ตอนที่ 287

“หนูก็ไม่ได้อยากซักสักหน่อย” ปาน พูด “แค่ไม่อยากให้น้ามาเห็น พูด ไปแล้วก็โทษคุณนี่แหละ!”

เธอบริสุทธิ์ผุดผ่องมาตั้งหลายปี พังเพราะมีอคุณนี่แหละ

ซักผ้าปูอย่างยากลำบาก แล้วยังจะมารังเกียจที่เธอซักจนพังอีก! ธามนิธิมองไปยังท่าทางที่โมโหของเธอ พูดว่า “โอเค โทษฉันๆ กินข้าว

หน่อยไหม?”

เธอยังไม่ได้กินข้าวเข้า ตอนนี้คงหิวมากแน่ๆ ปาณีจ้องเขาแวบหนึ่ง ถึงจะลุกออกมาจากห้องน้ำ

ชั้นล่าง ในห้องอาหาร ธามนิธินั่งอยู่ข้างๆ มองดูท่าทางการทานข้าวของ เธอ ยิ้มอย่างอบอุ่น

วันนี้อาการของเธอดูดีกว่าเมื่อวานเยอะเลย

เมื่อวานยังทำเหมือนกับจะโดนความจริงถล่มจนพังพินาศ วันนี้กลับ กระปรี้กระเปร่าซะงั้น

ธามนิธิถามว่า “อร่อยไหม?”

“ค่ะ” ปาณีพยักหน้าอย่างว่านอนสอนง่าย ยกน้ำผลไม้ขึ้นมาดื่มไปคำ

ใหญ่

ในเวลาที่ทั้งสองคนทานข้าว บรรยากาศรอบๆอบอุ่นมาก

ปาณีไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้นอะไร แม้ว่าจะเถียงกับเขาตอนอยู่บนห้อง เมื่อครู่ แต่กลับไม่ได้เอาเรื่องพวกนั้นมาใส่ใจ

น้าลำมุงเดินเข้ามาจากข้างนอก พูดว่า “คุณธามนิธิคะ คุณหนูเวทัสมา

ค่ะ”

“์ ปาณีได้ยินเสียงนั้น มือที่ยกแก้วก็หยุดอยู่กลางอากาศ

เวทัส?

เขามาทำอะไร?

เธอมองไปยังรามนิธิที่นั่งข้างๆอย่างรู้ทัน พบว่าสีหน้าของธามนิธินิ่ง สงบมาก “ให้เขาเข้ามาเลย”

ไม่นานนัก ปาณิก็ไ้ยินเสียงของเวทัส “คุณน้าครับ” ธามนิธิมองไปยังเวทัส “อ็ม”

เวทัสเดินมานั่งลง มองไปยังปาณีแวบหนึ่ง

ได้ข่าวว่าเธอป่วย ยังลาอีก เขามาเยี่ยมเธอโดยเฉพาะ

ดูเหมือนว่าจะดีขึ้นแล้ว นี่ถึงจะทำให้เขาสบายใจขึ้นมาหน่อย ธามนิธิมองไปยังเวทัสที่เข้ามาแล้วสายตาก็ตกอยู่บนตัวปาณีเลย ถาม ว่า “มีธุระอะไรหรอ?”

พวกเขาย้ายบ้านใหม่ เวทัสมาที่นี่เป็นครั้งแรก

ถ้าหากเวทัสกล้าพูดออกไปตรงๆว่าเขามานี่ก็เพราะปาณี ธามนิธิคงให้ คนมาจับเขาโยนลงไปในบ่อปลาแน่ๆ

ไม่ว่าที่ผ่านมาปาณีและเวทัสจะมีความสัมพันธ์อะไร แต่ในตอนนี้ ปาณี เป็นภรรยาของเขา นี่เป็นเรื่องที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้ และเขาจะไม่ยอมให้ผู้ชายคนอื่นมามองภรรยาของเขาเป็นอันขาด

แน่นอนว่า ด้วยการเอาตัวรอดของเวทัสนั้น เขาไม่ทำเรื่องพวกนี้เด็ด ขาด

ครั้งก่อนตอนอยู่ในบ้านวิสิทธ์เวช ตอนที่ของให้ธามนิธิสนับสนุนเขากับ ปาณี นั่นเป็นความกล้าทั้งหมดของเขาแล้ว

คนเราอาจจะทำเรื่องที่ทำให้ตัวเองช็่อกในบางครั้ง แต่หลังผ่านจุดนั้น ไป พอสงบสติอารมณ์ลง ความวู่วามในตอนนั้น ก็จะหายไปอย่างไร้ร่องรอย เวทัสมองไปยังธามนิธิ “จริงๆแล้ววันนี้ผมมีเรื่องจะคุยกับน้าครับ”

คำตอบนี้ ทำให้สีหน้าของธามนิธิดูดีขึ้นนิดหน่อย “ไปรอฉันที่ห้อง

ทำงานส”

ปาณีเห็นเวทัสเดินไปแล้ว จึงถอนหายใจอย่างโล่งอก ขณะที่เผชิญ หน้ากับธามนิธิและเวทัสนั้น เธอรู้สึกดื่นเต้นมาก

มักรู้สึกว่าเวทัสเป็นระเบิดเวลา ไม่รู้จะถล่มใส่เธอเมื่อไหร่ จู่ๆธามนิธิก็ยื่นมีองออกไปจับใบหน้าของปาณีหันมาทางเขา “จ้อง ผู้ชายคนอื่นแบบนี้ ฉันจะหึงนะ” “.. ปาณีมองไปยังธามนิธิ “เขามีธุระอะไรกับคุณหรอคะ?” มองไปยังใบหน้าที่เป็นกังวลนั้น ธามนิธิจึงหัวเราะออกมา “เธอกำลัง กลัวหรอ?

“หนูกลัวอะไร?” ปานีพูดเสียงแข็ง “หนูไม่ได้ทำอะไรที่ผิดต่อตัวเอง ไม่มีอะไรให้กลัวสักหน่อย! เมื่อก่อนตอนหนูคบกับเขา เราไม่เคยจับมือกัน เลยด้วยซ้ำ”