ตอนที่ 93 ความรักที่เก็บซ่อนถูกเปิดเผย(3)

เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้ จนปากแทบจะชิดกับริมฝีปากของเธอ พูดเสียงต่ำ “ผมสั่งให้คุณไป คุณก็เลยไป นี่คุณเชื่อฟังคำสั่ง ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร

เซี่ยซิงเฉินเจ็บจี๊ดที่หัวใจ ทั้งใจกระตุกวูบ ผู้ชายคนนี้ ระยะห่างเช่นนี้ ไม่ว่าจะเป็นสายตายั่วเย้าหรือลมหายใจอุ่นร้อน นั่น ล้วนทำให้เธอรู้สึกถึงอันตราย เธอคิดว่าหากตนก้าวเข้าไป อีกเพียงก้าวเดียว ก็อาจตกลงไปในหลุมกับดักจนร่างแหลก สลายมิอาจกลับคืนสู่เช่นเดิมได้อีก

“นี่เป็นบ้านของคุณ ทุกคนเป็นคนของคุณ คุณเป็น ประธานาธิบดีของประเทศนี้ หากคุณให้ฉันไป ฉันก็ต้องไป อาจเป็นเพราะระยะห่างที่ใกล้กันเกินไป ยามที่เธอพูดน้ำเสียง จึงฟังดูสั่นเครือ ลำตัวยืนเกร็ง เธอจึงตัวเข้ากับตู้เย็นด้านหลัง พยายามที่จะรักษาระยะห่าง แต่เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ยอมปล่อย เธอ ร่างสูงใหญ่เลื่อนเข้าใกล้กว่าเดิม แววตาลึก เหมือนมี ความปลอบโยนซ่อนอยู่ข้างใน “ในเมื่อเชื่อฟังขนาดนี้ ถ้าผม ให้คุณกลับมา คุณจะกลับมาหรือเปล่า”

คำพูดของเขา ช่างน่าเชื่อเหลือเกิน……..

ถ้าไม่มีสติ ถ้าไม่มีคำพูดที่หนูเจ๋อหนันบอกกับเธอ ถ้าไม่เห็นบัตรเชิญสีแดงใบนั้น เธอต้องพยักหน้าตกลงอย่างไม่ลังเล แน่นอน

เพียงแต่ไม่มีคำว่าถ้า……..

เธอสูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่ เพื่อให้ตัวเองใจเย็นมากขึ้น นัยน์ตาคู่นั้นของเธอ หยาดน้ำใสบางๆ ที่เกิดจากความรู้สึกไม่ เป็นธรรม ค่อยๆ เลือนหายไป เธอเชิดหน้าขึ้นมองเขา แล้วเอ่ย ถามว่า “ให้ฉันพาต้าไปไปได้ไหม”

บรรยากาศ ในตอนนี้กำลังดี ไปเย่นิ่งไม่คิดเลยว่าเธอจะ เอ่ยถ้อยคำที่ทำให้เสียบรรยากาศออกมาแบบนี้ รอยยิ้มบน ใบหน้าเขานิ่งค้างอยู่อย่างนั้น สายตาเย็นเยือกขึ้นกว่าเดิม “คุณพูดอีกครั้งสิ!”

“เขาเป็นลูกชายของฉัน ฉันมีสิทธิ์พาเขาไป!”

“ไม่มีทาง! อีกอย่าง จะไม่มีการเจรจาเรื่องนี้อีก” ทุกคำพูด ช่างไร้ความปรานี ไปเย่งเลื่อนมือที่วางอยู่บนเอวของเธอลง เทียบกับเมื่อกี้แล้ว สายตาของเขาเรียบนิ่งกว่าเดิมมาก เขาดู เยือกเย็นเหลือเกิน

เขาคิดว่าตัวเองพูดชัดเจนแล้ว เขาให้ทางเลือกเธอ ให้ เธอกลับมา แต่ว่ามันกลับไม่มีความหมายเลยสักนิด อีกทั้งเธอ ยังสร้างทางเลือกให้ตัวเองด้วยซ้ำ

“ไป๋เย่ฉิง!” ขณะที่เขากำลังจะหันหลังเดินจากไป เซี่ยซิงเฉิ นก็จับชายเสื้อเขา พลางดึงตัวเขาไว้ สองเท้าหยุดชะงัก สายตา เฉยชามองไปที่เธอ แววตาลึกซึ้งเหมือนมหาสมุทรก็ไม่ปานความเจ็บปวดแล่นเข้าหัวใจเธอ มือชายเสื้อเขานั่งค้าง อย่าง

สายเว้าวอนของเธอมองไม่สบายใจอย่างมาก

ฉันไม่เคยพูดร้องใครแบบมาก่อน แต่ว่าครั้งนี้ ถือฉันร้อง..เธอจ้องมองเขาอย่างวิงวอน ไม่แววตา ของเขาในตอนจะเรียบนิ่งหรือเฉยชาตอนท้องเขา อายุก็สิบแปดปี หากไม่ใช่เพราะ ว่าเขาเคียงข้างฉัน แบกรับวิจารณ์และข้อครหา มากมายอย่างนั้น ก็ไม่ชีวิตแล้ว คุณเขา คุณยังประเทศนี้ โลกทั้งใบก็อื่น

ลมหายใจไปเย่นิ่งหนักอึ้ง ริมฝีปากบางของเส้นตรง ไม่มีพูดอะไรเอ่ยออกมา เพียงแต่จ้องมองเธอ ด้วยสายตาดุดันมากขึ้นเรื่อย

น้ำของสั่นเครือ เงยหน้าสบตาเขา แต่ว่า ต้า ไปของฉันหรือการใช้ชีวิตของตัวเองไม่สำคัญอะไรฉะนั้นแล้ว ไปเย่นิ่ง ว่าฉันขออย่างน้อยให้เขาจนถึงสิบแปด ฉันว่าห้ามฉันเจอหน้าเขา เวลาเขาคิดถึงคุณหรือคุณคิดถึงเขา เขามาหาคุณนี่เสมอ หรือแม้แต่วันเกิดหลังของเขา คุณอยู่กับเขาจะไม่ฉันงาน ยอม