ตอนนั้นเมธขนันรู้สึกรอยยิ้มของเธอสวยมาก

แต่ว่าตอนนี้…….

เธอไม่ใช่นางฟ้าในสายตาเขาแล้ว

นลิน “ฉันวางตัวไม่ถูกยังไง?

“เมธ มันไม่ได้บอกอะไรแต่กลับเดินไป

เลย

นลินมองแผ่นหลังเธอก็ไม่รู้จะทำยังไง

ทีแรกคิดว่าที่มาครั้งนี้เธอยังมีหวังอยู่แต่เธอก็ ทำขนาดนี้แล้วกลับเห็นเมธชนันปฏิเสธเธอ

หลังจากนั้นหลายวันตอมาและในวันเกิดของ แม่บุญธรรมด้วยเมธชนันก็ไม่เคยปรากฏตัวอีกเลย

หาที่เย็นชาที่เขาแสดงตอนลินเห็นได้ชัดเจน

เมื่อก่อนตอนที่ชอบนลินเขาก็ไม่เคยคิดที่จะ อยู่กับเธอและตอนนี้ก็ยิ่งไม่อยากไปใหญ่

ตอนกลางคืนปาณีและธามนิธิไปกินข้าวที่ข้าง นอกเธอมองธามนิธิ “วันนี้ฉันไปร้านหนังสือเจอ หนังสือของตัวเองด้วย

ได้เห็นหนังสือของตัวเองปรากฏอยู่ที่ร้าน หนังสือมันมีความรู้สึกเหมือนตัวเองได้ทำสำเร็จแล้ว

รามนิธิ กกับข้าวให้เธอ เธอพยายามขนาดนี้ มันต้องดังอยู่แล้ว”

ธามนิธิเอาแต่ผักให้เธอ ปาณีเลยบ่น “ฉันอยากกิน อ

“กินผักเยอะหน่อยมันดีต่อสุขภาพร่างกาย เขารู้ว่าปาณีเป็นพวกไม่มีเนื้อแล้วไม่มีความสุขแต่ธา มาธิ ฝึกที่จะให้เธอเอาแต่ใจตลอดไม่เป็น

อยู่ต่อหน้าปาณีเขาเหมือนผู้ปกครองสิ่งที่เขา คิดว่ามันไม่ถูกก็จะบังคับเธอด้วย

ปาณีบปากและก็ตากกับข้าวให้เขา

ถึงแม้เธอจะไม่ชอบกินผักแต่เขาก็เอาให้เธอ แล้วเธออดที่จะตอบแทนเขาสักหน่อยไม่ได้

ธามนิธิไม่เหมือนปาณี เธอเอาอะไรให้เขา เขา ก็กินหมด

แม้กระทั่งหัวหอมใหญ่ที่เขาไม่ชอบถ้าเป็น ปาณีตากให้เขาก็จะกิน

ทั้งสองคนกำลังกินข้าวอยู่เสียงโทรศัพท์ของ รามาธิก็ดังขึ้น

เขารับสาย “สวัสดีครับ”

นลินเป็นคนโทรเข้ามาเบอร์โทรส่วนตัวของธา มนิธิเธอรู้แต่แค่ดูถูกเลยไม่ยอมโทร

ตอนนี้เสียงของเธอเต็มไปด้วยความไม่พอใจ “อยากเลี้ยงเธอสักมื้อ ฉันมีเรื่องจะถามเธอ

ฟังจากเสียงธามนิธิก็รู้เลยว่าทริปปักกิ่งครั้งนี้ ของนลินคงไม่ราบรื่น

ธามนิธิบผักในจานช้าๆแล้วบอกที่อยู่ไป “เธอมาตอนนี้ก็ได้
แล้วเขาก็วางสาย

ปากมองธามนิธิแล้วถาม “ใครหรอ?”

“นลิน” ธามนิธิพูดจบก็ตากกับข้าวให้ปาณีต่อ

ปากที่ถือตะเกียบอยู่ก็เงียบลงไป ธามนิธิยกหัวขึ้นมามองเธอที่ดูเศร้าแล้วถาม ทําไม งอนหรอ?”

“ไม่ใช่” ปาณีที่กินข้าวอยู่ไม่ยกแม้แต่หนังตา นั่งอนอย่างเห็นได้ชัดเลย

โมนิธิพูดอย่างจริงจัง “เขาบอกว่ามีเรื่องจะคุย ด้วย”

ปาณี “คุณอาไม่ต้องอธิบายกับฉันก็ได้”

เมื่อก่อนนลินเป็นคู่หมั้นเก่าของเขา จะทำ อะไรก็เป็นสิทธิ์ของเขา

ไม่นานนลินก็มา

เห็นปาณีอยู่ตรงนั้นเธอก็ไม่ได้ถือสาอะไรก็ เดินไปเลย

ไวยาตย์จะเข้าไปห้ามเธอเสียงธามนิธิก็ดังขึ้น มา “ให้เธอเข้ามา”

“……” ไวยาตย์ไม่รู้ว่าธามนิธิจะทำอะไร แต่คุณธามนิธิก็พูดแบบนี้แล้วเธอเลยต้องปล่อยนสิน

นลินยืนอยู่ข้างๆมองธามนิธิสายตามีความ

โกรธด้วย

ธามนิธิไม่มองเธอ
พนักงานเสิร์ฟเดินไปเพิ่มที่นั่งให้นสิน

นลินนั่งลงไปก็จ้องเขาต่อราวกับธามนิธิติดหน้ เธอเป็นหลายสิบล้าน

ปาณีที่นั่งอยู่ข้างๆมองนลินก็รู้สึกได้ถึงความ

โมโหของนลิน