ตอนที่ 202 บุคคลสําคัญปรากฏตัวในบ้าน

คำตอบแบบขอไปที่นั้นทำให้ไปเย่งโกรธไม่น้อย

เขาโยนผักมัดหนึ่ง ในมือ ใส่ตะกร้าที่เขี่ยซิงเฉินถืออยู่

กล่าวด้วยอารมณ์คุกรุ่น “ผมจะไปรอคุณข้างนอก! ซื้อผักเสร็จ รีบเอาโทรศัพท์มือถือมาหาข่าวดู! ห้ามชักช้าแม้แต่นาทีเดียว! กล่าวด้วยน้ำเสียงเอาแต่ใจเช่นเคย

เซียซิงเฉินได้ยินเข้าก็ยืนอึ้ง เมื่อได้สติกลับมาอีกครั้ง ก็ เห็นเพียงแผ่นหลังของเขาที่เดินก้าวยาวไปด้านนอก

หาข่าวดู?

เขาอยากให้คนดูอะไรกันแน่?

ขณะที่เซี่ยชิงเฉินกำลังซื้อผักก็คิดคำถามนี้อยู่ตลอด สุดท้ายเธอก็ล้วงโทรศัพท์มือถือจากกระเป๋าออกมาเปิดเครื่อง

เธอถือตะกร้าที่เต็มไปด้วยผัก เดินหาเขาอย่างไม่รู้ตัว แต่ ก็ไม่เจอ จู่ๆ ก็มีร่างอุ่นแนบชิดหลังขึ้นมาทันใด แนบชิดเข้ากับ แผ่นหลังบอบบางของเธอ ไม่เหลือช่องโหว่แม้แต่น้อย

เธอตกใจจนเผลอหันไปมอง ไม่ทันได้เห็นหน้าค่าตาของ ชายหนุ่มชัด น้ำหนักในมือก็พลันเบาลง ตะกร้าผักถูกเขาดึงไป ถือไว้เองโดยอัตโนมัติแล้ว
เธอซื้อผักไม่น้อยเลย ตะกร้าจึงค่อนข้างหนัก เมื่อครู่แค่ เพียงระยะทางเล็กน้อย เธอก็ถือจนเหนื่อยหอบแล้ว แต่ตอนนี้ ไปเย่นิ่งกลับแย่งไปถือไว้อย่างสบายๆ

“ซื้อหมดแล้ว?” เขาก้มหน้ามองเธอ เซียซิงเฉินหมุนตัว กลับมายืนห่างจากเขาเพียงแค่ครึ่งเมตร ภายใต้แสงอาทิตย์ ยามเช้า ร่างสูงใหญ่ของเขาบดบังเธอไว้มิดชิด ความรู้สึกเช่นนี้ ก่อให้เกิดความอุ่นใจขึ้นกลายๆ ถ้าหากผู้ชายคนนี้ไม่ใช่ ผู้ชายที่แต่งงานแล้วล่ะก็…

ใกล้กันขนาดนี้ เธอได้กลิ่นน้ำหอม Eau de Cologne แสนสดชื่นบนกายเขา เหมือนกับคืนนั้นที่โรงแรม KING…

สติเธอสั่นคลอน พลันรู้สึกปวดใจลึกๆ

เดิมที่คิดว่าจะไม่อยู่ใกล้เขาขนาดนี้แล้วเสียอีก คิดไม่ถึง จริงๆ เพียงแค่หนึ่งวันเขาก็ปรากฏอยู่ในชีวิตเธออีกครั้ง นี่มัน… น่ารําคาญเป็นบ้า…

แบบนี้จะให้เธอถอนตัวได้อย่างไร?

เธอถอนหายใจ ยังไม่ทันได้สติ กำลังจะเอ่ยปากพูดบาง อย่าง ก็ได้ยินเพียงชายหนุ่มเอ่ยปากว่า “เอาโทรศัพท์มา ดูข่าว เสร็จก่อนเราค่อยไป

เธอถามอย่างสงสัย “ข่าวอะไรกันแน่คะ?”

เธออิดออดหากแต่ก็ล้วงโทรศัพท์มือถือออกมาอย่าง ยินยอม กำลังจะแตะแอพข่าว อยากเห็นสิ่งที่เขาพยายามให้ดูว่าคืออะไร

แต่ว่านิ้วมือยังไม่ทันแตะลงจอ เสียงเรียกเข้าก็ดังแทรก ขึ้นมา บนจอปรากฏชื่อ เว่ยยัง

“ฉันคุยโทรศัพท์ก่อนนะคะ” เซียซิงเฉินพูดกับเขา หันหลัง กลับไปหยิบโทรศัพท์ชิดหู

ถือเว่ยยังที่อยู่อีกฝั่งบ่นอุบ “เธอยังไม่ตาย ตอนนี้รู้จัก เปิดเครื่องแล้วเหรอ? ฉันนึกว่าเธออยู่เที่ยวที่เมืองเหลียงจนจำ อะไรไม่ได้แล้วซะอีก แม้แต่ฉันเธอก็คงไม่อยากจะสนใจแล้ว”

น้ำเสียงฉือเว่ยยังเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

“คืนเมื่อวานซืนแบตหมด สายเลยตัดไป จากนั้นก็ลืมเปิด เครื่องตลอดเลย” เซี่ยซิงเฉินอธิบายแถมโกหกเล็กๆ

“ช่างเถอะ ถือว่าเห็นแก่วันเกิดของคุณแม่เธอ ฉันจะไม่ ถือสาอะไร แต่ว่าหลังจากวันเกิดของคุณน้าแล้วก็รีบกลับเถอะ ยังไงประธานาธิบดีกับซ่งเหวยก็ไม่ได้แต่งงานกัน เธอไม่ต้อง ไปหลบซ่อนรักษาแผลที่บ้านเกิดแล้ว

เซี่ยซิงเฉินรู้สึกว่าตนฟังไม่เข้าใจ “เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไร

นะ?”

“อะไรพูดอะไร? ฉันบอกว่าให้เธอรีบกลับมาหลังจาก ฉลองวันเกิดเสร็จ ก็คือวันมะรืนไหม?”

“ฉันไม่ได้หมายถึงประโยคนี้

“ไม่ใช่ประโยคนี้?” ฉือเว่ยยังคิดสักพัก จากนั้นก็ถึงบางอ้อ “อ เธอหมายถึงประโยคที่ว่าประธานาธิบดีกับซ่ง เหวยไม่ได้แต่งงานกัน?”

เซียซิงเฉินงงเล็กน้อย โทรศัพท์แน่น “นี่หมายความว่า

ยังไง?”

“อะไรหมายความว่ายังไง? ก็หมายถึงตามนั้นแหละ! ไม่ใช่ว่าจนถึงตอนนี้แล้วเธอยังไม่รู้หรอกนะ? แต่วันก่อนที่ฉัน โทรหาเธอ เธอบอกเองว่ารู้แล้ว!

ตอนนั้นที่เธอบอกว่ารู้ คือคิดว่างเว่ยยังจะบอกเธอเรื่อง งานแต่งงานของเขา ไม่คิดว่า…

แปลว่า…

ตอนนี้เขาไม่ใช่ผู้ชายที่แต่งงานแล้ว แต่ยังโสดอยู่ในเห

รอ?

เซี่ยซิงเฉินลอบมองชายหนุ่มข้างกายแวบหนึ่ง เหมือนเขา ใกล้หมดความอดทนที่จะรอแล้ว คิ้วขมวดเป็นปมแน่น ตวัด สายตาถมึงทึงมาทางเธอ

หัวใจเธอสั่นไหวราวกับเกลียวคลื่น ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเขา ถึงไม่ได้แต่งงาน แต่ว่าความโศกเศร้าที่อัดอั้นในใจมาเนิ่นนาน กลับหายวับไปในพริบตา

“เว่ยยัง ฉันขอไม่คุยกับเธอแล้วนะ ฉัน…ต้องทำความ เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ก่อน

“ได้ เธอทำธุระเสร็จก็รีบกลับมาล่ะ”
สองคนเอ่ยลาไม่กี่ประโยคก็วางสาย ไปเฉิงรีบเตือนเธอ “ดูข่าว”

ในที่สุดเซี่ยซิงเฉินก็รู้ว่าข่าวที่เขาอยากให้คนดูคือข่าว อะไรกันแน่ นิ้วเรียวถือโทรศัพท์ไปมาหลายที เดินตรงไปข้าง หน้า มุมปากแย้มขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

ไปเย่งถือของเดินตามหลัง ถามอย่างหงุดหงิด

“ดูหรือ

ยัง?”

“ยังค่ะ อินเตอร์เน็ตที่นี่ไม่ดี เปิดไม่ได้” “จากนี้ไปอินเตอร์เน็ตที่นี่จะครอบคลุมทุกที่

เซียซิงเฉินหันกลับมาส่งยิ้มให้เขาไปที่ “ถ้าอย่างนั้นฉัน ขอบคุณแทนเหล่าเพื่อนบ้านก่อนเลยละกัน

รอยยิ้มนั่นมาอย่างกะทันหัน ทำให้ไปเฉิงเผลอจ้องเธอ

โดยไม่รู้ตัว

ไม่เหมือนรอยยิ้มกลบเกลื่อนดังเช่นเมื่อก่อนแน่นอน และ ไม่ได้ฝัน แต่มาจากใจจริง อ่อนโยนมีเสน่ห์ ภายใต้แสงอาทิตย์ ยามเช้าที่สดใส ชวนให้รู้สึกใจสั่น

เขาหรี่ตามองเธออย่างสงสัย “คุณเห็นข่าวแล้ว?”

เซี่ยซิงเฉินเห็นแล้วจริงๆ เธอแค่เห็นรายละเอียดคร่าวๆ ก่อนเท่านั้น แต่หัวข้อข่าวเด่นชัดมาก รูปที่เด่นหรา ก็เป็นรูปคู่ ของเขากับซึ่งเหวย ตรงกลางมีรูปสายฟ้าที่แยกพวกเขาออก จากกัน ประกาศต่อโลกหล้าถึงงานแต่งงานที่พลิกผัน
เธอไม่ได้พูดอะไร ทำเพียงแค่เก็บโทรศัพท์มือถือเข้า กระเป๋า ตอนนี้ไม่ได้เดินต่อไปข้างหน้าอย่างเดียวแล้ว แต่เดิน เคียงคู่เขา

ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ยามที่เงยหน้าก็รู้สึกว่าท้องฟ้า สว่างไสวมากเป็นพิเศษ หลายวันที่เธอมาอยู่ที่บ้านเกิด เธอ รู้สึกตลอดว่าที่นี่เงียบเหงาเกินไป แม้แต่อารมณ์ยังเปล่าเปลี่ยว ตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้ว

มือที่ทิ้งอยู่ข้างลำตัว พลันถูกกุมไว้ ความอุ่นร้อนกอบกุม มือเย็นๆ ของเธอ เธอก้มมอง แพขนตายาวกะพริบไหว มีเพื่อน บ้านกำลังมองอยู่ เธอรู้สึกขัดเขินอยู่บ้าง นิ้วมือขัดขืนเล็กน้อย เขากลับออกแรงมากกว่าเดิมไม่ให้เธอยืนออก กลับจับมือเธอ ยัดเข้ากระเป๋าเสื้อกันหนาวตัวยาวของเขาไว้

เพราะการกระทำเล็กน้อย มุมปากเธอจึงแย้มขึ้นอีกนิด อย่างไม่รู้ตัว หัวใจรู้สึกถึงความหวานอย่างบอกไม่ถูก เหมือน เถาวัลย์แห่งความสุขกำลังค่อยๆ ผุดงอกขึ้นในใจ…

“คุณกับซ่งเหวย ไม่แต่งงานจริงๆ เหรอคะ อนาคตก็ไม่ แต่งเหรอ?” เดินไปสักระยะสุดท้ายเซี่ยซิงเฉินก็อดทำลาย ความเงียบแปลกๆ ระหว่างทั้งคู่ไม่ได้

“ผมแต่งหรือไม่แต่ง คุณก็ไม่สนใจสักนิดเลยไม่ใช่หรือ ไง?” เอ่ยถึงเรื่องนี้ในใจไปเยฉิงยังคงรู้สึกคุกรุ่นอยู่บ้าง ข้อความที่ส่งให้เมื่อวาน คือความในใจคุณจริงๆ ใช่ไหม?”

แน่นอน! หากเธอกล้าพยักหน้าบอกว่าเป็นความในใจจริงๆ ล่ะก็ เขาต้องไม่ปล่อยเธอไปแน่ๆ

“ข้อความอะไรคะ?” เซียซิงเฉินถูกถามจนงงไปหมด ไม่เข้าใจอีกด้วยว่าอารมณ์ฉุนเฉียวของเขาในตอนนี้นั้นมาจาก ที่ใดกัน