ตอนที่ 6 คุณคือประธานาธิบดี

ผู้ติดตามชายหนุ่มก้าวออกมาข้างหน้า จับไหล่ของเซียงเฉิน เอาไว้แน่น

“คุณกล้ามากนะ!” เหลิงเฟยตำหนิพลางเดินเข้าไป ละ สายตาจากร่างของเซียซิงเฉินไปมองใบหน้าไปเย่นิ่งอย่าง ระมัดระวัง “ท่าน…

ไปเย่นิ่ง โบกมือเป็นสัญญาณว่าไม่เป็นไร สีหน้ายังคงเป็น ชาเช่นเดิม ทำให้คนอื่นไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง

“พวกแกปล่อยฉันนะ! คนเยอะขนาดนี้รังแกผู้หญิงคน เดียว เป็นลูกผู้ชายประสาอะไร?”

เซียซิงเงินท่าทางเอาเรื่อง ดิ้นรนสุดแรง แต่ชายสองคนที่ จับตัวเธอไว้เป็นชายฉกรรจ์สูงใหญ่ ทั้งยังผ่านการฝึกฝน เธอจะ ดิ้นหลุดไปได้อย่างไรกัน?

เธอมองไปที่ชายคนนั้น “ให้คนของคุณปล่อยฉันนะ ฉันยัง

ต้องสะสางบัญชีกับคุณ

พระเจ้า!

ผู้หญิงคนนี้ ไม่เข้าใจอะไรเลยหรือไง? ไม่นึกเลยว่าจะกล้า พูดกับท่านประธานาธิบดีด้วยน้ำเสียงเช่นนี้?!

ทุกคนตกใจมากจนหน้าถอดสี ไปเปถึงมองเธอด้วยสายตาแข็งกร้าว สายตาอันเย็นเยียบแหลมคมราวกับจะมอง ทะลุตัวเธอไป เซียซิงเฉินใจสั่นด้วยความหวาดหวั่น แต่ไม่กล้า แสดงออกทางสีหน้าแม้เพียงนิด ไม่คิดว่าแค้นนี้ยังไม่ทันเริ่ม ชำระตัวเองก็หมดท่าเสียก่อน

มองผู้ชายตรงหน้าคนนี้อีกครั้ง…

ไม่รู้ว่าเข้าใจผิดหรือเปล่า รู้สึก…เหมือนว่าเขาจะหน้า

คุ้นๆ…

“พาเธอตามฉันเข้ามา!” คำพูดของชายหนุ่มขัดจังหวะ ความคิดของเธอ อีกฝ่ายกล่าวทิ้งท้ายไว้แล้วก้าวเท้าหนักๆ เข้าไปในบ้านทรงตะวันตกด้วยใบหน้าบึ้งตึง เสียงนั้นเสีย จนทำให้เสียซิงเฉินร่างกายสั่นเทิ้ม ชั่วพริบตาต่อมาก็ถูกคน ลากเข้าไปอย่างไม่ปรานี

ภายในห้องหนังสืออันกว้างใหญ่ ผู้ติดตามทั้งหมดถอย ออกไป เหลือเพียงเซียซิงเฉินและไปเยถึงสองคน

สองมือเขาล้วงกระเป๋า ยืนอยู่หน้าชั้นวางหนังสือรูปวงรี มองเธอด้วยหางตาอย่างคนเหนือกว่า ลักษณะอันน่าเกรงขาม อยู่นิ่งๆ ก็ทำให้คนเกรงกลัว ถึงขั้นที่เสี่ยซิงเฉินรู้สึกว่า

บรรยากาศอึดอัดจนแม้แต่หายใจก็ลำบาก

เธอกลืนคำโต้เถียงลงคอ มองหน้าชายหนุ่ม พูดไม่ออก

อยู่นานทีเดียว
“ไหนว่ามีเรื่องต้องคิดบัญชีกับฉัน เป็นใบ้ไปแล้ว?” คนที่ เปิดปากก่อนคือเขา ทันทีที่เขาพูดขึ้น เซี่ยซิงเฉินก็อดคิดขึ้นมา ไม่ได้ว่าหลายปีมานี้เธอเองถูกเอาเปรียบเพราะเขาโดยไม่รู้ สาเหตุ เธอรู้สึกแสบจมูก ก้าวออกมาข้างหน้าเงื้อมมือจะตบเขา อีกรอบ รอยตบครั้งก่อนเพื่อชดใช้เรื่องเมื่อห้าปีก่อน แต่รอย ตบครั้งนี้เป็นเพราะห้าปีให้หลังเขามาเอาตัวเซียทำไปไป

แต่ว่า…เพิ่งเงื้อมมือขึ้น ยังไม่ทันฟาดลงไป ข้อมือก็ถูก ชายหนุ่มรวบไว้ทันที เขาแรงเยอะมาก ตอนนั้นซิงเฉินรู้สึก ราวกับข้อมือจะถูกเขาบีบจนแหลก

“ปล่อยมือนะ!” เธอดิ้นรน แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเขา แรงของ เธอก็ไม่ต่างอะไรกับมดตัวหนึ่ง จะดิ้นหลุดได้เช่นไร?

เซียซิงเฉินโกรธมาก ก้มหน้าลงกัดที่หลังมือของชายหนุ่ม กัดแรงมากโดยไม่ปรานี ไม่นานหลังมือของชายหนุ่มก็มีเลือด ออก

ไปเยถึงหัวคิ้วขมวดมุ่น สายตาที่ต้องเธอเยียบเย็นลงกว่า เดิม ผู้หญิงคนนี้ช่างยั่ว โทสะของเขาเสียจริง

เซียซิงเฉิน อย่าให้มันมากนัก” เขาเอ่ยอย่างแผ่วเบา น้ำ เสียงแฝงด้วยค่าเดือน

“อย่าให้มันมากนัก?” เธอหัวเราะเยาะ ในดวงตาเอ่อล้น ด้วยน้ำตา “คุณคะ ฉันต่างหากที่ควรพูดประโยคนี้กับคุณ ฉัน ไม่มีวันยกตาไปให้คุณเด็ดขาด คุณเองก็กรุณาอย่าให้มันมาก นัก คืนลูกมาให้ฉันซะ!”
“ไม่มีทางหรอก!” สีดำ ไม่เหลือโอกาสให้แก้ไข สถานการณ์ ถ้าไม่เป็นเพราะเด็กคนนั้นใช้มุกยอมอดอาหารกับ เขา ชีวิตนี้เซียซิงเฉินไม่มีวันได้มายืนที่นี่หรอก

เซียซิงเฉินรู้สึกว่าตัวเองใกล้ระเบิดเต็มทน เธอสูดหายใจ เข้าลึกๆ บังคับตัวเองให้สงบลง พยายามพูดอย่างใจเย็น

“คุณเป็นใครกันแน่? โจรเหรอ? อยู่ๆ ก็ลักพาตัวลูกชาย ฉันไป คุณไม่รู้หรือไงว่ามันผิดกฎหมาย? อีกอย่างนึง พ่อฉัน เป็นนายกเทศมนตรี คุณควรจะรู้ไว้ ถ้าคุณไม่คืนเด็กให้ฉันจะ ได้รับผลตอบแทนยังไง

เธอไม่อยากใช้อำนาจกดขี่ผู้อื่นเลย แต่ตอนนี้ไม่มีวิธีอื่น

“ไป๋เย่ฉิง”

ชายหนุ่มรอให้เธอพูดพล่ามจนจบ แล้วเพียงเผยอริม ฝีปาก พูดออกมาเบาๆ สามคำ

“อะไร?”

“ซื่อฉัน”

“ไป…เย…ฉิง?” เซียซิงเฉินคิดทบทวนสามคำนี้ที่รู้สึกคุ้น มาก แล้วมองผู้ชายตรงหน้าอย่างละเอียด โครงหน้าสมบูรณ์ แบบ เครื่องหน้านั้นในสายตาเธอชัดเจนขึ้นทีละน้อย หลังจาก

เธอมีนไปชั่วขณะ
“ท่าน…ท่านประธานาธิบดี?” เธอสั่นเทิ้มไปทั้งตัว นานที เดียวที่สมองว่างเปล่า รู้สึกได้เพียงวิงเวียนเล็กน้อย

เธอฝันไปหรือเปล่า? ทำไมพ่อของเซียต้าไปถึงได้กลาย เป็นไปเฉิง ท่านประธานาธิบดีที่เพิ่งเข้ารับตำแหน่งในช่วง ก่อนหน้านี้ นี่มันเหลือเชื่อเกินไปแล้ว!

เธอยืนงงอยู่ตรงนั้น หลับตาลงมองมือชายหนุ่ม รอยฟัน บนมือนั้นลึกมาก นึกถึงสถานะของเขาแล้ว เธอกัดริมฝีปาก ปล่อยมือชายหนุ่มด้วยความเจ็บใจ

ตัวเองถอยออกไปอีกก้าว รักษาระยะกับเขาพอควร

ไปเย่นิ่งดูเหมือนจะพอใจกับปฏิกิริยาเธอมาก ร่องรอย เครียดของบนใบหน้า ในตอนแรกคลายลงบ้าง

“ต่อไปคุณอาศัยอยู่ที่นี่ มีปัญหาอะไรก็บอกพ่อบ้านได้

เลย”

“ทํางานต่อไปได้ตามปกติ ไม่มีใครกักขังคุณไว้ แต่เพื่อ ความปลอดภัยของคุณเซียเอง คุณต้องปิดเรื่องฐานะของลูกไว้ เป็นความลับ ห้ามแพร่งพรายออกไปเด็ดขาด”

ถือเป็นคําสั่ง

เซียซึ่งเป็นค่อยๆ สงบลงจากภาวะตื่นตระหนกเมื่อครู่แล้ว แพร่งพรายเหรอ ถึงตอนนี้เธอจะป่าวประกาศให้ทั้งโลกรู้ว่าลูก ของเธอเป็นลูกประธานาธิบดี ก็คงไม่มีใครเชื่อหรอกมั้ง?

“…ฉันยังมีเรื่องอยากถามคุณ” ไปเปถึงมองเธอ “ว่ามา”
ทำไมเป็นฉัน?” เซียซิงเฉินมองดวงตาคู่นั้นที่ลึกราวกับ มหาสมุทรของเขา “ทำไมต้องเลือกให้ฉันมีลูกให้คุณ?

“ง่ายมาก ผู้หญิง ที่จะมีลูกให้ฉันได้มีไม่มากนัก และคุณ

กรุ๊ปเลือดตรงพอดี”

ช่างง่ายเสียเหลือเกิน!

หลังจากไปเยถึงทิ้งระเบิดไว้ให้เธอแล้ว เนื่องจากต้อง ทำงานทั้งหมดจึงพากันออกไปอย่างเอิกเกริก เซียซิงเฉินนั่งอยู่ บนโซฟา พยายามประมวลผลเรื่องที่พ่อของเซียต้าไปเป็น ประธานาธิบดีของประเทศ

แม้ว่าจะไม่น่าเชื่อ แต่นี่ก็เป็นคำอธิบายที่สมเหตุสมผล ทําไมตอนแรกพ่อเธอถึงได้ตำแหน่งอย่างราบรื่น และทำไม หมอถึงไม่กล้าแตะต้องเธอ

ภายในตัวรถ

เหลิงเฟยเห็นรอยกัดบนมือของท่านประธานาธิบดีก็รู้สึก ตกใจ ดูท่าคุณเซียจะเป็นพวกเดือดร้อน

เขาซื้อยาและผ้ากอซออกมาจากกล่องยาข้างๆ ช่วยพัน แผลให้เขาอย่างชำนาญ ถึงแม้จะเป็นแค่แผลเล็กน้อย แต่พวก รอยกัดนี้ค่อนข้างล่อแหลม ไม่เหมาะสมที่ท่านประธานาธิบดีจะ ปรากฏตัวในที่สาธารณะ “เซียซิงเฉินทำงานที่กระทรวงการต่างประเทศเป็นอย่างไรบ้าง?” ไปเยฉิงพลิกดูเอกสารสำคัญ ราวกับเอ่ยถามไปอย่างนั้นเอง

ได้ยินว่าความสามารถของเธอไม่เลวเลย ถึงจะเป็นแค่ เด็กฝึกงาน แต่รัฐมนตรีก็ชอบเธอมาก ถ้าเป็นไปได้ จะให้เธอ เป็นเจ้าหน้าที่ฝ่ายแปล

ไปเฉิงตอบ “อืม” คำเดียวอย่างเย็นชา ไม่ได้ถามอะไร ต่อ เหลิงเฟยก็ไม่ปริปากพูดอะไรอีก เพียงแต่ไม่รู้ว่าต่อไปจะ จัดการกับเซียซิงเฉินคนนี้อย่างไรดี