ตอนที่ 152 ตามเอาผิดเธอ (3)

“ฉันจะบอกให้ว่าคนที่คุณถีบเมื่อกี้ สามีของเธอคือ ถ้า

นายกเทศมนตรีเซียอยู่ที่นี่ยังต้องไว้หน้าบ้างเลย คุณมันแค่

อะไร!” คนนั้นพูดจบก็หันหลังกลับไปเอ่ยกับคุณหญิงท่านนั้นว่า

“เธอรีบโทรหาสามีเธอเลย ให้เขาสั่งสอน ไอ้คนที่ไม่รู้ที่ต่ำที่สูง

“ได้ ฉันจะโทรเดี๋ยวนี้เลย” อีกฝ่ายแค่นหัวเราะ หยิบมือ ถือขึ้นมากดโทรออกด้วยท่าทีได้ใจ อีกด้านหนึ่ง หลี่หลิงอีกลัว จนขนหัวลุกแล้ว อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ พูดออกไป เธอค่อมตัวอยากจะแอบหนีออกไปท่ามกลางความ วุ่นวาย รุ่ยกังตาไวมือไว ยื่นแขนยาวออกไปดันตัวหลี่หลิงให้ ถอยเข้าที่เดิม เธอส่งเสียง “โอ๊ย ไปที หลังชนเข้ากับขอบโต๊ะ ไพ่นกกระจอกเต็มๆ เจ็บจนลมหายใจสะดุด

รุ่ยยังมองเธอด้วยสายตาเรียบนิ่ง “คุณหญิงเซีย ขอให้ คุณนั่งดีๆ ก่อนครับ ที่คุณติดค้างคุณเซียไว้ยี่สิบล้าน เดี๋ยวเรา จะคิดบัญชีกับคุณเอง”

“” เสียงในใจหลี่หลิงตะโกนว่าแย่แล้ว เธอไม่คิดเลย ว่าท่านประธานาธิบดีจะหลงยัยนี่ได้ขนาดนี้ ไม่เพียงแต่ไม่ สนใจสถานะที่เป็นคนธรรมดาของเธอแล้ว ขนาดเธอมีลูกแล้ว ก็ยังไม่สนใจอีก ช่วยออกหน้าแทนเธอขนาดนี้
ส่วนด้านนี้ เมื่อคุณหญิงคนนั้นโทรติดก็ร้องไห้โฮฟ้องทันที จนคนอีกฝั่งของสายเดือดพล่าน จากนั้นหล่อนจึงยักคิ้ว ยื่นมือ ถือให้ยกัง “สามีฉันจะคุยกับคุณ! หึ ฉันจะรอดูว่าคุณจะ จองหองไปได้ถึงไหน!

“คุณเซีย รบกวนคุณอยู่รอตรงนี้สักครู่นะครับ ผมรับสาย เสร็จเดี๋ยวมา”

รุ่ยกังพูดกับเซี่ยซิงเฉินด้วยท่าทีนอบน้อม จากนั้นก็หันไป สั่งคนด้านข้าง “ดูพวกเธอไว้ ห้ามให้ไปไหนแม้แต่คนเดียว โดยเฉพาะคุณหญิงเซีย!

น้ำเสียงเย็นยะเยือกนั่นทำให้ตัวสั่นงันงก เหล่าคุณหญิง ต่างมองกันไปมา ซึ่งความจริงภายในใจก็อดใจสั่นรัวไม่ได้ คน พวกนี้เป็นใครกันแน่ ดูอย่างไรก็รู้สึกว่าไม่ใช่คนธรรมดา

เซี่ยซิงเฉินเดาได้ว่าผลสุดท้ายจะเป็นอย่างไร ไม่ต่างจาก ที่คิด ทางรุ่ยทั้งยังไม่ทันกลับมา ทางนี้เสียงมือถือของคุณหญิง อีกสองคนก็ดังขึ้นตามๆ กัน ทันทีที่ทั้งสองคนกดรับสาย สีหน้า ก็ซีดลง ต่างใช้สายตาแปลกใจปนสำรวจกวาดมองเชียซิงเฉิน หลังจากนั้นรุ่ยกังก็กลับเข้ามา กดเปิดลำโพงบนจอมือถือ ได้ยินเพียงแต่เสียงอู๋ซูจีที่ตวาดด่าภรรยาตนเสียงดัง “ยัยโง่ รีบขอโทษคุณเซี่ยเดี๋ยวนี้!”

“คุณคะ” สีหน้าผู้หญิงคนนั้นส่อแววหาเรื่อง รู้สึกเสีย หน้าจนใบหน้าขึ้นสี “เมื่อกี้ฉันถูกคนถีบนะ…

“สมน้ำหน้า! ใครใช้ให้คุณตาไม่ดี ตาบอดหรือไงถึงได้ไปรังแกคุณเซีย! ตอนนี้คุณรีบขอ ให้คุณเซียให้อภัยคุณเลย ไม่ อย่างนั้น คุณ…คุณไม่ต้องกลับมาแล้ว! ผมจะถือว่าไม่เคยมี ภรรยาอย่างคุณ!”

คุณหญิงได้ยินคำพูดเหล่านั้นก็ใจวูบโหวง คำพูดของสามี เธอเต็มไปด้วยความนอบน้อมและเกรงกลัวต่อเซี่ยซิงเฉิน นี่ นี่ มันอะไรกันแน่

คนทั้งหลายล้วนกำลังคาดเดาสถานะของเซียซิงเฉิน ขณะ เดียวกันก็ลอบสังเกตหลี่หลิง ลูกเลี้ยงเธอคนนี้มีใครคอยหนุน หลังอยู่อย่างนั้นเหรอ

แม้จะเต็มไปด้วยความไม่พอใจ แต่ก็เอ่ยขอโทษอย่าง นอบน้อม จากที่แต่ละคนจองหอง สุดท้ายกลับเดินจากไปด้วย สีหน้าหม่นหมอง เซี่ยซิงเฉินไม่ได้ติดขัดอะไรกับพวกเธออยู่ แล้ว จึงไม่คิดเล็กคิดน้อยกับพวกเธอ

สักพักภายในห้องก็เหลือหลี่หลิงอีเพียงคนเดียว หลี่หลิง เห็นว่าหมดหนทางที่จะช่วยได้ ท่าทีจึงเปลี่ยนทันที เธอเอ่ย วิงวอน “ซิงเฉิน เรื่องเมื่อก่อนเป็นความผิดของฉันเอง….ตอนนั้น ฉันโลภมากเลยถูกครอบงำ ซิงเฉิน เธอต้องให้อภัยฉันนะ…”

เซี่ยซิงเฉินรู้สึกเพียงว่าเธอทั้งน่าสงสารทั้งน่าขำ บิดาตน ยิ่งน่าสงสารและน่าขำ เงินหมินผู้เป็นมารดาเป็นหญิงรู้งาน บ้าน ช่วยงานสามีดูแลลูกอย่างดี แต่เขากลับหลงไปกับหลี่หลิ งอีเสียได้

พอมาคิดดู ก็รู้สึกไม่ยุติธรรมแทนมารดาจริงๆ แพ้ให้ผู้หญิงแบบไหนไม่แพ้กลับแพ้ให้หลี่หลิง

เซียซิงเฉินเศร้าใจ ผลักหลี่หลิงออกอย่างเย็นชา “ฉันจะ ไม่เอาเรื่องกับคุณ แต่ว่าเงินยี่สิบล้านนั่นคุณต้องคืนให้ฉัน

เธอจงใจต้อนหลี่หลิงให้ลำบากใจ เธอรู้ว่าเงินยี่สิบล้าน นั่นหล่อนไม่มีทางเอามาได้ หล่อนติดการพนันจนบิดาคอยคุม เข้มเรื่องเงินมาตั้งนานแล้ว หล่อนจะเอาเงินเก็บมาจากที่ไหน กัน ยี่สิบล้าน ในตอนนั้นเห็นทีคงถูกเธอใช้กับโต๊ะพนันไปจน หมดแล้ว

ไม่ต่างจากที่คิด หลี่หลิง มีสีหน้าลำบากใจ “นี่ก็ตั้ง หลายปีแล้ว ยี่สิบล้านนั่น…

“ถ้าคุณไม่มี ก็ต้องหาวิธีเก็บมาให้ฉัน” เซียซิงเฉินไม่ ใจอ่อน ท่าทีหน้าไว้หลังหลอกของหลี่หลิง เธอพบเจอมาบ่อย ครั้งแล้ว

“เธอตั้งใจทำให้ฉันลำบากนี่นา ฉัน…ฉันจะไปเก็บเงินได้ จากไหนกัน” หลี่หลิงร้อนรนจนต้องคุกเข่าให้เซียซิงเฉิน เธอ ไม่กล้าบอกเซียกั่วเผิง ถ้าพูดออกไปจะไม่วุ่นไปทั้งบ้านงั้นเหรอ

“คุณเซีย ผมมีวิธีหนึ่ง คุณลองดูว่าดีไหม ถ้าคิดว่าดีเราก็ ทำตามนั้น” รุ่ยกังเอ่ยขึ้น

เชี่ยชิงเฉินถาม “วิธีอะไรคะ”

“ในเมื่อคุณหญิงเซี่ยไม่มีเงินยี่สิบล้าน ก็ให้โอกาสเธอไป หาเงินยี่สิบล้านมา คุณคิดว่ายังไง”
“แต่ว่าจะหายังไงล่ะ

“ขอแค่คุณเห็นด้วย เราจะทำตามนั้น ส่วนวิธีอะไร…” รุ่ย กังหัวเราะไปที่ “ตอนบ่ายคุณเซียก็จะรู้เอง

เซี่ยซิงเฉินเชื่อในตัวไปเฉิง ย่อมเชื่อใจเขาด้วย เพราะ ฉะนั้นเธอจึงเชื่อคำพูดของรุ่ยกังเมื่อครู่ เรื่องของหลี่หลิง จึงไม่ ถูกถามถึงอีก

เมื่อจัดการเรื่องทางนี้เสร็จ รุ่ยทั้งจึงให้คนส่งเธอกลับไปที่ กระทรวงต่างประเทศ ขณะที่เธอกำลังครุ่นคิดว่าควรพูดเรื่องนี้ กับบิดาอย่างไร มือถือก็ส่งเสียงดังขึ้น เมื่อมองเบอร์โทรเข้า เห็นว่าเป็นสายของบิดาพอดี

“ฮัลโหล คุณพ่อ” เธอหยิบมือถือขึ้นแนบหู

เซี่ยกั่วเผิงไม่ได้พูดอะไรออกไปทันที ทำเพียงแค่เงียบ เสียงไปพักใหญ่ เซี่ยซิงเฉินรู้ว่าบิดาย่อมมีเรื่องจะพูดกับตน เธอจึงเอ่ย “พ่อ พ่อมีอะไรก็บอกมาตรงๆ เถอะค่ะ”

“ครั้งก่อนที่ลูกกลับมาทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากัน ความจริง…พ่อดีใจมาก พ่อก็รู้ดีว่าหลายปีนี้ลูกเลี้ยงลูกมาคน เดียวมันไม่ง่ายเลย พ่อไม่ได้สนใจลูก ขอโทษนะ…”

เชียซิงเฉินเงียบ ไม่ได้ตอบอะไร ทอดสายตาไปนอก หน้าต่าง ปล่อยให้ทิวทัศน์ด้านนอกผ่านตาไปเรื่อยๆ จากนั้น ก็ได้ยินเซียกั่วเผิงเอ่ยอีกครั้ง “นิสัยของแม่เลี้ยงลูกกับซิงคงหลายปีนี้ลูกก็รู้ดี เป็นเพราะชีวิตแต่งงานก่อนหน้ามันพังไปแล้ว พ่อก็เลยตามใจพวกเธอให้มากเท่าที่จะตามใจได้ อยากดูแล บ้านนี้ให้ดีที่สุด ไม่อยากให้ถึงขั้นต้องแตกแยกอีก การหย่า ร้างมันไม่ได้ทำใจง่ายขนาดนั้น ความรู้สึกแบบนี้มีแค่คนที่ เคยหย่าร้างเท่านั้นถึงจะเข้าใจ

เซี่ยซิงเฉินแทบไม่รู้สึกเห็นใจบิดา ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ แล้วจะทําแบบนั้นตั้งแต่แรกทำไม

“เมื่อก่อนตอนที่แม่ยังอยู่ในบ้านหลังนี้ บ้านเราไม่ได้ วุ่นวายเหมือนตอนนี้”

“พ่อ พ่อทำผิดกับเงินหมิ่นเอง…” พอเอ่ยถึงภรรยาคน ก่อน เซียกั่วเผิงก็รู้สึกละอายใจ “แต่ว่าชิงเฉิน พ่อกับแม่ของลูก ยังไงก็กลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว….