ตอนที่ 366 ใจว้าวุ่น (1)

เซียซิงเฉินไม่ตอบรับประโยคหาเรื่องเธอ จนกระทั่งสายตาจรด ลงภาพถ่ายของไปเย่นิ่งตอนยังเยาว์วัย “คุณหลันใส่ใจจริงๆ เลยนะ”

“แค่ฉันใส่ใจคนเดียวเหรอ? ฉันว่าเธอก็ไม่น้อยไปกว่ากัน หรอก” หลันเยสวมชุดกระโปรงที่กำลังดูพอเหมาะกับอุณหภูมิ อบอุ่นของห้อง เธอยิ้มมองหลังศีรษะของเซียซิงเฉิน “แต่ว่าน่า เสียดาย ต่อให้เธอใส่ใจแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์ คุณป้าฉันเพิ่ง รับเธอกลับมาแปลว่าตอนนี้เธอคงเลิกกับท่านประธานาธิบดี แล้วสินะ?”

เซี่ยซิงเฉินรู้ว่าที่เธอเรียกตนมาเพื่อหวังคุยเรื่องนี้ ถอน สายตาจากภาพถ่ายมายังหน้าเธอ ค่อยๆ พูดขึ้น “ยังไม่เลิก ค่ะ”

เห็นได้ชัดว่าหลันเมีท่าทีไม่เชื่อ โยนเสื้อที่เพิ่งถอดออก ใส่ตะกร้าก่อนจะแค่นหัวเราะ “ใครจะเชื่อ?

“ ” เซี่ยซิงเฉินไม่ตอบกลับเธอเพราะเป็นเรื่องของหลันเ ที่จะเลือกเชื่อหรือไม่เชื่อ ทว่าทันใดนั้นหลันเตาไวก็เห็น แหวนครึ่งวงที่โผล่พ้นนอกร่มผ้าตรงลำคอเธอ “ที่คอเธอห้อย อะไรไว้?”
ไม่รอเชียซิงเฉินตั้งตัวเธอก็สืบเท้าเข้าไปใกล้ มือจับเชือก ไว้พอเห็นชัดว่าเป็นแหวนจึงออกแรงกระชากจนเชือกขาด

เซียซิงเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ปล่อยให้

เธอดู

หลันเย่ แหวนวงนั้นไว้แล้วพลิกดู เริ่มจากความตกตะลึง ไม่น่าเชื่อไปจนถึงปวดใจ

“นี่เป็นแหวนหมั้นของฉัน ดูพอหรือยังคะ?” เซียซิงเฉิน แบมือไว้ตรงหน้าเธอ

หลันเยดูไม่พอใจอย่างมาก มองเซียซิงเฉินอย่างสงสัย “เขาให้เธอมาเหรอ?”

เซียซิงเฉินยื่นมือแย่งแหวนกลับมา พลางมัดปมเชือกเส้น ที่ขาดแล้วห้อยไว้ที่คอใหม่ ครั้งนี้เธอเก็บแหวนเข้าในเสื้ออย่าง ระมัดระวัง

หลันเย่คอยมองการกระทำของเธอนิ่ง ยืนค้างไปพักใหญ่ แหวนวงนี้สร้างความสะเทือนใจให้แก่เธอมาก ก่อนหน้าที่ไป เย่นิ่งคบกับเซี่ยซิงเฉิน เธอคิดว่าไม่นานคงเลิกกัน

เชียซิงเฉินเป็นใครกัน? ไม่มีเบื้องหลังอะไร ท่าน ประธานาธิบดีก็แค่เล่นแก้เบื่อ ถ้าเบื่อแล้วทั้งสองคนคงแยก

ทางกันในไม่ช้าก็เร็ว

แต่เธอไม่ได้คิดเลยว่าท่านประธานาธิบดีจะจริงจังกับเธอถึงขั้นให้แหวนหมั้น
อีกทั้งแหวนวงนี้ไม่ใช่แหวนธรรมดา เป็นแหวนลิมิเต็ด

ชื่อหนึ่ง ทั้งชีวิตซื้อได้เพียงคู่เดียว

“เย่เย่ เปลี่ยนเสื้อเสร็จรึยัง? ถ้าเปลี่ยนเสร็จแล้วพาน้อง ลงมาทานข้าวมา” ทันใดนั้นเองเสียงยวนเสี่ยงก็ดังขึ้นจากด้าน ล่าง

เซี่ยซิงเฉินไม่พูดอะไรมากเพียงแค่เดินไปทางประตู หลันเย่ที่ดึงสติกลับจากความสะเทือนใจ มองแผ่นหลังนั่น “พวกเธอ…บ้าไปแล้วหรือไง?

มือของเซี่ยซิงเฉินที่กำลูกบิดอยู่ชะงักนิ่ง

ได้ยินเพียงเสียงหลันเยที่เอ่ยต่อ “เธอจะแต่งงานกับพี่ชาย ตัวเองหรือยังไงกัน?

“อาจจะ…”

“อาจจะ?” หลันเยใช้สายตาจ้องเธอเขม็ง เสียงสูงขึ้นตาม กัน “เธอรู้ไหมว่าคำว่า “อาจจะ” ของเธออาจทำลายเขาจะ ทำลายเขาให้สิ้นซาก

เซี่ยซิงเฉินฟังความกังวลที่หลันเมีต่อไปเฉิงจากน้ำ เสียงออก เธอเป็นห่วงเขาจริงๆ

“เรื่องของพวกเธอสองคนถ้าถูกเปิดโปงเธอจะให้เขาทำ ยังไง? เธอเคยคิดไหมว่าการมีอยู่ของเธอจะสร้างผลเสียต่อ อนาคตของเขามากแค่ไหน?! ผู้ชายทุกคนมีความโลภ มีความ ทะเยอทะยานต่ออำนาจ หรือว่าเธอทนความทุ่มเทของเขาตลอดยี่สิบปีที่ผ่านมา รวมถึงพรรคของเขา คุณพ่อของเขา คุณพ่อของฉัน ความตั้งใจของทุกคนสูญเปล่าไปเพราะเธอคน เดียวเหรอ?”

คำพูดเหล่านี้พวกผู้ใหญ่ไม่เคยบอกเธอมาก่อน แต่ใจเธอ รู้ถึงความรุนแรงของมันดี

แต่พอออกจากปากหลันเต่กลับดูเลวร้ายมากยิ่งขึ้น

สูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่ เธอกลูกบิดประตูแน่น เงย หน้าขึ้นมองหลันเต่อย่างใจเย็น “ฉันเคยสัญญากับเขาว่าไม่ว่า ทางข้างหน้าจะเป็นยังไง ฉันจะไม่ยอมแพ้ต่อความสัมพันธ์นี้ เขาไม่เคยปล่อยมือฉันแล้วฉันจะทิ้งเขาไปได้ยังไง?

หลันเย่แค่นหัวเราะ “ไม่ยอมแพ้เหรอ รักเดียวใจเดียวและ มั่นคงขนาดนั้นเชียว แต่เสียดายนะที่มีแต่พวกเธอที่ซาบซึ้งกับ ความสัมพันธ์นี้ ต่อหน้าคนภายนอกพวกเธอก็แค่…! ผิดศีล ธรรม…”

คำพูดนั้นอีกแล้ว เซียซิงเฉินได้ยินก็รู้สึกเจ็บจี๊ดที่ใบหูรวม ถึงหัวใจ เธออดพูดขัดหลันเย่ไม่ได้ “ความรักมันเป็นเรื่องของ เราสองคนอยู่แล้ว เราไม่ต้องการความซาบซึ้งเห็นใจจาก คนนอก”

“บางทีความรักของเธออาจจะเป็นเรื่องของเธอ แต่ไม่ใช่ กับไปเย่นิ่ง! ที่เขามายืนอยู่ตำแหน่งนี้ได้เป็นเพราะการ สนับสนุนจากประชาชน การประคับประคองของพรรคพวก การวางแผนของทีมงาน ถ้าไม่มีคนเหล่านี้ต่อให้เขามีความสามารถและเสน่ห์มากแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์ เธอพูดว่า ความรักของเขายังเป็นแค่เรื่องของเขาอยู่ไหม? พวกเธออยู่ ด้วยกันไม่ใช่แค่ทำลายตัวเขา แต่จะทำลายคนทั้งทีม

เซียซิงเฉิน เธอไม่ได้เป็นแค่ตัวถ่วงอนาคตของเขา แต่ เป็นตัวถ่วงของทั้งพรรค! ความมั่นคงของเธอในตอนนี้ไม่ใช่ ความมั่นคงต่อความรัก แต่เป็นการเห็นแก่ตัว มีแต่จะเติมเต็ม ความต้องการต่อความรักของเธอทั้งนั้น! ความแน่วแน่ที่ไม่ สนใจอนาคตของเธอแบบนี้ยังถือว่ารักเขาจริงๆ เหรอ? เธอ กําลังทําลายเขา

คำพูดของหลันเข่กระแทกใจเธอทุกค

ที่คุณท่านและคุณหญิงไปต่อต้านไม่ให้พวกเขาอยู่ด้วยกัน ขนาดนั้นก็เพราะพวกเขารู้สึกอย่างนี้เหมือนกันไม่ใช่เหรอ?

นั่นสิ ทุกคนรู้เห็นอย่างชัดเจนแล้วทำไมเธอถึงไม่เข้าใจ?

เพียงแต่มันเป็นอย่างที่หลันเพูดไม่ผิด เพราะรักเขาเกิน ไปเลยไม่อาจแยกจากกัน จึงได้แต่ปล่อยให้ตัวเองหลบซ่อนอยู่ ในเปลือกเหมือนหอยทาก จินตนาการว่าไม่มีใครอื่นนอกจาก คนในครอบครัวที่จะรับรู้ถึงเรื่องนี้ จินตนาการว่าเส้นทางข้าง หน้าช่างราบรื่นถึงสุดปลายทาง

“พูดพอหรือยังคะ? ถ้าพอแล้วฉันลงไปล่ะ” พยายาม ปิดบังความรู้สึกในใจ เซี่ยซิงเฉินเปิดประตูเดินออกไปเพราะไม่อยากฟัง
หลันเเดือดพล่านที่เธอทำเหมือนฟังอะไรไม่เข้าใจ ได้แต่ ก้าวตามไปแต่เพราะมีผู้ใหญ่อยู่จึงไม่ได้พูดอะไรอีก

เซี่ยซิงเฉินสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่แต่ยังรู้สึกว่ามี

สําลีก้อนใหญ่ยัดหัวใจไว้ทำให้หายใจไม่สะดวก

ตระกูลหลันเตรียมอาหารมื้อค่ำไว้มากมายต้อนรับเธอ แต่เธอกลับไม่อยากอาหารแม้แต่น้อย ในหัวมีแต่คำพูดของ หลันเยู่ที่ดังก้องอยู่

เธอคิดหากมีวันหนึ่งทำให้ไปเย่นิ่งสูญเสียทุกอย่างไป เพราะตนจริงๆ กลายเป็นคนผิดต่อพรรคพวกของเขา เธอคง เสียใจมากแน่ๆ แล้วจะไปเจอหน้าสองบุพการีตระกูลไปได้ อย่างไร?

“ทำไมทานน้อยขนาดนี้ล่ะ?” หลันถึงสังเกตเห็นท่าทางไม่ อยากอาหารของเธอจึงถามเบาๆ

ยนเสียงกล่าว “ไม่ถูกปากหนูหรือเปล่า? ก่อนที่หนูจะมา เคยถามคุณแม่หนู เห็นบอกว่าหนูไม่เลือกทานฉันเลยไม่ได้สั่ง ทําพิเศษอะไร

เซี่ยซิงเฉินฉีกยิ้ม “เปล่าค่ะ อร่อยมาก ถูกปากฉันมาก