ตอนที่ 376

คุณพูดอย่างนี้หมายควาว่า ปาณีของพวกเราเป็นคน “ ผิดหรือคะ?” ฐิติพรมองไปที่เศวยา

ตั้งแต่ตอนอยู่ในงาน เธอก็เริ่มรู้สึกโกรธบ้างแล้ว เศวยาไม่รู้จะตอบอย่างไรดี อีกทั้ง เธอไม่คิดมาก่อน ว่า ตัวเองจะไปล่วงเกินฐิติพรเข้า “อาจารย์ฐิติพรคะ ดิฉัน ไม่ทราบเลยว่าคุณรู้จักกับปาณี…..

“อาจารย์เศวยา เรื่องนี้อาจารย์ทำไม่ถูกนะคะ” จัน วิภาที่อยู่ข้างๆพูดขึ้น “คุณเป็นถึงอาจารย์ แต่ไม่ทำความ จริงให้กระจ่าง กลับไปตัดโอกาสปาณีของเราที่จะได้เล่น ให้คนอื่นไปแทน อีกอย่าง ฉันเห็นท่าทางของคุณแล้ว ดู เหมือนจะดูถูกที่เธอแต่งงานแล้ว แถมยังตั้งท้องด้วยอย่าง นั้นแหล่ะ? ”

ตอนอยู่ในงานเศวยามีอคติกับปาณียังไง จันวิภากับ ฐิติพรก็มองออกได้ทะลุปรุโปร่ง

หากวันนี้เธอไม่มา คงไม่ได้รู้ว่า ที่แท้ตอนปาณีอยู่ใน มหาวิทยาลัย โดนคนเขารังแกยังไง

พอเศวยาได้ยินคำว่า “ปาณีของเรา” ก็รู้ว่าหาเรื่อง

ซวยเข้าแล้ว !

ทีแรกนึกว่าจะเสนอตัวเข้าหาฐิติพรได้โดยสะดวก ใครจะไปนึกว่า เรื่องมันกลับตาลปัตรแบบนี้

ฐิติพรพูดว่า “ดิฉันดูคุณแล้ว ไม่เหมาะที่จะเป็น อาจารย์เลยสักนิดเดียว กลับไปฉันคงต้องโทรหาท่าน อธิการบดีนำเรียนเรื่องนี้

กล้ามารังแกปาณี เป็นเรื่องที่ยอมไม่ได้จริงๆ

เศวยารู้ดีถึงบารมีของฐิติพร ถ้าเธอโทรศัพท์ไปร้อง เรียน เรื่องที่เกิดขึ้นที่มีโทษถึงขั้นไล่ออกนี้ล่ะก็…..

เธอพูดอ้อนวอนว่า “อาจารย์ฐิติพรคะ ครั้งนี้ดิฉันผิด ไปแล้ว ต่อไปดิฉันจะทำตัวให้ดีกว่านี้ ดิฉันผิดเองที่ทำไม่ ดีต่อปาณีค่ะ”

“คำขอโทษใช้ไม่ได้ทุกครั้งหรอกนะคะ” ฐิติพรไม่คิด จะให้อภัยเธอ “ถ้าหากวันนี้พวกเราไม่ได้มา ปาณีของพวก เรา คงถูกเหยียดหยามอีกไม่รู้เท่าไร?”

เวลานี้ฐิติพรเองก็รู้สึกผิดต่อปาณีเหมือนกัน เพราะ ถ้าว่ากันตามจริง ข่าวเรื่องท้องเริ่มต้นมาจากการที่เธอเป็น คนปล่อยออกไป

เพราะเหตุนี้ทำให้ปาณีต้องโดนดูถูกเหยียดหยาม เธอจึงต้องร้องหาความยุติธรรมให้กับปาณีให้ได้

ปาณียืนข้างๆมองดูเศวยาที่เสียใจต่อความผิดของ ตัวเอง ก็รู้สึกขำนิดหน่อย

ทว่า ปาณีไม่คิดจะบีบให้เธอรู้สึกจนมุม พอเห็นเศว

ยาที่แสดงอาการหมดหวังอย่างถึงที่สุด ปาณีจึงพูดขึ้นมา ว่า “คุณแม่ ช่างเถอะค่ะ ! คิดว่าอาจารย์เศวยาตอนนี้ได้ รับบทเรียนแล้ว ต่อไปคงตั้งใจทำงาน คงไม่ทำผิดพลาด แบบครั้งนี้อีก ที่เพียงแค่ได้ฟังข่าวลือ ก็ตัดสินใจลงไป แบบนี้”

แม้เศวยาจะโดนไล่ออก ก็ไม่ได้เป็นผลดีอะไรกับ

ปาณี

อีกทั้ง เห็นสภาพของเศวยาแบบนี้แล้ว ความแค้นที่ อยู่ในใจก็หายไปเยอะแล้ว

ไม่ให้อาจารย์ที่สร้างความทุกข์ยากให้เธอ กลายมา

เป็นคนที่ติดหนี้บุญคุณเธอจะดีกว่า เศวยาพอได้ยินคำที่ปาณีพูด ในใจก็รู้สึกตื้นตัน

จันวิภาเดาความคิดของปาณีออก เธอเองก็คิดไม่ ต่างจากปาณีเหมือนกัน “ในเมื่อปาณีพูดถึงขนาดนี้แล้ว คุณแม่ก็อย่าโกรธอีกเลยค่ะ”

เศวยาเห็นจันวิภากับปาณียื่นมือมาช่วยแบบนี้ ก็ตื้น ตันใจยิ่งนัก “อาจารย์ฐิติพรคะ ต่อไปดิฉันจะตรวจสอบให้ แน่ชัดก่อน จะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้ซ้ำอีกแน่นอนค่ะ”

จันวิภายิ้ม พูดอย่างมีความหมายแฝง “ถ้างั้นภาย หลัง เรื่องในมหาลัย คงต้องรบกวนอาจารย์เศวยาดูแล ปาณีของเราด้วยนะคะ”

ไล่หมา อย่าไล่ให้จนตรอก อาจมีประโยชน์ภายหลัง

และเธอคิดว่า เศวยาเองก็ไม่ใช่คนโง่

ได้

ออกจากมหาวิทยาลัยแล้ว จันวิภากับฐิติพรส่งปาณี กลับเข้าบ้านก่อนแล้วจึงค่อยกลับไป ปาณีเดินเข้าประตูมาคนเดียว เห็นสวนในบ้านมีต้น คริสต์มาสขนาดใหญ่ประดับไฟสว่างจ้า มีโคมไฟพันอยู่ รอบต้นไม้ สวยงามน่าดูยิ่ง ดูราวกับเข้าไปในโลกนิทาน ของเด็กก็ไม่ปาน

พอปาณีเดินเข้าไปใกล้ ก็เห็นธามนิธินั่งอยู่ใต้ต้นไม้ เขาสวมเสื้อโค้ท พันผ้าพันคอ นั่งรอปาณีกลับมาบ้าน อย่างเงียบๆ