สวัสดีประธานาธิบดีที่รักของฉัน

ตอนที่ 255 ความรักที่แท้จริง (5)



ตอนที่ 255 ความรักที่แท้จริง (5)

“เสี่ยวไป คุณลุงคนนี้ก็หล่อดีนะ” เขากลับยังมีอารมณ์มา วิจารณ์อีกฝ่าย!

ไปเยถึงแค่นหัวเราะ “หล่อตรงไหน? ท่าทางไม่เคยจริงจัง อะไรเลย!” อีกอย่างก็แค่มุมข้าง ยังดูออกว่าหล่อได้เหรอ?

“หม่ามีอยู่กับเขาก็ดูจะมีความสุขนะ

ไปเยถึงหน้าตึง แปลว่าเจ้าตัวเล็กอยากจะกลับคำพูดใช่ ไหม?

“ทำไม? แม่ลูกทิ้งพ่อแล้ว ลูกกะจะเรียกผู้ชายคนอื่นว่าพ่อ

เหรอ?”

“ไม่อยู่แล้ว!” เซี่ยต้าไปขยำหนังสือพิมพ์เป็นก้อนแล้วโยน เข้าถังขยะในที่เดียว “เสี่ยวไป ต่อให้คนอื่นหล่อแค่ไหนก็ไม่ใช่ พ่อแท้ๆ ของผม ฉะนั้นไม่ว่ายังไง พ่อก็ต้องง้อให้หม่ามีเรา กลับมาให้ได้!”

“ทำไมพ่อต้องง้อ?” ไปเย่นิ่งยึดตัวแข็งแถมยังตีหน้านิ่ง

เซี่ยต้าไปไถลตัวลงจากเก้าอี้ “ถ้าพ่อไม่ง้อล่ะก็…หม่ามี คงต้องแต่งงานกับคนอื่นจริงๆ ผมรู้จักคุณลุงคนนี้ เมื่อก่อนเขา เป็นคู่ดูตัวของหม่าม คุณยายชอบเขามากเลยนะ คุณยายบอก ว่าหม่ามี้มีผมเป็นตัวถ่วงเลยแต่งงานได้ยาก ก็เลยหวังให้หม่ามีแต่งงานเร็วๆ ตอนนี้หม่ามีมีคู่ที่ดีแบบนี้ คุณยายต้องเร่งให้ แม่แต่งงานอีกแน่ๆ

ไปเยฉิงขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิม

เซียต้าไปสายศีรษะพร้อมทั้งเดินออกไป ถอนหายใจแล้ว ถอนหายใจเล่า “เฮ้อ ดูท่า…ผมที่ชีวิตแสนลำเค็ญ ต้องเรียก คนอื่นว่าพ่อแล้วล่ะ!

เดินถึงหน้าประตู พลางเปิดประตู แต่ก็ยังยื่นใบหน้าเล็ก เข้ามาใช้ดวงตาคู่กลมโตมองเขาอย่างน่าสงสาร “เสี่ยวไป สมมติว่าอนาคตผมต้องเรียกคนอื่นว่าพ่อจริงๆ พ่อก็ยังเป็น เสี่ยวไป ที่ผมรักที่สุดนะ

ไปเฉิงที่หน้าบึ้งจนไม่อาจยิ่งกว่านี้ได้แล้ว! สารภาพแบบ นี้เขาไม่ซึ้งเลยสักนิดเดียว!

หลายวันต่อมา ในด้านการทำงาน เซียงเฉินไม่ได้เข้า

ใกล้ไปเย่ฉิงอีกเลย

เพียงแค่ได้พบเจอเขาอย่างบังเอิญในช่วงพิธีเชิญธงขึ้น ยามเช้า แต่ก็ไม่ได้เจอบ่อยนักเพราะเขายุ่งมาก จึงไม่ได้ ปรากฏตัวอยู่ที่สํานักงานทุกเช้า

ฤดูหนาวของเมืองนี้หนาวมากขึ้นเรื่อยๆ หนาวจนเจ็บ

กระดูกแปลบๆ

มารดาหายดีแล้ว ดึงดันจะกลับเมืองเหลียง อยู่อาศัยร่วมกันมานานขนาดนี้ ความจริงเซี่ยซิงเฉินไม่อยากแยกจากกัน เลยจริงๆ

หนึ่งวันก่อนจะลาจาก เธอเดินเที่ยวซื้อเสื้อกันหนาวให้ มารดาสองตัวเพื่อให้เธอได้สวมใส่ตอนอยู่บ้านนอก เมื่อเข้า มาในชุมชนเห็นรถยนต์คันหรูจอดฟังอยู่ใต้ต้นไม้ เธอไม่ได้ คิดมากอะไรจึงถือถุงเสื้อกันหนาวแล้ววิ่งเข้าลิฟต์อย่างเร่งรีบ

พ่นลม ยืนสับเท้าไปมา ปลายจมูกยังแดงอยู่เลย

หยิบกุญแจเปิดประตู เงินหมิ่นกำลังนั่งจัดกระเป๋าเดินทาง

“แม่ ลูกบอกแล้วว่ารอให้ลูกกลับมาค่อยจัด เอวแม่ไม่ ค่อยดีอย่านั่งพื้นเลย” เซียซิงเฉินวางของแล้วพยุงเงินหมิ่นลุก จากพื้น

เงินหมิ่นดันเธอที “ลูกกลับมาพอดีเลย เย่นิ่งมาแล้ว กำลังเปลี่ยนหลอดไฟในห้องอาบน้ำ

“หา?”

เซี่ยซิงเฉินตกใจ ตกใจมากจริงๆ

เขา…ทำไมจู่ๆ ถึงมาที่นี่ได้?

ไม่รีรออะไรก็รีบเดินไปทางห้องอาบน้ำ ภายในห้องอาบ น้ำที่คับแคบมีบันไดวางอยู่ ชายหนุ่มนั่งอยู่บนบันได กำลังเงย หน้าเปลี่ยนหลอดไฟ
หลอดไฟดวงนี้เสียได้สองสามวันแล้ว ก่อนหน้าที่เตรียม หาคนมาซ่อม แต่พอตื่นทุกเช้าก็มักลืมเรื่องนี้ไปเสีย

เดิมทีเซียซิงเฉินกะจะเปลี่ยนเอง ไม่คิดว่า…

เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นเขาทำเรื่องแบบนี้

แขนเสื้อถูกพับขึ้นสูงจนเผยให้เห็นแขนแข็งแรงนั่น ท่วงท่าเปลี่ยนหลอดไฟก็ดูของดี

เซียซิงเฉินรู้สึกว่าตนคงต้องมนต์แล้ว ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกว่า ผู้ชายคนนี้ แม้แต่การเปลี่ยนหลอดไฟยังมีมาดเท่ในแบบของ ผู้ชายจนไม่อาจละสายตาได้

เป็นครั้งแรกที่เธอสังเกตเห็นว่าที่แท้ผู้ชายคนนี้ ก็มีมุม แบบนี้เหมือนกัน เมื่อก่อนได้แต่รู้สึกว่าเขาไม่ใช่คนในโลก เดียวกันเสมอ

“มองอะไร?” ไปเย่นิ่งรู้ถึงการมีอยู่ของเธอแล้ว ก้มหน้าลง เล็กน้อยแล้วประสานเข้ากับสายตาของเธอที่มองตนอยู่

เธออึกอัก หัวใจเต้นระส่ำ พูดกลบเกลื่อน “ฉัน…ก็แค่คิด ไม่ถึง ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่ได้คะ?”

คนที่สามารถสั่งให้เขาเปลี่ยนหลอดไฟได้คงมีเพียง มารดาคนเดียวเท่านั้นแหละ

ไปเย่นิ่งเงยหน้าขึ้นไปใหม่ จดจ่อสายตาไว้ที่หลอดไฟ พลางพูดตอบเธอ “เสี่ยต้าไปบอกว่าวันนี้คุณยายของเขาจ ขาจะ กลับ ผมก็ต้องมาดูสักหน่อย
เซียซิงเฉินเข้าใจความหมายของเขา เขามาที่นี่เป็นเพราะ นั่นคือคุณยายของเด็กน้อย มาเพื่อลูก ไม่ใช่เธอ…

“อ่า ขอบคุณค่ะ”

เธอพูดขอบคุณอย่างขมขื่น ทั้งที่เป็นเรื่องปกติทั่วไป แต่ก็ ไม่รู้ว่าทำไมหัวใจตนถึงเจ็บปวดเพียงนั้น

ไปเยถึงรู้สึกว่าคำว่า “ขอบคุณ” ช่างแสลงหูเหลือเกิน จึง ก้มมองเธอจากด้านบนแวบหนึ่ง พูด “เปิดไฟลองหน่อย

“อ่อ ค่ะ”

เธอได้สติกลับคืนมาและกำลังจะหันไปเปิดไฟ แต่เพราะ พื้นห้องน้ำเปียกเลยลื่นเป็นพิเศษ ทันทีที่เธอหมุนตัว ปลายเท้า ก็ลื่นจนชนเข้ากับบันไดตรงหน้า

พอบันไดโยก ก็เห็นไปเฉิงกำลังจะตกลงมา

เซียงเฉินตกใจไม่น้อย “ระวัง”

ตะโกนลั่นไปที แม้แต่ตัวเองยังยืนแทบไม่นิ่งก็รีบไปจับ บันไดไว้ ไปเย่นิ่งไหวพริบดีมากอยู่แล้ว ชั่วขณะที่บันไดล้ม ลงตัวเขาเองก็กระโดดลงมาอย่างคล่องแคล่วจนจรดพื้น แต่ บันไดไม่เป็นเช่นนั้น มันล้มไปทางเซี่ยซิงเฉิน

หัวใจของเขาบีบแน่น แทบจะยื่นมือไปทันที โอบตัวเธอ เข้ามาไว้ในอ้อมกอด หมุนตัวเพื่อให้เธออยู่ในตำแหน่งที่ปลอดภัยที่สุด
“เคร่ง” สิ้นเสียง บันไดล้มลงแล้ว ที่แคบมากจริงๆ พวก เขาไร้ทางหนี หลังของไปเฉิงยังคงถูกบันไดล้มทับอย่างแรง หนึ่งที

เซี่ยซิงเฉินไม่ทันตั้งสติไปพักใหญ่ ถูกชายหนุ่มกอดไว้ รู้สึกได้ถึงความอุ่นจากตัวเขา ฟังเสียงหัวใจของเขา หัวใจของ เธอก็เริ่มเต้นผิดจังหวะอย่างไม่อาจห้ามได้

เมื่อกี้…

หากไม่ใช่เพราะเขา ตนอาจถูกบันไดนั่นล้มทับจนบาด

เจ็บไปแล้ว

“คุณเป็นยังไงบ้าง?” จนกระทั่งเสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่ม ดังขึ้นจากเหนือศีรษะ เธอถึงได้สติ

“ฉันไม่เป็นไรค่ะ” พยายามทำให้น้ำเสียงตัวเองฟังดู

สบายๆ

ตอนนั้นเองที่ประตูห้องอาบน้ำถูกเปิดออกอย่างแรง เป็น หมิ่นถามด้วยความเป็นห่วง “เกิดอะไรขึ้น?

เซี่ยซิงเฉินทำตัวไม่ถูก รีบดันตัวชายหนุ่มที่กำลังกอดตน

ไว้ออก ไปเย่งเจ็บจนครางเสียง เซี่ยซิงเฉินปวดใจแปลบ เพิ่ง เห็นว่าเขาบาดเจ็บ

“โดนตรงไหนหรือเปล่า? ให้ฉันดูหน่อยค่ะ!” เซี่ยซิงเฉินม องเขาอย่างกังวลแวบหนึ่ง มือลูบที่หลังของเขาแล้ว เห็นได้ชัด ว่าเสื้อเชิ้ตมีเลือดซึมออกมา
เธอโกรธ เธอเจ็บใจ

ชายตามองเขาแวบหนึ่ง เพราะฉันซุ่มซ่ามเอง

ไป๋เย่นิ่งไม่พูดอะไร

เธอฉุดมือของเขาเดินออกไปจากห้องอาบน้ำ เงินหมุนไป หากล่องปฐมพยาบาลก่อนหน้าแล้ว “ออกมาจัดการแผลก่อน ค่ะ ดูท่าจะหนักไม่เบา

ไปเย่นิ่งคอยมองมือเล็กที่กุมมือตนเดินอยู่ รู้สึกถึงความ อ่อนโยนที่บอกไม่ถูก ความอ่อนโยนนั้น…ค่อยๆ แทรกซึมเข้า หัวใจของเขา ทำให้ใบหน้าหล่อเหลาของเขาที่เดิมทีสีหน้าได้ อารมณ์อ่อนโยนขึ้นเล็กน้อย

เซี่ยซิงเฉินให้เขานั่งลงบนโซฟา “คุณถอดเสื้อออกให้ฉัน ดูหน่อย”


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ