โม มองปาณี เอ่ย “ไม่โทษเธอหรอก ฉันก็ผิด ที่ วันนั้นไม่ได้ช่วยเธอพูด

ปาณีไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา พอพูดถึงเรื่องนั้น เธอ ไม่รู้จะเอ่ยอะไร โมรีจะช่วยเธอก็ได้และมีสิทธิ์ที่จะไม่ช่วย

เหลือเธอด้วยเช่นกัน

โมรีมองที่ปาณี เธอถือว่าปาณีเป็นเพื่อนเฮมา ตลอด และไม่อยากให้เรื่องนี้ทําให้ต้องเข้าใจผิดกันขึ้น “ถ้าหากฉันบอกเธอว่า ฉันไม่กล้าที่จะพูดต่อหน้าคนหมู่ มาก เธอจะเชื่อฉันไหม?”

“จริงหรือ?” ปาณิมองไปที่โมรี รู้สึกแปลกใจ

ไม่น่าหล่ะ โมรีถึงไม่ชอบพวกมีโพรไฟล์สูง ไม่ชอบ เข้าร่วมกิจกรรมของมหาลัย ที่แท้ก็เป็นเพราะเหตุนี้

โมรีผงกศีรษะรับ เมื่อคิดถึงเรื่องราวสมัยก่อน ดวงตาค่อนข้างหดหู “ตอนที่ฉันยังอยู่ประถม มีครั้งหนึ่งที่ ฉันออกไปกับพ่อ และเห็นว่าบนรถเมล็มีคนขโมยของ ฉัน เอ่ยมันออกไปต่อหน้าทุกคน หลังจากนั้นเป็นเพราะเรื่อง พวกนี้ ทำให้พ่อของฉันถูกคนจามแก้แค้น ต้องเข้าโรง พยาบาลอยู่นานมาก เมื่อออกมาจากโรงพยาบาล เขาก็ เปลี่ยนไปกลายเป็นคนแปลกหน้า มีครั้งหนึ่ง แม่ของฉัน ช่วยเหลือคนอื่นยามออกไปนอกบ้าน พอกลับบ้านมาและ พ่อรู้เรื่องเข้า ทั้งคู่ก็แยกทางกัน”

พอพูดถึงตอนจบ โมรอดไม่ได้ที่จะหัวเราะขึ้นมา แต่ดวงตาล่างกลับมีน้ำตาไหลรินออกมา

โมรีที่ดูภายนอกเป็นคนที่ออกจะไร้ความรู้สึก หาก ไม่ใช่เพราะตัวเธอเองเอ่ยออกมา จะต้องไม่มีใครคาดคิด แน่ ว่าเธอเคยผ่านเรื่องราวเหล่านี้มาก่อน
ปากมองในร้อย มีความรู้สึกผิด “ขอโทษด้วยนะ ฉันไม่เคยรู้เรื่องเหล่านี้มาก่อน

“ไม่เป็นไร โมรีหัวเราะ “มันเป็นเรื่องที่ผ่านมา นานมากแล้ว เพียงแต่ตอนนี้ เวลาอยู่ท่ามกลางคนเยอะๆ ต่อให้ฉันอยากพูด แต่ปากกลับเปิดไม่ออก ดังนั้นในวันนั้น เลยไม่ได้ช่วยเหลือเธอ เป็นฉันที่ต้องขอโทษเธอ

ยิ่งเธอพูดแบบนี้ ปาณียิ่งรู้สึกผิด เพราะท้ายสุด แล้วตอนที่เธอทะเลาะกับโมริ เธอเอ่ยปากว่าอีกฝ่ายว่าไม่ ช่วยเหลือเธอ

เดือนเมษายน อากาศอบอุ่นเป็นอย่างยิ่ง

ยามบ่าย ตอนที่ปาณีเลิกเรียนและกลับบ้าน น้าล่า มุงพูด “ปาณี มีพัสดุส่งมาหาเธอ”

พัสด?

ปาณีเดินไปดู และมองเห็นกล่องกระดาษลังหนึ่ง วางไว้ตรงนั้น ด้านบนเขียนชื่อและที่อยู่ของเธอเอาไว้ เธอคิดขึ้นมาได้ว่าเมื่อสองวันก่อน บรรณาธิการ ของสํานักพิมพ์บอกเธอใน QQ ว่าได้ส่งหนังสือตัวอย่าง มาให้เธอ เธอหยิบกรรไกรขึ้นอย่างตื่นเต้นเพื่อเปิดกล่อง และพบว่าในนั้นมีหนังสือตัวอย่างอยู่สิบเล่ม

น้าล่ามุงมองเธอ เธอซื้อหนังสืออะไรเยอะแยะ เหมือนกันทั้งหมดเลยหรือ?”

ปาณีมอง หนังสือแนะนําเล่มหนึ่ง จิตใจตื่นเต้น อย่างระงับไม่อยู่ ปากพูดขึ้นอย่างรวดเร็ว “หนูไม่ได้เป็น คนซื้อค่ะ หนูเป็นคนเขียน สำนักพิมพ์ส่งหนังสือตัวอย่าง มาให้หนู

“เธอเขียนหรือ?” ในตอนแรก น้าล่ามุงยังคิดว่า ตนเองฟังผิดไป ผ่านไปสักพักถึงตั้งสติกลับมาได้
ที่แท้ปาณิสามารถเขียนหนังสือได้จริง!

ม” ปากหยิบมือถือนมาถ่ายรูป และส่งให้รา มาธิเป็นอันดับแรก คณอา หนังสือของฉันมาแล้ว คุณ ลองดู ดูดีหรือไม

หลังจากที่เธอน่าเรืองมาบอกเขา เดิมทีคิดว่าเขา จะชมเธอ ผลลัพธคือ ผ่านไปเนิ่นนาน เขาไม่ตอบกลับ เลยสักนิด

ปาณิไปเข้าห้องน้ำ เมื่อเดินกลับมา มองเห็นจัน วิภา กลับมาแล้ว และเห็นน้าล่ามุงกำลังแนะนําหนังสือให้ แก่เธออยู่ “หนังสือเล่มนี้ปาณีเป็นคนเขียน ! ช่างเป็นคน เก๋งเสียจริง”

ปาณิอับอายเล็กน้อย ” ”

นวิภาดูช็อคอย่างเห็นได้ชัด ก่อนเอ่ยถามอย่าง ไม่อยากจะเชื่อตนเอง “เธอเขียนหรือ? ”

ปาณีผงกศีรษะ “อืม แต่ว่ายังเขียนได้ไม่ดีเท่าไหร

หรอกค่ะ”

มองเห็นจันวิกาที่ดูมองตนเองอยากไม่อยากเชื่อ สายตาแบบนี้ ปาณีรู้สึกทำตัวไม่ถูกอยู่บ้าง ในตอนนั้นเอง ธามนิธิก็กลับมาพอดี