ตอนที่ 228 การกลับมาของ ประธานาธิบดี (2)

เซี่ยซิงเฉินถูกนำทางโดยรุ่ยยังไปจนถึงชั้นบนสุด พระราชวัง ใหญ่มาก แต่กลับเงียบสงัดในยามค่ำคืน มีผู้คนไม่มากที่เดิน ไปมาอยู่ภายในตึก

แต่ทุกคนมีงานสำคัญที่ต้องจัดการ ต่อให้ดึกแค่ไหนก็ยัง คงเร่งรีบกันอยู่ ไม่มีใครว่างมาเหลือบมองพวกเขาที่เข้ามาเลย สักคน เซี่ยซิงเฉินชมอาคารทุกชั้นผ่านลิฟต์ตัวใส ในหัวเต็มไป ด้วยเงาของเขา จินตนาการถึงท่าทางของเขายามเดินเข้าออก ที่นี่ในวันปกติ

เป็นครั้งแรกที่รู้สึกเข้าใกล้โลกของเขามากขนาดนี้

“คุณเซีย คุณรออยู่ตรงนี้สักครู่นะครับ ท่านกำลังประชุม อยู่ อาจจะไม่สามารถปลีกตัวมาได้ในเร็วๆ นี้” รุ่ยถึงพาเธอไป ยังห้องพัก

อุณหภูมิในห้องพักก็อุ่นเช่นเดียวกัน อบอุ่นมาก เชียง เฉินถอดเสื้อกันหนาวตัวใหญ่ออกแล้ววางไว้ข้างๆ ถาม “ห้อง ครัวที่นี่ยังมีคนอยู่ไหมคะ?”

“ห้องครัว?” รุ่ยยังไม่ค่อยเข้าใจ

“เขาบอกว่าอยากกินบะหมี่ ฉันก็เลยจะไปทำให้เขา
รุ่ยกังหลุดหัวเราะ “คุณพักเถอะ มาถึงที่นี่คุณก็คือแขก

ท่านไม่อนุญาตให้คุณลงครัวแน่นอน

อะไรกัน? เขาให้รุ่ยกังรับตนมาดึกขนาดนี้ก็เพื่อทาน บะหมี่ไม่ใช่เหรอ? เชียซิงเฉินเองก็ไม่คิดมาก แค่รู้สึกว่าตน ช่วยเขาได้ก็พอแล้ว

“ถ้าคุณไม่ยุ่งล่ะก็พาฉันไปดูห้องครัวหน่อยเถอะค่ะ

เธอดื้อดึง รุ่ยกังจึงต้องทำตามใจเธอ

ในห้องครัวตอนนี้ยังมีคน รุ่ยยังเข้าไปสั่งหัวหน้าพ่อครัว ไม่กี่ประโยค อีกฝ่ายจึงสละห้องครัวให้ จากนั้นก็มีคนส่งชุด และหมวกสำหรับกุ๊กเข้ามาให้ เซียซิงเฉินสวมอย่างระมัดระวัง ถึงได้ลงครัว

ขณะที่หยิบบะหมี่ก็ถามรุ่ยกัง “ตอนนี้มีคนประชุมอยู่ที่คน คะ?”

รุ่ยกังหยุดคิดสักครู่ “18 คน

เธอพยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นก็ทำสำหรับ 18 คนดีกว่า

“เยอะนะครับ”

“อ้อ มีคุณอีก” เซียซิงเฉินหัวเราะ “เหลิงเฟยก็อยู่สินะ? พวกคุณสองคนก็คนละที่ ดึกขนาดนี้ยังไม่ได้พักต้องหิวแน่ๆ ตอนแรกที่เธอไม่ได้พูดเขาก็ไม่รู้สึกหิวอะไร แต่พอเธอพูดแล้วรุ่ยกังกลับรู้สึกหิวขึ้นมาจริงๆ จึงไม่ได้ปฏิเสธ ทำเพียง พยักหน้า ขณะที่เซี่ยซิงเฉินกำลังทำอาหาร ยงก็ยืนดูอยู่ ข้างๆ เธอดูดีเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แต่ตอนที่ทำครัวอยู่กลับดู สุขุมมากกว่าเดิม

ผู้หญิงแบบนี้รู้จักใช้ชีวิตมากกว่านี่อาจเป็นเหตุผลที่ท่าน ประธานาธิบดีหลงใหลเธอเช่นนี้

คุณหนูผู้สูงศักดิ์มีเบื้องหลังสถานะที่ดีก็จริง แต่หากคน สองคนต้องใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันจริงๆ ต้องเป็นชีวิตที่ปกติ ธรรมดา อย่างคุณเซียแบบนี้ เมื่อเทียบกับคุณหนูผู้สูงศักดิ์ที่ ไม่รู้จักความยากลำบากของคนอย่างซึ่งเหวย คุณเสียเธอ เหมาะจะเป็นสตรีหมายเลขหนึ่งของประเทศ 5 ของพวกเขา เสียมากกว่า! ผู้คนทั่วไปชื่นชอบนิทานซินเดอเรลล่ากับเจ้าชาย อยู่แล้ว

“คิดอะไรอยู่คะ?” ขณะที่เซี่ยซิงเฉินกำลังนั่นหัวหอมอยู่นั้น ก็เงยหน้าขึ้นมองรุ่ยกังแวบหนึ่ง

รุ่ยยังยืนอยู่ข้างๆ คล้ายหุ่นรูปปั้นอย่างไรอย่างนั้น ยืนนิ่ง ตรงตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า เมื่อได้ยินเธอถามเขาก็ตอบกลับ ตรงๆ “กำลังคิดเรื่องสตรีหมายเลขหนึ่งของประเทศเรา สตรีหมายเลขหนึ่ง…

เซี่ยซิงเฉินชะงักค้างไปชั่วครู่ ไม่ได้เอ่ยตอบรุ่ยทั้ง สตรีหมายเลขหนึ่งห่างไกลจากเธอนัก ตอนนี้เธอกับไปเย่งถือว่ากำลังคบกันเหรอเปล่า? หากมองแล้ว ให้กำลัง คบไม่กับว่าจะแต่งงานกัน ตรงจุดเธอ

การแต่งงาน โดยเฉพาะงานแต่งงานของท่าน ประธานาธิบดี ไม่

จริงสิ มีอีกเรื่อง…รุ่ยกังนึกเรื่องบางอย่างความ ของซิงเฉินตัดขาด เธอ

รุ่ยกังยื่นบัตรใบหนึ่งเซียซิงเฉิน เซี่ยซิงเฉินไม่เข้าใจ เขาอธิบาย หลี่หลิงให้มาครับ เงินสิบล้าน ตอนผมคืนให้ กับคุณส่วนงานที่กระทรวงการต่างประเทศของคุณ ตอนนี้ หลี่หลิง ไม่ต้องแล้ว

เซี่ยซิงเฉินตกใจมาก สิบของหลิงจาก ไหน?

หากเป็นอย่างนั้นจริงอาจหรือเปล่า?

“คุณเซีย” ยังเห็นแน่นิ่งจึงเอ่ยเรียก เซียซิงเฉิ นรับบัตรไปอย่างหนักใจ รุ่ยคล้ายเธอออกต้องการผมคุณสืบ

” เซี่ยซิงเฉินสายศีรษะ เงินพวกบิดามา

รุ่ยดังกล่าว ว่าเงินมายังไง แต่ล้านนี้ควรเป็นของคุณอยู่แล้ว คุณรักษาไว้ดีๆ รหัสผมตั้งใหม่แล้วคือเลข แปดหกตัวครับ”

“อืม ขอบคุณค่ะ รุ่ยกังพูดถูก เซี่ยซิงเฉินรับเงินสิบล้านนี้ ไว้ ไม่แน่อนาคตอาจใช้ป้องกันตัวได้

ประชุมพักครึ่ง

เหลิงเฟยเข้ามาบอกว่าห้องครัวทำอาหารมื้อค่ำไว้โดย เฉพาะ ขอให้ทุกคนย้ายไปที่ห้องทานอาหาร ทุกคนที่รู้สึก หิวโหยเมื่อทำงานดึกดื่นเช่นนี้จึงเดินไปทันที

ไปเย่นิ่งก้มมองนาฬิกาบนข้อมือแวบหนึ่ง ถามเหลิงเฟย เสียงเบา “เธอมาถึงหรือยัง?”

“ท่านหมายถึงคุณเซี่ยเหรอครับ?

รู้อยู่แล้วยังจะถาม แม้แต่เสียง “อืม” ไปเย่นิ่งยังคร้านจะ ตอบรับ เขาเดินออกจากห้องประชุมเพื่อไปยังห้องพัก เหลิงเฟ ยกล่าว “ท่านไปทานก่อนเถอะ ตอนนี้คุณเซียยังไม่ถึงห้องพัก เลย

เขาเขม่นมองเหลิงเฟย “เมื่อก่อนไม่ยักรู้นะว่ารุ่ยยังทำงาน แย่แบบนี้”

“ เหลิงเฟยไม่ตอบรับ ในเมื่ออีกสักพักคงรู้เรื่องแล้ว 11 ไปเย่นิ่งมาถึงห้องทานอาหารเป็นคนสุดท้าย ขณะยังอยู่นอกห้องก็ได้ยินเสียงด้านใน

“เมื่อก่อนกินอาหารมันๆ จนเบื่อแล้ว ตอนนี้มาลองของ เบาๆ แบบนี้ก็ไม่แย่นะ แม่ครัว ยังมีอีกไหม? เอามาให้ผมอีก ที่” เป็นเสียงของรัฐมนตรี

“มีค่ะ ท่านรอสักครู่นะคะ”

เสียงนี้…

ไปเฉิงสับขาก้าวไปยังห้องทานอาหารเร็วขึ้น

เข้าไปก็เห็นเธอในชุดสำหรับกุ๊กกำลังรับใช้คนเหล่านั้น ในห้องทานอาหารอย่างที่คิด ทั้งเตรียมบะหมี่ทั้งตระเตรียมผล ไม้ ที่สำคัญเธอยังไม่รู้สึกอะไรแถมดีใจมากเสียด้วย

ไปเย่นิ่งใบหน้าเรียบนิ่ง หันหน้าถลึงตามองเหลิงเฟย “คุณให้เธอมาเป็นกุ๊กที่นี่เพื่อทำอาหารให้พวกคุณทั้งหมด แถมยังใช้เธอเป็นพนักงานเสิร์ฟอีกเหรอ?”

เหลิงเฟยถูกถามจนเหงื่อซึมเต็มหัว “ก็…ได้ยินว่าคุณเซีย ยืนยันจะลงครัวทำบะหมี่ให้ท่าน….แต่ว่าท่านดูสิ ทุกคนชอบ ฝีมือของคุณเซียมาก ดูท่าทุกคนก็ถูกใจเธอเป็นอย่างมาก คราวหลังถ้าท่านอยากให้เธอเป็นสตรีหมายเลขหนึ่งของ ประเทศเรา นี่ก็เป็นการสร้างความประทับใจแรกสำหรับทุกคน แล้วไม่ใช่เหรอครับ?

สตรีหมายเลขหนึ่ง?

ไปเย่นิ่งนิ่งงันไปเพียงเพราะคำคำนี้ สายตาหยุดนิ่งตรงเซียซิงเฉินที่กำลังหัวหมุน ในหัวเผลอจินตนาการถึงภาพที่จับ

มือเธอและยืนรับคำอวยพรของเหล่าประชาชนอยู่บนพระราช

เมื่อก่อนไม่เคยคิดถึง พอตอนนี้ลองคิดดูพานรู้สึกอบอุ่น ไปทั้งหัวใจ

เซี่ยซิงเฉินคล้ายรับรู้ถึงสายตาลึกซึ้งนี้ เธอที่เดิมที่ยืนคืบ

บะหมี่อยู่ก็เงยหน้าขึ้น

สี่สายตาประสานกันท่ามกลางผู้คน เธอเห็นแววตาเป็น ประกายของเขาแล้ว ความรู้สึกก็สั่นไหวรุนแรง