ตอนที่ 360 ผู้ชายหน้าไม่อาย (1)

เซี่ยซิงเฉินเปิดประตูเดินออกมา ลมหนาวปะทะหน้าทันที สายตามองเห็นร่างสูงใต้แสงไฟแล้วก็รู้สึกอบอุ่น ผู้ชายคนนั้น เหมือนเตาผิงในฤดูหนาวที่จะช่วยให้ความอบอุ่นแก่เธอ

เธอยิ้มบางเบาก่อนจะย่ำเท้าเดินไปช้าๆ “ดึกขนาดนี้ทำไม คุณยังลงมาล่ะคะ?”

ไปเย่นิ่งไม่บอกแน่นอนว่าเพราะตัวเองนอนอยู่บนเตียง แล้วในหัวมีแต่ประโยคสุดท้ายที่ออดอ้อนของเธอจนทำให้ นอนไม่หลับ หัวใจเหมือนมีปีศาจตัวหนึ่งคอยรบกวนจนไม่อาจ เข้าสู่ห้วงนิทราได้ จนกระทั่งตีหนึ่งรอให้พวกผู้ใหญ่เข้านอนตน ถึงมานี่ที่

สุดท้ายจึงกล่าวตอบเสียงเรียบ “ไม่ชินกับเตียง นอนไม่ หลับ

“ไม่ชินกับเตียง?” เชี่ยชิงเฉินเงยหน้ามองเขา “ก่อนหน้าที่ ห้องเช่าฉันก็เห็นคุณหลับสนิทดีไม่ใช่เหรอคะ?”

“ที่นั่นคือที่นั่น ที่นี่คือที่นี่ ไม่เหมือนกันอยู่แล้ว คุณนอน หลับเหรอ?” ไปเย่นิ่งหรี่ตามองเธอ เธอสวมชุดนอนที่มีเสื้อกัน หนาวคลุมอยู่ สภาพหลังอาบน้ำช่างสวยใสน่าดึงดูด

ท่ามกลางฤดูหนาวที่มีลมพัดผ่าน ใบหน้าเล็กถูกลมปะทะหน้าจนขึ้นสีแดง เหมือนเด็กน้อย เขามองด้วยสายตาล้ำลึก

“ทำไมต้องจ้องฉันด้วยล่ะคะ?” ต่อให้ทั้งคู่อยู่ด้วยกันมา นานถึงขั้นพูดคุยเรื่องแต่งงานเป็นครอบครัวเดียวกัน แต่เซีย ซิงเฉินก็ลำบากใจอยู่บ้าง ยกแขนขึ้นอย่างเขินอายเพื่อบดบัง ใบหน้าของตนพร้อมก้าวถอยหลังหนึ่งก้าว

ท่าทางเช่นนั้นยิ่งจั๊กจี้หัวใจ

ยัยปีศาจ!

นัยน์ตาไปเฉิงล้ำลึกมากกว่าเดิม ฉุดดึงมือของเธอไป แล้วกอบกุมไว้ “ไหนๆ ก็ตื่นแล้ว มาเดินเล่นเป็นเพื่อนผมหน่อย

ทั้งสองเดินขนาบข้างกันในสวน เท้าลงบนเศษใบไม้

บนพื้น

ค่ำคืนแสนสงบนี้ต่อให้ไม่พูดอะไร ไม่ทำอะไร และเดิน เงียบๆ ข้างกันยังรู้สึกอิ่มเอมใจได้

“เมื่อกี้ที่คุณลงมาไม่มีใครเห็นเข้าใช่ไหมคะ?

“ก็ไม่แน่หรอก คุณท่านรอบคอบ บางทีตอนนี้อาจจะกำลัง จับตามองเราอยู่ก็ได้นะ” ขณะที่เขาพูดก็พยักพเยิดปลายคาง

ไปทางบ้านใหญ่

อารมณ์ของคุณท่านเป็นดั่งทุ่นระเบิดที่เพียงจุดก็สามารถระเบิดได้ทันที เธอกลัวจริงๆ แทบจะดึงมือออกจากมือใหญ่ ของเขาทันทีแต่ถูกเขาออกแรงกำแน่นแล้วไขว้ไปด้านหลัง กระตุกที่เจ้าตัวก็โถมตัวสู่อ้อมกอดของเขาแล้ว

“คุณท่านอาจจะมองอยู่ก็ได้ คุณยัง

เซี่ยซิงเฉินดิ้นขัดขืนแต่ไปเย่นิ่งกลับจดจ้องสายตาที่ริม ฝีปากแดงระเรื่อของเธอ ดวงตาที่ฉายแววล้ำลึกขึ้นตามทุกครั้ง ที่กะพริบ ความอันตรายก็ยิ่งพรั่งพรูให้เห็น

เธอถูกสายตานั่นจ้องจนลำคอแห้งผากจนไม่อาจพูดต่อไป ได้ เพียงแลบลิ้นเลียปาก “คุณ…จ้องฉันอีกแล้ว…

คล้ายบ่นแต่กลับดูออดอ้อนและเขินอาย

เธอผลักเขาไป แต่เขากลับก้มลงประทับจูบทันที

กลิ่นอายของเธอที่ไปเยถึงคิดถึงมาตลอดหนึ่งคืน ในที่สุด ก็ได้ลิ้มรสโดยไม่ยอมผละออกง่ายๆ พัวพันเกี่ยวรั้งเธออย่าง เอาแต่ใจ จูบร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ เซี่ยซิงเฉินไม่ได้ใจกล้าอย่าง เขา ที่นี่คือบ้านใหญ่อย่างไรเสียเธอก็แอบกลัวอยู่ลึกๆ

เผลอขัดขืนไปหลายทีแต่ไม่อาจหลุดจากพันธนาการได้ กลับถูกเขาตามจูบเร่าร้อนมากขึ้น

สติของเธอก็ค่อยๆ พร่ามัวตามจูบนี้ ผ่านไปพักใหญ่ที่ถูก เขาจูบจนหอบหนัก สองขาอ่อนแรง
ไม่รู้ว่าจูบนี้ผ่านไปนานเท่าใด จู่ๆ ก็ได้ยินเสียง กรอบแกรบ

เซียซิงเฉินสะดุ้ง ไปเฉิงเองก็ผละออกจากปากเธอพลาง ขมวดคิ้วปริปากเอ่ย “ใคร?

“ท่านประธานาธิบดี!” มีคนตอบรับอย่างตื่นตกใจทันที ทหารที่เป็นยามเฝ้าในสวนนั่นเอง

เซี่ยซิงเฉินเขินจนหน้าแดง แกะมือของชายหนุ่มออกแล้ว ถอยไปยืนข้างๆ แม้ทหารยามตรงนี้ยังไม่รู้ว่าเธอเป็นลูกสาว แท้ๆ ของคุณท่านรองไป แต่จูบเมื่อกี้ที่ถูกเห็นเข้าก็ค่อนข้างน่า ลำบากใจอยู่พอสมควร

ทั้งสองออกมาจูบกันตอนตีหนึ่งกว่า ไม่รู้ว่าคนนอกจะคิด เห็นกันอย่างไร

“ที่นี่ไม่มีธุระของพวกนาย ไปเดินสำรวจตรงอื่นเถอะ” ไป

เย่ฉิงพูดสั่ง

คนที่เหลือจึงพยักหน้าตอบรับแล้วเดินจากไป

เซียซิงเฉินอายแทบตาย ไม่กล้าอยู่ต่อพลางหมุนตัวเดิน ตามทางไปยังตึกเล็ก จูบเมื่อครู่ทำให้ไปเยถึงรู้สึกยังไม่เพียง พอ รีบก้าวเดินตามไป

มาถึงหน้าตึกหลังเล็ก ชายหนุ่มไม่ยอมปล่อยไปพร้อมกด เธอลงกับขอบน้ำพุด้านนอก ปั่นอารมณ์ทั้งสองให้พุ่งสูงไป เย่ฉิงถึงยอมละมือ
เซียซิงเฉินนิ้วชี้เขาไว้อย่างออดอ้อน แววตาที่เต็มไป ด้วยแรงอารมณ์ ขณะนี้ทรงผมยุ่งเหยิงเสื้อผ้าเป็นรอยยับ ท่าทางนั้นช่างเซ็กซี่และน่าหลงใหลจนทำให้คนมองไม่อาจหัก ห้ามใจได้

ไปเฉิงจ้องมองเธอนึ่ง จากนั้นก็เป็นสายตาไปยังนิ้วของ

ตนที่ถูกเธออยู่ “ให้ผมเข้าไปนอนกับคุณไหม?”

สภาพเขาเองก็ไม่ดีไปกว่าเธอเท่าใดนัก ยามอ้าปากพูด น้ำเสียงแหบแห้งไปหมด

ได้ยินข้อเสนอของเขาเซียซิงเฉินก็ได้สติทันที รีบปล่อยมือ ส่ายหน้า “ไม่ได้สิคะ!”

หากเขาเข้าไปคงเป็นเรื่องใหญ่แน่

“ผมนึกว่าเมื่อกี้คุณกำลังเชื้อเชิญผม

ใบหน้าเธอแดง “พูดมั่วๆ คุณรีบขึ้นไปเถอะ เดี๋ยวฉันก็ จะเข้าไปแล้ว”

ไป๋เย่นิ่ง โอบเธอไว้ไม่ขยับ ร่างกายที่แนบชิดติดเธอแทบ ไม่เหลือช่องว่างนั้น เซี่ยซิงเฉินขยับเพียงนิดทันใดนั้นก็หยุด ชะงักกก ไม่กล้าขยับอีก ต่อให้มีเนื้อผ้ากันอยู่เป็นชั้นๆ เสี่ยชิง เฉินก็ยังสัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลงในร่างกายและความอุ่น ร้อนของชายหนุ่มอย่างชัดเจน

ผู้ชายเป็นสัตว์ที่เกิดอารมณ์ได้ทุกเมื่อจริงๆ

“จะไปจากจงซันเมื่อไร?” เขาถามเสียงทุ้ม
เซียซิงเฉินรู้ความหมายของเขาอยู่แล้วจึงตอบเพียง “เมื่อไรที่พวกเขาหายดี ก็ไปเมื่อนั้น…

สีหน้าของเขาไม่ค่อยดีนัก “พวกเขาต้องพักฟื้นอย่าง น้อยหนึ่งเดือน

เธอหัวเราะ “ก็ต้องอยู่ที่นี่อย่างน้อยหนึ่งเดือนแล้วสิคะ!

“ผมว่าคุณจงใจแน่ๆ

“คุณไป คุณอดทนหน่อยไม่ได้หรือไง? ตอนนี้กำลังอยู่ใน ช่วงสําคัญนะ”

“ทนไม่ไหว ผมว่าจัดการคุณในคืนนี้เลยแล้วกัน” ไป เย่งแกล้งพูดให้เธอตกใจกลัว มือแอบล้วงเข้าใต้ชุดนอนของ เธอ เซียซิงเฉินเผลอร้องไปที่แล้วตะครุบมือเขาไว้ทันควัน ทันใดนั้นเองตึกเล็กที่เดิมที่มืดสนิทก็สว่างโร่ขึ้นมา

ตามด้วยเสียงฝีเท้าวิ่งขึ้นชั้นบนของคน

เซี่ยซิงเฉินได้สติทันที “คุณท่านรองตื่นแล้ว

“ยังเรียกคุณท่านรองอีกเหรอ?”

“ฉันแค่ยังเรียกไม่คล่องปาก

ไป๋เย่ฉิงประคองใบหน้าเธอไว้แล้วจ้องมองเธอด้วย สายตาล้ำลึก “ผมยอมให้คุณเรียกคุณท่านรองไปตลอดชีวิตดี กว่า”

เซี่ยซิงเฉินจับมือเขาไว้สายศีรษะ “นั่นโหดร้ายเกินไปตอนนี้ครอบครัวที่แท้จริงของเขานอกจากพวกคุณแล้วก็มีแค่

เขาย่อมเข้าใจดีว่าเรื่องนี้หลีกเลี่ยงไม่ได้

“ฉันต้องเข้าไปแล้ว ดึกขนาดนี้ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับ

ท่าน

เขาพยักหน้าแล้วปล่อยเธอ “มีอะไรก็โทรหาผมนะ

“ฉันรู้แล้วค่ะ”