ตอนที่ 372

จงใจปล่อยข่าวลือว่าเธอท้อง แล้วยังมาแย่งบทของเธออีก

ที่น่ากลัวคือโมรีกลับทําท่าเหมือนปกติ แต่ในสายตาของปาณี เธอมองผู้หญิงคนนี้ทะลุปรุโปร่ง

โมรี่พูดขึ้นด้วยท่าทีห่วงใยว่า “ปาณี ยังเสียใจอยู่อีกหรือ ! ฉัน รู้ว่าเธอเสียบทนางรองก็ต้องเสียใจแน่ ฉันก็ไม่ได้อยากเล่น แต่ เห็นท่าทางของอาจารย์เศวยาแล้ว ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือน

กัน”

“เธอก็รู้ว่าฉันไม่ได้ท้อง” ปาณีมองโมด้วยสายตาที่เย็นชา “ในเมื่อเธอก็รู้ ทำไมถึงไม่ช่วยฉันพูดล่ะ? เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่

หรือ?”

โมตกใจเล็กน้อย มองไปที่ปาณี พูดพลางหลบสายตา

“ฉัน….ฉันไม่กล้า……

ท่าทางของเธอตอนนี้แสดงออกถึงความรู้สึกละอายใจอย่าง

ที่สุด !

ถ้าไม่ได้ทําอะไรผิด ทำไมต้องละอายใจด้วย?

“!” ปาณียิ้มขึ้นมา “ไม่กล้า หรือไม่คิดช่วยกันแน่? เธอรู้ หรือเปล่า? ก่อนหน้านี้ติรยาเคยพูดกับฉัน ว่าให้อยู่ห่างๆเธอไว้ ตอนนั้นฉันไม่เก็บมาใส่ใจ เพราะฉันเชื่อว่าเธอไม่ใช่คนแบบดิร ยา แต่ว่าตอนนี้ ฉันเสียใจมากที่ไม่เชื่อคำพูดของติรยา ในตอนมิตรภาพอะไรกัน ช่างน่าขันโดยสิ้นเชิง

ไม่ใช่เพราะปาณีไม่ยอมแพ้ แต่เพราะว่าเป็นโมรี เห็นอยู่ว่า โมรีไม่ยอมรับเล่นบทนางเอก แต่จงใจมาแย่งบทนางรองจาก เธอ ต้องการเป็นศัตรูกับเธอชัดๆ

ความรักกลายเป็นความแค้น !

ตอนนี้เธอเข้าใจแล้ว ต่อไป ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนที่มาชอบเวทส เธอจะอยู่ให้ห่างไว้ก่อนเป็น

เพราะไม่มีทางรู้ว่าเมื่อไรจะโดนมีดแทงเข้าอีก

ดวงตาของปาณีแสดงถึงความปวดร้าว

เธอพูดจบแล้ว ในตัวกลับ กำลังเดินจากไป โมรีบคว้ามือเธอ

เอาไว้ “ปาณี เธอเชื่อฉันนะ….

“ปล่อยมือ” ตอนนี้ปาณีรู้สึกแค้นอย่างยิ่ง ทั้งโกรธ ทั้ง

เสียใจ

เธอสะบัดมือโมริออก เดินออกจากมหาวิทยาลัย เพื่อไปขึ้นรถ

กลับบ้าน

บนรถไฟฟ้าคนเยอะมาก เธอจับที่ราวจับข้างประตูรถ มอง ออกไปยังตึกสูงนอกหน้าต่าง กลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหลออกมา

เพื่อนพรรค์นี้เลิกคบซะก็ดี !

นับแต่นี้ไป นอกจากตัวเองแล้ว จะไม่ยอมเชื่อใจใครอีก !
ปาณีเพิ่งกลับถึงบ้าน ติรยาก็ส่งข้อความมาหา “เหมือนที่ฉัน บอกไหมล่ะ? เคยบอกเธอแล้วว่าให้อยู่ห่างๆ โมรี เธอไม่เชื่อฉัน เอง ตอนนี้คงรู้ซึ้งแล้วสินะ?”

ปามองไปที่ภาพอวาตาร์ของดิรยา ลากชื่อเธอเข้าแบล็คลิ

ส

หลังจากโมรีเลิกเรียนแล้ว ก็ตรงดิ่งไปที่ชมรมของทีมรบ นอก จากนภันต์ สมาชิกคนอื่นก็มากันครบหมดแล้ว

“ไง” โมรีเดินเข้าไป ยิ้มทักทายทุกคน

เวทัสที่นั่งอยู่กับชยรพบนโซฟาลุกขึ้นยืน มองไปที่เธอด้วย สายตาเย็นชา แล้วหันตัวเดินกลับออกไป

เห็นท่าทีที่เย็นชาของเขาแล้ว ทำให้โมรีรู้สึกปวดใจ

แม้ว่าแต่ไหนแต่ไรมาเวทัสไม่เคยแสดงความอ่อนโยนกับเธอ เลย แต่ ท่าทีที่จงใจแสดงออกเมื่อกี้นี้ เป็นครั้งแรกที่เธอเคยเห็น

เธอไม่กล้าตามเขาออกไป ได้แต่ทําเป็นเฉยๆพูดกับซยรพว่า “ตอนเย็นพวกนายอยากกินอะไร? เดี๋ยวฉันไปซื้อให้

เธอเป็นผู้ช่วยผู้จัดการ นี่เป็นหน้าที่ที่เธอต้องทำอยู่แล้ว

บางครั้งก็ช่วยพวกเขาจองร้านอาหาร บางครั้งก็ช่วยพวกเขา ทําอาหาร เธอทําหน้าที่ของเธอได้ดีตลอดมา

ชยรพมองไปที่โมรีแล้วพูดว่า “ฉันยังนึกว่าวันนี้เธอจะไม่มา

เสียอีก?”
ทำไมล่ะ?” โมรี่ถามยิ้มๆพลางวางกระเป๋าของเธอไว้ด้าน

ข้าง

ชยรพหัวเราะ ในน้ำเสียงแฝงด้วยนัยเสียดสี “เธอวุ่นกับการ

ข้อมบทนางรองอยู่ไม่ใช่หรือ?”

เรื่องที่เธอแสดงบทของปาณี ตอนนี้เป็นที่รู้กันทั่ว

โมรีมองไปที่ซยรพ ถามอย่างละอายใจว่า “แม้แต่นายก็ไม่ ยอมเชื่อฉันหรือ?”