ตอนที่ 219 ยิ่งรักมากยิ่งเกลียดมาก(3)

สีหน้าเยีเขียวเย็นชา เหยาเร่งอาเจียนเข้าปากตนพลางบีบคาง เธอเพื่อให้เธออ้าปากออก ก้มหน้าส่งต่อยาเร่งอาเจียนเข้าปาก เธอ

ของที่หยอันให้เธอกินเข้าไปทั้งหมดนั่นล้วนอาจถึงตาย

“กลืนลงไป!” เขาสั่งเธอ

รสชาติชวนอ้วกและกลิ่นแสบจมูกแผ่กระจายเข้าโพรง ปาก ทรมานมากจริงๆ ไปเที่ยังมึนๆ อยู่คล้ายจะอาเจียน ออกมา เยเชียวขมวดคิ้วเป็นปมพลางใช้มืออุดปากเธอไว้ ไม่ ให้โอกาสเธอแต่อย่างใด สองมือเธอยันและออกแรงผลักเขา อย่างไรก็ผลักไม่ออก ผู้ชายคนนี้ เกลียดตัวเองมากขนาดไหน กัน? เธอก็แค่อยากดื่มน้ำ นอกจากเขาจะไม่ให้เธอดื่มแล้วยัง เอาของรสชาติแย่แบบนี้มาแกล้งเธอ! เหล้าเมื่อครู่ยังไม่พอให้ เขาระบายความโกรธ ใช่ไหม?

ของเหลวที่รสชาติแย่ถูกกลืนเข้าไป ยังไม่รอให้เธอได้สติ กลับมาร่างอ่อนปวกเปียกก็ถูกชายหนุ่มฉุดขึ้นจากเตียงอย่าง ไม่ออมแรง พาเข้าไปในห้องอาบน้ำจนพิงเข้ากับชักโครก

ได้!
“อ้วกออกมา!” เสียงเยี่เซียวดังอยู่ข้างหู ยังเป็นการออก คำสั่งเช่นเดิม

ยาเร่งอาเจียนเริ่มออกฤทธิ์แล้ว ไปเย่รู้สึกเพียงแค่ กระเพาะปั่นป่วนเหมือนคลื่นทะเล เพียงครู่เดียวน้ำแอลกอฮอล์ รวมไปถึงสารปนเปื้อนทั้งหมดก็ถูกอาเจียนออกมา ไม่รู้ว่า อาเจียนไปนานเท่าไรจนหมดกระเพาะ ทรมานจนคล้ายว่าต้อง อาเจียนถุงน้ำดีออกมาถึงจะพอใจ

เย่เซียวมองสภาพนั้นของเธอด้วยแววตาที่ฉายแววสงสาร แต่การสงสารนั่นก็เปลี่ยนไปในพริบตา ถูกแทนที่ด้วยความ โหดเ**ยมและเกลียดชังยิ่งกว่าเดิม

ใจอ่อนกับผู้หญิงคนนี้เป็นสิ่งที่เย่เซียวไม่ควรที่สุด ฉะนั้นจึงไม่ได้สนใจเธออีก เขาหมุนตัวเดินออกจากห้อง อาบน้ำ

ไปเย่หอบหายใจพักใหญ่ๆ ถึงฝืนลุกยืนจากพื้น มือกด ชักโครกทั้งที่ยังสั่นระริกเล็กน้อย แม้ยังปวดกระเพาะอยู่แต่ทั้ง ร่างมีสติขึ้นมาก

ทีนี้ถึงได้มีแรงพิจารณาสถานที่ที่ตนกำลังอยู่

ห้องอาบน้ำขนาดใหญ่ ของประดับห้องนอนด้านนอกก็ เรียบหรู เป็นสไตล์ของเขา ดูท่าจะเป็นที่อยู่ของเยเชียวไม่ผิด แน่ เพียงแต่ว่าภาพวาดบนกำแพงแต่ละรูปนั้นแค่ดูก็รู้ว่าเขา ไม่ใช่คนเลือก
ไปเยเก็บสายตา พลางตวงน้ำบ้วนปากแล้วตบเบาๆ ที่ ใบหน้า ตัวเองในกระจกนั้นดูโทรมมากเหลือเกิน แม้แต่ชุดเด รสบนกายก็เปื้อนไปเสียแล้ว

แตกต่างจากไป๋ซูเย่เมื่อสิบปีก่อนมากจริงๆ

ฉะนั้นเยเชียวคงผิดหวังอีกแล้วสินะ?

เธอยืนหน้ากระจกแล้วเหยียดยิ้ม ต่อให้พยายามเป็นเฉย แต่กลับควบคุมความเศร้าในหัวใจไม่ได้

แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ถูกเย่เซียวพากลับมา ได้รู้ที่อยู่ของเขา

แล้ว

“คุณคะ นี่คือชุดนอนที่นายให้ฉันเตรียมไว้ให้คุณ” ทันใด นั้นเองคนรับใช้ก็เดินเข้ามา พลางเคาะประตูห้องอาบน้ำ

“ขอบคุณ” ไปเย่เก็บอาการ เผยยิ้มบางเบา รับชุดนอน ผ้าไหมไว้ในมือ เธอมองแวบหนึ่ง นั่นเป็นเสื้อคลุมชุดนอนผ้า ไหมสีขาวสำหรับผู้หญิง และเป็นของใหม่ขนาดป้ายราคายัง ไม่ถูกแกะออกด้วยซ้ำ

ไปเยีพลันนึกถึงหญิงสาวคนนั้นที่ปรากฏตัวขึ้นท่ามกลาง งานแต่งงานคราวก่อน เรียกคนรับใช้ไว้แล้วถาม “บ้านนี้ นอกจากเย่เซียวแล้วยังมีคนอื่นอีกไหม?”

“คุณหมายถึงคุณน่าหน?”

“น่าหลัน” ไปเย่เอ่ยชื่อนี้ จากนั้นก็พยักหน้า “ใช่ ฉัน หมายถึงคุณน่าหลันนั่นแหละ เธอก็อยู่ที่นี่เหรอ?”
“ค่ะ” คนรับใช้ตอบรับ กล่าวอย่างไม่ปิดบัง “คุณน่าหลัน เป็นที่รักของนาย ไปไหนก็พาไปด้วย นายอยู่ที่นี่คุณน่าหลับก็ ต้องอยู่ที่นี่

ที่แท้ พวกเขาก็อยู่ร่วมชายคาเดียวกันแล้ว…

เห็นเยเชียวยังเป็นเหมือนเดิม…เวลารักใครสักคนก็แทบ จะป่าวประกาศให้ทั่วโลกรับรู้ ภาพวาดภายในห้องนั่งเล่นนี้ หญิงสาวคนนั้นคงจะเป็นคนเลือกสินะ

ไปเยก้มหน้ามองชุดนอนในมือตัวเอง จู่ๆ ก็รู้สึกขำขัน และรู้สึกเบื่อมา แต่สุดท้ายก็พยักหน้า “ถ้างั้นรบกวนช่วย ขอบคุณนายและคุณน่าหมั่นของพวกคุณแทนฉันด้วย

เธอไม่ได้ปฏิเสธ หยิบชุดนอนเดินเข้าไปอาบน้ำในห้อง อาบน้ำ เห็นเเชียวคงอบรมสั่งสอนหญิงสาวคนนั้นดีมาก ขณะที่คุณน่าหมันยังอยู่เขาก็กล้าพาผู้หญิงคนอื่นกลับบ้าน อย่างเปิดเผย

อาบน้ำเสร็จไปเย่ก็รู้สึกว่าร่างกายสบายขึ้นเยอะ เธอหา ไดร์เป่าผมในห้องนอน สุดท้ายหาไม่เจอจึงต้องเดินออกจาก ห้องนอน

พอออกจากห้องนอนเห็นตรงทางเดินยังมีลูกน้องของเย เซียวยืนอยู่ ในห้องโถงด้วยเช่นกัน งานป้องกันของเขายังคงทำได้ดีไม่มีที่ติ ไปเย่เดินเท้าเปล่าลงจากชั้นบน กวาดมอง รอบตัวเห็นว่าหน้าต่างที่นี่ก็ยังเป็นกระจกกันกระสุน ที่พักทั้ง หลังเหมือนยังไม่มีผิด

“คุณกำลังทำอะไร?” เสียงเรียบนิ่งดังขึ้นอยู่เหนือศีรษะ

เยเชียวหรี่ตาจ้องมองร่างในชุดขาวชั้นล่าง ให้ตายสิ! ชุด นอนของน่าหมันสั้นขนาดนี้เลยเหรอ! สวมอยู่บนกายเธอแล้ว ได้แต่บดบังบั้นท้ายนวลของเธอไว้หมิ่นเหม่เท่านั้น เรียวขา งามเผยอยู่นอกร่มผ้าทั้งหมด เธอยังเดินไปมาอยู่ชั้นล่างอย่าง สบายใจเฉิบ หรือว่าไม่ได้สังเกตเห็นว่าภายในบ้านทั้งหลังมี สายตาของผู้ชายแอบชำเลืองมองเธออยู่เป็นระยะๆ

เธอมันนางมาร

นางมารแบบเต็มพิกัด

สิบปีก่อนทำไมเขาไม่สังเกตว่าผู้หญิงคนนี้ถนัดยั่วผู้ชาย

นัก?

“กว่าจะได้มาบ้านคุณสักทีเลยเดินชมไปเรื่อย” ไปเย่เลย หน้ามองเขาจากชั้นล่าง เขาเพิ่งอาบน้ำเสร็จและอยู่ในเสื้อคลุม ชุดนอนสีดำ ใบหน้าคมหล่อเหลาภายใต้แสงไฟเผยให้เห็นสัน กรามเด่นชัด ยิ่งดูสง่าและเย็นซามากกว่าเดิม ยืนด้วยท่าที สูงส่งตรงนั้น ทั้งที่ห่างกันขนาดนี้กลับให้ความรู้สึกกดดันมาก

ไปเย่แสร้งกล่าวด้วยท่าทางผ่อนคลาย “คิดว่าจะได้เจอ คุณผู้หญิงของบ้านนี้ซะแล้ว แต่เห็นคืนนี้เหมือนว่าเธอจะไม่อยู่ที่”

สีหน้าเยี่เซียวเย็นชา เดินลงจากบนทั้งตายังคง จ้องเธออย่างประชดตั้งแต่เมื่อไร?

เสียงประชดของเขาทําร้ายใจคนมาก แต่เธอกลับมี ท่าทางไม่ยี่หระ ยิ้มบางเบา งั้นฝากคุณขอบคุณชุดนอนของ เธอแทนฉันด้วยแล้วกัน ชุดของฉันกำลังแห้งเดี๋ยวไปฉันคงเอ่ยลาคุณล่ะ

ไปเย่จบหันข้างจะเดินอ้อมเขา ต้องการขึ้นไปยังชั้น บน ความรู้สึกกดดันเซียวมอบให้ช่างรุนแรง เธอเขานานไปกว่าจดจำได้ดี แย่ๆ

แต่ว่า…

“คุณคิดว่าตอนคุณยังเข้าออกที่นี่ตามใจ อยากไปไป ได้อย่างงั้นเหรอ” มือหนึ่งกระชากแขนเธอไว้ อีกมือจับเข้าบั้นท้ายเธอ แม้จะชุดนอนแต่เขารู้สึกได้ ให้ตายสิ หญิงไม่สวมอะไรไว้ชุดเลย

บั้นท้ายเธออ่อนนุ่มงอนงาม กระชับเล็ก ฝ่ามือหนา แค่ข้างเดียวแทบจับบั้นท้ายของครึ่ง

เห็นได้ชัดว่าไปเยก็สะดุ้งจากมือร้อนของเขา ร่างผอมบางกระตุกไปทีและเกร็งไปทั้งตัว แต่บนใบหน้ากลับแสร้งผืน ทำเป็นนิ่ง หรือว่าคุณอยากให้ฉันอยู่ต่อ? ต่อให้ฉันจะยอม แต่ คุณผู้หญิงของบ้านนี้คงไม่ยอมหรอกมั้ง