ตอนที่329

พอเห็นเธอเข้ามานั่งใกล้ตนเองดีแล้ว ธามนิธิถึงยอมตั้ง หน้าตั้งตาทำงานต่อ

ผ่านไปไม่นานนัก เลขาก็นำชามาวางไว้ให้พวกเขา มอง เห็นเขาที่กำลังทำงาน ปาณียิ่งรู้สึกหลงไหลในการมองธามนิธิ ทำงานแบบนี้

ภายในดวงตามเต็มไปด้วยความนับถือ นอกจากนี้ยังเต็ม ไปด้วยความรัก

ปาณีมองเห็นแก้วชาที่ถูกวางอยู่ตรงหน้าตน ก่อนยกริม ฝีปากส่งยิ้มให้เลขา คุณน้าเลขางุนงงไปชั่วขณะ ก่อนจะส่ง ยิ้มอย่างมีมารยาทกลับมาให้

คุณพระ!

ภรรยาของคุณธามนิธิท่านนี้ ช่างเป็นเด็กดีเสียจริง!

ปาณีเป็นคนประเภทที่ถ้าหากยิ้มขึ้นมา เธอสามารถ ทำให้คนนั้นรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นที่ส่งออกมาจากเธอได้

หกโมงเศษ ๆ ปาณีและธามนิธิก็กลับไปถึงบ้าน คุณแม่ ฐิตพรทำกับข้าวเสร็จเกือบหมดแล้ว ปาณีเดินไปล้างมือก่อน ออกมาทำอาหาร จันวิภาและเวทัสก็ถูกเรียกมาทานข้าวด้วย เช่นกัน

ฐิติพรช่วยตักอาหารให้ปาณีอย่างกระตือรือร้น “ปาณี กินให้เยอะๆหน่อยจ้ะ แม่มองดูแล้วรู้สึกว่าช่วงนี้หนูเหมือนซูบ ผอมลงไปนะ”

“ไม่นะคะ” ปาณีตอบ “หนูกลับอ้วนขึ้นมาตั้งหนึ่งกิโล” ฐิติพรพูด “เด็กผู้หญิงต้องอวบสักนิดถึงจะตีนะลูก” “เกิดหนูอ้วนขึ้นมา ทุกคนจะต้องทอดทิ้งหนูแน่ๆ”

“พูดอะไรหนะ ฮี” ฐิติพรพูดขึ้นอย่างจริงจัง “ในบ้านนี้ ใครกล้าทิ้งหนูกัน”

“ขอบคุณนะคะแม่”

ปาณีมองไปยังอาหารแสนอร่อยข้างหน้า ความสุขพุ่งขึ้น มาทันใด

ทุกครั้งที่กลับมา คุณแม่มักจะทำอาหารมากมายเตรียม

ให้เธอทุกครั้ง เธอช่างรู้สึกมีความสุขจริงๆ

ฐิติพรมองไปยังเวทัสที่นั่งอยู่ข้างๆจันวิภา “ได้ยินว่าเธอ ย้ายอยู่กับคุณลุงของเธอที่นั้นแล้วหรือ”

เวทัสตอบกลับอย่างสุภาพ “ไปอยู่มาได้สองวันแล้วครับ ที่นั่นใกล้โรงเรียน

“เธอไม่ได้รังแกปาณีใช่ไหม” ฐิติพรเป็นกังวลไม่น้อย เพราะตอนที่รับปาณีมาดูแล เวทัสมักจะคอยกลั่นแกล้งปาณี เสมอ ดังนั้นตอนนี้ในสายตาของฐิติพร เธอมองว่าเวทัสเป็น เด็กเกเร

เวทัสค้นพบว่า ในสายตาของคนในบ้านตอนนี้ เขากลาย เป็นแค่เพียงเด็กปีศาจที่คอยเอาแต่รังแกปาณีเท่านั้น

เขามองไปยังปาณี แววตาซับซ้อน

ฐิติพรพูด “ดูสิเวลาปาณีทำอะไร สายตาของเธอก็มักจะ ไม่เห็นด้วยทุกครั้ง กลับไปให้คุณตาเธอดูแลการเรียนให้ดีๆ”

เวทัสรู้สึกคับข้องอยู่ในใจ ไม่อยากเอ่ยคำพูด จึงเอาแต่ ก้มหน้าก้มตาทานข้าว

ปาณีมองเห็นเขาเป็นแบบนี้ คิดว่าช่วงนี้เขาเป็นเด็กดีขึ้น มาเยอะแล้ว จึงช่วยเขาพูด “มีคุณอาอยู่ เขาไม่ได้รังแกหนู หรอกค่ะ”

“ไม่มีก็ดีแล้ว” ฐิติพรพูด “ถ้าหากมี หนูอย่าไปช่วยเขา ปิดบังนะ เด็กคนนี้ตอนเล็กๆก็เชื่อฟังอยู่หรอก ไม่รู้ทำไมโต ขึ้นมากลับเป็นแบบนี้ไปเสียได้

ฐิติพรถามเกี่ยวกับเวทัสเสร็จ สายตาจึงตกไปอยู่ที่จัน วิภา “นพรุจไปอีกแล้วหรือ?”

จันวิภาตอบ”เขามีธุระที่ปักกิ่งค่ะแม่ ต้องรีบไปจัดการ “ลูกเป็นอะไรไป? ใครรังแกลูก?” ปกติจันวิภาพูดเก่ง คอยสร้างบรรยากาศเป็นอย่างยิ่ง มาวันนี้กลับเงียบลงและ เคร่งขรึมเป็นพิเศษ ดูเหมือนกับกำลังโกรธกับใครมา

จันวิภาพอได้ยินคำพูดของพ่อแม่ จึงเงยหน้าขึ้นมาและ พูดว่า “วันนี้หนูไปพบนลินมา”

พอชื่อนี้ถูกหยิบยกขึ้นมา ทุกคนต่างเงียบไปชั่วขณะ

บรรยากาศที่เคยอบอุ่น กลับเยือกเย็นลง

จันวิภาพูด “หนูแค่เกลียดตัวเอง ที่ตอนแรกสายตามืด บอดแนะนำเธอให้รู้จักกับธามนิธิ ปากก็เรียกพี่สาว พี่สาว แต่ หนูเห็นชัดว่าเธอไม่รู้ตัวว่าตัวเองทำผิดอะไร แม้กระทั่งคำขอ โทษจะเอ่ยสักคำยังไม่มีให้ได้ยิน”

ยังคงถือว่าดี หากคนคนหนึ่งหากทำผิดพลาด แล้วยัง สำนึกตนได้แต่นดินนั้นไม่เหมือนกัน เธอไม่รู้จักผิดถูกตั้งแต่แรก

ก็เหมือนกับที่เธอหลบหนีงานแต่ง เพียงแค่เพราะขาที่หัก ของธามนิธิ ทำตัวประหนึ่งไม่เกี่ยวกับกับเธอเลยสักนิด