ไวยาต ถือคอมพิวเตอร์ตามมาอยู่ด้านหลังเขา ธ มนิธินั่งบนเก้าอี้รถเข็น มองดูแล้วสงบนิ่ง

กลับเป็นจ้าวิกาทีดูตื่นเต้นยิ่งกว่ารามนิธิ “ธามนิธิ เธอรีบมาดูนี่ นี่คือหนังสือที่ปาณีเขียน! เจ๋งสุดๆไป เลย! *

นักเขียนเธอเคยพบมาก่อน เพียงแต่ คนในบ้านที่ ไปเป็นนักเขียน เธอไม่เคยพบเจอ

ยิ่งไปกว่านั้น คนๆ กลับเป็นภรรยาของธามนิธิ คิดๆ ช่างน่าตื่นเต้น

ธามนิธิมองไปยังหนังสือที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ ดู สงบนิ่งอย่างมาก ราวกับว่าเรื่องพวกนี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่ อะไรในสายตาเขา

ปาณี รอคอยคําชมมาตลอด มองเห็นเขาเป็นแบบ

นี้ ในใจก็อดรู้สึกผิดหวังขึ้นมาไม่ได้

เห็นเขาไม่แม้แต่จะมีปฏิกิริยาตอบสนอมสักนิด จัน วิภาอดไม่ได้ที่จะตำหนิ “ปาณีเก่งขนาดนี้ เธอกลับไม่ แสดงทีท่าอะไรเลยสักนิด ช่างใจร้ายนัก”

ปาณีมองธามนิธิและพูดขึ้นอย่างอ่อนโยน “คุณอา ทํางานมาทั้งวัน ตอนนี้คงจะเหนื่อยแล้ว ไปพักผ่อนก่อนดี ไหมคะ”

เธอคิด ธามนิธิคงจะรู้เรื่องตีพิมพ์หนังสือของเธอ มาตั้งนานแล้ว จึงเป็นเรื่องปกติที่จะไม่ตื่นเต้นเหมือน คนในบ้าน

รามนิธิเอ่ยปากอย่างเห็นด้วย “เหนื่อยอยู่นิด

หน่อย”
ปาณีเดินเข้าไปหาและช่วยเขาหยิบของเอนจะขึ้น

ไปชั้นบนพร้อมๆกัน

เมื่อเข้ามาในห้อง เธอปีลประตู ก่อนวาง คอมพิวเตอร์ติดตัวของเขาลงและช่วยเขาถอดเสื้อคลุม een

เธอเพิ่งจะปลดเสื้อตัวนอกของเขาลงมา รามพิธีก ปาณีตกใจขวัญหนีไปชั่วครู มองไปที่มือเรียวยาว ของเขาก่อนจับจ้องไปยังรามนิธิ เอาแต่นิ่งเงียบ เป็น

คว้ามือเธอเอาไว้

อะไรไปคะ

กระทันหันแบบนี้ ทำให้เธอนางเล็กน้อย

รามนิธิไม่ได้อธิบายอะไร ก่อนจะดึงตัวเธอเข้ามา ในอ้อมแขน ท่าทางเผด็จการอย่างมาก

มา ตกตะลึง คุณอา

นิ้วมือของราม จับไปบนทางของเธออย่างนุ่ม นวล น้ำเสียงเย็นชาแต่ฟังให้ดีๆกลับมีความยั่วเย้าอยู่ใน นั้น เรียกสามี

“สามี” ตอนนี้อยู่ภายในอ้อมอกเขา แน่นอนว่าเขา พูดอะไรย่อมต้องเป็นย่างนั้น ปาณีได้ตามน้ำไป

เธอเพิ่งจะเอ่ยปากออกไป ยังไม่ทันได้มองอย่าง ชัดเจน กลับถูกจูบ ร้อนแรงครอบครองริมฝีปากเธอเอา

ความกะทันหัน ทำเอาชาไม่ทันตั้งตัว เพราะเมื่อ ชั่วครู่เขาเพิ่งจะหาตัวเย็นชาอย่างนั้น

เธอกกรามนิธิกอดไว้ในอ้อมอก เป็นเพราะถูกเ

จูบจนประหม่า มือของเธอจึงกำชายแขนเสื้อของเขาไว้แน่น

ผู้ชายคนนี้ ขนาดจะจบยังไม่ทิ้งนิสัยของตัวเอง ทำให้คนไม่สามารถหาหนทางมาปฏิเสธได้ เมื่อจูบเสร็จ รามนิธิเบศีรษะขึ้นและใช้ดวงตาสีดำ สนิทนั้นจ้องมองไปที่ปาณี

ปาณีถูกมองจนทำตัวไม่ถูก สีหน้าแดงขึ้น หายใจ หอบขึ้น “มองฉันอย่างนี้ทําไมคะ

ดวงตาของธามนิธิ นอ่อนโยนเสมือนทะเลในฤดู ร้อน ทําให้คนอดไม่ได้ที่จะน าไปกับมัน “เด็กน้อยของ ฉันช่างเก่งกาจ”

พอปาณีได้ยินคําชมจากค่า ก็อดยิ้มขึ้นมาไม่ได้

ตอนอยู่ข้างล่างเขาออกจะเย็นชาปานนั้น เธอคิด ว่าเขาไม่ได้ยินดียินร้ายอะไรกับเธอซะอีก ที่แท้ก็เก็บอยู่ ข้างในใจนี่เอง

คุณอาข่างชั่วร้ายเสียจริง!

เธอจ้องมองธามนิธิ “อืม แต่คุณเก่งกาจยิ่งกว่า”

“งั้นหรือ?”

ปาณีพูด สายตาคุณนี่ดีจริงๆ”

ปาณีนั่งอยู่บนตักของเขา แขนคล้องอยู่รอบคอ ของเขา อิงแอบแนบชิดไปกับคาง ก่อนพูดอย่างใกล้ชิด “คุณไม่ใช่ว่าอยากจะพักผ่อนหรือคะ คุณไปพักเถอะค่ะ ฉันจะลงไปดูข้างล่างหน่อย”

เขากอดคนตัวเล็กในอ้อมอกให้แน่นขึ้น “ตอนนี้ ถือว่าฉันกําลังพักผ่อนอยู่

ขอแค่เธออยู่ในสายตาเขา อยู่ในอ้อมกอดเขา แค่นี้ก็เหมือนเขากำลังพักผ่อนแล้ว

ปาณีมองดูเขาที่เป็นแบบนี้ ใบหน้ายิ้มขึ้นอย่างอด ไม่อยู่

ทั้งสองคนอยู่ในห้องพูดคุยกันอย่างแนบชิดสนิท สนม เมื่อน้าล่ามุงทําอาหารเสร็จและเรียกทั้งคู่ พวกเขาจึง ลงมาจากชั้นบน