สวัสดีประธานาธิบดีที่รักของฉัน

ตอนที่ 109 คิดถึง (1)



ตอนที่ 109 คิดถึง (1)

เขาเป็นคนรู้สึกตัวง่ายอยู่แล้ว แต่เธอแตะทีเดียว เขาก็ขมวดคิ้ว ตื่นทันที สภาพเพิ่งตื่นเหมือนสิงโตตัวผู้ที่กำลังอารมณ์ฉุนเฉียว ไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมาก เซียซิงเฉินเคยเห็นเป็นครั้งแรก รู้สึกมึนงงเล็กน้อย แอบกังวลว่าเขาจะอารมณ์เสียตอนเพิ่งตื่น

แต่พอเขาเงยหน้าขึ้นแล้วเห็นว่าเป็นเธอ กลับคลายตัวเสีย อย่างนั้น แล้วนอนลงอย่างเกียจคร้านต่อไป มือข้างหนึ่งสอดลง ใต้หัวแล้วถาม “กี่โมงแล้ว”

“แปดโมงสิบนาทีค่ะ” เซี่ยซิงเฉินหยิบรีโมทขึ้นแล้วพูดขอ ความเห็นเขา “ฉันเปิดม่านแล้วนะคะ

เขาตอบรับเสียง “อืม” จากนั้นม่านหน้าต่างก็ค่อยๆ เปิด ออก แสงแดดจ้าส่องทะลุผ่านช่องเล็กเข้ามาข้างใน เขาหรี่ตา อย่างเรื่อยเปื่อย ผ่านไปสักพักจึงชินกับแสง

“คุณตื่นตั้งแต่เมื่อไร” ไปเย่นิ่งขันแขนข้างหนึ่งลงกับเตียง ไม่ง่ายเลยที่จะลุกขึ้นนั่งได้

“สักพักแล้ว” เซี่ยซิงเฉินตอบ “คุณรีบกลับห้องไปเตรียม ตัวเถอะค่ะ เหลิงเฟยรออยู่สักพักแล้ว เขาให้ฉันขึ้นมาบอกคุณ ว่าอีกยี่สิบนาทีมีประชุมสำคัญ จะสายไม่ได้ค่ะ

ไป๋เย่นิ่งเอื้อมหยิบนาฬิกาบนหัวเตียงมาดูเวลา แล้วค่อยๆ สวมใส่ข้อมือ แล้วสังเกตเธออยู่ครู่หนึ่ง “ดูเหมือนสภาพจิตใจคุณจะฟื้นตัวดีขึ้นนะ”

“อืม ก็เมื่อวานนอนไปทั้งวันเลย

ไปเฉิงสะบัดผ้าห่มออกแล้วลงจากเตียง เซียซิงเฉินก็ยืน รออยู่ตรงนั้น เขาก้าวเท้าหนักเดินไปทางประตู พอเดินผ่านตัว เธอ ก็จูงมือเธอเดินออกไปข้างนอกด้วยเหมือนไม่ได้ตั้งใจแต่ เป็นธรรมชาติ

“หม” เธอเดินตามเขาอย่างสงสัย ขาของเขายาวมาก แต่ละก้าวก็ยาวมากเช่นกัน เซี่ยซิงเฉินที่เดินตามช้าๆ เห็นเพียง แผ่นหลังของเขา

“ทำอะไรคะเนี่ย” เธอถาม

ตอนที่เดินออกจากห้องนอนของเธอพร้อมกับเขา ระหว่าง ทางก็มีคนรับใช้เดินผ่านไปมา พอเห็นพวกเขาก็รีบโค้งทักทาย อย่างเคารพ เซียซิงเฉินเกรงว่าคนที่เห็นจะเข้าใจความสัมพันธ์ ของพวกเขาสองคนผิด พวงแก้มแดงเป็นริ้ว เผลอดึงมือกลับไป ที แต่ไปเย่นิ่งไม่ยอมปล่อยมือเธอ กลับกุมแน่นกว่าเดิม แล้ว ฉุดกระชากเธอจนเข้าไปในห้องของเขา

“จะทำอะไรคะ” เซียซิงเฉินยืนอยู่หน้าประตู เงยหน้ามอง เขาอย่างไม่เข้าใจ

“มองผมอย่างนี้ คิดว่าผมจะทำอะไร” เขาไม่ตอบพลาง ถามย้อน แววตาจ้องมองเธออย่างลึกซึ้ง เขาเพิ่งได้สติครบถ้วน เพราะการนอนไปเมื่อคืน ทำให้ชุดนอนยับยู่ยี่เล็กน้อย เผยให้ เห็นกล้ามอกเซ็กซี่วับๆ แวมๆ
เซียซิงเฉินใจเต้นระรัวขึ้นทันที เผลอก้าวถอยหลังหนึ่งก้าว จนติดกับบานประตู มือกลูกบิดประตูแน่น แทบจะรักษาระยะ ห่างกับเขาโดยอัตโนมัติ

สุดท้ายแล้วไปเย่นิ่งก็ไม่ได้พูดอะไร พเยิดหน้าไปทางห้อง เปลี่ยนเสื้อ “ผมจะไปล้างหน้าล้างตา คุณช่วยเตรียมชุดสำหรับ การประชุมให้ผมที

เขาพูดจบก็หันหลังเดินไปทางห้องน้ำทันที รังสีคุกคาม อย่างรุนแรงของชายหนุ่มค่อยๆ หายไป เซียซิงเฉินโล่งอกขึ้น มาก แล้วเอ่ยถามเขา “ก็มีคนรับใช้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอคะ”

ปกติเรื่องพวกนี้มักมีคนทำโดยเฉพาะอยู่แล้ว

“เนกไทก็ใช้เส้นที่คุณเลือกนั่นแหละ” เสียงของไปเฉิงดัง แว่วออกมาจากห้องน้ำ

เซี่ยซิงเฉินได้ยินเข้าก็ประหลาดใจมาก

เสื้อผ้าของเขามีอยู่เต็มห้อง เมื่อก่อนอย่าว่าแต่เนกไทเลย

แม้แต่ผ้าเช็ดหน้าที่สอดไว้ตรงกระเป๋าเสื้อสูทยังแทบจะไม่ใช้

หลายครั้ง แต่เธอสังเกตเห็นว่าเนกไทเส้นนี้เขาใช้มันมา

หลายครั้งแล้ว สังเกตเห็นตั้งแต่ในข่าวเมื่อหลายวันก่อนแล้ว

ตอนที่เขาอยู่สวิสเซอร์แลนด์ก็ใช้เส้นนี้ตลอด จนเธอแอบสงสัย

ว่าเขาลืมเตรียมเนกไทไปใช่หรือเปล่า

“เนกไทเส้นนี้ ตอนนี้หาซื้อในประเทศไม่ได้แล้วนะคะ” เซี่ยซิงเฉินที่เดินไปทางห้องเปลี่ยนเสื้อพูดขึ้น
“ทําไมล่ะ”

“ช่วงนี้คุณไม่ได้เล่นเน็ตเลยเหรอคะ”

“เวลานอนก็แทบไม่พอแล้ว บางทีที่เข้าเน็ตเพราะจําเป็น ต้องอ่านเอกสารสำคัญก็เท่านั้น” เขาพูดตอบเธอขณะกำลัง โกนหนวดอยู่หน้ากระจก ตอหนวดของเขาแข็งมาก เลยต้องใช้ มีดโกนเฉพาะถึงจะสะอาด

เสียงของเซี่ยซิงเฉินดังออกมาจากในห้องเปลี่ยนเสื้อ “คุณเป็นแบบแฟชั่น ให้เหล่าวัยรุ่นมาโดยตลอดนี่นา ช่วงนี้เนก ไทเส้นนี้ออกกล้องให้เห็นถี่เกินไป พอคนในเน็ตสืบหาจนเจอ แค่อาทิตย์เดียวเนกไทแบรนด์นี้ก็ขายหมดเกลี้ยงแล้ว”

“งั้นเหรอ” ไปเยฉิงตอบอย่างไม่ยี่หระ

เซี่ยซิงเฉินกอดเสื้อเดินออกมา ยืนอยู่ในห้องแล้วมองไปที่ เขา “คุณชอบมากเลยเหรอคะ”

ไปเยฉงชะงักงัน แล้วเหลือบมองเธออย่างมีเลศนัย “นอกจากจะใช้ผูกบนคอได้ ยังผูกบนมือได้ด้วย ของที่คุณเลือก มีประโยชน์ขนาดนี้ ผมก็ต้องใช้ให้คุ้มสิ

ใบหน้าของเซี่ยซิงเฉินแดงขึ้นมาทันที ผู้ชายคนนี้ จริงจังไม่ได้เลย! ตอนนี้เธอเสียใจจริงๆ ไม่ควรเลือกเนกไท ให้ เขาตั้งแต่แรกเลย ถ้าซื้อเสื้อเชิ้ตให้ก็คงไม่เกิดเรื่องขึ้นมาก ขนาดนี้

“ฉันวางเสื้อไว้ตรงนี้นะคะ ถ้าไม่มีอะไรฉันออกไปก่อนล่ะ
เธอวางเสื้อลงบนเตียงอย่างเป็นระเบียบ เพราะเป็นการ ประชุมที่สำคัญมาก เลยตั้งใจเลือกสีเรียบๆ ให้เขา ดูสุขุมมาก แต่ความจริงเสื้อผ้าของเขาส่วนใหญ่ก็ให้ความรู้สึกสุขุมเป็น หลักอยู่แล้ว

ไปเฉิงเดินออกมาจากห้องน้ำ เอ่ยเรียกเธอ “ซิงเฉิน

สองคำนั้น ทำให้เซียซิงเฉินใจกระตุกชั่ววูบ สองขาหยุด ลงแทบจะทันที เธอค่อยๆ หันหลังกลับแล้วมองไปที่เขาด้วย แววตาใสแจ๋ว แววตาของเขานิ่งกว่าเดิม ท่าที่ไม่จริงจังเมื่อ หายไป หลังจากครั้งนี้ ซึ่งเหวยไม่กล้าทำเรื่องแบบนี้อีกแล้ว ล่ะ แต่ผมไม่รับปากว่าเธอจะไม่ทำอย่างอื่นอีก เพราะงั้น…”

เขาหยุดชะงักไปเพียงครู่ “ถ้าไม่อยากให้ลูกเป็นห่วงมาก ก็ย้ายกลับมา”

กลีบปากขยับเล็กน้อย เซียซิงเฉินอยากจะอ้าปากถาม คำถามเมื่อคืนที่เขาไม่ได้ตอบเธอ แต่ว่าคำพูดกลับติดอยู่ที่ ปากจนสุดท้ายก็ไม่ได้พูดออกมา ทำเพียงตอบกลับเสียงเบา “ฉันจะลองคิดดูค่ะ แล้วก็….ขอบคุณมากที่ช่วยฉันในวันนั้น

ทั้งสองคน ไม่ได้พูดถึงข้อแลกเปลี่ยนในวันนั้นอีกต่อไป

ถึงจะบอกว่าคิดดูก่อน แต่ว่าคำตอบของเซียซิงเฉินยังคง เหมือนเดิม

วันจันทร์หลังเลิกงาน เซี่ยซิงเฉินไม่ได้กลับไปทำเนียบประธานาธิบดีอีก ตกเย็นเธออาศัยทานอาหารที่บ้าน ฉือเว่ยยัง ช่วงถือยังไม่สดใสเท่าไร เธอออก อย่างไรคงเกี่ยวข้องกับเฉิน แต่ความเป็นเรื่องระหว่างคนสอง คน เธอจะ

ตกดึกเธอกลับที่ห้องเล็กของตัวเอง นอนอยู่เตียง กดโทรหาต้าเซียอึดฮัดอย่างไม่พอใจอยู่บน เตียงนานมาก ดึกดื่นถึงยอมวางสายอย่างอาลัยอาวรณ์

แต่ว่าหลังจากวันนั้นหนึ่งอาทิตย์ไปเย่นิ่งไม่ได้หาเธอสักสาย และไม่เคยปรากฏตัวต่อหน้าเลย

เซี่ยต้าไปได้ถูกเขากักบริเวณจริงๆ หลังเลิกเรียนอังคาร คนพาเขามาเธอนี่ ถึงมีลูก แต่หลาย ครั้งใจเธอกลับ

ตอนนอนอยู่เตียงยามค่ำคืน จะคิดถึงกอด แสนอบอุ่นนั่นอยู่บ่อยครั้ง แต่เสียดาย…

ทั้งหมดนั่นไม่ใช่ของเธอ ความโลภของเธอ มีแต่จะทำให้ เธอล้มลงอย่างหนักเข้าสักวัน

ในวันศุกร์ เซียต้าไปมาแล้ว เพราะว่าอีกวันเป็นกลางคืน

ตลาดพื้นที่แล้ว ยังมีนักท่องเที่ยวมาตามชื่อเสียงเลื่องลือ
เยต้าไปชอบบรรยากาศแบบนี้ที่สุด พอได้ออกมาก เหมือนได้ปลดปล่อยอย่างไรอย่างนั้น เขากระโดดโลดเต้นไป มาอย่างมีความสุข


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ