ตอนที่ 147 หวั่นไหว (5)

“ถ้าผมดึงดันจะยุ่งกับคุณ หยอกเป็นคุณ ความรู้สึกดีเล็กๆ ที่ คุณมีให้ผม ก็จะเพิ่มมากขึ้นๆ ใช่ไหม”

น้ำเสียงของเขาทุ่มจนเหมือนเป็นแค่เสียงลมหายใจ ออก ขณะกำลังพูด กลีบปากอุ่นร้อนก็เสียดสีอยู่บนริมฝีปาก เธอ หัวใจเธอเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ แทบจะถูกหลอกล่อให้รีบ พยักหน้ารับ ทว่าเธอดึงสติเส้นสุดท้ายไว้แล้วส่ายหัว…

“ฉันจะไม่…ฉันไม่อยากรักคุณ…ฉันไม่อยากรักผู้ชายที่เป็น ของผู้หญิงคนอื่น!” เธอเอ่ยเสียงเบา พร้อมด้วยใบหน้าแสน เจ็บปวด

ประโยคนี้ตั้งใจพูดให้เขาฟัง ทว่าเหมือนเป็นเพียงเสียง พิมพ์เพื่อเตือนตัวเองเสียมากกว่า

ความจริงเธอเองก็รู้ว่าทุกอย่างมันสายไปแล้ว!

สำหรับเขาแล้ว ภายในใจไม่ใช่แค่ความรู้สึกดีเล็กๆ แต่ เป็นความรู้สึกดีที่มาก…มากจนทำให้เธอหวั่น มากจนแทบล้น ออกมา เธอกลัวว่าจะจัดการความรู้สึกดีๆ นี้ไม่ได้ จะทำให้ตัว เองถลำลึกจนถอนตัวไม่ขึ้น จะกลายเป็นรักที่ลึกซึ้ง หรืออาจ เป็นไปตั้งนานแล้ว…จึงอยากออกห่างจากเขาไปให้ไกล

“ถ้าอย่างนั้นผมก็จะลองดู!”
สิ้นประโยคของไปเยถึง ริมฝีปากของเซียซิงเฉินก็ถูกเขา ครอบครองเสียแล้ว รสจูบของเขาเอาแต่ใจ เร่าร้อน จนเซียซึ่ง เฉินรู้สึกว่าตนแทบจะจับทิศทางเหนือ ใต้ออกตกไม่ได้แล้ว ผู้ชายคนนี้ ไม่ควรเลย! ไม่ควรที่จะมาเย้ายวนเธออย่างเห็นแก่ ตัวแบบนี้ ลากเธอให้ตกเหวลึกอันแสนเจ็บปวด ทั้งที่กำลังจะ หมั้นหมายกับผู้หญิงคนอื่นอยู่แล้ว

เรียวนิ้วยาวจิกเข้าฝ่ามือ ความเจ็บแปลบนั้นสอดประสาน กับความเจ็บปวดในหัวใจ ทำให้เธอพอจะได้สติขึ้นมาบ้าง เธอ อ้าปากกัดลงริมฝีปากของเขาไปอย่างอุ่นเคือง

ไปเย่นิ่งที่ได้รับความเจ็บปวดเข้าก็ผละกายออกห่างแล้ว มองเธอ หว่างคิ้วขมวดเป็นปมฉายแววไม่พอใจเล็กน้อย

ดวงตาเธอแดงก่ำ

“คุณเห็นฉันเป็นอะไร” เธอเอ่ย แม้กระทั่งน้ำเสียงก็ยังสั่น เทาอยู่เล็กน้อย เป็นเพราะความโกรธเคือง “เมื่อก่อนใช้เงินซื้อ ฉัน ตอนนี้หยอกล้อฉันแบบนี้ สนุกมากเลยใช่ไหม”

เขาเม้มปากแน่นไม่พูดอะไร

เซี่ยซิงเฉินแค่นหัวเราะ ดวงตาแต้มไปด้วยหยดน้ำใส “ใช่ คุณเคยใช้เงินมากมายซื้อฉันที่ไม่รู้อะไรเลย ฉันไม่เพียงแต่โง่ จนมีลูกให้คุณไปคนหนึ่ง ยังหลงรักคุณอย่างหน้าไม่อาย ต่อให้ รู้ว่าคุณจะหมั้นจะแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น ฉันก็ยังถูกคุณหลอก ล่อ ถูกคุณมอมเมาให้หลงจนหัวปักหัวป่า แบบนี้ทำให้คุณรู้สึก ว่าชนะ หรือเติมเต็มความอยากครอบครองของคุณได้งั้นเหรอ?แต่ว่าคุณรู้บ้างไหมว่าคุณทำแบบนี้มันเห็นแก่ตัวมาก!

“ฉันก็เป็นคนเหมือนกัน หัวใจของฉันก็เป็นก้อนเนื้อ เหมือนของคุณ เจ็บเป็น มีบาดแผลได้ รู้สึกเศร้าใจได้…เพราะ งั้น ฉันขอร้องคุณ คิดถึงที่ฉันเคยให้กำเนิดต้าไปเพื่อคุณหน่อย เคารพจุดยืนและความรู้สึกของฉันหน่อย ปล่อยฉันไปเถอะ… ฉันเล่นกับคุณไม่ได้แล้ว…

คำร้องขอของเธอ ทำให้เขารู้สึกอัดอั้นอกจนเจ็บไปหมด ใบหน้าเล็กหนองไปด้วยน้ำตา ยิ่งทำให้เขารู้สึกสงสาร แต่ว่า ยิ่งเป็นแบบนี้ ก็ยิ่งไม่อยากยอมปล่อยมือเธอไปทั้งอย่างนี้ มี เธออยู่เขารู้สึกสบายใจ อิ่มเอม อบอุ่น เธอไม่อยู่เขาก็จะรู้สึกว่า หัวใจเต็มไปด้วยรูโหว่ ความรู้สึกเหมือนใจขาดแหว่งไปแบบ นั้น ยากจะอธิบาย ไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมาก…

นิ้วเรียวยาวของไปเย่นิ่งเชยคางเธอ ยกใบหน้าเล็กของ เธอให้ยกขึ้น ประสานสายตากับเธอ ลึกซึ้ง เว้าวอน ทำให้คุณ หลงผมจนหัวปักหัวป่าได้ และไม่ใช่แค่รักใคร่กับรู้สึกดี มัน ทำให้ผมรู้สึกชนะจริงๆ เพราะฉะนั้นแล้ว…คุณว่าผมจะปล่อย มือไปได้ยังไงกัน”

เซี่ยซิงเฉินโกรธจนแทบไม่รู้จะระบายออกมาอย่างไร ทำเพียงกำหมัดแล้วทุบเขารัว ผู้ชายคนนี้ขี้โกงที่สุด! เธอพูด อะไรไป เขาไม่ได้ฟังเลยสักนิด!

ไปเย่นิ่งไม่ได้ห้ามเธอ ยอมให้เธอระบายลงบนตัวเขาเอง ตามสบาย สุดท้ายก็รวบตัวเธอพร้อมผ้าห่มผืนบางบนตัวนั้นเข้ากอดแน่น เขาวางคางลงบนหัวของเธอ “เซียซิงเฉิน ถ้าคุณ ยังดิ้นอีก จนทำให้ผมเกิดความอยากขึ้นมา คุณรับผิดชอบเอง นะ!”

น้ำเสียงของชายหนุ่มทุ่มแหบแห้งอย่างเซ็กซี่ ปนด้วย ความรู้สึกคลุมเครือที่ทำให้รู้สึกใจเต้นได้

ร่างที่ดิ้นขลุกขลักของเซียซิงเฉินพลันหยุดนิ่ง ห่างแค่ เพียงชุดนอนกับผ้าห่มผืนบาง ยังคงรู้สึกได้ถึงปฏิกิริยาอัน รุนแรงจากร่างกายของเขา เซียซิงเฉินกัดปาก เขม่นมองเขา อย่างโกรธเคือง “คุณมันโรคจิต! คืนนี้ฉันทำผิดไปกี่ครั้ง ก็ไม่ เท่าผิดที่กลับมาที่นี่กับคุณ!

ทบทวนใจของเขาอะไรกัน ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเป้าหมาย ของเขาไม่ได้อยู่ที่การทบทวนหัวใจตัวเองให้ชัดเจนอะไร แต่ อยู่ที่ปั่นหัวเธอต่างหาก!

เซี่ยซิงเฉินโกรธจนรีบลุกขึ้นจากตักเขา ยืนขึ้นแล้วเดิน ออกไปจากสวนดอกไม้แล้วเดินเข้าไปในห้องโถงทันที แสงจันทร์ข้างนอกไร้ชีวิตชีวา แสงไฟข้างในสว่างไสว อีกทั้งยัง มีคนรับใช้ที่เดินขวักไขว่เพื่อทำความสะอาดรอบสุดท้ายของ วัน

ไปเย่นิ่งมองแผ่นหลังเธอแวบหนึ่งอย่างไม่รีบร้อน จิบชา อย่างสง่าไปที่ ถึงได้ก้าวเดินตามขึ้นไปชั้นบน แขนขาแสนยาว ของเขาสามารถก้าวทันเธอตรงหัวบันไดได้อย่างง่ายดาย

เซียซิงเฉินลอบถอนหายใจเสียงเบา อยากจะวิ่งแต่กลับถูกชายหนุ่มโอบรั้งเอวเอาไว้เสียอย่างนั้น ทันใดนั้นร่างของเธอ ก็ถูกพลิกหันกลับไป ถูกเขาตันติดชิดราวบันได ลมหายใจของ ชายหนุ่มกระชั้นชิดเข้ามาใกล้ เซียซิงเฉินหายใจถี่ขึ้นเรื่อยๆ แพขนตาสั่นไหว เงยหน้าขึ้นสบตาเขา แววตาเขามีสารอะไร บางอย่างที่สร้างความเร่าร้อนจนแทบหลอมละลาย นั่นเป็น ความรู้สึกลุ่มหลงและลึกซึ้งที่ทำให้รู้สึกเขินอายจนหน้าแดง แดง

เซี่ยซิงเฉินถูกเขาจ้องมองจนแทบตั้งรับไม่ไหว

“คุณถอยออกไปหน่อยค่ะ…” เธอดันเขา นี่มันห้องโถง ใหญ่นะ คนรับใช้ยังเดินไปมากันอยู่เลย เธอคิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าไปเย่นิ่งจะกล้าขวางเธอไว้ตรงนี้

ไปเย่นิ่งไม่ถอย สองมือต่างกันอยู่ตรงราวสองข้างของเธอ รั้งเธอไว้ แล้วหันไปเอ่ยสั่ง “พวกเธอออกไปก่อน

คนรับใช้แต่ละคนรู้ดีอยู่แก่ใจ ไม่แม้แต่จะกล้ามอง พอได้ ยินเสียงเอ่ยสั่งของเขา ต่างก็รีบเดินออกไปจากตรงนั้นทันที

“คุณอยากทำอะไรกันแน่” เซียซิงเฉินเอ่ยถามเขาเสียงต่ำ เริ่มไม่สบอารมณ์ เมื่อคนรับใช้เดินออกไปปุ๊บ เธอก็ยิ่งรู้สึกถึง อันตราย แพขนตาสั่นไหว ดวงตาหลุบมองพื้น ทั้งตัวยืนแข็งที่อ เอนหลังพิงกับราวบันได

จู่ๆ ไปเย่นิ่งก็เอ่ยขึ้น “ผมจะไม่หมั้นกับหล่อน

เซียซิงเฉินนิ่งอึ้ง เหมือนไม่รู้ว่าสิ่งที่ตนได้ยินเป็นเรื่องจริง หรือโกหก พลันเงยหน้าขึ้นสบสายตากับไปเฉิง เขาเลิกคิ้วสูง”ได้ยินไม่ชัดเหรอ?”

“อืม” เธอพยักหน้า ยังคงรู้สึกไม่กล้าเชื่ออยู่เช่นเดิม เมื่อ ครูที่เขาบอก คือ…จะไม่หมั้นกับซึ่งเหวย? เธอไม่ได้ฟังผิดใช่ ไหม

ไปเยจึงค่อยๆ โน้มตัวลงจนชิดใบหูเธอ ลมหายใจอุ่นร้อน ของชายหนุ่มทำให้แพขนตาของเซียซิงเฉินสั่นไหวมากกว่าเดิม เดิมที่คิดว่าเขาจะเอ่ยปากพูดอะไรสักอย่าง แต่ว่า พริบตาเดียว จู่ๆ เรียวลิ้นร้อนชื้นของเขาก็แตะเบาๆ เข้าที่ใบหูขาวเนียนของ เธอ

เซี่ยซิงเฉินผ่อนลมหายใจหนักไปที่ ร่างกายอ่อนระทวยไป เล็กน้อย ไปเย่ง โอบกอดเอวให้เธอยืนมั่นคง สิบนิ้วแข็งทื่อ ของเธอกดลงหัวไหล่ของเขา ใบหน้าแดงเชือก ฝืนสติเส้น สุดท้ายพยายามผลักเขาออก แต่ว่าผลักออกได้ที่ไหนกันล่ะ

สัมผัสของไป๋เย่นิ่งจากใบหู เลื่อนผ่านพวงแก้ม จนถึง ปลายจมูก สุดท้ายก็จรดลงบนริมฝีปากของเธอ ร่างเธออ่อน แรงไปหมด

“ผมจะไม่หมั้นกับหล่อน…” เขาที่กำลังประทับจูบบนกลีบ ปากเธออยู่นั้นขยับปากเอ่ยพึมพำ “เซียซิงเฉิน คุณจำคำพูดนี้ ไว้เลย!”