ตอนที่ 30 รักษาระยะห่าง

เฉินพูดถูก การตกหลุมรักคนอย่างไปเย่นิ่งนั้นเป็นเรื่องง่าย มาก เพราะฉะนั้นถ้าขืนตัวเธอยังรู้สึกกับเขาแบบนี้ต่อไปจริงๆ เธออาจควบคุมความรู้สึกตัวเองเอาไว้ไม่อยู่

จริงๆ แล้วเซียซิงเฉินเป็นคนขี้ขลาด เธอคงไม่กล้าทำตัว เป็นแมงเม่าบินเข้ากองไฟแน่ๆ

หลังจากวันนั้นเธอจึงพยายามรักษาระยะห่างระหว่างเธอ กับประธานาธิบดีไปเอาไว้

ส่วนเรื่องการจูบเพื่อถ่ายโอนความเจ็บปวด หลังจากนั้นก็ ไม่ได้เกิดขึ้นมาอีกเลย

โชคดีที่หลังจากไปเย่นิ่งอาการดีขึ้นมาบ้าง เขาก็ยุ่งมาก ถึงตัวจะยังนอนอยู่บนเตียง แต่เหลิงเฟยก็จะเข้ามารายงาน สถานการณ์อยู่ทุกวัน

เป็นเวลาสี่วันแล้วที่เขาไม่ได้ปรากฏตัวในข่าวและไม่ได้ ออกไปปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณชน เรื่องนี้ทำให้คนทั้งใน และต่างประเทศพากันสงสัย เขาและเหลิงเฟยจึงต้องหารือถึง แผนการรับมือ

วันที่ห้า หลังจากส่งเหลิงเฟยกลับไปแล้ว เซี่ยซิงเฉินก็ เข้าไปต้มน้ำในครัวเพื่อให้เขาทานยา
ขณะกำลังยุ่งอยู่นั้น อยู่ๆ มือถือก็ดังขึ้น บนหน้าจอกะพริบ ตัวอักษร เจอหนุน ใจเธอหวิวไปชั่วขณะ เมื่อได้สติกลับมาก็ นึกขึ้นมาได้ว่าเขาเป็นคู่นัดดูตัวที่เคยเจอกันครั้งหนึ่ง

ทั้งสองคนไม่ได้ติดต่อกันเลยนับตั้งแต่กลับมา เธอนึกว่า มันคงจบแค่นั้น

“ฮัลโหล สวัสดีค่ะ

“คุณอยู่ที่กระทรวงต่างประเทศใช่ไหม? ผมอยู่ตรงประตู ทางเข้าสำนักงาน ออกมาเถอะ ผมจะพาคุณไปทานข้าว” หยู เจ๋อหนุนส่งเสียงมาจากอีกฟาก เขายังคงทำตัวสนิทสนม ราวกับรู้จักกันมานาน ทั้งๆ ที่เคยเจอกันแค่ครั้งเดียว

ไม่พูดถึงยังจะดีกว่า พูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา เซียซิงเฉินก็รู้สึก อาย “ฉันไม่ได้เข้าสอบ ฉันถูกคัดออกค่ะ”

“คุณตั้งใจเตรียมตัวมากไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่ได้สอบ?”

“เรื่องมันยาวค่ะ” เซียซิงเฉินเสียงเศร้า หลังจากนั้นเธอก็ ฮึกเพิ่มขึ้นมาอีกครั้งและพูดว่า “แต่ก็ไม่เป็นไรค่ะ ตอนนี้ฉัน กำลังร่อน ใบสมัครเพื่อหางานอื่นอยู่ค่ะ

“คุณมีความสามารถ คอยดูนะครับ กระทรวงต่างประเทศ จะต้องเชิญคุณกลับไปใหม่แน่นอน

“คุณอย่าพูดให้ฉันดีใจเลยค่ะ” เซี่ยซิงเฉินไม่ได้เก็บเอา

มาคิดแม้แต่น้อย

หยูเจ๋อหนันหัวเราะมาจากอีกฟาก “คุณอารมณ์ไม่ดีไม่ใช่เหรอ พูดปลอบคุณ จะได้อารมณ์ดีหน่อยไง แต่ว่า พูดปลอบ ทางโทรศัพท์ดูจะไม่จริงใจเลย คุณอยู่ไหน เดี๋ยวผมไปรับคุณ พาคุณไปทานอะไรอร่อยๆ อารมณ์จะได้ดีขึ้น

“รถแอสตันมาร์ตินของคุณคันนั้นอีกแล้ว?”

“ถ้าคุณไม่ชอบคันนี้ก็okครับ ผมเปลี่ยนเอาคันอื่นไปแทน ก็ได้”

“ไม่ใช่ไม่ชอบค่ะ เพียงแต่ว่าช่วงนี้ค่อนข้างยุ่ง วันนี้คง ออกไปไม่ได้แน่ๆ” จริงๆ เธอเองก็ไม่ได้รังเกียจที่จะคบกับเขา แต่ภารกิจสำคัญของเธอในตอนนี้ไม่ใช่การมาแก้ปัญหาเรื่อง การแต่งงานของตัวเอง

“ถ้าเป็น…พรุ่งนี้?”

“คิดว่าพรุ่งนี้ก็ไม่ได้เหมือนกันค่ะ อย่างน้อยคงต้องอีกสิบ วันค่ะ”

“ได้ งั้นก็อีกสิบวันแล้วกัน” หนูเจ๋อหนันตอบตกลงทันที

เซี่ยซิงเฉินคิดว่าอีกสิบวันถึงไปเฉิงจะยังไม่หายดี แต่เขา น่าจะลุกจากเตียงได้แล้ว เธอออกไปสักครู่ก็คงไม่เป็นปัญหา

“ได้ค่ะ งั้นตกลงกันที่สิบวันนะคะ…อ๊ะ คุณออกมาจากห้อง ทำไม?” เซี่ยซิงเฉินพูดยังไม่ทันจบ พอหันกลับไปก็เห็นใครบาง คนปรากฏตัวอยู่ที่ห้องโถง

เธอตกใจไม่น้อย

“อะไร?”
หยูเจ๋อหนันงุนงงอยู่อีกฟาก

“ไม่มีอะไรค่ะ ขอโทษนะคะ ตอนนี้ฉันยุ่งมากเลยค่ะ ไว้คุย กันนะคะ อีกสิบวันเจอกันค่ะ” เซี่ยซิงเฉินพูดจบก็รีบวางสาย

ไปเย่นิ่งก้าวเท้าแต่ละก้าวไปอย่างยากลำบาก แค่เขาขยับ เส้นประสาทแต่ละเส้นในร่างกายก็ถูกดึงรั้งจนเจ็บปวดไปหมด การก้าวเท้าของเขาไม่ค่อยมั่นคงนัก เขาเดินจากห้องมาที่ห้อง โถง แม้ระยะทางจะสั้น แต่หน้าผากกลับชุ่มไปด้วยเหงื่อ

เซี่ยซิงเฉินกลัวเขาจะหกล้ม เลยไม่กล้านิ่งดูดาย เธอจึงรีบ

วิ่งเข้าไป

ในใจรู้สึกกระวนกระวาย ขณะกำลังเข้าไปในห้องโถง เอว ด้านข้างก็กระแทกเข้ากับมุมของพนักพิงโซฟาเต็มแรง

เธอเจ็บจนต้องกลั้นลมหายใจ เธอขมวดคิ้วและกดคลึง

เบาๆ แต่ฝีก้าวกลับไม่ชะลอลงเลย

เธอเดินเข้าไปประคองเขาและอดไม่ได้ที่จะบ่นว่า “คุณ ออกมาทำไมคะ? คุณหมอบอกว่าให้คุณนอนพักรักษาตัวอยู่ บนเตียง”

“พรุ่งนี้ผมต้องออกไปปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณชน ผม ต้องทำตัวให้คุ้นเคยกับความเจ็บปวดแบบนี้

“พรุ่งนี้จะต้องไปปรากฏตัวต่อหน้าสื่อแล้วเหรอคะ?”

“อืม”

เซี่ยซิงเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ร่างกายของคุณตอนนี้ให้ทนอยู่เดี๋ยวเดียวก็ยังคงไหว แต่ถ้าให้ทนอยู่นานๆ จะต้อง ไม่ไหวแน่ๆ อีกอย่าง ตอนนี้บาดแผลของคุณก็ยังไม่หายดี ข้าง นอกมีคนมากมาย อากาศก็ไม่ดี ถ้าติดเชื้อขึ้นมา

เธอยิ่งพูดยิ่งกังวล

ไป๋เย่ฉิงจ้องมองไปที่เธอ สีหน้าวิตกกังวลของเธอพลัน ทำให้เขารู้สึกเหมือนบาดแผลไม่ได้เจ็บถึงขนาดนั้นแล้ว

เรียวปากบางของเขาแย้มออกและเอ่ยเบาๆ ว่า “เอวเป็น อย่างไรบ้าง?”

“อะไรนะคะ?” คำถามกะทันหันของเขาทำให้เซียซิงเฉิน นงงว่าเอวอะไร?

ไปเฉิงชายตามองเธอ แล้วจู่ๆ มือที่ไม่ได้บาดเจ็บของ เขาก็เข้าโอบบั้นเอวของเธอเอาไว้

แค่ออกแรงเบาๆ ตัวเธอทั้งตัวก็เขยิบเข้ามาใกล้จนเกือบ จะติดกับหน้าอกของเขา

“โอ๊ะ…” เซี่ยซิงเฉินร้องออกมาเบาๆ ตัวเธอแข็งไปทั้งตัว เธอพยายามรักษาระยะห่างที่ไม่ถึงกำปั้นเอาไว้ “คุณ…คุณจะ ทําอะไรคะ”

หน้าอกของเขาเต็มไปด้วยบาดแผล เธอกลัวจะไปโดน และทำให้เขาเจ็บ จึงทำได้แต่เอามือทั้งสองยันไปที่ไหล่ของเขา

แต่ดูเหมือนผู้ชายคนนี้จะลืมความเจ็บของตัวเองไปเสียสนิท
ฝ่ามือที่วางอยู่ตรงเอวของเธอไถลไปด้านข้างเล็กน้อย และกดไปตรงตำแหน่งเอวด้านข้างที่เพิ่งถูกกระแทกอย่าง แม่นย่า

“เจ็บ…”

เซี่ยซิงเฉินขมวดคิ้วอันเรียวงามของเธอ

“ซุ่มซ่าม!” ไปเย่นิ่งมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าพร้อมต่อว่า เธอไปคำหนึ่ง ฝ่ามือบรรจงนวดไปตรงตำแหน่งที่ถูกกระแทก

เธอตกตะลึง

เมื่อรับรู้ได้ว่าเขากำลังทำอะไร ในใจพลันเกิดความอบอุ่น และ…ความรู้สึกที่ลึกซึ้งจนไม่บอกถูกขึ้นมา…

ฝ่ามือของเขาช่างอบอุ่น ความร้อนที่มีเสื้อผ้ากั้นกลางถูก ส่งผ่านจากฝ่ามือไปยังผิวของเธอ และแทรกซึมลึกลงไปตาม ร่องผิว เธอรู้สึกแค่ว่าความเจ็บปวดเมื่อครูได้อันตรธานหายไป จนหมดสิ้น

คงเหลือเพียง…

จังหวะการเต้นของหัวใจที่สับสนวุ่นวายของเธอ และ…ความร้อนผ่าวที่ทำให้เธอหวั่นกลัวและเกรงจะควบคุม ตัวเองไว้ไม่อยู่

สองสามวันมานี้ เธอพยายามอย่างมากที่จะรักษาระยะ ห่างกับเขาเอาไว้ แต่ตอนนี้

ทั้งสองคนอยู่ใกล้กันขนาดนี้ ใกล้จนมองเห็นเครื่องหน้าที่หล่อเหลาของเขาได้อย่างชัดเจน ลงไปอีกก็จะเป็นลูกกระเดือก และกระดูกไหปลาร้าที่แสนเซ็กซี่ของเขา…

เธอก้มหน้าลง ไม่กล้ามองอีก

ชาติที่แล้วผู้ชายคนนี้ต้องเป็นปีศาจสาวพราวเสน่ห์แน่ๆ แต่ละจุดดูสมบูรณ์ไร้ที่ติไปหมด………

“เรื่องนั้น ไม่เป็นไรแล้วค่ะ ไม่เจ็บแล้ว…” ในที่สุดเซียซึ่ง เฉินก็หาเสียงตัวเองเจอ

คําพูดง่ายๆ ประโยคเดียว แต่กลับติดๆ ขัดๆ อยู่หลาย

ครั้ง

มือของไปเฉิงยังคงเคลื่อนไหวต่อ เขามองเธอแล้วถาม ว่า “เกิดอะไรขึ้นกับงานของคุณ

“คะ?” เพราะอยู่ใกล้ตัวเขามากเกินไป ตอนนี้สมองของ

เธอจึงขมวดจนเป็นปม

“เมื่อครูได้ยินคุณคุยโทรศัพท์ กระทรวงการต่างประเทศ คัดคุณออก?”

“อ้อ ค่ะ” สมองของเซี่ยซิงเฉินได้สติขึ้นมาบ้าง “วันที่คุณ ได้รับบาดเจ็บวันนั้นก็คือวันที่ฉันต้องเข้าสอบค่ะ ตอนที่เห ลิงเฟยให้คนมารับ ฉันยังไม่ทันได้ทำอะไรเลยค่ะ