ตอนที่ 290

ก็ไม่รู้ว่าเขาจะมาสร้างปัญญาให้กับคนอื่น หรือว่ามารนหาที่เอง ปาณีไม่ได้พูดอะไรกับเขา ไปยังห้องทำงาน ได้ยินธามนิธิกำลังคุยกับ ไวยาตย์

ไวยาตย์พูดว่า “จะให้คุณชายเวทัสมาอยู่ที่นี่จริงหรอคะ?”

“เขาชอบก็ช่างเขา ” ธามนิธิทำตัวนิ่งสงบมาก

“คุณไม่กลัวว่าเขาจะคิดอะไรกับคุณนาย” . จากแววตาที่เวทัสมอง รูปของปาณีเมื่อครู่ก็ดูออกแล้วว่าเขายังอาลัยอาวรณ์ปาณีอยู่

“เขาไม่กล้า” ธามนิธิมองไปยังแก้วเซรามิคที่วางอยู่บนโต๊ะ พูดเพิ่มเติม ว่า “ปาณีของฉัน เขาแย่งไปไม่ได้หรอก

ถ้าหากสามารถแย่งไปได้ ปาณีก็คงไม่แต่งงานกับเขาตั้งแต่แรก

ยิ่งไปกว่านั้น ครั้งก่อนที่เวทัสมาขอให้เขาสนับสนุนตัวเองกับปาปีนั้น ปาณีก็ปฏิเสธไปอย่างเด็ดขาดแล้ว

รวมนิธิอาจจะไม่สบายใจที่คนอื่นมามองภรรยาของตัวเอง แต่ว่าก็ไม่ถึง ขั้นอิจฉาอะไรคนอื่น

เขาเขาเพิ่งจะพูดจบ ปาณีก็เดินเข้ามา “พูดถึงใครหรอคะ?”

คำพูดนี้เหมือนกำลังตบหน้าเขาอยู่

ธามนิธิมองไปยังปาณีที่เพิ่งเดินเข้ามา ถามว่า “กินข้าวเสร็จแล้วหรอ?” ปาณีเดินเข้ามา มองไปยังธามนิธิที่มีความมั่นใจเป็นอย่างมาก ไม่คิด เลยว่าคุณอาจะแอบหลงตัวเองขนาดนี้ “ทำไมคุณถึงคิดว่าเขาแย่งหนูไปไม่ ได้ล่ะคะ?”

พูดอย่างกับเธอขาดเขาไปไม่ได้

แม้ว่า ดูเหมือนอาจจะเป็นเรื่องจริง..

รามนิธิขมวดคิ้ว มองไปยังปาณี สายตานั้นแฝงไปด้วยการเตือน “หมายความว่ายังไง? เธอยังอยากไปกับเขา?”

ปาณีเกือบจะกัดลิ้นตัวเอง

นี่อาจจะเป็นการยกก้อนหินขึ้นมาทุบเท้าตัวเองมั้ง! เธอไม่ได้ตอบ ธามนิธิพูดเสริมว่า “กล้าไปกับขา ฉันจะตีขอเธอให้หัก

เลย”

ปาณีเข้าเข้ามา ยิ้มแล้วกอดแขนของเขาไว้ “คุณจังเลย! เมื่อ คืนยังเรียกหนูว่าเบบี้อยู่เลย

ไวยาตย์ที่ยืนอยู่ข้างๆ ได้เสียงคำพูดของปาณี ถึงกับเบิกตากว้างอย่าง

ไม่อยากจะเชื่อว่าธามนิธิจะเรียกปาณีว่า?

ล้อเล่นใช่ไหม?

ไม่ว่าเขาจะจินตนาการยังไง ก็ยังคงคิดไม่ออกเหมือนเดิมว่าท่าทางที่ รามนิธิเรียกคนอื่นว่าเบบี้นั้นจะเป็นยังไง

ไวยาตย์ถามว่า “คุณนาย คุณล้อเล่นครับ?”

ปาณีจ้องหน้าเขาแวบหนึ่ง ใครล้อเล่นกัน! หนูพูดความจริง ไม่เชื่อถาม เขาสิ ใช่ไหมคะ?”

ดวงตาระยิบระยับนั้นมองไปยังธามนิธิ เปรียบเสมือนเป็นการล่อลวงที่ เป็นนามธรรม

ธามนิธิมองไปยังเด็กน้อยที่ตั้งใจล้อเขาต่อหน้าไวยาตย์ พูดอย่างเข้ม ขรึมว่า “เปล่านะ เธอคงฟังผิดไป”

“คุณพูดเองต่างหาก เขาพูดจริงๆนะ!”

ก็เรียกเธอว่าเบบี้ เธอจำได้แม่นเลย ตอนเช้าก็เรียก

ตอนนี้กลับไม่ยอมรับซะงั้น

ไวยาตย์เป็นคนอยู่เป็น ไอแค่กๆแล้วพูดว่า “ผมเพิ่งนึกได้ว่ายังมีงานต่อ ผมไปทำงานก่อนนะครับ”

แรงกดดันจากธามนิธิ ทำให้เขาออกไปจากห้องด้วยความเร็วแสง จาก นั้นก็ปิดประตูลงตามเดิม

ปาณีไม่คิดเลยว่าไวยาตย์จะเป็นคนขี้ขลาดแบบนี้ ถึงขั้นหางจิ้งจก ของเธอไว้ที่นี่

ไวยาตย์ออกไปแล้ว ปาณีก็รู้สึกขวัญอ่อนทันที “หนูก็ยังมีธุระนิดหน่อย ค่ะ หนูไปเคลียร์ก่อนนะคะ”

คนที่ยืนขึ้นเตรียมหนีออกไปข้างนอก แต่กลับถูกธามนิธิดึงกลับมา เธอ

ล้มลงไปอยู่ในอ้อมกอดของเขา ถูกเขาจับคางไว้อย่างจอมเผด็จการ น้ำ เสียงเซ็กซี่เริ่มดังขึ้น ไม่อยากได้ยินฉันเรียกเธอว่าเบบี้แล้วหรอ?

ริมฝีปากของเขาเกือบจะโดนเธออยู่แล้ว น้ำาเสียงโทนต่ำนั้น เต็มไปด้วย ฮอร์โมนของชายหนุ่ม ทำให้ปาณีอยากหนีออกไปให้พ้น

เธอรู้สึกว่าช่วงนี้ นับวันเธอจะยิ่งขี้กลัว โดยเฉพาะตอนที่พวกเขาอยู่กัน สองต่อสอง

แม้ธามนิธิจะนั่งอยู่บนรถเข็น แต่รูปร่างของเขาสูงโปร่ง ตอนที่ปาณีนั่ง อยู่บนตักเขา เธอก็กลายเป็นคนตัวเล็กไปทันที