ตอนที่ 297 ความรู้สึกรัก (5)

พูดถึงตรงนี้อารมณ์เธอก็พุ่งสูงขึ้น แกะมือเซียซึ่งคงออก เซีย ซึ่งคงกอดไว้แน่นไม่ยอมปล่อยมือ

เซี่ยซิงเฉินใช้แรงไปมากกว่าจะผละออกได้ เซี่ยงคงลุก ขึ้นยืนแถมมีดที่ไม่รู้ว่าควักออกมาจากไหน ชี้ไปทางเธอ อย่างดุดัน “เซียซิงเฉิน ที่แม่ฉันเป็นอย่างนี้ก็เพราะเธอ! ถ้าเธอ ไม่ช่วยแม่ฉัน ก็อย่าคิดจะอยู่เลย!

ชิ้นๆอาทิตย์ดูน่ากลัวเธอพูดลอดไรฟันราวกับต้องการฉีกทิ้งเซี่ยซิงเฉินออกเป็น

มือที่ทำด้ามมีดไว้เริ่มสั่นระริก ใบมีดที่สะท้อนอยู่ใต้แสงเซี่ยซิงเฉินรู้สึกว่าเธอบ้าไปแล้ว

เธอหันมองรอบข้างจนวางสายตาไว้ที่เซี่ยงคง สีหน้า เคร่งขรึมขึ้น “ที่นี่มีแต่กล้องวงจรปิด แล้วนี่ก็อยู่หน้าสำนักงาน ถ้าเธอไม่อยากไปนั่งในคุกเหมือนหลี่หลิง ก็เก็บมีดซะ!”

สิ้นค่เธอก็หันหลังเดินจากไปไม่อยากพูดกับเธอให้เสียเวลา

เซี่ยซิงคงนึกถึงเรื่องที่ตนเสียคู่หมั้น เสียงานไปเพราะเซีย ชิงเฉินจนตอนนี้ครอบครัวแตกแยก ไม่มีมารดาอยู่ข้างกายส่วนเซียซิงเฉินกลับยิ่งอยู่ยิ่งได้ดี ใจก็ยิ่งรู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรม พร้อมเกลียดชังมากขึ้นเรื่อยๆ

ความแค้นพุ่งทะยานจนทำให้เธอขาดสติ

“เซียซิงเฉิน ฉันเกลียดเธอ

เธอกัดฟันแล้วพุ่งตัวเข้าใกล้ เซี่ยซิงเฉินใจหายวาบพลาง หันหลังกลับมา จึงเห็นมีดที่มุ่งมาทางตน เธอสะบัดปัดไปตาม สัญชาตญาณจนมีดที่แหลมคมบาดผ่านฝ่ามือเธอ เลือดสีสด ซึมออกมาทันที

เซี่ยงคงคลุ้มคลั่งยกมือจะพุ่งเข้าหาอีกครั้งแต่ไม่รอให้ เธอได้ทำร้ายเซี่ยซิงเฉิน เห็นเพียงเงามืดหนึ่งโผล่มาในพริบตา จากนั้นเซี่ยซิงคงก็รู้สึกถึงความเจ็บที่หน้าอก ทั้งร่างถูกถีบ กระเด็นออกไปไกลหลายเมตรด้วยแรงมหาศาล ส่งผลให้ร่าง กระแทกเข้าเสานาฬิกากลางสนามไปยวจนเกิดเสียงดัง ปีก สิ้นเสียงก็ล้มลงกับพื้นกลิ้งไปหลายตลบ

มีดในมือหลุดออกไปเมื่อไม่สามารถต่อได้

เซี่ยซิงเฉินได้สติกลับมาเมื่อผ่านไปชั่วครู่ เธอกดแผลใน ฝ่ามือไว้แล้วหันข้างไปก็เห็นรุ่ยยังยืนอยู่ข้างๆ ยังยืนค้างท่า เดิมพร้อมสายตาที่มองไปทางเซี่ยงคงด้วยสายตาดุดัน แรง อาฆาตนั้นน่ากลัวเหลือเกิน

“รุ่ยกัง” เซี่ยซิงเฉินเรียกเขา

“คุณเซีย คุณเป็นยังไงบ้าง?!” รุ่ยกังเก็บท่าทีแล้วมองมือของเธอด้วยความเป็นห่วงแวบหนึ่ง

เซี่ยงคงไม่ได้ออมมือแต่อย่างใด มีดคมแทงเข้าใจกลาง ฝ่ามืออย่างแรงและหนักจนเกิดรอยแผลยาว แถมตอนนี้ก็เลือด ไหลไม่หยุด

“ผมจะส่งคุณไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้เลย!” รุ่ยดังกล่าว อย่างตื่นตระหนก

เซียซิงเฉินพยักหน้ารับแล้วหันไปมองเซียซิงคงบนพื้นแบบ

หนึ่ง

รุ่ยกังเคยเป็นทหารประจำการเฉพาะมาก่อน ทักษะการ ต่อสู้จึงดีเยี่ยม แรงถีบเมื่อครู่แม้จะผ่อนแรงไปบ้างแต่เซี่ยงคง ก็ถูกถีบจนบาดเจ็บ ผ่านไปครู่หนึ่งเธอถึงได้สติพลางยันมือกับ พื้นเพื่อลุกขึ้น แต่แค่ขยับตัวก็อาเจียนออกมาเป็นเลือดทันที หน้าอกเจ็บจนหายใจไม่ออก กลัวแต่ว่ากระดูกหน้าอกจะหัก เข้าและไม่รู้ว่าจะทิ่มทำลายอวัยวะภายในไปหรือเปล่า

เซี่ยซิงเฉินไม่อยากทำให้เป็นเรื่องใหญ่ อย่างไรเสียตรงนี้ ก็เป็นหน้าสำนักงานท่านประธานาธิบดี รุ่ยงก็เป็นคนของ ประธานาธิบดี หากเซี่ยซิงคงรับแผลนี้ไม่ไหวจนเกิดอะไรขึ้น เรื่องคงใหญ่โตเป็นแน่

“ยกัง คุณโทรเรียกรถพยาบาลมารับเธอไปโรงพยาบาล อย่าให้เกิดเรื่องนะคะ!

“คุณวางใจได้ครับ ไม่ตายหรอกผมรู้ดี” รุ่ยกังกล่าวไปอย่างนั้นแต่ก็โทรเรียกรถพยาบาลมา

แผลของเซียซิงเฉินทำโดยจึงอวี้ เพิ่งพันแผลเสร็จตำรวจก็ มาทันที รุ่ยทั้งแจ้งตำรวจในข้อหาว่าเซียซิงคงพยายามทำร้าย ผู้อื่น

เซี่ยซิงเฉินปล่อยให้รุ่ยทั้งจัดการทั้งหมด ในเมื่อสุดท้าย เซี่ยซิงคงจะมีผลอย่างไรก็เป็นสิ่งที่เธอทำตัวเอง ไม่น่าสงสาร เลยสักนิด

สุดท้ายเพราะมือที่บาดเจ็บจึงไม่สามารถขับรถได้ ตอน เลิกงานช่วงเย็นเธอจึงนั่งอยู่ตำแหน่งข้างคนขับ ส่วนรุ่ยทั้ง กลายเป็นคนขับรถตามเคย

แบบนี้กลับรู้สึกดีเสียกว่าเพราะเธอรู้สึกสบายใจ

กลับไปถึงทำเนียบประธานาธิบดีก็จัดการตัวเองไปง่ายๆ ทานอาหารค่ำพร้อมเด็กน้อยเสร็จฟ้าก็มืดสนิท

หลังนั่งเป็นเพื่อนเด็กน้อยทำการบ้านเธอยังคงไม่รู้สึกง่วง แต่อย่างใด คำพูดของหลี่หมิง ในช่วงเที่ยงวันนี้รบกวนจิตใจ เธอไปแล้ว ยิ่งมีเซียซิงคงมาสร้างเรื่องอีกอารมณ์ก็ดำดิ่งหนัก อึ้งมากกว่าเดิม

เขายังไม่กลับมา และไม่รู้ว่าจะกลับมาที่โมง เชียซิงเฉิน ไปที่ห้องหนังสือเพราะอยากอ่านหนังสือ สายตากวาดมองชั้น วางหนังสือผ่านๆ เธอเลือกออกมาหนึ่งเล่มที่เกี่ยวกับประวัติศาสตร์ปัจจุบันของประเทศ S

ไปเฉิง คุณชิงรั่ง

เธอพิงชั้นหนังสือแล้วกวาดตาอ่านอย่างสงสัย ผ่าน

ไปเรื่อยสุดท้ายล่างรูปภาพขาวดำของชิงสั่งประกอบ อยู่ เทียบกับคุณท่านไปแล้ว คุณไปสั่งดูอบอุ่นเสีย มากกว่า

รูปภาพเป็นตอนสมัยหนุ่ม องค์ประกอบใบหน้าเกลี้ยงเกลาดุจหยก ภาพลักษณ์ตัวคล้ายคุณชายที่ถ่อมตัว

เซียซิงเฉินมองไปเรื่อยหน้าอกของเขา ชะงักค้างชั่วครู่ หยกทำไม

เธอถือหนังสือไว้แล้วออกมาจากชั้นหนังสือจนข้าง โต๊ะเข้าใกล้

ลวดลายบนหยกไม่ชัดเจนนัก เซี่ยซิงเฉินมองดูอย่างละเอียดอีกครั้ง

ขณะที่กำลังครุ่นอย่างหนักอยู่ เงาดำหนึ่งโผล่มาข้างกาย
“กำลังดูอะไรอยู่?

เสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มดังขึ้นข้างหูจนทำลายความคิด ของเธอ

เธอสะดุ้งตัวโยนแล้วเงยหน้าขึ้น

ใต้แสงไฟใบหน้าหล่อเหลาของไปเฉิงสะท้อนเข้าดวงตา ของเธอ นัยน์ตาเธอฉายแววยิ้ม “คุณเข้ามาตั้งแต่เมื่อไรคะ ทำไมฉันไม่ได้ยินเสียงเลย

“เพิ่งเข้ามา ดูอะไรถึงจดจ่อเชียว?” ไปเย่นิ่งดึงหนังสือ จากมือเธอไปแล้วดูแวบหนึ่ง ถาม “สนใจเรื่องคุณลุงผมเห รอ?”

“ก็ได้ยินคุณพูดถึงบ่อยนี่นา เลยมาดูไปงั้นๆ แต่ว่าเมื่อกี้ ฉันกำลังดูหยกที่เขากลัดไว้อยู่

“มีอะไรน่าดู?”

“ไม่รู้สิ ฉันแค่รู้สึกคุ้นตาเหมือนเคยเห็นมาก่อน แต่จู่ๆ ก็ นึกไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหน

“ของนี่ได้ยินว่าเป็นสิ่งสืบทอดจากทวดผม มีแค่อันนี้

แหละ หลังจากนั้นคุณลุงผมก็เอาให้คุณหญิงหลันถึง ตอนนี้ ของอาจยังอยู่ที่คุณหญิงหลันถึง คุณแน่ใจนะว่าที่คุณเคยเห็น คืออันนี้?”

เซี่ยซิงเฉินหัวเราะไปที “งั้นฉันคงดูผิดไปล่ะมั้งคะ แต่ว่า ของจำพวกหยกส่วนใหญ่ก็ประมาณนี้หมด ฉันคงเห็นที่มันใกล้เคียง

เซี่ยซิงเฉินได้คิดอะไรอีกไปกลางฝ่ามือทำให้เขาขมวดคิ้วแน่น ”

ไม่อะไรแค่แผลเล็กน้อย

มาได้ยังไง” เขาอย่างใดเซี่ยซิงเฉินจึงเล่าเรื่องเซียซิงคงวันทั้งหมด ดวงตา ไปเยแล้วกัน”