ตอนที่259

คลอด?

คลอดกับผีสิ!

เธอยังเป็นนักเรียนอยู่เลย!

นี่เธอยังขุดหลุมให้ตัวเองอีก….

ปาณีอยากกัดลิ้นตัวเองมห้ขาดไปเลย

เธอมองธามนิธิแล้วรีบพูด “ไม่รับ ฉันยังเล็กอยู่

ถึงจะผ่านวันเกิดอายุยี่สิบก็เถอะและยังจดทะเบียน สมรสแล้วด้วยแต่อายุจริงๆของปาณีคือยังไม่ถึงสิบเก้าเลย

ธามนิธิมองรอบอกเธอ คือเล็กไปหน่อย

ธามนิธิพูดอย่างชิว “ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่ว่าอะไร”

“.”

พิธีงานแต่งงานจบแขกทุกคนก็รับประทานอาหารข้างนอก

ยุ่งไปทั้งครึ่งวันตอนนี้ปาณีก็หิวขึ้นมา ธามนิธิให้ไวยา ตย์ไปจัดการเรื่องอาหารมาให้

คนเป็นเหล็ก ข้าวเป็นเหล็ก ไม่กินแค่มื้อเดียวก็หิวจนสั่น…

ใช้เวลานี้ปาณีก็เข้าไปเปลี่ยนเสื้อ ชุดเจ้าสาวมันยาว เกินไปใส่แล้วทำอะไรไม่สะดวก
เปลี่ยนเป็นใส่กี่เพ้าแบบจีน

ตอนที่จันวิภาเตรียมก็ได้เตรียมหลายชุดไว้ให้เธอได้ ใส่ในงานแต่ง

ก่อนหน้านี้อยู่ในค่ายทหารโดนแดดจนผิดคล้ำไปเล็ก น้อยพอผ่านมาหนึ่งเดือนค่อยขาวขึ้นมาหน่อย

ชุดกี่เพ้าแต่งงานสีแดงบนตัวเธอบวกกับปากแดงฟัน ขาว ดูสวยมาก

ปาณีเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ อาหารก็ถูกส่งเข้ามาวางอยู่ บนโต๊ะพอดี ไวยาตย์ก็ไปพูดกับธามนิธิข้างๆ “วันนี้หัวหน้า เก่าก็มาด้วยครับ”

ธามนิธิที่ถือแก้วน้ำอยู่ก็ชะงัก “ใช่หรอ?”

หัวหน้าเก่าคนนี้เป็นหัวหน้าของเขาตอนอยู่ในค่าย ช่วยซัพพอร์ตเขามาตลอดและเห็นเขาเป็นลูกศิษย์สำคัญ คนหนึ่ง

แต่หลังจากที่ธามนิธิได้เกิดอุบัติเหตุขาทั้งสองข้างได้ พิการและกลับมารักษาที่เมืองชยุตก็ไม่ได้ติดต่อกับคน ทางนุ้นอีกเลย

ไม่คิดว่าผ่านมานานขนาดนี้แล้ว หัวหน้ายังมาร่วมงาน วันแต่งของเขาด้วยตัวเอง”

ไวยาตย์ “ตอนนี้คุณพ่อคุณแม่กำลังไปทักทายเขาอยู่ คุณธามนิธิจะไปด้วยไหมครับ?”

ถึงไวยาตย์จะรู้ว่าถ้าให้ธามนิธิเจอพวกเขาอีกเธอคง ใจไม่ดีอีกแต่หัวหน้าก็มาขนาดนี้แล้วไม่ไปทักทายหน่อยมันก็ไม่ดี

ธามนิธิ ให้ฟอแม่ดูแลเขาดีๆหน่อย”

เขารู้ว่าตัวเองไม่มีทางกลับไปอีกและก็จะไม่ใช่ลูก ศิษย์สำคัญของหัวหน้าต่อไป….และสภาพตัวเองตอนนี้ ไม่ต้องให้เขามาเห็นยังจะดีกว่า

ปาณีที่นั่งอยู่ข้างๆมองธามนิธิถึงจะไม่รู้ว่าหัวหน้าเป็น คนยังไงแต่พอได้ยินคนนี้ก็ดูเหมือนธามนิธิ….เศร้าขึ้นมา

ไวยาตย์มองธามนิธิและอึ้งไปแป๊บนึง “ครับ” หลังจากไวยาตย์ออกไป ธามนิธิมองปาณีที่ตักกับข้าว

ให้เขาแต่ก็ไม่ได้ทำอะไร

นึกถึงเรื่องเมื่อก่อนแล้วเปรียบเทียบกับปัจจุบันก็รู้สึก เหงาอย่างบอกไม่ถูก…

ความรู้สึกอึดอัดแบบนี้ให้เขารู้สึกเหน็บหนาว

“คุณอาคะ….” ทันใดนั้นเสียงอ่อนโยนของปาณีก็ดึงส

ติของธามนิธิกลับมา

เขายกหัวขึ้นมองธอ “กินข้าวเถอะ”

” ธามนิธิมองอาหารที่อยู่ในถ้วยแต่ก็ไม่มีความอยากกิน

ปาณีตักกับข้าวให้เขา “อันนี้อร่อย

ปกติก็หยอกเล่นกับเธอเวลาก็ผ่านไปแล้ว

แต่คนบางคนเรื่องบางเรื่องก็มักจะดึงเขากลับมาความ เป็นจริง ให้เขานึกถึงบ่อยๆว่าชีวิตเขากำลังเผชิญหน้ากับ สิ่งที่ลำบากที่สุด
ปาณีกินไก่ไปหนึ่งคำแล้วเห็นธามนิธิไม่ขยับอะไรเลย ก็รู้สึกว่าเขาคงอารมณ์ไม่ดี

เรื่องอีกมากมายของธามนิธิ เธอก็ไม่เคยเข้าใจเลย ปกติเขาก็ไม่ได้พูดเรื่องพวกนั้นกับเธอ