ตอนที่ 330 ไม่ยอมแพ้ต่อความสัมพันธ์นี้

คุณท่านเสียงสั่น “ถ้าวันนี้แกกล้าไปที่สำนักเขตกับเธอ แก…แก ก็รอกลับมาเก็บศพให้ฉันกับแม่แกก็แล้วกัน”

ไปเยถึงขมวดคิ้วแน่น ดวงตาฉายแววคุกรุ่นเล็กน้อย ท่าที่กลับสบายๆ เช่นเดิม “คุณพ่ออยากทำอะไรก็เชิญตาม สบาย ผมยังมีธุระที่ต้องทำ

ข่มขู่ไปไม่มีผลต่อเขาเลยสักนิด

ตามอารมณ์ของคุณท่านเขาพอจะรู้อยู่บ้าง

คุณท่านโกรธจนแทบเป็นลมไป ตะโกนก่นด่า “ถ้าแกกล้า ไปจริงๆ ฉันจะไปเก็บศพแกวันนี้แหละ! คนผมหงอกส่งคนผม เลยแล้วกัน!”

ไปเฉิงกดตัดสายทันที

พักใหญ่ที่มือยังโทรศัพท์อยู่ บีบแน่นจนข้อนิ้วมือขาว

หลังมือพอเห็นเส้นเลือดที่ปูดโปนออกมาได้

บรรยากาศภายในรถดำดิ่งลงในทันที
เซี่ยซิงเฉินเพิ่งสังเกตถึงอารมณ์ที่ผิดปกติของเขา หยุด เล่นกับเด็กน้อยก่อนจะหันหน้ามองเขาอย่างเป็นห่วง “เกิดอะไร ขึ้นเหรอคะ?”

เขาไม่ได้ตอบ

โทรศัพท์ที่เพิ่งตัดสายทิ้งไปเริ่มแผดเสียงดังอีกครั้ง เขา กดตัดสายทิ้งแล้วใช้มืออีกข้างกุมมือเธอไว้แน่น

มือที่เย็นเฉียบสร้างความตกใจให้เซียซิงเฉิน “ทำไมเย็น แบบนี้คะ?”

เธอกมือแล้วยกมาใกล้ปากพร้อมเป่าลมให้เขา ชายตา ขึ้นเล็กน้อยแล้วบ่นอุบ ใส่เขา “ทั้งที่ในรถก็เปิดฮีทเตอร์นะ ทำไมมือคุณยังเย็นแบบนี้ล่ะ?”

เขาหลุบตามองจนสายตาประสานเข้ากับสายตาของเธอ

แววตาล้ำลึก “โทรศัพท์คุณล่ะ?”

“เมื่อคืนทิ้งไว้ในกระเป๋าที่จงซันไงคะ ทำไมเหรอ?

เขาสายศีรษะ “ไม่มีอะไร

เสียงเหลิงเฟยดังขึ้นจากด้านหน้ารถ “ท่านครับ คุณท่าน โทรศัพท์มา ฟังจากน้ำเสียงแล้ว…โกรธมาก

“ตัดสายไป”

ได้ยินเขาสั่งเช่นนี้เหลิงเฟยก็ไม่ส่งเสียงอะไรอีก เพียงแต่ กดตัดสายเงียบๆ ก่อนที่ไปเย่นิ่งจะพูดเสริมอีกคำ “ปิดเครื่อง”
“…ครับ”

เธอมองเขาแล้วมองไปที่เหลิงเฟยตรงตำแหน่งข้างคนขับ

พลางถาม “เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ไปเย่นิ่งก้มหน้าเล็กน้อย สบสายตาเธอนิ่ง ดวงตาคู่นั้น สงบดั่งน้ำลึกในมหาสมุทร ราวกับจะดูดเธอเข้าไปทั้งตัวจนเธอ

เริ่มรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา

มือที่สอดประสานกับเขาก็เผลอบีบแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว

“ก่อนหน้าที่เคยให้สัญญากับผมไว้ ตอนนี้ยังมีผลอยู่ ไหม?” เขาไม่ตอบแต่กลับย้อนถามแทน

เซี่ยซิงเฉินฟังแล้วมึนไปชั่วขณะ ก่อนหน้านี้พวกเขาเคย พูดอะไรไว้ตั้งมากมาย จู่ๆ เขาก็โพล่งถามขึ้นแล้วหมายถึง ประโยคไหนกันล่ะ?

นิ้วยาวของเขาลูบไล้ที่ข้อนิ้วมือเธอเบาๆ ดวงตาไม่เป็น ประกายเลยแม้แต่นิด อ้าปากตอบข้อข้องใจเธอ “คุณเคย สัญญากับผมว่าไม่ว่ายังไงก็จะไม่ยอมแพ้ต่อความสัมพันธ์นี้

เซียซิงเฉินไม่คาดคิดว่าเวลานี้สิ่งที่เขาต้องการได้รับคำ ยืนยันจะหมายถึงประโยคนี้ “คุณท่านโกรธขนาดนั้น เพราะรู้ ว่าวันนี้เราจะมาจดทะเบียนสมรสกันเหรอคะ?”

“คุณไม่อนุญาตให้พ่อแม่แต่งงานกันเหรอ?” เซียต้าไป ขมวดคิ้วเล็กอยู่ข้างๆ พลางเอ่ยถาม

เซี่ยซิงเฉินเผลอหันไปมองเขา ใบหน้าเธอถูกมือของเขาจับหันกลับมาแล้วจ้องเธอเขม็ง คล้ายต้องการคำตอบที่แน่ว

แน่จากเธอ “คุณยังไม่ตอบผม

เธอเผยยิ้มบางเบา ยกมือขึ้นจับมือใหญ่ที่กุมแก้มเธอไว้ “ตอนนี้ฉันนั่งอยู่บนรถจะไปสำนักงานเขตกับคุณแล้ว เดี๋ยวก็จะ ได้จดทะเบียนสมรสกัน คำตอบนี้ยังไม่มั่นใจอีกเหรอคะ?”

เขาจ้องเธอไปครู่หนึ่งต่อจากนั้นเสียงโทรศัพท์ที่แผดเสียง ดังลั่น เขากดตัดสายทิ้งอย่างไม่ลังเลอีกครั้ง มือหนึ่งบีบคาง เธอเพื่อเชยหน้าเธอขึ้นก่อนจะโน้มตัวประทับจูบลงไป

กดจูบลงไปอย่างแรงคล้ายกับว่าเป็นการประทับตราของ

กันและกันลงไป

เซี่ยต้าไปร้องเสียงหลงไปที ใช้มือเล็กปิดตาไว้แล้วแง้ม

นิ้วแอบดู

เซี่ยซิงเฉินหน้าแดงก่ำ ผลักเขาออกแต่เธอผลักออกได้ เสียทีไหนกันล่ะ?

เขาเอาแต่ใจจนชินแล้วถึงสุดท้ายก็ต้องตามใจเขาอยู่ดี

ตลอดทางเขาคอยให้คนขับรถเร่งความเร็ว มือใหญ่กุม มือเธอไว้ตลอดเวลาไม่เคยปล่อย เสี่ยชิงเฉินพิงไหล่เขาและยัง คงฉงนใจอยู่อย่างเดิม

ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทําไมเมื่อวานทั้งที่คุณท่านทำท่าจะ ยอมรับตนแล้วแต่ตอนนี้จู่ๆ ก็เปลี่ยนความคิดล่ะ? เป็นอย่างที่ เขาว่า สร้างปัญหาขึ้นมาใหม่แล้วสิ
ประเทศ M

หลังวางสายคุณหญิงหลันถึงไม่ทันตั้งตัวไปครู่หนึ่ง เมื่อรอ ให้ทุกอย่างกระจ่างก็รีบโทรกลับไป แต่ไม่มีคนรับสาย

ตามหาลูกสาวเจอแล้ว

เธอต้องการทราบเรื่องลูกสาวของเธอให้เร็วที่สุด ครุ่นคิด สักพักก็เปลี่ยนเป้าหมายในการโทร

“ฮัลโหล

โทรศัพท์ดังไปพักหนึ่งถึงถูกกดรับ เสียงยังหนุ่มยานคาง ยังนอนอยู่จริงด้วย

“คุณหญิง ทำไมท่านโทรหาผมแต่เช้าล่ะ?” หยูเจ๋อหนัน

เพิ่งโผล่หัวออกมาจากกองผ้าห่มได้ หากว่าตามปกติแล้วคุณ

หญิงต้องรู้ว่าเวลานี้เขายังนอนอยู่

“เจ๋อหนัน เธอบอกความจริงฉันมา…คนที่ฉันให้พวกเธอ ตามหา มีข่าวแล้วใช่ไหม?

หยูเจ๋อหนันที่ตื่นขึ้นเล็กน้อยพลันลุกขึ้นนั่งบนเตียง “ทำไม

จู่ๆ ท่านถึงถามเรื่องนี้ล่ะ?”

“ฉันได้ยินมาว่าได้เรื่องแล้ว เจ๋อหนัน เธอแค่บอกฉันมาว่า

เด็กคนนั้นตอนนี้เป็นยังไงบ้าง เธอสบายดีไหม พักอยู่ที่ไหน แต่งงานหรือยัง?”
หยูเจอหนุนกล่าว “ไปเย่นิ่งสืบให้ท่านเหรอ?”

“ใช่ วันนี้ตระกูลไปโทรมาบอกให้ฉันกลับไป ตามหาเด็ก เจอแล้ว

ไป๋เย่ฉิงตามหาเจอแล้ว เรื่องนี้ก็ไม่มีความจำเป็นต้อง ปิดบังอีกต่อไป

หนูเจอหนุนเงียบไปพักหนึ่ง “ความจริงแล้ว…ลูกสาวของ ท่าน ท่านเองก็เคยเจอ

“ฉันเคยเจอเหรอ?” คุณหญิงหลันถึงงุนงง

“ใช่ ท่านเคยเจอ…” หยูเจ๋อหนันถอนหายใจ “ก็คือคุณ เซียที่คราวก่อนเกือบจะถ่ายเลือดให้ท่าน เซี่ยซิงเฉิน

“เธอว่าอะไรนะ?!”

คุณหญิงหลันถึงตกตะลึงจนเสียงแหลมปรด เวลานี้ได้ ความสง่าอย่างที่เคย “เธอพูดอีกครั้ง ลูกสาวฉันคือใคร!

หยูเจอหนุนค่อนข้างตกใจกับปฏิกิริยาของคุณหญิง เดิมที เธอชื่นชอบซิงเฉินอยู่แล้ว ตอนนี้พอรู้ว่าเป็นลูกสาวของเธอควร จะดีใจแท้ๆ ทำไม..?

“เซี่ยซิงเฉินไม่ผิดแน่ครับ” เขาเน้นไปอีกที

ราวกับถูกค้อนทุบเข้าอย่างจัง คุณหญิงหลันถึงนั่งนิ่งอยู่ บนโซฟา เจ้าตัวดูสับสน

ในหัวมีแต่คำพูดที่ไปเย่นิ่งเคยพูดดังก้องไปมา…
ผมคิดจะแต่งงานจริงๆ แถมคู่แต่งงานท่านเองก็รู้จัก คนที่ท่านเคยเจอ เซียซิงเฉิน เราตั้งใจจะแต่งงานกันหลัง

ปีใหม่

เมื่อนั้นตนเองยังคอยยินดีอย่างเต็มใจ กระทั่งเคยกังวล ต่ออนาคตของทั้งสอง แต่ตอนนี้

ทุกคำพูดในอดีต ในเวลานี้กลับคอยเจาะเข้าที่กะโหลก ของเธอไม่หยุดหย่อนเหมือนส่ว

“คุณหญิง ท่านไม่เป็นไรนะครับ?” หยูเจอหนุนที่รู้สึกถึง ความผิดปกติก็ส่งเสียงเข้มถามอย่างเป็นห่วง

“สายสืบของพวกเธอ…ไม่พลาดใช่ไหม? แน่ใจว่าลูกสาว ฉัน…ลูกสาวฉันคือเธอ?” ภายในประเทศสัมพันธมิตร ไม่มี เรื่องไหนที่ไม่เคยพบเจอมาก่อน แต่ ณ ตอนนี้เธอกลับไม่ สามารถทำใจให้สงบได้เลย