ตอนที่ 328

ปาณีคิดว่า หากเธอกับธามนิธิกลับไกินข้าวเป็นเพื่อน พวกท่านสักมื้อ พวกท่านคงดีใจขึ้นมาบ้าง

นอกจากนี้ ตั้งแต่แต่งงานกันมา พวกเขาล้วนยุ่งทั้งคู่ สุด สัปดาห์ที่ผ่านมาปาณียังมาล้มป่วยอีก ทำให้ไม่มีโอกาสกลับ ไปเสียที

ธามนิธิฟังความคิดของปาณี “ดีสิ”

จริงๆแล้วนี่เป็นหน้าที่ที่เขาควรรับผิดชอบ แต่คิดไม่ถึงว่า ปาณีจะรู้เรื่องราวดีขนาดนี้ ถึงขนาดเป็นฝ่ายเอ่ยออกมาก่อน ถึงเรื่องที่ควรไปเยี่ยมเยือนพ่อแม่ของเขา

ได้แต่งกับผู้หญิงเช่นนี้ ปาณีมีความรู้สึกประหนึ่งถูก

รางวัล

เขาจับมือของเธอและพูด “แค่พ่อแม่เห็นเธอ พวกท่าน จะต้องดีใจแน่ ลูกสะใภ้ที่เป็นเลิศขนาดนี้ จะหาได้จากไหน อีก”

“เป็นเลิศ?”

ขนาดฉันยังไม่ทันคิดว่าต้องไปหาพวกท่าน เธอกลับเป็น คนที่คิดได้ หากพ่อแม่รู้พวกท่านต้องอารมณ์ดีอย่างแน่นอน

ปาณีถูกชมจนรู้สึกทำตัวไม่ถูก เธอถ่อมตัวตอบ “เสีย ที่ไหนกัน หนูก็แค่เวลากลับไปทีไร แม่ชอบทำอาหารอร่อยๆ ให้กินตลอด หนูแค่อยากจะหาลาภปากต่างหาก”

ธามนิธิเลิกคิ้ว “พูดอย่างกับปกติฉันปล่อยให้เธอหิวโซ อย่างใดอย่างนั้น เธอกลับไปอย่างนี้ แม่จะต้องพูดถึงฉันแน่”

“พูดอะไรถึงคุณกันคะ”

“พูดว่าอย่าทำให้ลูกสะใภ้เจ็บปวด

ในสายตาของพวกเขา ธามนิธิดูเป็นคนแข็งกร้าวดุดัน ประหนึ่งทหาร สำหรับผู้ชายตัวโตๆคนหนึ่ง ขอแค่ใช้ชีวิตของ ตัวเองได้อย่างราบลื่นก็ถือว่าดียิ่งแล้ว ให้ปาณีใช้ชีวิตร่วมไป กับเขา พวกท่านกลัวว่าเขาจะดูแลปาณีได้ไม่ดีนัก ทำให้เธอ ต้องทนทุกข์

ดังนั้นพวกเขาถึงได้ส่งน้าลำมุงมาดูแลเป็นพิเศษ

ปาณีหัวเราะ

ธามนิธิพูด “งั้นฉันโทรหาแม่ตอนนี้เลยละกัน”

“ดีค่ะ”

ปาณีนั่งอยู่ในอ้อมอกเขา มองดูเขาโทรศัพท์หาที่บ้าน

เมื่อได้ยินว่าเขากับปาณีจะกลับบ้าน ดีใจเสียยิ่งกว่า อะไรดี “ลูกถามปาณีสิว่าอยากกินอะไรดี แม่จะทำเตรียมไว้ ให้”

“ได้ทั้งนั้นแหละครับ หมูน้อยของบ้านเราไม่เลือกกิน ขอ แค่อร่อยก็กินได้หมด”

ขอแค่อร่อยเท่านั้นก็พอ

ธามนิธิในตอนนี้ได้แต่อธิบายถึงนิสัยชอบกินของเธอ ด้วยคำสองคำนี้

ได้ยินเขาเอ่ยคำว่าหมูน้อยออกมา มือของปาณีจึงยื่น ออกไปหยิกพุงของเขา นี่มันเกินไปแล้ว! ถึงกับเรียกเธอว่าหมูน้อย

ธามนิธิจับมือของเธอเอาไว้ วางสายคุณแม่ลง ก่อนจะหัน ไปทางเธอ “เธอมาโดนตัวฉันสะเปะสะปะแบบนี้ ถ้าหากฉัน

ไฟติดขึ้นมา เธอจะต้องรับผิดชอบ”

ปาณีทำใจกล้า “ใครใช้ให้คุณเรียกหนูว่าหมูน้อยหล่ะ”

“แล้วเธอไม่ใช่หรือไง”

“คุณต่างหาก!”

“เอาเถอะ ฉันเป็น แบบนี้จะได้คู่กับเธอได้พอดี”

ปาณีรู้แล้วว่าเถียงไปก็ไม่ชนะเขา ได้แต่สงบคำลงเสีย

ผ่านไปสักพัก ก่อนจะถามธามนิธิขึ้น “คุณยังทำงานไม่ เสร็จไม่ใช่หรือ รีบทำเถอะ หนูไม่กวนคุณแล้ว คุณทำเสร็จเรา จะได้รีบไปหาพ่อแม่ที่นั่นกัน”

ธามนิธิพูด

“อืม”

ถึงจะตอบกลับแบบนั้น แต่เขายังคงกุมมือเธอไว้ ไม่ได้ ปล่อยไปแต่อย่างใด

ปาณีมองไปยังเขา “หือ?”

ธามนิธิมองที่เธอ ไม่ได้พูดอะไรเช่นกัน ดวงตาซ่างอบอุ่น เสียจนดึงดูดผู้คน

ปาณีมองถึงความคิดของเขา เธอหัวเราะ ก่อนจูบลงบน ใบหน้าเขา “แบบนี้….พอใจหรือยังคะ”

เขาก็เป็นเสียแบบนี้ ไม่ยอมเอ่ยออกมาแต่กลับยอมรอให้ คุณเป็นฝ่ายเข้าหา เมื่อถูกเธอจูบ เขาจึงยอมปล่อยมือเธอในที่สุด

ปาณีเอาคอมพิวเตอร์มาด้วย เธอนั่งลงบนโซฟา ก่อนที่ จะนำมันออกมา และนั่งทำธุระของเธอไป

ธามนิธิเงยหน้าขึ้น มองเห็นเธอกำลังกอดคอมพิวเตอร์อยู่ บนโซฟา รู้สึกว่าเธอห่างจากตนเองไกลเกินไป ไม่ค่อยคุ้นชิน นัก เขาพูด “เธอย้ายคอมพิวเตอร์มานี่เถอะ”

เขาชี้ไปยังที่นั่งข้างกาย ก่อนปาณีจะย้ายคอมพิวเตอร์

เข้ามา