ตอนที่325

ปาณีมองเห็นเขาอย่างนี้ ใจเธอหล่นลงตาตุ่มไปหนึ่งรอบ “คุณยังไม่นอนหรือ”

เขาคงไม่ใช่ว่า….ยังไม่พอใช่ไหม?

แต่ว่าตอนนี้มันเกินลิมิตเธอไปแล้วนะ!

“รอเธอ” นัยน์ตาของธามนิธิยังคงอบอุ่นอ่อนโยน ใบหน้าของเขามองดูคล้ายคนที่ช่างแสนชื่อ เมื่อเทียบกับคนที่ เคี่ยวกรำเธอบนเตียงเมื่อครู่แล้วประหนึ่งเป็นคนละคน

อย่างไรก็ตาม เมื่อนึกถึงไม่กี่ชั่วโมงที่เพิ่งผ่านไป ปาณียัง คงหวาดกลัวไม่หาย ตอนนี้เธอแค่อยากนอนหลับสบายๆ “หรือ ว่าฉันควรไปนอนที่โซฟาดี?”

นอนที่โซฟา?

ธามนิธิมองไปยังเธอที่กำลังหวาดระแวงเขาสุดฤทธิ์ จึง ใช้เสียงที่เหมือนออกคำสั่งกลายๆ “เด็กดี มานี่” น้ำเสียงของเขาดั่งมีเวทมนต์ เมื่อรวมกับใบหน้านั้น ก็

ทำให้คนไร้การต้านทานได้อย่างง่ายดาย

ปาณีอยากร้องไห้อย่างไม่มีน้ำตา ปีนขึ้นไปบนเตียง ก่อน พูดอ้อนวอน “ฉันอยากนอนจริงๆนะ นี่มันเกือบจะตีสี่แล้ว” เธอยังไม่ได้นอนเลยทั้งคืน!

ธามนิธิมองเธอที่ดูช่างน่าสงสารอย่างนั้น จึงช่วยเธอคลุม ผ้าห่ม มือข้างนึงวางลงบนหน้าท้องของเธอ และกอดเธอไว้ ก่อนเอ่ย “นอนเถิด”

ปาณีนอนหยุกหยิกไปมาอยู่สักพัก ก่อนจะเห็นว่าเขาไม่มี ความคิดที่จะเคลื่อนไหวอีกครั้ง ก็แอบชำเลืองมองเขาไปหนึ่ง รอบ เธอพบว่าธามนิธิกำลังมองดูเธออยู่อย่างเงียบๆ

เมื่อสายตาของทั้งคู่ประสานกัน เธอรู้สึกจิตใจอันสงบ เสมือนถูกกระแสไฟฟ้าช็อตขึ้นมาชั่วขณะ ยามเผชิญหน้ากับ ผู้ชายคนนี้ เขาทำให้เธอรู้สึกอดไม่ไหวที่จะคว้าหัวใจของเธอ ออกมาวางตรงหน้าเขาอย่างไรอย่างนั้น

“นอนไม่หลับ?” เสียงอันนุ่มทุ่มของธามนิธิถามขึ้น

ปาณีกลัวว่าประโยคนี้ของเขามีความหมายเป็นอย่างอื่น จึงรีบปิดตาลงอย่างรวดเร็ว “ฉันกำลังจะนอนแล้ว”

ธามนิธิมองดูใบหน้าด้านข้างของเธอ ริมฝีปากหยิบยก ขึ้นเล็กน้อย

เขา น่ากลัวขนาดนั้นเลยหรือ?

เขายกมือขึ้นปิดไฟ ขยับศีรษะขึ้นเพื่อเข้าไปแนบชิดกับ ศีรษะของเธอ ก่อนหลับตาลง

เขารู้ตัวดีว่าเขาในคืนนี้ค่อนข้างเอาแต่ใจ และรู้ดีว่าเธอ เหนื่อยแทบขาดใจ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็อยากจะโอบกอดเธอ และเธอนอนหลับไปพร้อมๆกับเขา

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาคล้ายกับเคยชินไปเสียแล้วที่จะ ต้องมีเธอนอนอยู่ข้างๆถึงจะหลับได้ดี

ยามเช้า รามนิธิตื่นเช้ากว่าปกติ ยามเขาตื่นขึ้น ปาณียัง คงนอนหลับสนิท มือเล็กๆของเธอจับเอวของเขาไว้ และนอน หลับภายใต้อ้อมแขนเขาแบบไร้ความกังวล ไม่เหมือนเช่นเมื่อ คืน

เมื่อเขาคิดถึงเมื่อคืน เขารู้สึกได้ว่าความรู้สึกชอบที่เขามี ต่อเธอ ยิ่งลึกซึ้งขึ้นมากกว่าเดิม เขาก้มลงจูบศีรษะของเธอไม่ได้ปลุกให้เธอตื่น ก่อนลุก ขึ้นจากเตียงแต่งตัว

วันนี้เป็นวันทำงาน เขาต้องไปที่บริษัท ก่อนออกจากบ้าน เขาช่วยเธอปิดนาฬิกาปลุก และบอกน้าลำมุงว่าไม่ต้องปลุก เธอขึ้นมา

ยามปาณีตื่นขึ้นมาก็เป็นเวลาเกือบบ่ายโมง รู้สึกว่า ร่างกายปวดเมื่อยไปหมด เธอนอนพิงหมอนและมองเหม่อไป ยังเพดานห้องพักหนึ่ง ก่อนที่จะลุกขึ้นมาได้

เมื่อลงไปชั้นล่าง เธอมองเห็นจันวิภากำลังทำขนมเค้กอยู่

ภายในครัว

“พี่” ปาณีใส่รองเท้าแตะก่อนเดินไปหา

ปาณีในปกติต่อให้ตื่นสาย ก็ยังคงไม่เคยสายถึงเวลานี้ จันวิภาอยากจะถามเธอในตอนแรก แต่เมื่อมองเห็นปาณีใน สภาพแบบนี้ เธอก็เข้าใจได้ในทันที

ที่ผ่านมาเธอยังคงกังวลเรื่องที่นลินกลับมาว่าอาจส่งผล ถึงความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ เห็นทีในตอนนี้ เป็นเธอที่กังวล เกินเกตุ

จันวิภาตอบกลับปาณีด้วยน้ำเสียงอบอุ่น “บนโต๊ะมี อาหารที่เก็บไว้ให้เธอ ลองไปดูว่าเย็นหรือยัง ถ้าเย็นแล้วพี่จะ ได้ช่วยอุ่นให้เธออีกครั้ง”

ปาณีเดินไปยังโต๊ะอาหาร เปิดฝาคลุมออก “ทั้งหมดยัง ร้อนอยู่”

“ถ้าอย่างนั้นก็รีบกินเสีย หิวแย่แล้วหล่ะสิ” ปาณีพูด “ยังไหวค่ะ ไม่ได้หิวมากนัก” หลักๆคือเธอเหนื่อย….เธอแทบอดใจรอไม่ไหวที่จะ กลับไปนอนอีกสักพักหนึ่ง

ปาณีตักข้าว ก่อนจะนั่งลง และเริ่มต้นกินข้าว

ไม่นานนักจันวิภาก็ออกมา และนั่งลงข้างๆเธอ ก่อนมอง ไปยังปาณี “ได้ยินว่าเมื่อคืนก่อนธามนิธิไปพบนลินหรือ”