ตอนที่ 313 ตรวจ DNA (1)

ตอนที่ 313 ตรวจ DNA (1)

ผ่านไปพักใหญ่เขาถึงกล่าว “เรื่องนี้จบแล้ว จะไม่ตามหา

อีก คุณก็อย่าเก็บไว้ในใจเลย

“ทำไมล่ะคะ?”

ปล่อยมือของเธอแล้วเขาก็เป็นสายตากลับไปตรง หน้าอย่างล่องลอย สักพักถึงพูดต่อ “เธอไม่ใช่คนของตระกูลไป

เซียซิงเฉินนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ ไม่คาดคิดมาก่อน

“ลูกของคุณหญิง ไม่ใช่ลูกคุณลุงคุณเหรอคะ?

เขาไม่ตอบ แค่กล่าวว่า “เรื่องนี้คุณอย่าเก็บไว้ในใจอีก จะตามสืบได้ไหมหรือผลออกมาเป็นยังไงก็แล้วแต่โชคชะตา

“แต่คุณหญิงน่าสงสารมากเลย ถ้าคุณ…

“ผมยุ่งมาก” ไปเฉิงตอบกลับทันควัน

พลางตัดคำพูดของเซี่ยซิงเฉินที่กำลังจะเอ่ยออกมา สุดท้ายเธอก็พูดพึมพำ “ช่างเถอะ ยังไงก็ไม่ได้มีแค่คุณตามสืบ คนเดียว อีกไม่นานหยูเจ๋อหนันก็น่าจะสืบได้แล้ว”
ไปเฉิงหันข้างมองเธอ “คุณพูดอะไรนะ?

“ไม่มีอะไรค่ะ” เซียซิงเฉินรีบส่ายหน้า ไม่กล้าเอ่ยถึงชื่อ หยูเจ๋อหนัน ต่อหน้าเขาอีก

ยังดีที่เวลานี้เซียต้าไปกลับมาแล้ว ไปเฉิงจึงไม่ได้ถาม ต่อ เมื่อพักผ่อนไปสักครู่ก็ขับรถเดินทางต่อ

คืนนั้น

เซี่ยชิงเฉินถูกเขาพากลับไปยังทำเนียบประธานาธิบดี อาจเป็นเพราะห่างกันไปสิบกว่าวัน ความคิดที่ปะปนอยู่ในห้วง อารมณ์แห่งความต้องการจึงทำให้ยิ่งดุเดือดมากขึ้นไปอีก

เพียงแต่เขาเตรียมถุงยางอนามัยไว้แล้ว แถมไม่ใช่หลาย อันแต่เป็นทั้งกล่อง

เซียซิงเฉินเห็นเข้าก็ตกใจ รีบถามเขาอย่างตื่นตระหนก “คุณซื้อมาทำไมเยอะแยะคะ?”

“วันหลังก็พกติดตัวไว้ ไปไหนจะได้ไม่ต้องรีบร้อนไปซื้อ กล่องแค่นี้ใช้ได้ไม่นานหรอก

เธอแทบอยากจะหลับใหลให้สลบไป ความหมายคำ พูดนี้เธอเข้าใจแล้ว ชีวิตหลังจากนี้เกรงว่าจะต้องเตรียมรับมือ

กับเขาอยู่ตลอดเวลาเสียแล้ว

“…คุณหญิงบอกว่าอยากให้มีลูกอีกสักคน คุณล่ะ? วันหลังถ้าเราแต่งงานกันจริงๆ คุณอยากได้ลูกชายหรือลูกสาว

ได้ยินคำพูดของเธอแววตาไปเปถึงก็ล้ำลึกขึ้น แรงที่กำลัง รังแกเธอก็เพิ่มมากขึ้นอย่างอดไม่ได้ สุดท้ายก็เอ่ยเสียงทุ้ม “มี แค่าไปคนเดียวก็พอ ไม่ต้องการคนที่สอง

เธอนิ่งไป

ไม่เคยคาดคิดว่าเขาจะตอบอย่างนี้

ก่อนหน้าที่คุณหญิงไปเอ่ยถึงเรื่องนี้ เห็นได้ชัดว่าเขาให้ ความร่วมมือกับคุณหญิงเป็นอย่างดี

“ฉันคิดว่าคุณอยากมีลูกเพิ่มซะอีก…” เซียซิงเฉินมองเขา อย่างฉงนใจ

“ตอนที่กำลังทำเรื่องแบบนี้คุณยังมีเวลาว่างคิดเรื่องอื่นนะ เห็นที่ผมทำให้คุณตั้งใจไม่พอ” ไปเย่งเอ่ยเสียงแหบแห้ง ดวงตาฉายแววอันตราย จากนั้นก็พลิกตัวเธอไป

เธอครางออกเสียง จากนั้นในหัวก็ขาวโพลน สติทั้งหมด ลอยหายไปหมดแล้ว ภายในหัวเหลือเพียงผู้ชายคนนี้

เมื่อยามที่เธอถูกพาขึ้นสวรรค์ไปจนแทบจะสลบไป นิ้วมือ ที่รู้สึกถึงความเย็นวาบ มีบางอย่างถูกสวมเข้ากับนิ้วนางของ เธอเบาๆ

เธอนิ่งค้างจนกระทั่งได้สติกลับมาก็เริ่มรู้สึกตัว ดวงตาที่พร่ามัวจ้องไปยังแหวนบนนิ้วมือ หัวใจสั่นไหวยากจะสงบ ขอบตารื้นด้วยน้ำใสบางๆ

ที่แท้เขาก็เตรียมไว้แล้ว เตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อไรกัน? ทำไม เธอถึงไม่รู้อะไรเลย

“ชิงเฉิน แต่งงานกับผมนะ” ไปเย่งกอดเธอแล้วจูบซับ ใบหูของเธอพร้อมกระซิบแผ่วเบา

ไม่มีพิธีขอแต่งงานหรูหรา ไม่มีดอกไม้ ไม่มีการคุกเข่า ไม่มีแม้แต่คำพูดหวานๆ อย่างที่ควรมีเมื่อขอแต่งงาน แต่เซีย ซิงเฉินกลับซาบซึ้งอย่างบอกไม่ถูก

เธอพลิกตัวกลับแล้วประสานสายตากับเขา ดวงตามีน้ำ ใสเอ่อคลอ “มีผู้หญิงมากมายต่อแถวอยากแต่งงานกับคุณ ทำไม…คุณถึงเลือกฉัน?”

แววตาไปเย่งเรียบนิ่ง ไม่ตอบแต่ย้อนถาม “สวี่เหยีย นกับหยูเจ๋อหนันก็จีบคุณอยู่ ทำไมคุณถึงเลือกผมล่ะ?”

เซี่ยซิงเฉินหัวเราะ

“นั่นสิ คุณเอาแต่ใจและรุนแรง ยังไม่เอาใจอีก ขี้โมโห

และคิดมาก ทำไมฉันถึงเลือกคุณกันนะ?”

เขาไม่ใช่เพียงไม่โกรธแต่ยังปล่อยให้เธอพูดต่อ ดวงตา วูบไหว “คุณล่ะ? อ่อนโยนเด็ดขาด ไม่มีความกล้าพอ ไม่มั่นคง พอ ตอน โกรธบางทียิ่งกว่าผมด้วยซ้ำ

เขาพูดไปก็ได้นิ้วลูบที่หน้าผากเธอไล่ลงมาตลอดทาง จนถึงปลายจมูกเธอ จากนั้นก็แตะริมฝีปากสีชมพูระเรือของเธอ
เซี่ยซิงเฉินแสร้งกัดนิ้วของเขาไปอย่างโมโห เขาถึงเปิด ปากพูดต่อ “แต่ว่า…ผมกลับชอบคุณที่เป็นแบบนี้ และต้องการ แค่คุณ

ประโยคสุดท้ายหนักแน่น ทุกพยางค์ทำให้หัวใจเธอสั่น ไหวเป็นดั่งคลื่นที่ไม่สงบ

ทั้งที่กำลังบอกถึงข้อด้อยของอีกฝ่าย แต่บรรยากาศกลับ

เป็นสีชมพู

นั่นสิ

ความรักก็ไร้เหตุผลแบบนี้แหละ! ทั้งที่ต่างฝ่ายต่างเต็มไป ด้วยข้อบกพร่อง ทั้งที่ต่างฝ่ายต่างมองเห็นอย่างชัดเจน แต่ ตอนที่รักใครสักคน กลับรู้สึกว่าแม้แต่ข้อบกพร่องของเขาทั้ง เป็นความจริงและน่ารัก

“จะแต่งงานกับผมไหม?” ไปเยถึงถามเธออีกครั้ง คร่อม ตัวเธอไว้ใต้ร่างแล้วกอดแน่น

ดวงตาเต็มไปด้วยความรัก

เซียซิงเฉินดวงตาสั่นไหว ยามหัวเราะก็เป็นประกายระยิบ ระยับเหมือนมีรุ้งที่แสนงดงามปรากฏอยู่ในดวงตาของเธอ เธอ คล้องแขนเข้ากับลำคอของเขาไว้แล้วกล่าวเสียงอ่อนโยน “ไหนบอกว่าฉันไม่มีสิทธิส่วนบุคคล แต่งงานกับคุณได้คน เดียวไงคะ?”

“ตอนนี้ให้โอกาสคุณเลือก จะแต่งหรือไม่แต่ง?
แน่นอนว่าหากเธอกล้าบอกไม่แต่ง สิทธิขั้นพื้นฐานนั้นก็จะ ถูกลิดรอนไปทันที ฉะนั้นคำตอบมีเพียงหนึ่งเดียว

เซี่ยซิงเฉินไม่ได้ตอบ แต่ใช้การกระทำเป็นค่าตอบแทน

เธอยื่นหน้าเป็นฝ่ายกดจูบชายหนุ่มก่อน

สำหรับผู้ชายคนนี้ เธอคิดว่าเธอไม่มีความสามารถใน การปฏิเสธเขามาตั้งนานแล้ว…

ตลอดทั้งคืนภายในห้องที่เต็มไปด้วยบรรยากาศรักใคร่ ตลบอบอวล ความรักระหว่างพวกเขากำลังงอกเงย ยิ่งฝังราก ลึกลงเรื่อยๆ เขาเป็นคนดื้อด้าน ของบางอย่างที่ตนต้องการ ไม่มีทางสั่นคลอนและไม่มีวันปล่อยมือ

วันรุ่งขึ้น

เซี่ยซิงเฉินขับรถไปทำงาน โดยมีรุ่ยกังนั่งไปเป็นเพื่อน มองแหวนบนนิ้วมือแล้วก็รู้สึกว่าอากาศยามเช้าช่างสดชื่นเสีย จริง อารมณ์ก็ดีอย่างบอกไม่ถูก

รุ่ยกังเห็นแหวนวงนั้นเข้าจึงเอ่ยแสดงความยินดีกับเธอ