ตอนที่262

แล้วจะยังกล้าไปซีเรียสกับเรื่องอดีตของเธอและเวทัส ได้ยังไง?

ติรยามองจันวิภาอย่างไม่อยากจะเชื่อ ฝานไปสักพักก็ ยังไม่ได้พูดอะไร

จันวิภา “อายุเธอก็เท่ากับลูกรักของฉัน เด็กผู้หญิงคน หนึ่งก็ควรทำแบบเด็กผู้หญิงวันๆอย่าคิดจะทำแต่แผนชั่วๆ เพราะมันก็ไม่มีผลดีต่อเธอ ปาณีก็แต่งเข้ามาในบ้านวิสิทธิ์ เวชแล้วพวกเราก็จะไม่มีทางให้ใครมารังแกเธอได้ฉะนั้น หวังว่าเธอคงรู้ตัวดี”

จันวิภาพูดจบก็เดินออกไปเลย

เหลือติรยาไว้ในห้องคนเดียวเธอกำหมัดแน่นน้ำตาก็

ไหลลงมาอย่างห้ามไม่ได้

เธอไม่คิดว่าสุดท้ายปาณีจะหาคนที่พึ่งพาได้ขนาดนี้ ไม่ว่าตัวเองจะทำยังไงก็ทำร้ายปาณีไม่ได้อยู่ดี

จันวิภาออกมาจากห้องก็เห็นเวทัสยืนอยู่หน้าประตู ราวกับว่าไม่ไว้ใจเรื่องของติรยา

เธอเห็นจันวิภา “แม่ครับ”

จันวิภาเดินไปแล้วมองลูกชายตัวเองก่อนหน้านี้เขา ไม่รู้เรื่องระหว่างปาณีและเวทัสทำอะไรหลายอย่างที่ทำ ให้เวทัสอึดอัด

เธอพูดกับเวทัสอย่างอ่อนโยน “ถ้าลูกเหนื่อยก็กลับไปพักก่อนก็ได้นะ”

เวทัส “ติรยสเป็นยังไงบ้างครับ”

“ไม่เป็นไร ฉันไปทักทายเธอสักหน่อย” คนก็ชอบเอา หน้าตัวเองไว้อยู่แล้วเธอเองก็พูดชัดเจนพอแล้วหวังว่าติร ยาควรรู้ขอบเขตตัวเอง

ได้ยินคุณแม่พูดแบบนี้เวทัสค่อยไว้ใจหน่อย คุณน้ากับปาณีจะแต่งงานเธอก็เสียใจ

แต่ถ้างานแต่งงานวันนี้มีอะไรผิดพลาดขึ้นมาเธอก็ คงจะไม่ดีใจ

ยังดีที่ทุกอย่างผ่านไปอย่างราบรื่น

จันวิภาพูดกับเวทัส “ฉันไปดูน้าชายเธอก่อน เธอกลับ ไปก่อนเลย”

ถ้าเป็นปกติเธอคงจะเรียกเวทัสไปด้วยแต่พอเธอรู้ ความจริงก็ไม่ทำอะไรเกินเรื่องอีก

จันวิภาเดินมาถึงหน้าห้องพึ่งจะผลักประตูยังไม่ทัน เห็นปาณีและธามนิธิก็ได้ยินเสียงของทั้งสองคนดังออกมา จากข้างใน

เสียงต่ำๆของธามนิธิ “เป็นยังไง? สบายขึ้นหรือยัง?”

“เจ็บนิดหน่อย เบาหน่อยสิ..” %3D

“ไม่เป็นไรหรอกทนอีกหน่อย”

อยู่ๆก็ปาณีก็ตะโกน “อ่า….มันเจ็บมากจริงๆ”

%3D ” ฟังถึงตรงนี้จันวิภาก็เบิกตากว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ

ถึงแม้วันนี้เป็นวันแต่งงานของทั้งสองคนแต่มาทำใน ห้องแบบนี้มันไม่โอเว่อร์ไปหรือไง! ฟังไม่ลงไปอีกแล้วเธอเลยรีบถอยออกมาแล้วปิด

ประตู

วินาทีต่อมาก็ยิ้มขึ้มางั้นก็หมายความว่าร่างกายของธา มนิธิแข็งแรงดี?

ได้อยู่ๆราวกับว่าเธอไปเห็นเด็กคนหนึ่งเรียกตัวเองว่า คุณป้า

“คุณหนูจันวิภาครับ” ไวยาตย์เดินมาก็เห็นจันวิภายืน อยู่หน้าประตูอย่างแปลกๆ “ทำไมคุณไม่เข่าไปครับ?”

“ฉันพึ่งเข้าไปเอง” จันวิภาว่าจะไปทำธุระก่อนแล้ว

เดียวค่อยมา ไวยาตย์มองจันวิภาแบบแปลกๆก็ไม่ได้สนใจเลยจะ เปิดประตูเข้าไปหาธามนิธิอยู่ๆก็โดนจันวิภาเรียก “ไวยา ตย์”

“ครับคุณจันวิภา?” ไวยาตย์หยุดเดินแล้วมองจันวิภา อย่างไม่เข้าใจ

จันวิภาเดินมาแล้วลากแขนเธอดึงไป “ฉันมีเรื่องให้เธอ ช่วยหน่อย”

กว่าสองคนนี้จะยอมทำเรื่องนี้ถ้าให้ไวยาตย์เข้าไป ตอนนี้เดียวก็ไปสร้างความเดือดร้อนอีก?

ในห้อง ปาณีนอนราบบนโซฟา ธามนิธิช่วยเธอนวดที่เอวอยู่ “ดีขึ้นหรือยัง?”

ปาณียืนขึ้นมาแล้วลองขยับดู “เหมือนดีขึ้นนิดนึงแต่ก็ ยังเจ็บอยู่แต่ทนได้อยู่”