ตอนที่319

คนเห็นแก่ตัวกลับกลายเป็นเขา?

เขาไม่คิดเลยว่าคนที่ตอนนั้นเอาแต่อ้อนเขาเอาใจเขาสุดท้ายกลับ

กลายเป็นคนแบบนี้?

เป็นเพราะว่าขาเขาหัก?

ราวในโลกของเขา เธอเป็นคนที่อยู่สูงจนเขาเอื้อมไม่ถึง

เขาวางแก้วลง “พอเถอะฉันเห็นแก่ตัวเอง ขอให้คุณนลิน มีสุวรรณ์ จากนี้ไปก็มีแต่เรื่องดีๆราบรื่น อนาคตดี”

นลินยืนขึ้นและพูดกับเลขา “พวกเราไปกันเถอะ”

เพราะว่าธามนิธิปฏิเสธคำขอร้องของเธอ เธอก็เลยไม่มีความอยาก

กินข้าวร่วมกับธามนิธิต่ออีก ตอนนี้เธอไม่ขอบธามนิธิแล้วและก็ไม่อยากให้ธามนิธิมีความหวัง

ต่อเธออีก

เธอรีบออกไปกับเลขาของเธอ ปาณีถือเมนูอาหารไว้มองไปทางที่ พวกเขาออกไปแล้วมองธามนิธิที่อยู่ข้างๆ

ถึงแม้ธามนิธิไม่พูดแต่ดูจากสายตาก็รู้ว่าเขาโกรธและเสียใจมาก นลิน มีสุวรรณ์ไม่กลับมาอีกก็ช่างมันเถอะ

แต่ตอนนี้เธอกลับมาแถมยังพูดแบบนั้นอีก

ราวกับเป็นคู่หมั้นของธามนิธิมันเป็นภาระสำหรับเธอ นี่เธออยากมาบ่นคุณอาต่อหน้าแบบนี้อีก!

ใครเป็นคนเอาความมั่นใจให้เธอกัน?

นี่เธอมีสิทธิ์อะไรมาเป็นคุณอา?

อย่างน้อยทั้งสองคนก็เกือบเคยแต่งงานกันถึงแม้ไม่ได้มีความ สัมพันธ์ที่ลึกซึ้งแต่ก็ไม่ควรจากไปตอนที่เขาลำบากที่สุดสิ!

นสินเดินออกไป เลขาเดินตามหลังเธอแล้วพูดอย่างเป็นห่วง “คุณมี

สุวรรณ์ครับถ้าพวกเรากลับไปกันแบบนี้แล้วทางคุณชลธีจะไปรายงาน ยังไงครับ?

“กลับไปแล้วค่อยไปว่ากัน ” นลินถอดหายใจ ฉันรู้ตั้งแต่เด็กแล้ว แหละว่าใบหน้าฉันมันเป็นระบาด ฉันถอนงานหมั้นกับเขาแต่ตอนนี้เขาก็ ไปแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นไปเรื่อยมันจะยอมได้ที่ไหนล่ะ? มันคงจะแก้ แค้นคืนนั่นแหละ”

ก็เพราะกลัวธามนิธิมายุ่งเธอ เธอรอเขาแต่งงานเสร็จแล้วค่อยกลับ

มานี่ไง

เลขา “เมื่อก่อนตอนที่เขายังดีอยู่ท่าต่อคุณก็เย็นชาบ้างไม่เย็นชา บ้างแต่พอตอนนี้ออกเรื่องก็กลับมายุ่งคุณแทน นี่มันมากเกินไปจริงๆ!”

“คุณมีสุวรรณ์คะ ” นลินและเลขายังไม่ทันเข้าไปในลิฟต์ข้างหลังก็ เสียงผู้หญิงคนอื่นดังขึ้น

ทั้งสองคนหยุดเดินก็เห็นปาณีเดินมา

ใบหน้าของนลินก็ยังยิ้มอย่างมีมารยาท “มีอะไรหรือเปล่าคะ?”

ปาณีมองนลินแต่ไม่ได้รีบพูดแต่แค่มองหน้าใบงามของนลินแต่ ซ่อนความเลวร้ายไว้ ในใจก็รู้สึกเจ็บและเสียดายแทนธามนิธี นลินเปิดปากพูดอย่างอ่อนโยน “ฉันได้ยินจากพ่อแม่ฉันว่าคุณชื่อ

ปาณีใช่ไหมคะ?”

เขาเป็นมิตรกับปาณีมากเหมือนกับเมื่อวานที่ทำกับทีนาร์ ต่อหน้าที่ยิ้มแย้มของเขา ปาณีกลับยิ้มไม่ออกมาเลย

เธอกำหมัดแน่นและกดความโมโหของตัวเองไว้ “ฉันมีเรื่องอยาก คุยกับคุณหน่อยสะดวกไหมคะ?”

นลิน “อือ”

น้ำเสียงปาณีเย็นชาและควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ “คุณอาเกิด อุบัติเหตุต้องนั่งบนเก้าอี้เป็นแต่นี่ก็ไม่ใช่สิ่งที่เขายินยอม เขากลายเป็น แบบนี้ในใจคงเศร้ามากกว่าคนอื่น คุณไปพูดแบบนั้นต่อหน้าเขาได้ยังไง? อย่างน้อยคุณก็เคยเป็นคู่หมั้นเขาไม่คิดหน่อยเลยหรือไงว่าสิ่งที่คุณพูด เมื่อกี้มันมากเกินไป?” นสันมองปาณีที่กำลังโกรธอยู่ก็ชะงักไปแล้วหัวเราะ

“ไม่โช่นันใจร้ายแต่เป็นเพราะเธอโง่เกินไป ธามนิธิไปพูดอะไรให้ เธอถึงทำให้เธอไปอยู่ฝั่งเขาได้? ก็ใช่สิสภาพเขาตอนนี้ก็มีแต่หลอกผู้ หญิงที่ยังไม่ได้เข้าสังคมแบบเธอได้อย่างเดียว!”