ตอนที่ 9 คนใหม่เจอกับรักเก่า

เซียซึ่งเป็นกำลังคิดว่า ไม่รู้ว่าหลังจากที่ คือเว่ยยังรู้ว่าพ่อของ ลูกคือประธานาธิบดีไปแล้ว ยังจะกล้าหาญชาญชัยขนาดนี้หรือ เปล่า

ฉือเว่ยยังยังเปลี่ยนหัวข้อสนทนาต่อไป “ได้ยินมาว่า การ แสดงในงานเลี้ยงพวกเราคืนนี้ ท่านประธานาธิบดีจะมาร่วม ด้วย

“หา? ทำไมฉันไม่รู้?”

“กำหนดการเดินทางที่เพิ่งเร่งด่วน ฉันได้ยินหัวหน้าเลขาพูด”

“…อ่อ” จะว่าไปเธอเองก็ไม่ได้เจอไปเย่งหลายวันแล้ว

“ทำไมปฏิกิริยาตอบรับของเธอถึงได้เรียบเฉยขนาดนี้ ล่ะ?” ฉือเว่ยยังกลับตื่นเต้นเสียมากกว่า “แค่ฉันคิดว่าจะเจอ ท่านประธานาธิบดีก็เกร็งจะแย่อยู่แล้ว เมื่อก่อนเห็นเขาใน โทรทัศน์ก็รู้สึกว่าเขาหล่อมาก ไม่รู้ว่าตัวจริงจะเป็นยังไง คิดว่า น่าจะหล่อกว่า ในโทรทัศน์

“หล่อแล้วมีประโยชน์อะไร เย็นชาอย่างกับท่อนไม้” เซีย

ซิงเฉินบ่นอุบ

“เธอว่าอะไรนะ? ใครเหมือนท่อนไม้?”
“ไม่มีอะไร เธอเจอแล้วจะรู้เอง”

เซี่ยซิงเฉินกลัวว่าตัวเองจะหลุดปากเลยไม่กล้าพูดอะไรต่อ

อีก

วันนั้นไม่ได้เจอสวี่เหยียนอีก เขายุ่งมากเพราะเป็นหัวหน้า ล่ามประจำตัวท่านนายกรัฐมนตรี จึงเป็นธรรมดาที่ต้องติดตาม อยู่ข้างกายตลอดเวลา

ตอนเย็น ประธานาธิบดีไปมาถึงตามที่ว่าไว้จริงๆ รัฐมนตรี ว่าการกระทรวงการต่างประเทศนำทุกคนมาต้อนรับที่หน้า ประตูอย่างหรูหราเหมือนเช่นเคย ถัดจากฝูงชน เซียซึ่งเป็นก ลังมองผู้ชายที่ดูสูงส่งจนไม่มีทางเข้าใกล้ได้คนนั้น เผลอรู้สึก เพียงว่าเขาเป็นเหมือนดวงตะวันเจิดจ้ากลางท้องฟ้า ส่วนตัว เองก็คือฝุ่นละอองบนพื้นดิน

คนสองคนที่ห่างไกลกันถึงเพียงนี้ ต่างกันมากขนาดนี้ อยู่ๆ ก็มีลูกด้วยกันได้ เรื่องในโลกนี้ช่างยากจะคาดเดาจริงๆ แต่ว่ายังดีที่ตัวเธอเองไม่หลงรักคนๆ นั้น มิฉะนั้นจะต้องทุกข์ใจ จนพูดไม่ออกแน่

ขณะที่เซี่ยซิงเฉินกำลังคิดอยู่ในใจ ฉือเว่ยยังก็แอบบีบ มือเธอเบาๆ เธอหันหน้ากลับไป เห็นเพียงหญิงสาวเพ้อคลั่ง หนุ่มที่ตื่นเต้นจนใบหน้าเป็นสีชมพูลูกท้อ ดวงตาคู่นั้นที่จ้อง ท่านประธานาธิบดีเกือบจะทะลุออกมาเป็นรูปหัวใจอยู่แล้ว

พระเจ้า!

เก็บอาการหน่อยได้ไหม?
ทว่าพอหันกลับไป ก็พบว่าผู้หญิงทุกคนในงาน ไม่ว่าจะ แต่งงานแล้วหรือยังโสด ส่วนใหญ่ก็มีปฏิกิริยาไม่ต่างกับเพื่อน เธอเลย มีเพียงเธอคนเดียวที่ยืนสงบนิ่งอยู่ท่ามกลางผู้คน ช่าง ขัดกับผู้อื่นมากนัก

ผู้ชายคนนี้เป็นความหายนะโดยแท้จริง

ไปเย่นิ่งเดินเข้าไปราวกับดาวล้อมเดือน ไม่ได้หันมาสบตา กับเซี่ยซิงเฉินเลยตลอดทาง คือเว่ยยังยังแสดงสีหน้าผิดหวัง “ท่านประธานาธิบดีไม่หันมามองฉันสักนิดเลย!!

“คนเยอะขนาดนี้ ถึงอยากมองเขาก็มองไม่เห็นหรอก พอแล้ว อย่ามัวแต่ชักช้า ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเข้างานเลี้ยงกัน เถอะ”

ยังเหลือเวลาอีกหลายนาทีกว่างานเลี้ยงจะเริ่ม พลุใน ทะเลฝั่งตรงข้ามถูกจุดขึ้นสว่างพร่างพราย ไม่สนุกเอาเสียเลย เซียซิงเฉินแต่งหน้า เปลี่ยนชุดราตรีสีฟ้าไพลินออกมาจากห้อง แต่งตัว

ขณะกำลังรีบเดินเข้างานเลี้ยง เงาร่างคุ้นเคยที่เดินมา พร้อมกันทำให้เธอชุดชะงักทันที เพียงแวบเดียวใจเธอก็เต้นไม่ เป็นสํา

สวี่เหยียน

สายตาลึกซึ้งของเขามองผ่านใบหน้าเธอไป เซี่ยซิงเฉิน ลังถือกระเป๋าและยกชายกระโปรงไว้ สายตาเขามองมาเช่นนี้ เธอตื่นเต้นจนพูดไม่ออก
“ไม่เจอกันนานเลยนะ” ในที่สุด คนที่เอ่ยปากคือสวี่เห

เซียซิงเฉินยกมุมปากขึ้น “จริงด้วย ฉันไม่นึกว่าจะเจอคุณ

สวี่เหยียนมองหญิงสาวงดงามตรงหน้า อดไม่ได้ที่จะชม “สวยมาก ชุดราตรีนี้เหมาะกับคุณมาก

“ขอบคุณ”

หลังจากนั้น ทั้งสองคนก็นิ่งเงียบไม่พูดจากันอยู่ชั่วขณะ ทั้งคู่ต่างก็คิดวนซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทว่าพอเอ่ยปากกลับไม่รู้ว่าควร เริ่มพูดคุยจากตรงไหน สถานการณ์เริ่มกระอักกระอ่วนขึ้นทันที

“พี่สวี่เหยียน!”

ในตอนนี้ เสียงหวานใสดังขึ้นทันใด

เซี่ยซิงเฉินตกตะลึง สวี่เหยียนกลับตัวแข็งทื่อ หลังจากนั้น ร่างเล็กบอบบางก็กึ่งวิ่งตรงมาจับแขนสวี่เหยียนไว้ “พี่สวีเห ยียน ฉันว่าแล้วว่าเราต้องได้พบกันที่นี่?”

ที่แท้ก็เป็น…เซี่ยงคง

เซียซิงเฉินเพิ่งนึกได้ตอนนี้เองว่าการแสดงคืนนี้แท้ที่จริงมี สมาคมเต้นนานาชาติที่เซี่ยงคงอยู่มาร่วมด้วย แต่ว่า ทำไม เธอถึงนึกไม่ถึงนะว่า…เธอกับสเหยียน…

สายตาหยุดอยู่ตรงแขนสวี่เหยียนที่เซี่ยงคง จับไว้ สวี่เหยียนดูท่าทางอึดอัด ดึงมือออกจากมือของเซี่ยงคงพลางพูดที่อๆ ว่า “เอาล่ะ ซึ่งคง ที่นี่กระทรวงการต่างประเทศ นะ อย่าทําแบบนี้”

“จะเป็นอะไรไปล่ะ พวกเราเป็นคู่รักกันนะ อีกอย่างถึงยังไง ตอนนี้ก็ไม่มีคนนอกอยู่ที่นี่” เซี่ยซิงคงระบายยิ้มอย่างเป็นสุขทั่ว ใบหน้า

เซี่ยซิงเฉินรู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อย

“พี่ ที่แท้ก็พี่นี่เอง!” เซียซิงคงดูราวกับเพิ่งรู้ว่าเซียซิงเฉินก็ อยู่ตรงนี้ด้วย จากนั้นก็ปล่อยสบู่เหยียนไปดึงมือเซี่ยชิงเฉินไว้ “พี่ บังเอิญจัง! ไม่นึกว่าพวกเราสามคนจะเจอกันที่นี่ ฉันเองก็ เพิ่งกลับประเทศ อยากจะไปหาพี่แต่ได้ยินมาว่าพี่ย้ายออกไป แล้ว”

“พวกเธอคุยกันเถอะ ฉันยังมีงานอีก คงอยู่ด้วยไม่ได้ แล้ว” เซียซิงเฉินแกล้งทำเป็นเฟรนลี่น่ารักแบบเซียซิงคงไม่ได้ ดึงมือเซี่ยงคงออกเตรียมจะไป

เซี่ยซิงคงรั้งเธอไว้ “พี่ อย่าเพิ่งรีบไปเลย พวกเราคุยกันสัก ประเดี๋ยวเถอะ” เธอหันหน้ากลับมามองสวี่เหยียนอีกครั้ง “พี่ส เหยียน ฉันอยากดื่มกาแฟ ช่วยเอากาแฟมาให้ฉันสักแก้วได้ ไหม?”

สวี่เหยียนมองเซี่ยงคงทีมองเซี่ยซิงเฉินที ในที่สุดก็ไม่ พูดอะไร แล้วหมุนตัวจากไป

พอสวี่เหยียนเดินไป เซียซิงเฉินก็ปล่อยมือชิงเฉิน รอยยิ้ม เมื่อครู่หุบลง แปรเปลี่ยนเป็นความเย็นชา
“ตอนนี้เขาเป็นแฟนฉัน ดังนั้นอยู่ห่างๆ เค้าไว้หน่อย!” นี่ คือคําเตือน

เซียซิงเฉินซินกับนิสัยหน้าไหว้หลังหลอกของเซียซึ่งคงมา นานแล้ว เธอมองพลางหัวเราะเยาะ “ตั้งห้าปีแล้ว ท่าทางจอม ปลอมนี้ของเธอยังไม่เปลี่ยนสักนิดเลยจริงๆ

“ก็ยังดีกว่าเธอที่ทำเป็นใสซื่อ สุดท้ายกลับไปมั่วผู้ชายลับ หลัง คลอดลูกใครออกมาก็ไม่รู้ เซียซิงเฉิน อย่าหาว่าฉันไม่ เตือนเธอ อย่าทำเรื่องอับอายขายหน้าต่อหน้าสวี่เหยียนอีก เธอไม่คู่ควรกับเขาสักนิด!

เซี่ยซิงเฉินไม่ได้โมโห เพียงแต่เหลือบมองเซี่ยงคงอย่าง เย็นชา “ในเมื่อคิดว่าฉันแย่สุดทนขนาดนี้ เธอยังจะทำท่า เหมือนกับเจอคู่แข่งสำคัญอีก? เซียซึ่งคง อยู่เมืองนอกห้าปี ทำไมเธอถึงไม่พัฒนาขึ้นสักนิดเลย?”

“แก” เซี่ยซิงคงโกรธจนโพรงปากออกมา เวลานี้สวี่เหยี ยนถือกาแฟกึ่งวิ่งเข้ามาแล้ว เซี่ยซิงเฉินเก็บอาการเหวี่ยงวีน เมื่อครู่ เผยรอยยิ้มงดงามราวกับดอกไม้ สวี่เหยียนมองทั้งสอง คนอย่างกังวลใจพลางพูดว่า “ตอนนี้ผมต้องเข้าไปในงานเลี้ยง แล้ว พวกคุณ…”

“ถ้างั้นคุณเข้าไปก่อนเถอะ ฉันอยากคุยกับพี่สาวอีกหน่อย ไหนๆ ก็ยังเหลือเวลาอีกพักหนึ่งก่อนฉันขึ้นแสดง

“ก็ได้” สวี่เหยียนไม่ทันคิดอะไรมาก ก็รีบเดินจากไปเพราะ เครียดเรื่องงานอยู่
พอสวี่เหยียนเดินไป สีหน้าเซียซิงคงก็เปลี่ยนทันที กาแฟ ในมือถูกสาดใส่ร่างของเซียซิงเฉิน

ทุกอย่างเกิดขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว เซี่ยซิงเฉินสูดลมหายใจ เข้า ชุดราตรีเกาะอกที่อยู่บนตัวเธอนั้นคว้านลึกมาก กาแฟร้อน จัดนั้นไหลจากอกเสื้อลงไป เพียงครู่เดียวบริเวณหน้าอกก็โดน ลวกจนแดงเถือกไปหมด

บ้าเอ๊ย!

เซียซิงเฉินถลึงตามองด้วยความโกรธ

เซี่ยงคงกลับยิ้มอย่างไร้เดียงสา “ขอโทษนะ มือฉันลื่น ไปหน่อย แต่ว่าพี่คะ คราวหน้าจำไว้นะว่าอย่าใส่ให้มันยั่วยวน ขนาดนี้ต่อหน้าแฟนชาวบ้าน เดี๋ยวคนอื่นเค้าจะหมั่นไส้เอาได้

เธอพูดจบก็หมุนตัวจากไปโดยไม่รอให้เซี่ยซิงเฉินได้โต้ตอบอะไร