อย่างไรก็ตาม เขาไม่เคยเอ่ยเนทาองนี้กับ คนในบ้าน ไวยาตย์ก็ไม่รู้เช่นกันว่าทำไม

เพียงแค่คิดว่า เขาดูเหมือนต้องการปกปิดใคร

บางคน

ยังดีที่คุณธามนิธิตอนนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว ที่ต้องจําบากเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นกับขาทั้งสองข้าง ไวยาตย์ในตอนนี้ก็กังวลน้อยลงมาก

ปาณีเห็นธามนิธิพูดคุยโทรศัพท์ จึงปิดการ ถ่ายทอดสดลง

เธอนั่งอยู่ด้านหนึ่ง มองดูธามนิธิคุยโทรศัพท์

จอมพลนรเทพที่ธามนิธิกำลังคุยโทรศัพท์ ด้วยนี้ ปาณีไม่เคยพบมาก่อน แต่กลับได้ฟังเรื่องราว มาไม่น้อย รู้ว่าเขาคือบุคคลที่สำคัญอย่างยิ่ง

ในสาย น้ำเสียงของเขาเป็นฟังดูใจดี “ธามนิธิ ช่วงนี้สุขภาพเป็นอย่างไร? ”

น้ำเสียงนี้ ฟังดูราวกับกำลังเป็นห่วงบุตรชาย ของตนมีปาน

มันไม่ใช่แค่ลูกชายหรือ?

แต่ไหนแต่ไรมา จอมพลนรเทพให้ความ สำคัญกับธามนิธิมากกว่าเมธซนันด้วยซ้ำ

ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าธามนิธิเกิดเรื่อง ต่อไปในกองทัพเขาคงก้าวเดินไปได้อย่างมั่นคงอย่างยั่ง แต่น่าเสียดาย เกิดเรื่องขึ้นมาเสียก่อน

ธามนิธิ ได้ยินเสียงของจอมพลนรเทพ เงียบ ไปไม่กี่วินาทีก่อนเอ่ยปาก “อืม ขนแล้วครับ ท่าน เป็นอย่างไรบ้าง?”

“ฉันหรือ แก่แล้ว เมื่อวานย่อมดีกว่าวันนี้ มองดูพวกเธอสบายดี จิตใจฉันก็ค่อยวางใจ” น เสียงของจอมพลนรเทพมีความปราณีเป็นอย่างมาก

ปาณีมองเห็นสายตาของธามนิธิอ่อนโยนขึ้น

ทุกครั้งที่เอ่ยถึงเรื่องราวครั้งก่อน ท่าทีของ เขามักจะเปลี่ยนไปไม่เหมือนเช่นเคย เขาที่เป็นแบบนี้ ทำให้ปาณีรู้สึกไม่คุ้นเคยและ

รู้สึกเป็นทุกข์

เขาในเมื่อก่อน จะต้องมีอนาคตยอดเยี่ยม สว่างไสว แต่เนื่องจากอาการบาดเจ็บที่ขา กลับ ทําให้ทุกอย่างหมดสิ้น

ธามนิธิเอยกับจอมพลนรเทพ “ท่านยังไม่ชรา”

จอมพลนรเทพหัวเราะตอบ “ได้ยินว่าเมธชนัน ไปหาเธอแล้ว พวกเธอทั้ง คู่คบค้าเป็นอย่างไรบ้าง

“ไม่เลวครับ”

อย่างนั้นก็ดี” จอมพลนรเทพเอ่ย “พวกเรา ไม่ได้เจอกันมานานแล้ว เธอว่างเมื่อไหร่ พาลูกสะใภ้ มา สักครั้ง พวกเรามาทานข้าวด้วยกัน งานแต่งพวก เธอก่อนหน้านี้ เธอปฏิเสธที่จะเจอฉัน แต่ยังไงก็ควร เจอกันสักหน
รามนิยมองปาณี พบว่าปากกำลังมองเขาอยู่ อย่างคาดหวัง เขาผงกศีรษะ “ครับ เพียงแต่ตอนนี้ เธอกําลังเรียน อาจจะต้องรอจนปิดเทอมถึงจะได้

“ได้ เอาที่เธอคิดว่าสะดวกแล้วจึงมา

เขาคุยโทรศัพท์เสร็จ ไวยาตย์จึงน่ามือถือ ออกไป

สายจากบ้านวิสิทธิ์เวช ทั้งหมดล้วนแล้วแต่ โทรมาที่นี่ เนื่องจากพวกเขาไม่แน่ใจว่าธามนิธิจะรับ มันหรือไม่

วางสายเสร็จ ธามนิธิไม่ได้เอ่ยอะไรและนิ่งไป ชั่วครู่ ปาณีรู้สึกสนใจอย่างยิ่งแต่ไม่ได้ส่งเสียง รบกวนเขา เธอแอบหลบเข้าไปอาบน้ำเงียบๆ

อาบน้ำเสร็จเดินออกไป เธอเห็นธามนิธินั่งอยู่ ตรงนั้น คล้ายว่ากำลังจมอยู่กับความคิด

ปาณีกอดเขาจากด้านหลัง เพิ่งอาบน้ำเสร็จ ร่างกายเธอมีกลิ่นหอมๆ ธามนิธิกุมมือเธอเอาไว้ “ไป ” นอนก่อนเถอะ

หากเป็นยามปกติ เธอที่เป็นแบบนี้ เขาจะต้อง

เปิดฉากเริ่มหัวข้อที่แสนจะจริงจังขึ้นอย่างแน่นอน

ปาณี บลงบนไหล่ของเขา “ฉันไม่ง่วง คุณไม่ สบายใจอีกแล้วหรือคะ”

“เปล่า” ธามนิธิกุมมือเธอ แค่กำลังคิดเรื่อง บางอย่าง”

“เห็นอยู่ชัดๆว่าไม่สบายใจ” ปาณีขมวดคิ้วและพูด “ฉันไม่รู้ว่าเมื่อก่อนคุณเป็นอย่างไร แต่ที่รู้ คือทุกครั้งที่พูดถึงเรื่องนี้ คุณมักจะไม่สบายใจขึ้นมา ทุกครั้ง ถ้าหากมันทำให้คุณไม่สบายใจจริงๆงั้นก็ไม่ ต้องไปคิดถึงมันแล้ว และไม่ต้องไปติดต่อคนพวกนั้น อีกด้วย”

ธามนิธิฟังเธอพูดจบ เพราะอยากให้เธอ สบายใจขึ้น จึงแสดงรอยยิ้มขึ้นมา

ปาณิจ้องมองใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาจาก ด้านข้าง “ฉันพูดอย่างจริงจังนะคะ! คุณรู้ไหม ทุก ครั้งที่คุณเป็นอย่างนี้ ฉันทนไม่ได้”