิธิก็ลุก ขึ้นยืนได้แล้ว?

เห็นผีแล้วสิ

นลินยังนั่งอยู่ที่เดิมคนเดียวพวกเขาไปหมด แล้วแต่เธอยังไม่ไปไหน

นึกถึงภาพที่ธามนิธิพูดเมื่อกี้น้ำเสียงและ สายตาที่ดูนิ่งเฉยทำให้เธอรู้สึกตัวเอง…….หน้าแตก ไปหมดทันที
เธอจะไปรู้ได้ยังไงกันว่าเขาลุกขึ้นยืนได้? ถ้ารู้แบบนี้ตั้งแต่แรกตอนนั้นเธอคง…..

โดยเฉพาะนึกถึงตอนที่ตัวเองกลับมาแล้ว ที พูดต่อหน้าธามนิธิพวกนั้นเธอก็รู้สึกตัวเองเสียหน้า ไปจนถึงลำไส้