ตอนที่ 341 บ้ากามได้อย่างถูก กฎหมาย (2)

หลังเซียซิงเฉินอาบน้ำอย่างเชื่องช้าเสร็จออกมา สองพ่อลูก สงบศึกกันแล้ว

ตลอดทั้งวันที่ผ่านพ้นเรื่องราวมากมายมา เสี่ยต้าไปไม่ เพียงแค่ตกใจแต่ยังร้องไห้จนเหนื่อยล้า พอได้นอนบนเตียงที่มี พวกเขาอยู่ถึงได้สบายใจ ใช้เวลาไม่นานก็หลับไป หลับสบาย เสียด้วย

ไปเย่นิ่งห่มผ้าให้เขา จับมือเล็กที่วางอยู่ด้านนอกสอดเข้า ใต้ผ้าห่ม เขาก็ยังไม่ตื่น

เธอยืนอยู่หน้าประตูห้องอาบน้ำคอยมองทั้งสองคนภาย ใต้แสงไฟ รู้สึกชีวิตมีความสุขขึ้นในพริบตา ความอบอุ่นตลบ อบอวลไปทั่วห้อง

ทันใดนั้นเธอก็หวังเหลือเกินว่าจะหยุดเวลาไว้ได้

“เหม่ออะไร?” ห่มผ้าให้เด็กน้อยไปเฉิงถึงเงยหน้าขึ้น แล้วพูดเสียงเบา

เธอหลุดจากภวังค์พลางสายศีรษะ เลิกผ้าม่านขึ้นแล้ว

มองไปนอกหน้าต่างแวบหนึ่ง ด้านนอกหิมะตกหนักขึ้นเรื่อยๆ เธอกลับเริ่มไร้จุดหมาย ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้สิ่งที่รอตนอยู่นั้นคืออะไร
เธอขดตัวในกองผ้าห่ม จากนั้นก็ถูกเขารวบเข้าอ้อมกอด

“แผลของคุณเป็นยังไงบ้างคะ? เมื่อกี้ โดนบ้างไหม? เซียซิงเฉินนึกถึงเรื่องเมื่อครู่แล้วใบหน้ายังขึ้นอยู่

เขาตอบกลับสั้นๆ ว่า “ไม่เป็นไร

“พรุ่งนี้ให้คุณหมอมาดูหน่อยนะคะ

“อืม” ไปเยถึงรวบตัวเธอพร้อมเด็กน้อยเข้าในอ้อมแขน ด้วยกัน ริมฝีปากเซ็กซี่จูบลงหน้าผากเธอเบาๆ “เหนื่อยมาทั้ง วันแล้ว นอนเถอะ”

เธอซบลงหน้าอกของเขา ได้ยินเสียงหัวใจเต้นและเสียง หายใจของเขาพลันทำให้ความกังวลในใจค่อยๆ เลือนหายไป จนเริ่มสงบมากขึ้น

อีกด้านหนึ่ง

สนามบิน

หิมะปกคลุมไปทั่ว

หยูเจ๋อหนันสวมเสื้อกันหนาวตัวยาว มือก็สวมถุงมือ ปรากฏตัวในสนามบิน ในค่ำคืนเช่นนี้ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหรือ หน้าตาอย่างเขามีแต่จะเป็นจุดดึงดูดสายตาของหญิงสาวทั้ง หลาย

สักพักหนึ่งก็เห็นคุณหญิงหลันถึงเดินมาตามทางเดิน VIPแต่ไกล ด้านหลังมีผู้ช่วยและเลขาคอยเดินตามอยู่ หยูเจ๋อหนัน วิ่งเข้าไปหาแล้วถอดเสื้อกันหนาวออกพร้อมคลุมไว้บนตัวของ คุณหญิง

หลันถึงมองเขาแวบหนึ่ง “เธอใส่เสื้อผ้ามาน้อยแบบนี้ก็ไม่ ต้องเป็นห่วงฉันหรอก”

“วัยรุ่นทนหนาวได้ สุขภาพท่านไม่ค่อยดีนัก วันนี้หิมะ

ตกหนักอีก ข้างนอกหนาวมากนะครับ

หลันถึงจึงไม่ปฏิเสธ เพียงแค่คล้องแขนหนูเจอหนันแล้ว ทั้งสองก็เดินออกไปยังนอกสนามบิน

“คืนนี้ท่านจะพักที่โรงแรมก่อนหรืออยากให้ผมไปส่งท่าน ที่ไหนหรือเปล่า?”

หลันถึงดูเวลาแวบหนึ่ง เพราะดึกแล้วจึงครุ่นคิดสักพัก

ก่อนจะเอ่ย “ไปพักโรงแรมก็แล้วกัน ดึกขนาดนี้แล้วคงไม่สะดวกไปไหน”

หยูเจ๋อหนันหยักหน้า มือเปิดประตูรถเพื่อให้คุณหญิง เข้าไป ภายในรถเปิดฮีทเตอร์ไว้ล่วงหน้าแล้ว หลันถึงถอดเสื้อ กันหนาวตัวยาวออกพาดไว้เบาะหลัง มองหยูเจ๋อหนุนแวบหนึ่ง ก็นึกถึงเซี่ยซิงเฉิน นึกถึงเฉิง หัวใจเริ่มกังวลขึ้นมาทันที

“ผมนึกว่าถ้าท่านรู้ว่าซิงเฉินเป็นลูกสาวท่าน ท่านจะดีใจ มากซะอีก แต่ดูสีหน้าท่านแล้ว…” หนูเจ๋อหนันสตาร์ทรถยนต์ ขณะเดียวกันก็เหลือบมองสีหน้าของคุณหญิงหลันถึงก่อนจะอ้าปากกล่าว

คุณหญิงหลันถึงถอนหายใจ

ควรดีใจสิ

แต่ว่า…

ไม่ได้ตอบกลับไปแต่ย้อนถาม “วันนี้เธอได้ติดต่อกับซิงเฉิ นบ้างไหม?

“หลังจากท่านโทรหาผม ผมก็อยากติดต่อไปดูว่าเธอเป็น ยังไงบ้าง แต่เธอไม่รับสาย โทรอีกครั้งก็โทรไม่ติดแล้ว”

หลันถึงพยักหน้ารับไม่ได้พูดอะไร ทิ้งสายตาไว้นอก หน้าต่าง หยูเจ๋อหนันดูออกว่าเธอกำลังสับสน จึงไม่ได้ไต่ถาม อะไรอีก ตลอดทางรถเคลื่อนตัวไปยังโรงแรม King ที่เขา ทำการจองห้องไว้ให้เธอล่วงหน้าแล้ว

“เจ๋อหนัน เดิมทีขณะที่คิดว่าคุณหญิงคงไม่พูดอีก เธอ กลับหันหน้ามาทางเขา

“ครับ?”

“ฉันชอบเธอจริงๆ นะ เธอเป็นเด็กดี ใสซื่อและใจดี เป็น สุภาพบุรุษที่ใส่ใจคนเก่ง” คุณหญิงหลันถึงไม่พูดเกินไปเลย แม้แต่น้อย ทุกคำล้วนเป็นคำชม เมื่อครั้งที่เขาเล่าเรียนที่ ประเทศ M คุณหญิงหลันถึงสุขภาพไม่ดีนักจึงล้มหมดสติอยู่ บนท้องถนน ยังดีที่ได้รับความช่วยเหลือจากเขาถึงทำให้เธอ รอดพ้นจากอันตราย จากนั้นทั้งสองก็เจอกันโดยบังเอิญที่งานสำคัญ ท่าทางใจกว้างของเขาที่เหมือนเด็กคนหนึ่ง ไม่สนว่า ตอนนั้นบรรยากาศตึงเครียดมากเพียงใดก็ยิ้มโบกมือทักทาย เธอมาแต่ไกล คุณหญิงหลันถึงคอยมองชายหนุ่มที่สดใสร่าเริง ก็ยิ่งชอบใจเหมือนเป็นลูกชายตัวเอง หลังจากนั้นก็ให้เขาพัก อาศัยที่บ้านพักตากอากาศที่ยังว่างของตน ไปๆ มาๆ ก็ยิ่งคุ้น เคย เขาเองก็เป็นคนที่รู้จักตอบแทนบุญคุณ หลายปีมานี้ให้ ความเคารพเธอจนทำให้ทั้งคู่สนิทกันเหมือนครอบครัว เดียวกันไปแล้ว

หยูเจอหนุนยักคิ้วอย่างหลงตัวเอง แววตาฉายแววขบขัน “คุณหญิง ท่านเจอผมทุกครั้งก็ชมผมทุกครั้ง

หลันถึงเองก็หัวเราะตาม “เมื่อก่อนฉันเคยบอกว่าวันไหนที่ ตามหาลูกสาวเจอ ก็จะให้แต่งงานกับเธอ…ประโยคนี้ฉันไม่ เคยพูดเล่น ตอนนี้ลูกสาวฉันคือชิงเฉิน เจ๋อหนัน เธอยอม แต่งงานกับซิงเฉินไหม?

หยูเจ๋อหนันรู้ว่าคุณหญิงหลันถึงกำลังถามตนอย่างจริงจัง

เขาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบกลับ “ผมยอมอยู่แล้ว แต่ มันไม่สำคัญ ที่สำคัญคือเธอไม่มีทางยอมแต่งงานกับผม

หยูเจอหนุนอึกอัก “ท่านอาจไม่รู้ว่าเธอ…

ประโยคว่า มีลูกกับไปเย่นิ่ง กำลังจะออกจากปาก หาก แต่ก็หยุดชะงักไม่ได้พูดอ

เขาสัญญากับเซี่ยซิงเฉินแล้วว่าจะไม่บอกคนอื่น จึงไม่ได้บอกไป สักวันคุณหญิงคงรู้เอง

“ทำไม?” คุณหญิงหลันถึงถาม

“ได้ยินว่าเธอกำลังจะแต่งงานกับไปเย่นิ่งแล้ว ก่อนหน้า

เราเคยโทรคุยกัน เธอบอกว่า…สองวันนี้แหละครับที่จะจด ทะเบียนสมรส” เสียงหยูเจ๋อหนันเบาลงมากกว่าเดิม

“แต่งงาน?”

“ครับ” หยูเจ๋อหนันพยักหน้า

“ไม่ได้! พวกเขาแต่งงานกันไม่ได้!” คุณหญิงหลันถึงเริ่ม ใจร้อนขึ้นมา แต่เดิมนั่งหลังพิงอยู่ก็ยึดตัวตรง

หยูเจอหนุนหันหน้ามาถามอย่างสงสัย “ทำไมเหรอครับ?

คุณหญิงหลันถึงคล้ายกับเพิ่งรู้สึกตัวว่าตนแสดงท่าทาง มากเกินไปหน่อยถึงผ่อนลมหายใจแล้วเริ่มพูดต่อ “ตระกูลไปรู้ เรื่องที่พวกเขาจะแต่งงานกันไหม?

“อันนี้ผมไม่รู้ครับ เธอไม่ได้บอกผม

เธอพยักหน้ารับ จากนั้นก็ไม่ได้ถามอะไรอีก ดูท่าพรุ่งนี้ เธอต้องไปคุยกับคนตระกูลไปที่จงซันแต่เช้าเสียแล้ว

จงซัน

เวลานี้คุณท่านรวมถึงคุณหญิงไปต่างก็นอนอยู่บนเตียงคุณหญิงไปถอนหายใจถี่ เดิมทีเพราะต้องการรักษาความงาม ปกติเวลานี้ต้องเข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้ว แต่วันนี้กลับนอนพลิก ตัวไปมาไม่ยอมหลับเสียที

คุณท่านเองก็ใจว้าวุ่นเหมือนกัน “พลิกตัวไปมาอยู่นั้น ยัง จะให้นอนอยู่ไหมเนี่ย

“ฉันอึดอัดใจไงคะ” คุณหญิงได้ลุกขึ้นนั่งทันที “ฉันก็ว่า ทำไมยัยซิงเฉินถึงถูกชะตาฉันนัก ใครจะคิดล่ะว่าเธอจะเป็น ลูกสาวแท้ๆ ของเจ้ารอง

คุณท่านเงียบเสียง

“คุณ คุณว่า…ถ้าเจ้ารองรู้เข้าว่าตอนนั้นเป็นเราเองที่เสีย เงินให้ซิงเฉินมีหลานให้เรา จะโกรธเราไหม?”

เอ่ยถึงเรื่องนี้คุณท่านเองก็รู้สึกผิดอยู่ในใจ แต่ก็ตวาด เสียงดังกลับไปอย่างเคย “นี่มันเรื่องตอนไหนแล้ว จะพูดตอนนี้ ให้ได้อะไรขึ้นมา ตอนนั้นใครจะรู้ล่ะว่าเธอเป็นลูกสาวของเจ้า รอง?”